Lofting Hugh - Ogród zoologiczny doktora Dolittle.pdf - Lofting Hugh - ssaaggaa

HUGH LOFTING

Ogród zoologiczny

Doktora Dolittle

- Polinezjo - powiedziałem opierając się o poręcz krzesła i ogryzając czubek

gęsiego pióra - jaki byłby według ciebie najlepszy wstęp do nowej książki o doktorze

Dolinie?

Stara papuga, która przeglądała się w szklanym kałamarzu na moim biurku,

przestała podziwiać swoje odbicie i spojrzała na mnie bystro.

- Jeszcze jedna książka! - zawołała Polinezja. - Więc będzie jeszcze jedna

książka o doktorze Dolinie?

- Rozumie się, oczywiście - powiedziałem - przecież chcielibyśmy opisać

wszystkie przygody z życia doktora, a pozostało ich jeszcze bardzo dużo.

- Tak, tak, masz słuszność - odpowiedziała Polinezja. - Zastanawiałam się

tylko nad tym, kto właściwie decyduje, ile książek o doktorze Dolinie ma się jeszcze

ukazać.

- Myślę, że przede wszystkim czytelnicy. Ale powiedz mi, od czego ty

zaczęłabyś tę nową książkę?

- Szanowny panie Tomaszu Stubbins - powiedziała Polinezja i zmrużyła oczy.

- Na to pytanie trudno jest odpowiedzieć. W życiu doktora Dolittle było tyle

ciekawych przygód, że raczej chodzi o to, co opuścić, a nie o to, co wybrać. Twoje

włosy, kochany Tomku, siwieją już nieco na skroniach. Gdybyś rzeczywiście chciał

opisać wszystko, co się doktorowi zdarzyło, byłbyś chyba w moim wieku, zanim byś

doszedł do końca. Chociaż nie dla uczonych piszesz twoją książkę, muszę ci wyznać,

często myślę o tym, że ty, jako jedyny człowiek, który poza doktorem Dolittle zna

mowę zwierząt, że ty właściwie powinieneś napisać coś uczonego z dziedziny nauk

przyrodniczych. Mam na myśli coś uczonego, z czego ludzie mogliby osiągnąć jakąś

korzyść. Ale może to jeszcze kiedyś nastąpi. Jak powiedziałeś, dzieje życia tego

wielkiego człowieka wciąż nas jeszcze zajmują. Jak zacząć opowiadanie? Hm!

Dlaczego nie rozpocząć od tej chwili, kiedy to wszyscy razem wracaliśmy do

Puddleby nad rzeką Marsh we wnętrzu olbrzymiego Ślimaka; pamiętasz tę podróż po

dnie morskim?

- Tak - powiedziałem - sam myślałem już o tym, żeby od tego zacząć (gdyż

liczne, piętrzące się jedna za drugą przygody, które potem nastąpiły, odsunęły tę

historię w dal).

- Tak, tak, ale teraz idzie mi o „co” niż o „jak”; co opuścić, a co opowiedzieć?

Które przygody i zdarzenia są najciekawsze i powinny być opisane?

- Hm - powiedziała Polinezja - oto pytanie! Jakże często, gdy doktor,

wybierając się w podróż, pakował swoją czarną torbę, słyszałam go mówiącego to

samo:

„Co zostawić, a co zabrać ze sobą, oto pytanie”. Mógł przez pół godziny

rozmyślać, czy ma zapakować brzytwę, czy nie. Twierdził, że odłamkiem szkła z

potłuczonej butelki można się także doskonale ogolić, jeśli się umie właściwie go

używać. Wiesz przecież, jak nie cierpiał zabierania dużego bagażu w podróż.

Zazwyczaj więc postanawiał zostawiać brzytwę w domu. Ale obie z Dab-Dab

bałyśmy się tak bardzo, żeby się doktor nie skaleczył szkłem, że otwierałyśmy za

każdym razem przed jego odjazdem torbę i skrycie wkładałyśmy tam brzytwę. A

ponieważ doktor potem nie mógł sobie nigdy przypomnieć, jak ostatecznie

rozstrzygnął tę kwestię, więc udawało się nam to bardzo dobrze.

- Tak, tak – powiedziałem - ale na moje pytanie nie dałaś mi jeszcze

odpowiedzi.

Polinezja milczała przez chwilę.

- Jak się ta książka ma nazywać?

- OGRÓD ZOOLOGICZNY DOKTORA DOLITTLE.

- Hm - mruknęła - więc musisz się jak najprędzej zabrać do tej części

opowiadania, w której jest mowa o ogrodzie zoologicznym. Ale przedtem byłoby

dobrze powiedzieć coś o twoim powrocie, o rodzicach i o innych rzeczach. Pomyśl,

że byłeś prawie przez trzy lata nieobecny. Jest to co prawda trochę sentymentalne.

Ale niektórzy ludzie lubią książki wzruszające. Naprawdę, znałam pewną starszą

panią, która przepadała za książkami wzruszającymi ją do łez. Zwykła...

- Tak, tak - przerwałem jej szybko, gdy spostrzegłem, że stara papuga zbacza

na inny temat. - Wróćmy do tego, o czym mówiliśmy.

- A więc - rzekła Polinezja - zdaje mi się, że będzie najlepiej, jeśli będziesz mi

głośno czytał wszystko, co napiszesz. Gdy zasnę, poznasz po tym, że stajesz się

nudny; musisz się starać pisać żywo i barwnie, bo teraz, gdy się starzeję, jest mi coraz

trudniej nie zasypiać po jedzeniu. Tak, tak, właśnie przedtem, zanim przyszedłeś,

zjadłam obfity obiad. Czy masz dość papieru? Tak. A atrament? Dobrze. Więc

zaczynaj.

Wziąłem nowe gęsie pióro, zaostrzyłem je uważnie i zacząłem.

ROZDZIAŁ I

POSELSTWO OD DAB-DAB

Doktorowi Dolittle przypomniało się nagle, że pod wrażeniem powrotu do

domu nie pożegnał się ze Ślimakiem, który zabrał nas w tę długą i niebezpieczną

podróż i szczęśliwie dowiózł do brzegów ojczystych. Zawołał więc do nas, żebyśmy

poczekali, i pobiegł z powrotem na wybrzeże.

Pożegnanie trwało niedługo, doktor rozstał się z olbrzymim mięczakiem i

wrócił do nas. Przez chwilę staliśmy na miejscu z tobołkami w rękach i

przyglądaliśmy się Ślimakowi, którego olbrzymia skorupa ginęła we mgle. Wydawał

się istotnie częścią morskiego krajobrazu, gdyż jego ogromne szare ciało wyglądało

jak dalszy ciąg długiej ławicy piasku, na której spoczywał. Lekkim, prawie

niewidocznym ruchem, tak płynnym i miękkim, że trudno było dostrzec jakikolwiek

wysiłek mięśni, wśliznął swe potężne ciało w głąb wody. Im bardziej się oddalał, tym

głębiej i głębiej, coraz głębiej pogrążał się w falach, aż było widać tylko wierzch jego

skorupy, szaroróżową plamą odcinający się na tle bezbarwnego morza. Potem zniknął

bez śladu i bez dźwięku. Zwróciliśmy teraz nasze spojrzenia na miasto Puddleby,

nasze miasto rodzinne.

- Chciałbym wiedzieć, jakie zapasy przygotowała Dab-Dab - powiedział

doktor, gdyśmy szli gęsiego za Jipem, który szukał drogi w grząskim gruncie. -

Spodziewam się, że będzie pod dostatkiem jedzenia. Jestem porządnie głodny.

- Ja także - powiedział Bumpo.

W tej samej chwili ujrzeliśmy nad naszymi głowami krążące we mgle i

deszczu dwie duże, piękne dzikie kaczki, które siadły u nóg doktora Dolittle.

- Dab-Dab - rzekły - poleciła nam prosić pana, abyś raczył pośpieszyć się i

schronić przed deszczem jak najprędzej w domu. Oczekuje pana.

- Ach, to świetnie! - zawołał doktor. - Skądże wie, że wracamy?

- To myśmy ją o tym zawiadomiły - oświadczyły kaczki. - Leciałyśmy w

stronę lądu (nad Irlandią szalała gwałtowna burza, która nadciąga już tutaj) i

spostrzegłyśmy pana wychodzącego na brzeg ze skorupy Ślimaka. Poleciałyśmy do

Dab-Dab, aby ją o tym zawiadomić. Cieszymy się bardzo, że pan powrócił. Dab-Dab

prosiła nas, abyśmy pofrunęły do pana z kilkoma poleceniami, bo sama była bardzo

zajęta wietrzeniem pościeli. Prosi, aby pan po drodze wstąpił do rzeźnika i kupił kilo

serdelków. Cukru jej też zabrakło, a poza tym potrzeba jej koniecznie kilku świec.

- Bardzo dziękuję - rzekł doktor. - To bardzo ładnie z waszej strony. Załatwię

wszystko. Jakże prędko przefrunęłyście tę drogę tam i z powrotem! Zdaje mi się, że

od naszego wylądowania upłynęła zaledwie jedna minuta.

- O - rzekły kaczki - jesteśmy bardzo szybkimi letniczkami; nie latamy

pięknie, ale pewnie i wytrwale.

- Czy deszcz nie stanowi dla was przeszkody? - zapytał doktor.

- Nam żaden deszcz nie szkodzi - odrzekły kaczki. - Istnieją co prawda ptaki

lądowe, którym mokre upierzenie bardzo przeszkadza w locie; ale naturalnie w

deszcz lata się wolniej, gdyż powietrze jest cięższe.

- Oczywiście - powiedział doktor Dolittle. - Ale teraz chodźmy prędko do

domu. Jip, pokażesz nam drogę, prawda? Potrafisz przecież lepiej od nas odnaleźć

twardy grunt.

- Teraz zważcie, co powiem, moje drogie - wmieszała się do rozmowy

Polinezja, gdy kaczki zabierały się do odlotu. - Nie rozpowiadajcie wszystkim o

powrocie doktora. Jan Dolittle wraca z długiej i męczącej podróży. Wiecie przecież,

co nastąpi, gdy się rozniesie wieść, że doktor jest znów w domu: wszystkie ptaki,

wszystkie zwierzęta z całej okolicy będą oblegać wejście od kuchni ze swoim

kaszlem, katarem i Bóg wie czym. Te, którym nic nie jest, wymyślą sobie jakąś

chorobę, aby tylko mieć powód do odwiedzin. Doktor musi najpierw trochę

wypocząć, zanim zacznie znów przyjmować chorych.

- Nie, nie, nie opowiemy o tym nikomu - zapewniały kaczki - w każdym razie

nie dziś wieczorem, jakkolwiek mnóstwo dzikich ptaków już od dawna dopytuje się o

niego i wszystkie chciałyby wiedzieć, kiedy powróci. Nigdy dotąd nie przebywał tak

długo poza domem.

- Hm! - zamruczała Polinezja, gdy kaczki z szumem skrzydeł znikły w mokrej

mgle nad naszymi głowami. - Teraz prawdopodobnie Jan Dolittle będzie musiał

każdemu ślimakowi i każdemu włóczędze, którego spotka po drodze, zdawać sprawę

ze swoich kroków i czynów. Biedny człowiek! Jakże śmiał oddalać się na tak długo!

Oto sława! Cieszę się, że nie jestem lekarzem. Ach, co za deszcz! Weź mnie pod

marynarkę, Tomku! Woda kapie mi ze skrzydeł i psuje humor.

Gdyby Jip nie był tak dobrym przewodnikiem, byłoby bardzo trudno znaleźć

w tych moczarach drogę do miasta. Było późne popołudnie i zaczynało się już

ściemniać. Znad morza nadciągały wciąż nowe tumany mgły, skłębiały się gęsto i tak

zacierały wszystko wokoło, że nie widać było własnej ręki. Dźwięki dzwonu z

Lofting Hugh - Ogród zoologiczny doktora Dolittle.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: