Way Margaret - Harlequin Romans 990 - Niebywałe szczęście(1).pdf - romans harequin - agsa7

Margaret Way

Niebywałe

szczęście

Tytuł oryginału: Outback Man Seeks Wife

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Trudno go nie zauważyć - powiedziała Natasha Cunningham. - To

ten z szóstką.

- Twój kuzyn, prawda? - spytała Carrie McNevin.

- Bardzo daleki. Tylko raz z nim rozmawiałam.

- To już coś. - Carrie serdecznie współczuła człowiekowi, którego

krewni traktowali tak okropnie. Pamiętała kuzyna Natashy jak przez mgłę,

bo miała dwa latka, gdy chłopiec wraz z rodzicami zniknął z horyzontu.

- Spotkanie było całkiem przypadkowe - mruknęła Natasha,

pogardliwie wydymając usta.

Skupiły uwagę na zbliżającej się gonitwie. Wyścigi konne stanowiły

największą atrakcję dorocznego dwudniowego festynu. Zawodnicy byli

doskonałymi jeźdźcami i dosiadali starannie wybranych wierzchowców.

Carrie uwielbiała konie, na widok pięknych rumaków zawsze ogarniało ją

miłe podniecenie. Bardzo lubiła wszelkie okazje, gdy z odległych farm

przyjeżdżali bliżsi i dalsi znajomi, aby odprężyć się w większym gronie.

Jedni przybywali własnym samolotem, inni samochodem terenowym albo

autobusem. Wśród uczestników festynu znaleźli się też mieszkańcy

dużych miast, którzy pragnęli obejrzeć słynną rozrywkę „ludzi z buszu", a

także fanatycy wyścigów oraz nałogowi hazardziści, co zresztą często szło

w parze.

Dla tych, którzy żyją w australijskim interiorze, dni gonitw i

pikników mają specjalne znaczenie, choć tutejsze zawody są mniej znane

niż wyścigi w Alice Springs czy Birdsville. Ale co się dziwić, skoro

Jimboorie to małe miasteczko w bezkresnym stanie Queensland, gdzie na

równinach ciągną się w nieskończoność ogromne pastwiska dla owiec i

bydła.

Była wczesna wiosna, a ściślej pora uznawana za wiosnę. We

wrześniu można liczyć na najlepszą aurę, i rzeczywiście, bo tego dnia była

piękna pogoda. Termometry wskazywały dwadzieścia siedem stopni, czyli

ani za ciepło, ani za zimno, tylko w sam raz.

W Jimboorie znajdowały się trzy puby, posterunek policji, kilka

urzędów, mały szpital z jednym lekarzem oraz dwoma pielęgniarkami,

jednoizbowa szkoła, apteka, w której sprzedawano leki oraz inne artykuły,

poczta mieszcząca się w sklepie rzemieślniczym, parę sklepów

odzieżowych i obuwniczych, jeden dom towarowy (choć to zbyt szumne

określenie), redakcja lokalnego pisma ukazującego się raz w miesiącu, ale

bardzo poczytnego. Dobra chińska restauracja konkurowała z popularnym

barem, w którym serwowano doskonałe pieczywo oraz zapiekanki. Przed

laty, ku powszechnemu oburzeniu, zlikwidowano filię banku

Commonwealth.

Zawodami interesowało się całe miasteczko, czyli prawie trzy tysiące

ludzi. Na wyścigi przywieziono nawet najmłodszych mieszkańców, czyli

półroczne bliźnięta.

Dzień wyścigów jest szczególny również dla zwierząt, a konie

czystej krwi stanowią piękną wizytówkę właścicieli i zawodników. Ostrą

rywalizację łagodzą przyjazne uśmiechy i poklepywanie po plecach.

Wyścigi w Jimboorie zawdzięczały swe istnienie pierwszym

osadnikom z rodu Cunninghamów. Podobnie jak większość

Australijczyków, ich przodkowie pochodzili z Wysp Brytyjskich. Ubogi

William Cunningham, który dotarł do Australii na początku

dziewiętnastego wieku, prędko wzbogacił się na hodowli i sprzedaży

merynosów. Po roku tysiąc osiemset sześćdziesiątym niektórzy

członkowie rodziny przenieśli się z Nowej Południowej Walii do

Queenslandu, gdzie objęli w posiadanie kilkaset tysięcy hektarów

urodzajnych równin. Najpierw mieszkali w blaszanych budach, potem w

drewnianych chatach, aż wreszcie ich potomkowie pobudowali prawdziwe

rezydencje, godne zajmowanej pozycji i przypominające angielskie dwory.

Zamożni angielsko-irlandzcy przodkowie Carrie, którzy przybyli do

Australii około tysiąc osiemset siedemdziesiątego roku, od razu kupili

olbrzymie połacie ziemi i pobudowali obszerny dom trzydzieści

kilometrów od należącego do Cunninghamów Jimboorie House. Z czasem

jedni i drudzy dorobili się pokaźnych majątków na merynosach. To był

cudowny okres dobrobytu, który trwał ponad sto lat. Niestety po okresie

obfitości przychodzą chude lata. Zapotrzebowanie na pierwszorzędną

australijską wełnę stopniowo malało, ponieważ zastąpiły ją tworzywa

sztuczne. Co bystrzejsi hodowcy szybko przestawili się na produkcję

mięsa i jeszcze staranniej dbali o swe podwójnie przydatne merynosy.

Australia stała się największym eksporterem baraniny.

Majątek Jimboorie Station długo cieszył się zasłużoną sławą

producenta najlepszej wełny, niestety kolejny właściciel, uparty i

krótkowzroczny Angus Cunningham, ignorował gwałtownie kurczący się

rynek zbytu i produkował to samo, co jego przodkowie. Tymczasem

rozsądni sąsiedzi stopniowo przerzucili się na produkcję baraniny i

zarabiali pieniądze, zamiast tracić.

Na wyścigi przybyli hodowcy z dziada pradziada, którzy wprawdzie

ciężko pracowali, lecz nadal żyli w dostatku. Do tej grupy należeli ojcowie

Carrie i Natashy. Natomiast Brad Harper był prawie nowicjuszem, gdyż

pojawił się w tych stronach zaledwie przed dwudziestu laty.

Lightning Boy, koń z numerem szóstym, nerwowo biegał w kółko,

brykał, próbował stawać dęba i tym samym zmuszał jeźdźca, aby mocno

trzymał wodze.

- On jest nikim, absolutnym zerem - pogardliwie mruknęła Natasha

pod adresem kuzyna.

Carrie podeszła do białych barier, przy których rosły gęste rzędy

agapantów afrykańskich.

- Ale świetnie panuje nad narowistym koniem - stwierdziła z

uznaniem.

- Cóż w tym dziwnego, skoro przez całe życie pilnuje cudzych owiec

i bydła. Jest synem pospolitej kobiety i człowieka z naszej sfery, który

zmarł dość młodo, pewnie z nudów. Podobno ten mój kuzyn i jego matka

włóczyli się po różnych miastach Queenslandu jak potępieńcy. Wątpię,

czy ukończył choćby szkołę podstawową. Matka już nie żyje, alkohol czy

narkotyki, albo jedno i drugie, rozumiesz. Od nas nikt nie pojechał na ślub,

a tym bardziej na pogrzeby. Nikt nigdy nie odezwał się do tej kobiety.

Mama zawsze źle się o niej wyrażała, mówiła na nią lafirynda.

Carrie wcale się nie zdziwiła, ponieważ znała złośliwy język Julii

Cunningham. Nie darzyła sympatią tej pretensjonalnej kobiety, a jeszcze

mniej lubiła jej córkę, której snobizm był legendarny.

- Jednak ktoś w waszej rodzinie przypomniał sobie o dalekim

krewnym. Angus Cunningham w testamencie zapisał Jimboorie Station

twojemu kuzynowi, prawda?

Way Margaret - Harlequin Romans 990 - Niebywałe szczęście(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: