Masterton+Graham+-+Walhalla.pdf

Graham Masterton

Walhalla

Ale każdy początek to tylko ciąg dalszy,

A księga przeznaczenia otwiera się pośrodku.

Polski wiersz

Kapłani Majów mieli kalendarz obrzędowy, wedle którego ustalano daty trzynastu festiwali po dwadzieścia dni

każdy. Kalendarz obrzędowy toczył się przez kolejne lata niczym wielkie koło i w każdym roku festiwale przypadały

na inne dni, ale zawsze odbywały się w tej samej kolejności. Kapłani potrafili obliczyć, co w danym dniu będzie

robiła, widziała albo słyszała cała społeczność. Karty zostały rozdane już wcześniej.

William Burroughs

Gdyby czas był sadzawką, moglibyśmy klęknąć przy jej brzegu i przyglądać się naszym odbiciom, ii także temu, co

widać, pod nimi. Zamiast oglądać sic w czasie wstecz, moglibyśmy patrzeć w głąb tak jakbyśmy usuwali kolejne

warstwy palimpsestu i rożne fragmenty przeszłości widoki, dźwięki, glosy i sny — unosiłyby się ku powierzchni:

unosiły i opadały, a głęboka sadzawka Zawierałaby je wszystkie tak aby nic nie przepadło i nic nie odeszło na

zawsze

Lucie Duff Gordon

Wtorek, 16 marca, 20.07

— Nie może pan spróbować Broadwayem? — zapytał Craig. Padał tak gęsty deszcz, że wycieraczki

taksówki nie nadążały zbierać wody. Przed nimi wzdłuż całej Ósmej Alei bez przerwy zapalały się i gasły

czerwone światła hamulcowe.

— Na Broadwayu jest to samo, przyjacielu — odparł beznamiętnie kierowca. Miał śniadą pociągłą twarz

i dziwną wełnianą czapeczkę, która wyglądała jak odwrócona do góry dnem doniczka. Z napisu na blaszanym

identyfikatorze wynikało, że nazywa się Zaghlul Fuad. — Zakorkowana jest cała dzielnica teatralna —

powiedział i pociągnął nosem. — Pada deszcz.

— Pada deszcz? — powtórzył z przekąsem Craig. — Co pan powie? W ogóle bym nie zauważył.

Zerknął na zegarek, choć od momentu, kiedy robił to po raz ostatni, nie minęła jeszcze minuta. Miał

zjawić się w restauracji Petrossian najpóźniej o wpół do ósmej, by zasiąść do wystawnej kolacji razem z panem

Ipi Hakayawą. Pan Ipi Hakayawa był ich najbogatszym i najbardziej prestiżowym klientem i zaprosił Craiga

oraz jego partnera Stevena na uroczysty wieczór z szampanem i kawiorem — nie tylko po to, żeby podziękować

im za znakomite przygotowanie sprawy przeciwko Nash Electronics — najbardziej kosztownego procesu o

pogwałcenie praw patentowych w historii sądownictwa — ale by zapoznać ich z kolejnym etapem walki, jaką

zamierzał podjąć z amerykańskim protekcjonizmem, składając pozew przeciwko Departamentowi Handlu.

Craig znał wystarczająco dobrze zasady japońskiej etykiety, żeby wiedzieć, że choć pan Hakayawa nie

skomentuje ani jednym słowem jego spóźnienia, prywatnie będzie się czuł głęboko urażony.

Jeśli ktoś buli facetowi milion trzysta tysięcy za usługi prawne, może oczekiwać, że w spotkaniu nie

przeszkodzi mu tak banalny incydent jak oberwanie chmury.

Samochody przesunęły się kilka kolejnych jardów do przodu i ponownie rozbłysły światła hamulcowe.

Deszcz bębnił wściekle o dach i zalewał zaparowane szyby. Craig przetarł okno rękawem i wyjrzał na zewnątrz.

Znajdowali się dopiero na wysokości Czterdziestej Szóstej — do celu pozostało jeszcze jedenaście przecznic.

— Niech pan skręci w prawo w Czterdziestą Ósmą — warknął.

— Mówiłem ci, przyjacielu, na Broadwayu jest to samo.

— Niech pan po prostu skręci, dobrze? Jeśli na Broadwayu jest to samo, niech pan spróbuje Szóstą.

— Na Szóstej jest to samo, na Madison też to samo.

— Słuchaj pan, nie potrzebuję, żeby jakiś pierdolony Egipcjanin mówił mi, jak mam jeździć po moim

własnym mieście.

Zapadła chwila ciszy. Taksówka przed nimi podpełzła trochę do przodu, ale Zaghlul Fuad nie ruszył za

nią, lecz obrócił się i utkwił w Craigu swoje czarne, duże, załzawione oczy.

Stojący za nimi taksówkarz nacisnął klakson. Craig wzruszył ramionami.

— Dobra, przepraszam. Jestem po prostu spóźniony i miałem zły dzień. Przepraszam, nie chciałem być

niegrzeczny.

Zaghlul Fuad wpatrywał się w niego dalej z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. A potem, nie odwracając

się do przodu, skasował licznik.

— Miałeś zły dzień, przyjacielu? A wiesz, co mi się dzisiaj przydarzyło? Dzisiaj umarł mój ojciec.

— Niech pan posłucha, przecież pana przeprosiłem. I przykro mi z powodu pana ojca. Czy nie

moglibyśmy po prostu... — Craig wskazał głową w stronę taksówki przed nimi, która przesunęła się dalej o

kolejne trzy długości samochodu. Taksówkarz z tyłu trąbił jak oszalały.

— Mój ojciec też był pierdolonym Egipcjaninem — powiedział Zaghlul Fuad. Wymawiał każde słowo z

wielką delikatnością. Miał piskliwy, prawie kobiecy głos. — Starał się zawsze ze wszystkich sił, tak samo, jak ja

zawsze się staram. Czasami mu się nie udawało. Mnie też nie zawsze się udaje. Czasami nie udaje mi się

dowieźć pasażerów tam, gdzie sobie życzą. Nie zawiozę pana tam, gdzie pan sobie życzy. Niech pan wysiada z

mojej taksówki.

— O czym pan mówi? Oszalał pan?

— Powiedziałem: niech pan wysiada z mojej taksówki.

— Pada deszcz, na litość boską!

— Pada deszcz? Co pan powie? W ogóle bym nie zauważył. Craig poczuł nagły przypływ frustracji i

gniewu, nad którym ledwie potrafił zapanować. Referując stanowisko swojej kancelarii na sali Sądu Handlu

Międzynarodowego Stanów Zjednoczonych, stawił czoło dwa razy od siebie starszym adwokatom. Wymow-

nym, twardym, siwowłosym, odzianym w srebrzyste garnitury mężczyznom o grzmiących mentorskich głosach.

Ale jak miał poradzić sobie ze stukniętym egipskim taksówkarzem, którego ojczyznę właśnie nieopatrznie

obraził i który miał do stracenia najwyżej parę dolców?

— W porządku — powiedział. — Zawrzyjmy umowę. Niezależnie od tego, ile wystuka taksometr, płacę

podwójnie. — Wyjął portfel z krokodylej skóry i wyciągnął z niego studolarowy banknot. — Proszę popatrzeć.

Daję panu setkę. Niech pan mnie tylko tam zawiezie. Mam bardzo ważne spotkanie z bardzo ważnym klientem.

Jestem spóźniony, i to już jest katastrofa. Ale jeśli pojawię się tam poważnie spóźniony i na dodatek

przemoczony, to będzie prawdziwa katastrofa. Chcę powiedzieć, że to będzie... — Craig przerwał i przesunął

palcami po grdyce.

Na twarzy Zaghlula Fuada nadal nie odbijały się żadne uczucia.

— My, Egipcjanie, mówimy, że człowiek, który nie liczy się ze słowami, na pewno skończy z

poderżniętym gardłem.

— Naprawdę? A my, nowojorczycy, mówimy, że taksówkarz ma obowiązek zawieźć pasażera w każdy

punkt miasta i jeśli tego nie zrobi, wydział komunikacji odbierze mu koncesję.

Zaghlul Fuad opuścił i podniósł niczym jaszczurka swoje ocienione długimi rzęsami powieki — tak,

jakby chciał na zawsze zapamiętać twarz Craiga.

— Utrata koncesji będzie niewielką ceną za pozbycie się kogoś, kto nie traktuje z szacunkiem swoich

bliźnich. Proszę, niech pan wysiądzie z mojej taksówki.

— Co to za wygłupy? Oszalał pan? Wypuścili pana z Bellevue?

— Proszę wysiąść.

Wokół nich rozbrzmiewała ogłuszająca kanonada klaksonów.

— Zabieraj stąd dupę, ty głupi brudasie! — usłyszał Craig. — Zjeżdżaj z drogi, sukinsynu! — Gdzie, do

diabła, są gliniarze. kiedy się ich naprawdę potrzebuje, pomyślał.

Zacisnął zęby i wziął głęboki oddech. I tak stracił już kilka drogocennych minut na kłótnię. Pozostawało

mu tylko jedno: wysiąść i iść dalej na piechotę. Wyjął portfel i zapisał drżącą ręką numer koncesji Zaghlula

Fuada. Był tak wściekły i upokorzony, że ledwie mógł utrzymać długopis w ręku.

Otworzył drzwi taksówki. Do środka natychmiast wpadły potoki deszczu.

— Jesteś skończony — powiedział, grożąc palcem Zaghlulowi Fuadowi. — Rozumiesz? Postaram się,

żeby odebrano ci koncesję, nawet jeśli będzie miało mi to zająć całe życie, ty głupi egipski kutasie.

— Salaam, effendi — odparł Zaghlul Fuad bez śladu ironii w głosie.

Craig przebiegł Czterdziestą Ósmą Ulicę, klucząc między trąbiącymi hordami taksówek i limuzyn.

Poniósł wysoko klapy swojej szarej marynarki od Alana Flussera, ale niewiele to pomogło. Deszcz zacinał

lodowatymi strugami, rynsztokami płynęły rwące potoki wody, wszędzie walały się szkielety połamanych

parasoli. Craig przemókł do suchej nitki, zanim dobiegł do chodnika, a potem wdepnął prosto w kałużę i cały but

zalała mu lodowata woda.

Podniósł jeden z połamanych parasoli, potrząsnął nim i próbował go otworzyć, ale parasol był sztywny

niczym martwy pterodaktyl, więc po chwili, klnąc głośno, rzucił go z powrotem na ziemię. Swój własny płaszcz

i parasol zostawił w kancelarii Fishera i Bellmana na siedemdziesiątym szóstym piętrze World Trade Center II.

Co gorsza, zostawił tam również swój przenośny telefon, mając zamiar zabrać wszystko po lunchu. Niestety

lunch przedłużył się aż do godziny siódmej pięć, kiedy Khryssna obudziła go pocałunkiem, pytając: „Czy nie

musisz już przypadkiem wyjść?"

A potem odgłos pierwszego gromu zatrząsł szybami mieszkania Khryssy i z kominka spadł pluszowy

miś, którego dał jej kiedyś w prezencie.

Teraz mógł tylko biec truchtem do Petrossiana, mając nadzieję, że Steven dotrzyma towarzystwa panu Ipi

Hakayawie, a kelner znajdzie dla niego suchy garnitur. Będzie musiał wymyślić jakąś niesamowitą historię, żeby

usprawiedliwić swoje spóźnienie. Z całą pewnością nie mógł poinformować pana Hakayawy, że spędził całe

popołudnie w łóżku ze swoją dziewiętnastoletnią kochanką. Może powie, że zmarł mu ojciec.

Tupiąc głośno, zbliżał się do Broadwayu. Gęste brązowe włosy oblepiły mu czaszkę i wyglądał teraz,

jakby miał na głowie pływacki czepek. Był dużym, zdrowym mężczyzną i w ogóle nie przypominał z wyglądu

swego ojca (który umarł przed ponad siedmiu laty na raka płuc). Miał kwadratową, mięsistą twarz, która lu-

dziom kojarzy się na ogół z zamożną farmerską rodziną albo dynastiami demokratycznych polityków. Jego

obecny wygląd z pewnością nie przywodził na myśl astmatycznego dzieciństwa, spędzonego w obskurnej

kamienicy bez windy przy Lispenard Street, ani bladego samotnego chłopca w okularach i zrobionej na drutach

zielonej wiatrówce, z powodu której tak bezlitośnie mu dokuczano.

Kiedy tak biegł, rozchlapując kałuże na Czterdziestej Ósmej Ulicy, mógł być przemoczony do suchej

nitki i zdyszany, ale wciąż sprawiał wrażenie zamożnego i wpływowego obywatela i pewnie dlatego kuląca się

w wejściu do drogerii K-Plus dziewczyna z kręconymi włosami wyskoczyła nagle na chodnik i złapała go za

rękaw.

— Niech pan mi pomoże!

— Puszczaj! — zawołał, próbując się wyrwać, ale ona nie dawała za wygraną.

— Niech pan mi pomoże! Musi mi pan pomóc...

Craig zatrzymał się, czując chlupoczącą w butach wodę. Dziewczyna ściskała go za rękaw, jakby miała

za chwilę utonąć, i tak rzeczywiście wyglądała. Miała okrągłą, spuchniętą białą twarz, a z czoła i nosa płynęła jej

zmieszana z krwią woda. Ubrana była w mokrą kurtkę z czarnej skóry oraz krótką czarną spódniczkę i kuśtykała

na połamanych obcasach. Nie mogła mieć więcej niż piętnaście, szesnaście lat.

— Niech pan mi pomoże! — powtarzała piskliwym, zdyszanym głosem. — Wciągnęli tu moją

przyjaciółkę! Wciągnęli tu moją przyjaciółkę! Niech pan mi pomoże!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: