Katherine Garbera - Coś niesamowitego.pdf - ● Harlequin Gorący Romans - leszek2050

Katherine Garbera

Coś niesamowitego

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Znów jestem spóźniona, pomyślała Lila Maxwell, pospiesznie zamykając za sobą drzwi mieszkania na

drugim piętrze. Uwielbiała je. Było całkiem zwyczajne: trzy pokoje z dużą kuchnią w starej, ale dobrze

utrzymanej kamienicy. Przez dwa lata urządzała je powoli i starannie, aż przeciętne lokum stało się

wymarzonym gniazdkiem.

Zbiegła po schodach, bo potrzebowała ruchu. Pracowała jako osobista sekretarka jednego z

menadżerów znanej na całym świecie firmy jubilerskiej Colette, więc prowadziła siedzący tryb życia.

Poranek był chłodny. Pozwoliła sobie na chwilę tęsknoty za ciepłem rodzinnej Florydy. Youngsville w

stanie Indiana to cudowne miasto, ale jego klimat okazał się stanowczo zbyt chłodny dla dziewczyny z

ciepłego wybrzeża.

- Lila, wstąpisz na kawę? - zapytała właścicielka kamienicy, Rose Carson, na widok biegnącej

sąsiadki.

- Strasznie bym chciała, ale Nick wraca dziś z delegacji i chcę być w biurze przed nim.

Nick Camden był jej szefem oraz wymarzonym facetem. Śniła o nim nie jak romantyczna panienka

wypatrująca księcia z bajki, który miał zabrać ją z komunalnego szeregowca, gdzie mieszkała z matką;

stał się prawdziwym idolem samodzielnej dziewczyny czekającej na rozumnego mężczyznę gotowego

docenić nie tylko ładne ciało, lecz także ciekawą osobowość. Zarumieniła się, kiedy o nim pomyślała.

Oby tylko Rose tego nie spostrzegła.

- Coś dla ciebie mam. Poczekaj chwilkę – usłyszała nagle.

Lila uwielbiała właścicielkę kamienicy, osobę serdeczną i wszystkim życzliwą. Dzięki niej w nowym

mieszkaniu poczuła się od razu jak u siebie w domu. Rose zajmowała prawie cały parter. Wszyscy jej

goście szybko dochodzili do przekonania, że przyszli z wizytą do kobiety przyjaznej ludziom i światu,

której się doskonale wiodło.

- Proszę bardzo. - Rose podała Lili prześliczną broszkę wykonaną ze szlachetnego metalu i wysadzaną

bursztynem. Miała kształt stylizowanego serca. Była... urocza, choć takie określenie z pozoru nie

pasowało do cennego klejnotu. Lila ostrożnie trzymała ją w palcach, świadoma, że to cudo nie jest dla

niej.

- Nie mogę jej wziąć. - Chciała oddać broszkę Rose, ale Rose jej nie przyjęła.

- Pożyczam ci ją. Noś na szczęście.

- Dzięki, ale muszę odmówić. Ta broszka jest zbyt cenna.

- Chcę, żebyś ją nosiła. Najładniej wygląda, gdy noszą ją takie śliczne dziewczyny jak ty. - Rose

odchyliła połę płaszcza Lili i przypięła broszkę do klapy żakietu. Nie pozwoliła sąsiadce zdjąć

kosztownego drobiazgu, chwytając jej uniesioną dłoń. - To dla mnie

ważna pamiątka. Dzięki niej związałam się z Mitchem. Lubię myśleć, że ten drobiazg sprzyja zakochanym

i zapewnia im szczęście w miłości.

Oczy Rose przybrały wyraz rozmarzenia. Zawsze tak było, gdy wspominała nieżyjącego męża. W

ciemnych włosach miała już pasma siwizny, ale pozostała urodziwą kobietą. Zachowała dobrą figurę nie

pozbawioną przyjemnych okrągłości zachęcających do noszenia rzeczy w stylu nieco bardziej nobliwym.

Lila nie chciała jej robić przykrości, więc postanowiła zatrzymać broszkę i zwrócić ją wieczorem.

- Dzięki. Jest cudna. Muszę już iść - powiedziała, zerkając na zegarek. Pożegnana skinieniem głowy

przez Rose, wybiegła na poranny chłód.

Słońce stało już nad horyzontem, a powietrze było rześkie, lecz nie tak chłodne, aby nie chciało jej się

iść piechotą do pracy. Wystawiła twarz na słoneczne promienie, jakby temperatura była wyższa niż marne

dziesięć stopni.

Lubiła parki i drzewa w jesiennych barwach. Wszędzie dostrzegała rozmaite odcienie żółci, brązu,

czerwieni i pomarańczu. Niedługo Halloween, dzień duchów, jej ulubione święto. Ożywiona i pełna energii,

przyspieszyła kroku. Zwykle miała towarzystwo w drodze do pracy. Czasami przyłączała się do niej Jayne,

innym razem Sylwia, ale ta pierwsza niedawno wyszła za mąż i wstawała później. Dla Sylwii także było za

wcześnie. Lila cieszyła się, że znalazła na Bursztynowej prawdziwe przyjaciółki. Były dla niej jak rodzina, o

której zawsze marzyła. Cieszyła się życiem w Youngsville.

Prawie biegła, żeby nie spóźnić się do pracy pierwszego dnia po powrocie Nicka. W torbie miała upie-

czone wczoraj ciasto z bananami. Tak się złożyło, że przez ostatni tydzień co wieczór piekła ciasto. W

kuchni zawsze czuła się pewnie. Tam była szefową i doskonale sobie radziła. Kiedy lepiła pączki albo

zagniatała drożdżowe ciasto na słodkie bułeczki, z łatwością potrafiła sobie wmówić, że Nick Camden

wcale nie chciał jej pocałować.

Przejeżdżający obok samochód zwolnił. Cichy pomruk silnika świadczył o klasie maszyny, która z

pewnością nie należała do koleżanki sekretarki gotowej podwieźć ją do pracy. Maszerowała dalej, nie

odwracając głowy. Wolała nie rozmawiać z Nickiem poza firmą, bo czuła się niezręcznie. Zresztą tego lata

wiele razy mijał ją, nie zatrzymując się, aby zaproponować jej podwiezienie, więc czemu dziś miałby

postąpić inaczej.

Lila często słyszała od matki, że od kobiet takich jak one mężczyźni chcą tylko jednego. To ostrzeżenie

stale brzmiało jej w uszach. Były narzeczony, Paul, był żywym dowodem, że matka miała rację. Dlatego

Lila nie spojrzała na jadący obok niej samochód.

- Podwieźć cię, Lila?

- Nie, dziękuję. Lubię spacerować w chłodne poranki. - Gdyby tak jeszcze przestała drżeć.

- Kłamczucha - powiedział Nick nie bez odrobiny serdeczności.

Miał rację. Oszukiwała go, ale nie zamierzała się do tego przyznać. Zabrzmiał klakson. Nick dał znak

kierowcy, żeby ominął jego samochód. Lila powtarzała

sobie, że nie wsiądzie, ponieważ od ubiegłego tygodnia nie ufała sobie. Przez dwa lata spędzone w

Indianie starała się wtopić w miejscową społeczność i stworzyć prawdziwy dom, dorobić się niewielkiego

majątku uczciwą pracą i zyskać przyjaciół. Ukradkowe spojrzenia Nicka Camdena były dla niej

całkowitym zaskoczeniem.

Śniła o jego pocałunkach i pieszczotach, ale gdy w ubiegłym tygodniu pochylił się nad nią, stojąc

bliżej niż zwykle, znieruchomiała niczym posąg. Sparaliżowana strachem, że go zawiedzie, cofnęła się

odruchowo, ale dziwny błysk w jego oczach ostrzegał przed niemożliwością ucieczki.

Niech spada... Spojrzała na niego z pobłażliwym uśmiechem i poszła dalej.

- Dzięki za propozycję, z której nie skorzystam.

- Jak chcesz, dziewczyno z tropików, ale ranek mamy chłodny, a w moim samochodzie jest cieplutko.

Nie gorący nawiew, tylko sam Nick stanowił dla Lili pokusę trudną do odparcia. Nie było tak, kiedy

zaczynała pracę w firmie. Jakiś czas temu zaczęła się nawet rozglądać za odpowiednim panem, który

marzy o dzieciach i przytulnym domu. Potrzebowała męża świadomego faktu, że najważniejsza jest

rodzina. Nick był jej ideałem, ale nie brała go pod uwagę, bo co tydzień miał inną. Nie pozował na

playboya, lecz kobiety zmieniał jak rękawiczki. Przypominał głodnego drapieżnika stale tropiącego

zdobycz. Lila nie zamierzała być jego kolejną ofiarą. Gdyby istniała choć słaba nadzieja, że zostałby z nią

na stałe, dałaby mu szansę, ale nie miała złudzeń. Gdy przed dwoma laty postanowiła zacząć wszystko od

nowa w stanie Indiana, obiecała sobie, że zwiąże się wyłącznie z mężczyzną, który będzie tym właści-

wym. Nick Camden nie wchodził w rachubę, mimo że tak bardzo ją fascynował.

- Lila, od tygodnia nie byłem w firmie. Musisz mi opowiedzieć, co się działo w czasie mojej

nieobecności.

Słuszna uwaga. Chyba źle zrozumiała jego intencje. Wzruszyła ramionami i w końcu dała za wygraną.

Pochlebiała sobie, że jako sekretarka jest po prostu niezastąpiona. Tydzień temu, przed owym pamiętnym

epizodem, z pewnością bez wahania wsiadłaby do samochodu Nicka Camdena. I teraz zdecydowała się na

to bez obaw, choć odczuwała osobliwy dreszczyk emocji. Nick, mężczyzna wykształcony i pełen ogłady,

emanował dziwną, pierwotną siłą.

Otworzyła drzwi, opadła na fotel kryty gładkim aksamitem, szybko zapięła pasy i przymknęła powieki.

Przeniknęło ją rozkoszne ciepło. Zapachniało wokół męską wodą po goleniu, więc od razu wyobraziła

sobie, że Nick pochyla się nad nią. Niemal czuła na policzku jego oddech.

Chwileczkę!

Otworzyła szeroko oczy i w odległości paru centymetrów ujrzała jego twarz. Pochylał się nad nią,

mierząc hipnotyzującym spojrzeniem. Korciło ją, żeby zapomnieć o wszelkich uprzedzeniach i

odpowiedzieć na tę niejasną zachętę.

- Nick, co ty robisz? - spytała zduszonym głosem.

Chętnie pochyliłaby się do przodu i dotknęła ustami jego warg. Ciekawe, jaki mają smak...

- Pas jest skręcony. Muszę go wyprostować.

Przez ubranie czuła muśnięcie palców Nicka, zręcznie manipulujących pasem bezpieczeństwa na

wysokości jej biustu. Gdyby wysunęła się do przodu, chcąc nie chcąc musiałby jej dotknąć. Zamarła w

bezruchu i przygryzła wargę.

- Teraz jest dobrze - oznajmił. Cofnął się i założył ciemne okulary. Wiele by dała, żeby teraz spojrzeć

mu w oczy. Był opanowany i po mistrzowsku ukrywał uczucia, ale spojrzenie zawsze go zdradzało.

Puls Lili nadal był przyspieszony. Najchętniej objęłaby Nicka z całej siły, nie bacząc na

konsekwencje szaleńczego zachowania. Wkrótce ochłonęła, uśmiechnęła się i doszła do wniosku, że

magiczny urok tajemniczej broszki Rose działa zapewne na nią oraz jej wymarzonego mężczyznę.

Pokręciła głową i uznała, że to nie jest odpowiedni czas na sercowe komplikacje. Skoro Nick życzy

sobie poznać biurowe nowiny, zaraz je usłyszy. Nie brak mu zdrowego rozsądku, więc gdy zaczną

rozmawiać o pracy, głupie myśli natychmiast wywietrzeją mu z głowy... o ile rzeczywiście myślał o

takich głupstwach. Lila wcale nie była tego pewna.

Nick wrzucił bieg i ruszył, a Lili zrobiło się gorąco... z pewnością nie dlatego, że w aucie działało

ogrzewanie. Tak działał na nią kierowca. Skarciła się za te rojenia i po raz kolejny powtórzyła w duchu, że

to nie jest facet dla niej. Niestety, choć uporczywie zaprzeczała, były poważne podstawy, by sądzić, że

upatrzył ją sobie na kolejną ofiarę.

Nick był świadomy, że Lila będzie speszona, ale nie potrafił zdobyć się na to, żeby minąć ją obojętnie.

Miał wyrzuty sumienia, bo tego lata zapewne często przejeżdżał obok niej. Do czasu.

Przedtem nie zwracał na nią szczególnej uwagi. Był zadowolony, że dobrze się prezentuje, gdy

towarzyszy mu podczas oficjalnych spotkań. Długowłosa blondynka o doskonałej figurze stanowiła

idealne tło dla eleganckiego szefa. Byli znakomitą wizytówką firmy. Nick cenił Lilę jako świetną

sekretarkę, a dobry wygląd uważał za przyjemny dodatek.

Wszystko się zmieniło, gdy na początku września wrócił z Paryża. Lila jakby złagodniała. Nim zaczął

dyktować, gawędziła z nim przyjaźnie. Od razu poczuł, że zachowują się inaczej i w chwilę później

wiedział już, dlaczego tak się dzieje. To on zaczął ją inaczej traktować. Stale o niej myślał i nie mógł się

uwolnić od tego cholernego zauroczenia. Krążył wokół niej jak wygłodniały drapieżnik. Zachowywała się

tak, jakby nie była tego świadoma, więc jeszcze bardziej starał się zwrócić na siebie jej uwagę.

- Jak się udała podróż? Co załatwiłeś?

No, Camden, podstępem zwabiłeś ją do samochodu, więc teraz gadaj o interesach.

- Musisz mi zaplanować prezentację dla ludzi z działu krajowego. Chodzi o wyniki finansowe za ostatni

kwartał. Wszystkie materiały znajdziesz w teczce.

- Odłożę inne sprawy i natychmiast się do tego zabiorę.

Nick kiwnął głową i zapadło milczenie. Uświadomił sobie, że mało wie o prywatnym życiu Liii.

Ciekawe, jak spędza wolny czas. Słyszał, że jest prawdziwą domatorką, więc dziwił się, że pracuje w

wielkiej firmie zamiast szybko założyć rodzinę. Nagle zapragnął poznać odpowiedź na to pytanie.

- Mieszkasz na Bursztynowej?

- Tak. Dlaczego pytasz?

- Lubisz to miejsce? - O Boże, przynudzał jak aktor z marnego serialu, ale nie potrafił znaleźć od-

powiednich słów, bo dotychczas nie zdarzyło mu się wypytywać o szczegóły z życia znanych od dawna

osób.

- Jest fajnie, ale marzę o własnym domu. Powinien być piętrowy, z ogrodem...

- A wokół płot z białych sztachet, tak? Sama słodycz!

Lila przygryzła wargi i utkwiła wzrok w przedniej szybie.

Nick słyszał drwinę w swoim głosie, ale zawsze tak reagował na podobne opowieści. Marzycielce

trzeba wylać na głowę kubeł zimnej wody, żeby przestała śnić na jawie. Podejrzewał, że Lila Maxwell

często ucieka w swój wyimaginowany świat. Z drugiej strony jednak było mu przykro, że ją zasmucił,

więc zmienił temat. Nie czuł się na siłach, by pocieszać strapionych. Gdy Amelia pogrążyła się w

narkotycznym śnie, który był jedyną ucieczką przed cierpieniem wywołanym

groźnymi przerzutami, nauczył się racjonalizować wszelkie odczucia.

Katherine Garbera - Coś niesamowitego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: