Carlos Ruiz Zafon - Cień wiatru.pdf - Carlos Ruiz Zafon - j3zyk

Carlos Ruiz Zafón

Cień wiatru

Cmentarz Zapomnianych Książek

Wciąż pamiętam ów świt, gdy ojciec po raz pierwszy wziął mnie

ze sobą w miejsce zwane Cmentarzem Zapomnianych Książek.

Szliśmy ulicami Barcelony. Byty pierwsze dni lata 1945 roku. Miasto

codziennie dusiło się pod naporem szarego jak popiół nieba i

słonecznego żaru, zalewającego Ramblę Santa Mónica strumieniem

płynnej miedzi.

- Danielu, to, co dzisiaj zobaczysz, masz zachować wyłącznie dla

siebie - ostrzegł mnie ojciec. - Nikomu ani słowa. Nikomu. Nawet

twojemu przyjacielowi Tomasowi.

- Nawet mamie? - spytałem cichutko.

Ojciec westchnął, ukryty za tym swoim smutnym uśmiechem,

który jak cień towarzyszył mu nieodłącznie przez całe życie.

- Nie, oczywiście, że nie - odparł, spuszczając głowę. - Przed nią

nie mamy tajemnic. Mamie możesz mówić wszystko.

Szalejąca tuż po wojnie domowej epidemia cholery zabrała mi

mamę. Pochowaliśmy ją na cmentarzu Montjuic w dniu moich

czwartych urodzin. Pamiętam tylko, że padało przez cały dzień i całą

noc, a kiedy zapytałem tatę, czy niebo też płacze, nie był w stanie

słowa z siebie wykrztusić. Mimo upływu sześciu lat nieobecność

mamy była dla mnie wciąż jakimś omamem, krzykiem ciszy, której

nie potrafiłem jeszcze zagłuszyć słowami.

Mieszkaliśmy z ojcem na ulicy Santa Ana, tuż przy placu

kościelnym. Nasze małe mieszkanie mieściło się bezpośrednio nad

antykwariatem specjalizującym się w sprzedaży zarówno rzadkich

egzemplarzy dla bibliofilów, jak i książek używanych. Ten magiczny

bazar odziedziczony po dziadku miałem z kolei ja przejąć po ojcu,

który nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości.

Wyrastałem pośród książek, zaprzyjaźniając się z niewidzialnymi

postaciami żyjącymi na rozsypujących się w proch stronach, których

kolor mam do tej pory na palcach. Jeszcze jako mały dzieciak

nauczyłem się zasypiać, opowiadając mamie w półmroku pokoju, co

takiego zdarzyło się w ciągu dnia, co spotkało mnie w szkole, czego

nowego się nauczyłem.

Nie mogłem usłyszeć jej głosu ani poczuć jej dotyku, ale jej aura i

ciepło obecne były w każdym zakątku mieszkania, a ja, podzielając

wiarę tych, którzy mogą jeszcze zliczyć swój wiek na palcach obu rąk,

wiedziałem, że wystarczy zamknąć oczy i zacząć mówić do mamy, a

ona, gdziekolwiek by się znajdowała, na pewno mnie usłyszy. Tata

siedząc w pokoju jadalnym, słyszał mnie czasami i płakał skrycie.

Pamiętam, że tego czerwcowego dnia obudził mnie mój własny

krzyk. Serce łomotało mi tak, jakby dusza chciała wyrwać się z piersi

i uciec schodami w dół. Tata przybiegł natychmiast i wystraszony,

przytulił mnie do siebie, usiłując uspokoić.

- Nie mogę przypomnieć sobie jej twarzy. Nie mogę przypomnieć

sobie twarzy mamy - wyszeptałem bez tchu.

Tata objął mnie jeszcze mocniej.

- Nie bój się, Danielu, spokojnie. Ja pamiętam za nas obu.

Spojrzeliśmy na siebie, szukając słów, które nie istniały. Po raz

pierwszy zdałem sobie sprawę, że mój ojciec starzeje się, a jego oczy,

te zawsze przymglone i zagubione oczy, nieustannie patrzą wstecz.

Wstał, rozsunął zasłony, by wpuścić chłodne światło świtu.

- No, dość tego. Pospiesz się, Danielu, ubieraj się. Chcę ci coś

pokazać - powiedział.

- Teraz? O piątej rano?

- Istnieją takie miejsca, które trzeba i można oglądać jedynie w

ciemnościach. - Ojciec nie ustępował, przesyłając mi zarazem

tajemniczy uśmiech, zapożyczony najprawdopodobniej z jednego z

tomów Aleksandra Dumas.

Gdy wychodziliśmy z bramy, miasto było jeszcze opustoszałe, po

okrytych mgłą ulicach snuli się tylko gdzieniegdzie nocni stróże.

Latarnie na Ramblas oświetlały jedynie opary w prowadzącej ku

morzu alei, aczkolwiek ich rozrzedzone światła zaczynały już

migotać, zwiastując rychłe przebudzenie się Barcelony i zrzucenie

przez miasto ulotnego przebrania mglistej akwareli.

Dotarłszy do ulicy Arco del Teatro, zapuściliśmy się w uliczki

dzielnicy Raval, przechodząc pod arkadą rysującą się niczym

sklepienie wzniesione z niebieskiej mgły.

Szedłem za ojcem wąskim zaułkiem, wydeptaną ścieżką, bardziej

niż ulicą, czując, jak za naszymi plecami coraz szybciej zanika

poświata Rambli. Z dachów i z balkonów zaczął zsuwać się ukośnymi

strugami poranny brzask, nie docierając w ogóle na ziemię.

W końcu ojciec zatrzymał się przed drzwiami z litego,

sczerniałego od starości i wilgoci drewna. Przed nami wznosił się

budynek przypominający wrak budowli, która kiedyś była pałacem

lub siedzibą muzeum gromadzącego wyłącznie mary, cienie i pogłosy.

- Danielu, pamiętaj, że o tym, co zaraz ujrzysz, nie będziesz mógł

powiedzieć nikomu. Pamiętaj: nikomu, nawet twojemu przyjacielowi

Tomasowi. Nikomu.

Człowieczek o rysach drapieżnego ptaka i posrebrzonych włosach

otworzył nam drzwi. Jego ostre, orle i nieprzeniknione oczy spoczęły

na mnie nieruchomo.

- Witaj, Izaaku. Oto mój syn Daniel - obwieścił ojciec. -

Niebawem skończy jedenaście lat, a w przyszłości przejmie po mnie

księgarnię. Już dorósł dostatecznie, by poznać to miejsce.

Człowiek zwany Izaakiem nieznacznym skinieniem głowy

zaprosił nas do środka. Wszystko przed nami zanurzone było w

niebieskawym półmroku, który zaledwie pozwalał się domyślać

zarysu marmurowych schodów i obecności korytarza pokrytego

freskami zapełnionymi aniołami i baśniowymi stworami.

Ruszyliśmy za strażnikiem owym zamkowym korytarzem i

dotarliśmy do wielkiej okrągłej sali, najprawdziwszej bazyliki

ciemności zwieńczonej kopułą, z której wysokości padały snopy

światła. Niezmierzony labirynt korytarzyków, regałów i półek

zapełnionych książkami wznosił się po niewidoczny sufit, tworząc ul

pełen tuneli, schodków, platform i mostków, które pozwalały się

domyślać przeogromnej biblioteki o niepojętej geometrii.

Na wpół ogłupiały spojrzałem na ojca. Uśmiechnął się i puścił do

mnie oko.

- Danielu, witamy na Cmentarzu Zapomnianych Książek.

W głębi dostrzec można było z tuzin kręcących się po

korytarzykach i platformach postaci. Kilka z nich odwróciło się i

pozdrowiło nas z daleka. Zdołałem wówczas rozpoznać twarze

kolegów ojca ze stowarzyszenia antykwariuszy.

W oczach dziesięciolatka panowie ci jawili mi się niczym tajne i

spiskujące bractwo alchemików. Ojciec przyklęknął i patrząc mi

prosto w oczy, przemówił łagodnym głosem, tym szczególnym

głosem bardzo osobistych wyznań i przyrzeczeń.

- To miejsce, Danielu, jest tajemnicą i miejscem świętym. Każda

znajdująca się tu książka, każdy tom, posiadają własną duszę. I to

zarówno duszę tego, kto daną książkę napisał, jak i dusze tych, którzy

tę książkę przeczytali i tak mocno ją przeżyli, że zawładnęła ich

wyobraźnią.

Za każdym razem, gdy książka trafia w kolejne ręce, za każdym

razem, gdy ktoś wodzi po jej stronach wzrokiem, z każdym nowym

czytelnikiem jej duch odradza się i staje się coraz silniejszy. Już

dawno temu, wtedy kiedy mój ojciec mnie tu przyprowadził, miejsce

to miało swoje lata i było stare. Może nawet tak stare jak samo miasto.

Carlos Ruiz Zafon - Cień wiatru.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: