Moduł 1.pdf

(699 KB) Pobierz
Organizacja systemu ochrony zdrowia
autor:
mgr Krystyna Walewska
Organizacja systemu ochrony zdrowia.
Organizacja pracy pielęgniarki.
copyright © Polski Uniwersytet Wirtualny
OPRACOWANIE KURSU
kierownik kursu
Agnieszka Wierzbicka
metodycy
Monika Poradecka
Marta Dziubińska
graficy
Maciej Czerczak
informatycy
Maciej Czerczak
336486538.004.png 336486538.005.png 336486538.006.png 336486538.007.png 336486538.001.png 336486538.002.png 336486538.003.png
Wstęp do kursu
Podczas kursu zostanie omówiona problematyka z zakresu organizacji systemu
ochrony zdrowia z uwzględnieniem czynników mających wpływ na jej
funkcjonowanie. Studenci zapoznają się z zadaniami administracji publicznej
w ochronie zdrowia na poszczególnych szczeblach zarządzania. Ponadto zostaną
przedstawione zagadnienia dotyczące źródeł finansowania służby zdrowia,
funkcjonowania rynku usług medycznych, kontraktowania świadczeń zdrowotnych.
W dalszej części uwagę skupimy na zagadnieniach związanych z organizacją pracy
pielęgniarki. Studenci będą mieli możliwość zapoznania się z zakresem zadań
i obowiązków charakterystycznych dla poszczególnych stanowiskach pracy
pielęgniarskiej oraz z zakresem odpowiedzialności zawodowej. W końcowej fazie
zostaną omówione organizacyjno-prawne aspekty samodzielności i samorządności
w pielęgniarstwie.
Organizacja systemu ochrony zdrowia
Organizacja systemu ochrony zdrowia
Wstęp
1. Przyczyny i uwarunkowania systemowych rozwiązań opieki zdrowotnej
2. Typologia systemów opieki zdrowotnej
2.1. Model bismarckowski
2.2. Model Beveridge’a
2.3. Model rezydualny
2.4. Model Siemaszki
2.5. Znaczenie modeli w systemie funkcjonowania ochrony zdrowia
3. Struktura ochrony zdrowia w Polsce u progu XXI wieku
4. Zadania i kompetencje administracji publicznej w zakresie ochrony zdrowia na poszczególnych
szczeblach zarządzania
4.1. Zadania i kompetencje wojewodów w zakresie ochrony zdrowia
4.2. Zadania i kompetencje samorządów terytorialnych w zakresie ochrony zdrowia
5. Samorządy zawodowe, ich rola i zadania w systemie
5.1. Samorząd pielęgniarek i położnych
5.2. Samorząd lekarzy
5.3. Samorząd aptekarski
Wstęp
W module pierwszym zostaną omówione zagadnienia związane z czynnikami
i uwarunkowaniami, które miały wpływ na rozwój systemów opieki zdrowotnej,
przedstawione zostaną także tradycyjne modele rozwiązań systemowych. Poza tym,
studenci będą mieli możliwość zapoznania się podstawowymi zagadnieniami
organizacji ochrony zdrowia w Polsce oraz z zadaniami i kompetencjami
administracji publicznej i samorządów zawodowych w zakresie ochrony zdrowia.
1
Organizacja systemu ochrony zdrowia
1. Przyczyny i uwarunkowania systemowych rozwiązań
opieki zdrowotnej
Celem każdego z funkcjonujących w świecie systemów ochrony zdrowia jest
zapewnienie obywatelom bezpieczeństwa zdrowotnego, przez zaspokojenie zarówno
indywidualnych, jak i zbiorowych potrzeb zdrowotnych. Każda realizowana polityka
społeczno-gospodarcza ma fundamentalny wpływ na stan zdrowia społeczeństwa,
ale podstawowymi czynnikami, zapewniającymi dobry stan zdrowia, są: stabilny
system ekonomiczny, gwarantujący bezpieczeństwo ekonomiczne, obejmujące
godne warunki mieszkaniowe, edukację, odpowiednie żywienie, pracę
i wynagrodzenie, które gwarantuje dostęp do dóbr społecznych. Prowadzenie
odpowiedniej polityki ochrony zdrowia wymaga współdziałania wszystkich elementów
władzy z podmiotami życia publicznego.
Treść, formy i zakres ochrony zdrowia ludności zawsze były konsekwencją stanu sił
wytwórczych, ustroju społeczno-politycznego oraz poziomu kultury, nauki i techniki,
które były i są różne w odpowiednich formacjach społeczno-ekonomicznych. Aby
zrozumieć przyczyny i uwarunkowania zmian systemowych w ochronie zdrowia,
dobrze jest ukazać je na tle historycznych przemian cywilizacyjnych.
W najwcześniejszej formacji społecznej, jaką była wspólnota pierwotna, nie
występował ani społeczny podział pracy, ani pojęcie odrębnej kategorii ludzi
zawodowo zajmujących się ochroną zdrowia. W razie potrzeby udzielano sobie
wzajemnej pomocy, opartej na wielowiekowym — przekazywanym z pokolenia na
pokolenie — doświadczeniu. Dlatego też okres ten nazwano okresem medycyny
doświadczalnej.
W miarę rozpadu wspólnoty pierwotnej, zaczęła pojawiać się własność prywatna,
a wraz z nią zawodowe wykorzystywanie wiadomości leczniczych. Ludzie
posiadający większe doświadczenie i szerszą wiedzę w zakresie leczenia, zaczęli
strzec swych umiejętności i wykorzystywać je w celu zdobycia majątku bądź
2
Organizacja systemu ochrony zdrowia
wpływów. Tworzyli oni wyodrębnione grupy, nadając swej wiedzy charakter
tajemniczy oraz łącząc ją z magią i zaklęciami. Czas ten nazwano okresem
szamanizmu lub demonizmu, a pierwszych „lekarzy” — czarownikami lub
szamanami. Przeżytki tej formacji do dziś występują wśród nielicznych, najbardziej
zacofanych plemion Afryki, Ameryki Południowej czy Polinezji.
Można założyć, że pierwszą przyczyną, która spowodowała powstanie opieki
zdrowotnej był podział pracy, czyli wyodrębnienie grupy zajmującej się leczeniem.
W początkach kształtowania się społeczeństw cywilizowanych świata starożytnego,
obok działalności leczniczej jednostek zaczęły pojawiać się pierwsze zarządzenia
o charakterze sanitarno-profilaktycznym, wydawane w postaci nakazów i przykazań
religijnym. Typowym tego przykładem były przepisy sanitarne na terenie Egiptu
w III tysiącleciu p.n.e., hinduskie prawo Manu czy odpowiednie rozdziały
babilońskiego kodeksu Hammurabiego. Zawierały one między innymi przepisy
przestrzegania zasad higieny osobistej, odżywienia oraz zapobiegania chorobom
zakaźnym przez izolowanie chorych, zakopywanie ludzkich odchodów, grzebanie
zwłok, padliny zwierzęcej itp. W ten sposób nastąpiła kolejna zmiana w opiece
zdrowotnej, mająca na celu ograniczenie zachorowalności w skupiskach ludzkich.
W ustroju niewolniczym nastąpił podział społeczeństwa na ludzi wolnych
i niewolników. Ze stałej pomocy lekarskiej korzystali głównie władcy świata
starożytnego, ich urzędnicy, elitarne oddziały wojskowe i zamożni właściciele
niewolników. Działania właścicieli w zakresie opieki zdrowotnej niewolników polegały
na ograniczeniu rozwoju chorób wśród siły roboczej i to tylko wtedy, gdy koszt
leczenia nie przekraczał kosztu nabycia niewolnika. Można wiec założyć, że
podstawowym motywem działania tej grupy była chęć zysku i ograniczenia
niekorzystnych efektów działań wojennych, które leżały u podstaw naboru
niewolników. Ochrona zdrowia była podporządkowana interesom klas i rodów
panujących.
W miarę rozwoju wiedzy medycznej, obok lekarzy-kapłanów zaczął wykształcać się
stopniowo zawód lekarza praktykującego samodzielnie (Grecja, Egipt, Babilonia).
Zaczęto zakładać szkoły kształcące lekarzy, organizowano pierwowzory otwartych
3
Zgłoś jeśli naruszono regulamin