Trening bokserski.pdf

TRENING BOKSERSKI

1.1. Zasady Techniki boksu

Technika w boksie - to całokształt sposobów prowadzenia akcji

w obronie i ataku. Taktyczna dojrzałość boksera pozostaje w

prostym stosunku do jego przygotowania technicznego. Im

bogatsza jest technika boksera, tym bardzie różnorodna

taktyka.

W szerokim pojęciu techniki bokserskiej zawierają się:

umiejętność szybkiego, lekkiego poruszania się po ringu, co

pozwala bokserowi wybrać w błyskawicznie zmieniających się

sytuacjach walki odpowiedni moment dla ataku i obrony;

opanowanie wszystkich ciosów atakujących, opartych na

dokładnej koordynacji ruchu, wykonywanych nieoczekiwanie,

szybko, dokładnie z nieodzowną ostrością i siłą; trwałe

wiadomości i nawyki w zakresie akcji obronnych,

zabezpieczające przed ciosami przeciwnika; opanowanie

techniki kontrciosów, w połączeniu ich z tą czy inną obroną.

Opanować technikę boksu i stosować ją w walce może tylko

bokser wszechstronnie fizycznie przygotowany, doskonale

panujący nad ruchami swego ciała. Technika walki jest dla

boksera jego orężem, którym posługuje się on, realizując swoje

plany taktyczne. Dlatego technika powinna być przez boksera

opanowana w zupełności, ażeby mógł on w trakcie walki

posługiwać się nią pewnie i swobodnie. Prawidłowe, celowe

stosowanie dobrze przyswojonej techniki pozwala bokserowi w

sposób nieprzymuszony, szybko i lekko przeprowadzać

najbardziej skomplikowane i różnorodne działania.

Szybkie tempo walki wymaga, aby ruchy boksera były do

maksimum celowe. Dla techniki boksu charakterystyczne jest

kolejne następowanie i wzajemna zależność wszelkich ruchów:

każdy ruch powinien jakby wypływać z poprzedniego,

przedłużając go. Walka w ringu charakteryzuje się

nieprzerwanym następowaniem po sobie najróżnorodniejszych

ruchów bojowych, wykonywanych po uprzednim wypracowaniu

dogodnych pozycji wyjściowych, a wypływających z sytuacji,

jakimi zakończyły się ruchy poprzednie. I tak atakując seriami

ciosów, przy końcu każdego ciosu bokser przyjmuje pozycję

wyjściową, z której łatwo może wyprowadzić taki czy inny cios

następny. Po czym nowy cios itd. Ruchy boksera, jeśliby nie

potrafił on stosować na przemian obron i ciosów z naturalną

płynnością, byłyby niepowiązane i kanciaste, kosztowałyby

wiele wysiłku i powodowałyby rozproszenie uwagi, tym więcej

szkodliwe, że bokser musi działać szybko i bez przerwy w

zmieniających się warunkach. Każdy bokser powinien dążyć do

wypracowania sobie indywidualnego stylu walki, w oparciu o

podstawowe zasady techniki, ogólnie przyjęte w szkoleniu.

Młodzi bokserzy powinni, poczynając od pierwszych kroków,

przyswajać sobie prawidłowe nawyki. Które stanowią podstawę

dobrego stylu.

1.2 Pozycja bokserska

Określeniem pozycja bokserska oznaczamy wyjściową pozycję

bojową, z której bokser, będąc równocześnie w stałej gotowości

bojowej, może w każdym momencie rozpocząć akcję, wcielać w

czyn swoje plany i uprzedzać zamierzenia przeciwnika. W ten

sposób pozycja bokserska jest, w rzeczywistości, uniwersalną

bojową pozycją wyjściową, stosowaną zarówno przy

zaczepnych, jak i obronnych działaniach.

Walka na ringu wymaga od boksera dużego skupienia uwagi.

Uwagę boksera powinny cechować czujność, ciągłość i

wytrwałość. Bokser musi we właściwym czasie widzieć, jak

zmieniają się przygotowawcze ruchy przeciwnika, musi umieć

odgadnąć z nich charakter zamierzanego ataku czy obrony.

Pozycja bokserska w trakcie walki nic może być wciąż taka

sama: zmienia się położenie rąk, nóg i tułowia; położenia

wyjściowe zmieniają się w zależności od rodzaju

przygotowawczych ruchów boksera, wynikających z jego

zamierzeń, i od oceny zachowania się przeciwnika.

Każdy bokser w czasie walki stosuje i zachowuje pozycję

bokserską wg indywidualnej maniery (rys, l). To pomaga

bokserowi z największym sukcesem wykorzystać w walce swoje

fizyczne i psychiczne walory.

Na przykład, mistrz ZSRR w wadze ciężkiej, Algierdas Szocikas,

trzyma się na ringu w wyprostowanej, zbalansownnoj,

prawostronnej pozycji, pozwalającej mu lekko i szybko

poruszać się po ringu i z większym efektom posługiwać się

silniejszą lewą ręką. Jego taktyce, opartej na zaskakujących

atakach z dystansu, sprzyja wyjątkowa zwinność w poruszaniu

się po ringu. Pozycja mistrza wagi rnuszej ZSRR Anatola

Bułakowa, zmieniając się w trakcie walki, pozwala mu, działać

jednakowo skutecznie zarówno w dystansie, jak i w

półdystansie. Zmysł obserwacyjny i prawidłowa ocena

właściwości przeciwnika, umiejętność wyboru właściwego

momentu dla ataku, umiejętność reagowania we właściwym

momencie i w odpowiedni sposób na poczynania przeciwnika,

pozwalają Bulakowowi boksować ekonomicznie, i jakby bez

pośpiechu.

Mistrz ZSRR w wadze półśredniej Ś. Szczerbakow zabezpiecza

swoją obronę skupioną pozycją, wzmacniając jej szczelność

unikami i odchyleniami, wykorzystując dla obrony ręce, z

równoczesnym zachowaniem możliwości zadawania ciosów. W

walce wykorzystuje on umiejętnie swój stosunkowo niewysoki

wzrost. Wyjątkowy stopień rozwoju fizycznego, jednakowo silne

ciosy z obu rąk, umiejętność odkrywania przeciwnika, a także

szybkiego spostrzegania odkrytych miejsc na jego ciele i

równoczesna zdolność natychmiastowego zadawania ciosów,

przyczyniają się do sukcesów jego taktyki, zmierzającej prawie

zawsze do decydującego zwycięstwa.

Indywidualność bojowej pozycji zależy przede wszystkim od

fizycznych i psychologicznych właściwości boksera. Jednakże w

początkowym okresie szkolenia indywidualizacja pozycji

bokserskiej jest niedopuszczalna. Nie zapoznawszy

początkującego z zasadniczą pozycją bokserską, nic

nauczywszy go pewnie działać w tej pozycji, trener nic powinien

jej indywidualizować. Jedynie przyswoiwszy sobie zasadniczą,

ogólnie przyjętą pozycję, bokser potrafi wyrobić swoistą

pozycję indywidualną, odpowiadającą jego bojowym

właściwościom. W przeciwnym wypadku bokser może nabrać

nieprawidłowych nawyków.

Przy indywidualizacji pozycji bokserskiej nie wystarczy kierować

się tylko zewnętrznymi, warunkami fizycznymi boksera (długość

ramion, wzrost itp.), nic uwzględniając jego właściwości

psychologicznych. Bokser o silniejszej prawej ręce stoi lewą

stroną tułowia w przód (w półobrocie do przeciwnika),

zapewniając tym samym swojej prawej ręce bardziej korzystne

położenie wyjściowe dla zadawania silnych ciosów. Lewa noga,

wysunięta ku przodowi, opiera się o podłogę całą stopą. Prawa

stopa znajduje się w odległości niewielkiego kroku w tyle i na

pot kroku w prawo, równolegle do lewej, dotykając podłogi

swoją przednią częścią. W stosunku do przeciwnika, stopy

zwrócone są o pół obrotu w prawo. Ciężar ciała rozłożony

równomiernie na obu, z lekka zgiętych nogach, co daje

możliwość swobodnego wykonania kroku dowolną nogą w

dowolnym kierunku. Tułów wyprostowany dla ułatwienia

balansowania w czasie poruszania się po ringu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: