S. Freud: Pisarz a fantazjowanie
- pisarze często zapewniają, że w każdym człowieku kryje się pisarz;
- bawiące się dziecko zachowuje się jak pisarz – porządkuje świat;
- pisarz tworzy świat fantazji, który odgranicza od rzeczywistości;
- człowiek dorosły – zamiast się bawić, fantazjuje, tworzy sny na jawie;
- fantazje człowiek ukrywa, szybciej przyzna się do występków;
- zabawą dziecka kierują pragnienia, aby być dorosłym. Dorosły wstydzi się fantazjowania jako czegoś niedozwolonego i dziecinnego;
- fantazjowanie zna się dzięki nerwowo chorym;
- cechy fantazjowania – człowiek szczęśliwy nie fantazjuje. To niezaspokojone pragnienia działają na fantazję, bo każda fantazja jest spełnieniem pragnienia. Pragnienia są a) ambicjonalne, do wzbogacenia osobowości, b) erotyczne (u młodych kobiet dominują);
- fantazje dostosowują się do zmieniających się wrażeń życia;
- fantazje oscylują między 3 czasami – s. 513 pragnienie wykorzystuje aktualną sposobność by nakreślić obraz przyszłości podług wzoru z przeszłości;
- narastanie fantazji – warunki do nerwicy / psychozy;
- stosunek fantazji do marzenia sennego – sny to fantazje;
- a) pisarze czerpiący z zastanego tworzywa, b) pisarze tworzący swobodnie;
- w utworach „niższych” – wszystkie te utwory mają bohatera, którego pisarz chroni. Ten bohater jest też w marzeniach – to Ego;
- w niektórych powieściach psychologicznych bohater opisany jest od wewnątrz, a w jego wnętrzu jest pisarz i ogląda inne postaci od zewnątrz. To wynik skłonności pisarza do rozszczepiania Ego na wiele Ego cząstkowych;
- w powieściach ekscentrycznych – bohater jest obserwatorem, przygląda się czynom i cierpieniom innych postaci;
- s. 516 mity odpowiadają przekształconym pozostałościom wyrosłej z pragnień fantazji, odpowiadają odwiecznym marzeniom młodej ludzkości;
- nie zainteresowałyby nas fantazje innych ludzi. A utwory pisarzy –owszem. Tajemnica w ars poetica. Pisarz łagodzi charakter snu na jawie za pomocą przekształceń i zasłon, jedna nas formalną (estetyczną) przyjemnością – to premia zachęty / przedsmak przyjemności;
- właściwa rozkosz przeżywania dzieła literackiego – z wyzwolenia się naszej psychiki z napięć, bo możemy się rozkoszować fantazjami bez wyrzutów i wstydu.
chahaviah