Marr Melissa - Król Mroku.pdf - anku35

MELISA MARR

KRÓL MROKU

PROLOG

JESIEŃ

Irial obserwował dziewczynę spacerującą ulicą; była kłębkiem strachu i furii. Pozostał ukryty

w cieniu jednej z uliczek przed salonem tatuażu, ale nie oderwał od niej oczu do chwili, gdy

skończyła papierosa.

Ruszył do przodu, kiedy go mijała.

Jej puls przyśpieszył na jego widok. Wyprostowała ramiona, zamiast rzucić się do ucieczki

albo się cofnąć, odważna pomimo otaczających cieni. Wskazała na jego ramię, gdzie miał

wytatuowane imię oraz nazwę rodu w zapisie ogamicznym, otoczone przez spirale i węzły

płynnie przechodzące w stylizowane sfory ogarów.

- Rewelacja. Robota Królika? - Skinął głową i pokonał ostatnie metry dzielące go od salonu

tatuażu. Dziewczyna zrównała z nim krok.

- Też chciałabym niedługo coś sobie wytatuować. Ale jeszcze nie wiem co. - Wyglądała

arogancko, kiedy to mówiła. A gdy nie odpowiedział dodała: - Jestem Leslie.

- Irial.

Tak bardzo próbowała zwrócić na siebie jego uwagę. Gdyby chciał zabawić się ze

śmiertelniczką, dostarczyłaby mu wielu wrażeń, ale przyszedł tutaj w interesach, a nie po to,

żeby kolekcjonować zdobycze, dlatego milczał, otwierając dla niej drzwi Szpilek i Igieł.

W salonie tatuażu Leslie odeszła, żeby porozmawiać z ciemnowłosą dziewczyną, która

obserwowała ich z niepokojem. W pomieszczeniu byli także inni, ale tylko ta ciemnowłosa

dziewczyna miała znaczenie. Irial za sprawą swojej klątwy spętał lato, więc dobrze wiedział,

kim była - zaginioną Królową Lata, problemem. Ona mogła wszystko zmienić.

„I to niebawem”.

Irial poczuł to w chwili, gdy Keenan ją wybrał i skradł jej śmiertelność. Właśnie dlatego

przyszedł do Królika. Nadchodziły zmiany. Kiedy Król Lata zostanie wyswobodzony z pęt i

odzyska moc, żeby uderzyć w tych, którzy go uwięzili, pierwszy raz od stuleci zawiśnie nad

nimi widmo wojny. Niestety, podobnie jak widmo zbytniego porządku.

- Masz chwilę, Króliku? - zapytał retorycznie Irial. Mimo że Królik nie był w pełni wróżem,

nie odesłałby z kwitkiem Króla Mrocznego Dworu, ani teraz, ani nigdy.

- Chodź na zaplecze - odparł ten.

Irial przesunął rękoma po jednej z okutych stalą gablot z biżuterią, kiedy ją mijał, doskonale

zdając sobie sprawę z faktu, że Leslie nie spuszczała z niego wzroku. Zamknął drzwi i podał

Królikowi fiolki z brązowego szkła - krew i łzy Mrocznego Dworu.

- Wymiany atramentu trzeba dokonać szybciej, niż planowaliśmy. Goni nas czas.

- Wróżki mogą... - Królik zamilkł i zaczął od nowa: - To może je zabić, a śmiertelnicy nie

dochodzą do siebie najlepiej.

- Więc znajdź sposób, żeby się udało. Natychmiast. - Irial spróbował się uśmiechnąć,

łagodząc rysy twarzy, co rzadko czynił w obecności mrocznych wróżek.

Potem stał się niewidzialny i ruszył za Królikiem do głównego pomieszczenia salonu.

Niezdrowa ciekawość kazała mu zatrzymać się obok Leslie. Pozostali już wyszli, ale ona

stała, przypatrując się wzorom tatuaży na ścianach, obrazkom nie tak dobrym jak te, które

Królik mógłby nanieść na jej skórę, gdyby tylko miał szansę.

- Śnij o mnie, Leslie - szepnął Irial, otulając siebie i ją skrzydłami. Może dziewczyna okaże

się wystarczająco silna, by znieść wymianę atramentu z jedną z wybranych wróżek. Jeśli nie,

zawsze będzie mógł oddać ją jednemu ze słabszych wróży. Szkoda byłoby stracić taką śliczną

zepsutą zabaweczkę...

ROZDZIAŁ 1

POCZĄTEK NOWEGO ROKU

Leslie założyła mundurek szkolny i wyszykowała się szybko. Ostrożnie, nie hałasując,

zamknęła drzwi sypialni. Chciała wyjść z domu, zanim obudzi się ojciec. Emerytura mu nie

służyła. Dawniej był przyzwoitym człowiekiem - zanim odeszła mama, zanim zaczął zaglądać

do butelki, zanim zaczął wyjeżdżać na wycieczki do Atlantic City i Bóg wie dokąd jeszcze.

Ruszyła do kuchni, gdzie przy stole zastała brata, Rena, z fajką w ręku. Ubrany jedynie w

znoszone dżinsy, z jasnymi włosami opadającymi luźno na twarz, sprawiał wrażenie

odprężonego i sympatycznego. I czasami taki był.

Spojrzał na nią, uśmiechnął się jak cherubinek.

- Chcesz bucha? Pokręciła głową i tworzyła szafkę w poszukiwaniu względnie czystego

kubka. „Ani jednego”. Wyciągnęła z lodówki puszkę gazowanego napoju. Po tym jak Ren

wsypał kiedyś narkotyki do butelki - i ją odurzył - nauczyła się wybierać jedynie szczelnie

zamknięte pojemniki.

Brat obserwował ją, uśmiechając się w perwersyjny, a zarazem anielski sposób. Kiedy

zachowywał się przyjaźnie i palił tylko zioło, zapowiadał się dobry dzień. Upalony ren nie

stwarzał problemów, bo trawka działa na niego uspokajająco. Jednak po innych środkach

stawał się nieprzewidywalny.

- Tam są chipsy, jeśli masz ochotę na śniadanie. - Wskazał torbę z resztkami chrupek

kukurydzianych na blacie.

- Dzięki. Chwyciła kilka i otworzyła zamrażarkę, żeby wyjąć gofry, które tam wcześniej

schowała. Zniknęły. Zajrzała do szafki i wyciągnęła opakowanie jedynych płatków, których

nie jadł jej brat - pełnoziarnistych musli. Smakowały paskudnie, ale kupowała je, bo Ren

szerokim łukiem omijał jedynie zdrową żywność. Nasypała trochę do miski.

- Mleko się skończyło - wybełkotał Ren z zamkniętymi oczami. Wzdychając cicho, Leslie

odstawiła naczynie. „Żadnych kłótni. Żadnych kłopotów”. W domu zawsze czuła się jak

linoskoczek czekający na silny podmuch wiatru, który mógłby zrzucić go na ziemię.

W kuchni śmierdziało marihuaną. Leslie pamiętała czasu, kiedy budził ją zapach jajek i

bekonu, kiedy tata parzył świeżą kawę, kiedy wszystko było normalnie. Od ponad roku nie

zdarzyło się nic podobnego.

Ren położył gołą stopę na kuchennym blacie zaśmieconym niezapłaconymi rachunkami,

brudnymi naczyniami i przede wszystkim pustymi butelkami po bourbonie.

Kiedy jadała, otworzyła najważniejsze rachunki za prąd i wodę. Odetchnęła z ulgą, bo ojciec

zapłacił na wszystko z góry. Robił tak czasem, gdy miał dobrą passę przy stole albo trzeźwiał

na kilka dni. Zapomniał jednak o sklepach spożywczych i kablówce - znów zalegali. Zwykle

więc radziła sobie sama.

„Ale nie tym razem”. W końcu postanowiła doprowadzić sprawy do końca i zrobić sobie

tatuaż. Od dłuższego czasu nosiła się z takim zamiarem, lecz nie czuła się gotowa. W ciągu

ostatnich kilku miesięcy ozdabianie ciała stało się jednak jej obsesją. Nie zamierzała dłużej

czekać. Zbyt często o tym myślała. To pomoże jej się pozbierać.

„Muszę tylko znaleźć odpowiedni wzór”.

Przywołując na usta coś, co miało przypominać przyjazny uśmiech, zwróciła się do Rena:

- Masz pieniądze na kablówkę? Wzruszył ramionami.

- Może. A co z tego będę miał?

- Ja się nie targuję. Po prostu chcę wiedzieć, czy zapłacisz za ten miesiąc. Zaciągnął się

mocno fajką, po czym dmuchnął jej dymem w twarz.

- Nie, jeśli zmierzasz się zachowywać jak suka. Mam wydatki. Jeśli nie możesz wyświadczyć

czasem bratu przysługi, być miał dla moich znajomych... - wzruszył ramionami - ... płacisz.

- Wiesz co? Ja nie potrzebuje kablówki. Podeszła do kosza na śmieci i wyrzuciła rachunek,

próbując opanować mdłości, które ogarnęły ją na wspomnienie jego znajomych. Żałowała, że

nikt z rodziny nie przejmował się jej losem.

„Gdyby mama nie wzięła nóg za pas... „

Ale zrobiła to. Zdezerterowała i zostawiła Leslie na pastwę brata i ojca. „Tak będzie lepiej,

dziecinko” - tłumaczyła. Ale nie było. Leslie zaczęły ogarniać wątpliwości, czy w ogóle miała

jeszcze ochotę się z nią spotkać. Zresztą co za różnica. Od matki nie nadchodziły żadne

wieści.

Dziewczyna potrząsnęła głową. Analizowanie przeszłości nie pomoże jej zmierzyć się z

teraźniejszością. Chciała wyminąć Rena, ale on wstał i porwał ją w objęcia. Znieruchomiała.

- Co? Znowu masz ciotę? - Roześmiał się rozbawiony swoim chamskim żartem i jej złością.

- Daj spokój, Ren. Zapomnij.

- Zapłacę rachunek. Wyluzuj. Wypuścił ją. Jak tylko cofnął ręce, zrobiła krok w tył, mając

nadzieję, że nie przesiąkła odorem zioła i papierosów. Chociaż czasami podejrzewała, że

ojcem Meyers dobrze wie, jak wiele zmieniło się w jej życiu, nie zamierzała cuchnąć w

szkole. Uśmiechnęła się nieszczerze, po czym mruknęła:

- Dzięki, Ren.

- Ale pamiętaj o tym, kiedy będę potrzebował twojego towarzystwa.

Przydajesz się, kiedy staram się o kredyt. - Zmierzył ją wzrokiem oceniająco.

Nie odpowiedziała. Nic by to nie dało. Po tym, co zrobili jego zaćpani koledzy - „co Ren

pozwolił im zrobić - nie zamierzała się do niech zbliżać. Bez słowa podeszła do kosza i

wyjęła rachunek.

- Dzięki, że się tym zajmiesz. Podała mu zwitek, choć nie obchodziło ją, czy Ren dotrzyma

słowa. Nie mogła zapłacić i jednocześnie ufundować sobie tatuażu, ale przecież nie zależało

jej na kablówce. Właściwie pokrywała abonament wyłącznie z obawy, że ktoś dwoi się, iż jej

rodziny nie stać na regulowanie rachunków. Zachowywała się tak, jakby stwarzanie pozorów

mogło znów uczynić jej życie normalnym. Chciała też ochronić się przed współczuciem -

Marr Melissa - Król Mroku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: