Monaldi+Rita+-+Imprimatur.pdf

Rita Monaldi

I m p r i m a t u r

Z włoskiego przełożyła

Hanna Borkowska

Prorocze interpretacje

Tajemnicy Sądu Ostatecznego:

Wskrzeszenie przeszłości

Zadośćuczynienie za doznane krzywdy

Sprawiedliwy sąd potomności

Nic nie powinno zaginąć; przeszłość przetrwa

w tym, co dotyczy przyszłości.

Oswald Wirth, Tarot

Como, 14 lutego 2040

Jego Eminencja

Alessio Tanari

Sekretarz Kongregacji do Spraw Świętych

Watykan

In nomine Domini

Ego, Lorenzo Del Agio, Episcopus Comi, in processu canonizationis

beati Innocentii Papae XI, iuro me fideliter diligenterąue impleturum mu-

nus mihi commissum, atąue secretum servaturum in iis ex ąuorum revela-

tione preiudicium caasae vel infamiam beato ąfferre posset. Sic me Deus

adiuvet. *

Drogi Alessio!

Zechciej mi wybaczyć, że rozpoczynam ten list formułą rytualnej przy-

sięgi, zobowiązującą do zachowania w tajemnicy oszczerstw, które mog-

łem mimowolnie usłyszeć na temat jakiejkolwiek błogosławionej duszy.

Wiem, że darujesz swojemu dawnemu nauczycielowi z seminarium

nieco inny styl korespondencji niż ten, do którego przywykłeś.

Trzy lata temu napisałeś do mnie z polecenia Ojca Świętego list w spra-

wie cudownego uzdrowienia, do którego doszło ponad czterdzieści lat

temu w mojej diecezji i było dziełem błogosławionego Innocentego XI,

w życiu świeckim Benedykta Odescalchiego z Como. Opowiadałem Ci

o nim, kiedy byłeś małym chłopcem.

Jak zapewne pamiętasz, przypadek mira sanatio dotyczył sieroty z oko-

Patrz: Objaśnienia fragmentów łacińskich zamieszczone na końcu

książku (przyp. red.).

lic Como, chłopczyka, któremu pies odgryzł palec u ręki. Babcia dziec-

ka, miłująca Innocentego XI, zawinąwszy zakrwawiony strzępek ciała

w obrazek z wizerunkiem tego papieża, przekazała razem z wnuczkiem

lekarzom pogotowia ratunkowego. Kiedy zakończył się zabieg, dziecko

w jednej chwili odzyskało całkowitą zdolność posługiwania się przy-

szytym palcem i czucie w nim, co wprawiło w zdumienie zarówno chirur-

ga, jak i jego asystentów.

Zgodnie z Twoimi wskazówkami i pragnieniem Ojca Świętego przygo-

towałem dokumentację procesu super mira sanatione, którego mój po-

przednik nie uznał wtedy za stosowne zainicjować. Nie będę dokładnie

opisywać wszystkich szczegółów. Zdołałem zakończyć proces, mimo że

niemal wszyscy świadkowie tamtego wydarzenia dawno już nie żyją, kar-

tę choroby po dziesięciu latach zniszczono, a chłopiec, dziś pięćdziesię-

cioletni mężczyzna, mieszka na stałe w Stanach Zjednoczonych. Akta

sprawy wyślę Ci oddzielnie. Wiem, że procedura wymaga, byś poddał je

ocenie Kongregacji, a następnie napisał sprawozdanie dla Ojca Świętego.

Wiem też, jak bardzo naszemu ukochanemu Papieżowi zależy na tym,

aby po stu latach od beatyfikacji nastąpił proces kanonizacyjny, który po-

zwoli ogłosić Innocentego XI świętym. Gorąco popieram intencję Ojca

Świętego i niezwłocznie przechodzę do rzeczy.

Jak zapewne zauważyłeś, wraz z listem przesyłam pokaźny plik kartek.

Jest to maszynopis książki, której dotąd nie wydano. Trudno mi odtwo-

rzyć dokładną genezę tego dzieła, jako że dwójka autorów, wysławszy mi

jego kopię, przepadła bez śladu. Jestem pewien, że kiedy zapoznasz się

z maszynopisem, Pan nasz podpowie Ojcu Świętemu i Tobie, drogi Ales-

sio, rozwiązanie dylematu: secretum servare aut non? Przemilczeć czy

opublikować tę pracę? To, co postanowicie, będzie dla mnie święte.

Z góry przepraszam, że pióro, które wziąłem do ręki po trzech latach

żmudnych badań, nie opisze wszystkiego zbyt dokładnie.

Autorów maszynopisu, młodych narzeczonych, poznałem czterdzieści

trzy lata temu. Byłem wówczas świeżo mianowanym proboszczem para-

fii w Rzymie, gdzie przybyłem z mojego ukochanego Como, do którego

z łaski naszego Pana powróciłem po latach jako biskup. Obydwoje mło-

dzi, Rita i Francesco, byli dziennikarzami. Ponieważ mieszkali w mojej

parafii, uczęszczali do mnie na nauki przedmałżeńskie. Rozmowy z nimi

szybko wykroczyły poza ramy zwykłego kursu i przybrały bardziej bez-

pośredni, przyjacielski charakter. Przypadek zrządził, że zaledwie na pięt-

naście dni przed ślubem ksiądz, który miał im udzielić ślubu, rozchoro-

wał się. Rita i Francesco zwrócili się więc do mnie.

Ogłosiłem ich mężem i żoną pewnego słonecznego popołudnia w po-

łowie czerwca w jasnym, surowym wnętrzu kościoła San Giorgio in Vela-

bro, usytuowanego w pobliżu zabytkowych ruin Forum Romanum i cyta-

deli na Kapitolu. Była to bardzo podniosła i wzruszająca uroczystość.

Modliłem się żarliwie do Boga o długie, spokojne lata życia dla młodej

pary.

Potem widywaliśmy się jeszcze przez jakiś czas. Wiedziałem, że chwi-

le wolne od pracy zawodowej Rita i Francesco poświęcają studiom. Po

napisaniu prac magisterskich z dziedziny literatury zainteresowali się

nieco bardziej dynamiczną, a zarazem cyniczną dziedziną, jaką jest

dziennikarstwo, ale o dawnych pasjach nie zapomnieli. Kiedy mieli wię-

cej czasu, czytywali ciekawe książki, zwiedzali muzea, chodzili do bi-

blioteki.

Raz w miesiącu zapraszali mnie na kolację albo na popołudniową

kawę. Zdarzało się, że zanim mogłem usiąść, musieli usunąć z krzesła

stosy fotokopii, mikrofilmów, reprodukcji starodruków. Za każdym razem

sterta wydawała się coraz wyższa. W końcu, wiedziony ciekawością, spy-

tałem, czym się z takim zapałem zajmują. Odpowiedzieli mi wówczas, że

jakiś czas temu w prywatnych zbiorach pewnego rzymskiego arystokraty

i bibliofila odnaleźli ośmiotomowy rękopis z początków XVIII wieku. Ze

względu na wspólnych znajomych właściciel manuskryptów, markiz ***

***, zgodził się, by Rita i Francesco przestudiowali je. Stanowiły one

prawdziwą perełkę dla badaczy historii. Ośmiotomowe dzieło okazało się

zbiorem listów opata Atta Melaniego, przedstawiciela starego szlachec-

kiego rodu muzyków i dyplomatów z Toskanii.

Prawdziwe odkrycie miało jednak dopiero nastąpić. W jednym z to-

mów młodzi badacze natrafili na obszerny manuskrypt, będący rodzajem

pamiętnika, opatrzony datą roczną: 1699. Drobne pismo z pewnością

wyszło spod innej ręki niż reszta dzieła. Anonimowy autor wspomnień

przedstawił się jako posługacz w rzymskim zajeździe; opowiadał o tajem-

niczych wydarzeniach w 1683 roku w Paryżu, Rzymie i Wiedniu. Pamięt-

nik został poprzedzony krótkim wstępem w formie listu bez daty, bez na-

zwiska nadawcy i odbiorcy. Treść listu była równie zagadkowa.

Tamtego dnia nie uzyskałem więcej informacji. Młodzi małżonkowie

utrzymywali swoje odkrycie w najgłębszej tajemnicy. Zrozumiałem jedy-

nie, że odnalezienie pamiętnika dało początek ich dalszym studiom. Po-

nieważ jednak obydwoje pożegnali się już ze środowiskiem uniwersytec-

kim i nie mogli prowadzić pracy naukowej w obrębie uczelni, zaczęli

rozmyślać o nadaniu pamiętnikowi formy powieściowej. Powiedzieli mi

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: