Rodzinny skandal- Brendan Mary.pdf

Mary Brendan

Rozdział pierwszy

- Bzdury, moja droga! Nie widzę w tym nic niepokoją

cego. Chłopcy lubią czasem trochę podokazywać. Zapew

niam cię, że niepotrzebnie się martwisz. - Cecil Beaumont

uśmiechnął się promiennie do swej ślicznej rudowłosej

córki. - Nie dąsaj się. Wróci, kiedy się wyszumi.

- Tarquin nie jest już chłopcem, papo - stwierdziła z naci

skiem Emily Beaumont. - Ma dwadzieścia siedem lat i podej

rzewam, że tym razem pozwolił sobie na zbyt wiele. Może nie

zdołał dogadać się z wierzycielami i wpadł w tarapaty.

Zmrużyła niebieskie oczy, przywołując w pamięci wcześ

niejsze sytuacje, kiedy to jej starszy brat omal nie popadł

w ruinę za sprawą hazardu i innych szaleństw. Jednakże

dotąd nie zdarzyło mu się zniknąć na dłużej niż kilka dni,

po których zwykle zjawiał się cichy i skruszony.

- Może powinniśmy dowiedzieć się, czy znów nie trafił

do aresztu - powiedziała.

Cecil Beaumont zbył jej obawy lekceważącym machnię

ciem ręki.

- Nie ma potrzeby, moja droga. - Wziął do ręki pióro

i pochylił się nad księgą rachunkową.

Emily nie dała się jednak tak łatwo przekonać. Zbliżyła

się do okna, przez chwilę w milczeniu wyglądała przez szy

bę, po czym wolno przeszła w głąb gabinetu ojca i z wes

tchnieniem opadła na stary fotel.

Tarquin miał pojawić się w domu rodziców przy Calli-

son Crescent, żeby zabrać brata Roberta do pracowni kra

wieckiej. Nie pokazał się jednak o wyznaczonej godzinie

przed pięcioma dniami, nie kontaktował się też z rodzi

ną od tamtego czasu, by usprawiedliwić swą nieobecność

i za nią przeprosić. Tego rodzaju zachowanie wydawało się

Emily niezrozumiałe i niepokojące nawet u osoby tak sku

pionej na sobie, jak jej brat.

Pani Beaumont tamtego popołudnia skwitowała

zachowanie syna cierpką uwagą na temat „bezdusznych

łobuzów", po czym zaopatrzona w portfel męża, oso

biście zaprowadziła Roberta do krawca. Obecnie zaś,

zagadnięta przez Emily o Tarquina, podobnie jak mąż

nie okazała większego zainteresowania poczynaniami

najstarszego syna.

Pan Beaumont uniósł wzrok znad rachunków i spojrzał

na córkę z ojcowską troską. Odłożył pióro na podkładkę,

cmokając z lekkim zniecierpliwieniem.

- Daj spokój, moja droga. Proszę cię, nie rób takiej po

nurej miny. Gdyby Tarquinowi groziło więzienie, zaręczam

ci, że do tej pory zwróciłby się do mnie o pomoc. - Ce

cil Beaumont zaśmiał się niewesoło. - Nie pójdę go szu-

kać, żeby rozwiązywać jego problemy... jeśli jakieś ma, bo

wiem, że w razie potrzeby i tak sam mnie znajdzie.

Kiwnąwszy zdecydowanie głową, jakby na potwier

dzenie swej zwięźle wyłożonej filozofii, powrócił do pisa

nia. Przez dłuższą chwilę w gabinecie panowała cisza. Gdy

w końcu uniósł wzrok znad księgi, zobaczył, że córka wciąż

siedzi w fotelu, pogrążona w melancholijnej zadumie.

- Emily! - odezwał się tonem wyrażającym rezygnację.

- Skoro tak bardzo nie daje ci to spokoju, wybiorę się na

Westbury Avenue i sprawdzę; może jego gospodyni wie,

gdzie mógł się podziać.

Emily natychmiast się rozpogodziła.

- Obiecujesz, papo? - spytała z nadzieją.

Cecil Beaumont potwierdził ruchem głowy.

- Potem mogę wstąpić na St. James Street, do jego

klubu.

Uśmiech zmazał resztki troski z urodziwych rysów Emi

ly. Jej ojciec ponownie schylił głowę nad rachunkami i zna

czącym pokasływaniem dał córce do zrozumienia, że ich

rozmowa definitywnie dobiegła końca.

Emily podniosła się wdzięcznie w fotela i poszła na górę

do swojego pokoju.

Podniesiona na duchu, wyjrzała przez okno na ulicę.

Z pewnym zainteresowaniem i jednocześnie rozbawieniem

obserwowała, jak lokaj ich sąsiadów maszeruje tam i z po

wrotem po chodniku, starając się przyciągnąć uwagę słu

żącej, szorującej schody domu naprzeciwko. Twarz młodej

kobiety miała barwę równie ognistą, jak jej włosy; sprawia-

ła wrażenie zbyt zgrzanej i zaabsorbowanej pracą, by w tym

momencie zawracać sobie głowę jakimkolwiek flirtem.

Emily przeniosła wzrok na czyste lazurowe niebo, a po

tem na nabrzmiałe zielone pąki na rosnących wzdłuż uli

cy lipach. Postanowiła odwiedzić przyjaciółkę Sarę Harper,

która mieszkała zaledwie kilka przecznic dalej. Mogły

by pójść na spacer, gdyby Sarze spodobał się pomysł spę

dzenia popołudnia na pogawędce i wędrówce po sklepach.

Dzień był wyjątkowo pogodny i po tygodniu nieustających

opadów byłoby miło wyrwać się z domu i zażyć trochę

świeżego powietrza.

Emily, gotowa do wyjścia, wkładała płaszcz, kiedy w ho

lu pojawiła się jej matka.

- Jeśli wybierasz się do miasta, musisz wziąć ze sobą Mil

lie - pouczyła ją, surowo marszcząc czoło. - Ta jędza uzna

ła za stosowne donieść mi, że ostatnio widziała cię samą,

bez choćby pokojówki.

Emily, niezbyt przejęta uwagą, lekko uniosła brwi. Wie

działa, kogo matka ma na myśli, jako że obie panie od daw

na były zaciekłymi wrogami.

- Cóż, mamo, musisz powiedzieć Violet Pearson, że

skończyłam dwadzieścia cztery lata i potrafię sama o sie

bie zadbać.

- Wiesz, że twój wiek nie ma tu nic do rzeczy - zaczęła

pani Beaumont, ale jej zamiar udzielenia córce lekcji na te

mat etykiety i zagrożeń związanych ze staropanieństwem

spełzł na niczym.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: