Sience Fiction maj 2001 (4).pdf

opowiadania

Czas jest najprostszą z rzeczy, zgodnie z tytułem pewnej książki. Ze swojej strony mógłbym to

zdanie uzupełnić w następujący sposób: czas jest też najszybszą z rzeczy. Dopiero co

odłożyłem maszynopisy i odsunąłem klawiaturę, a tu już nadszedł termin wysłania do drukarni

kolejnych materiałów. Czwarty numer jest gotowy, teksty do następnych dwóch właśnie są

składane. Na regale obok leży kilkadziesiąt opowiadań, nowel i powieści, które czekają na

swoją kolej.

To naprawdę niesamowita sprawa.

W grudniu ubiegłego roku, gdy pomysł wydania „Science Fiction" dopiero się rodził, kilku

zaprzyjaźnionych pisarzy ostrzegało mnie: „Nie ruszaj, póki nie zdobędziesz materiałów na

przynajmniej trzy kolejne numery". Nie posłuchałem Ich, wierząc, że opinie o niewielkiej liczbie

tworzonych tekstów to mit. Zaryzykowałem i nie pomyliłem się, choć był taki moment - przyznaję

- gdy myślałem, że trzeba będzie sięgać za granicę, by wypełniać kolejne numery „Science

Fiction". Wydanie „dwójki" zadziałało jak katalizator. Nagle otrzymaliśmy kilkanaście utworów od

ludzi z nazwiskami, nie tylko debiutantów. I zaczęła się era obfitości. Jestem w tym szczęśliwym

położeniu, że mam już za sobą lekturę wielu naprawdę dobrych tekstów. Tych, na które właśnie

czekacie. Coraz częściej pojawiają się takie, które - mówiąc o sprawach uniwersalnych - za tło

mają nasz krajobraz, naszą rzeczywistość. Andrzej Ziemiański, notabene laureat ostatniego

plebiscytu „Nowej Fantastyki", pokazał, tak w nagrodzonej „Bombie Heissenberga", jak i w

„Autobahn nach Poznań", że nie trzeba dziwnie brzmiących nazw i amerykańskiego blichtru,

by uwieść czytelnika. Nie jest to nacjonalizm, ale zdrowe podejście do sprawy. Wiele nacji

europejskich hołubi własnych twórców, kłaniając się w pas wartościowym autorom z importu - bo

tylko głupiec może ograniczyć się do własnego podwórka i udawać, że poza nim nie ma świata.

Tak postępują Rosjanie, Francuzi i Niemcy.. Tak powinniśmy postępować i my. Powieści i

opowiadania Andrzeja Sapkowskiego pokazały, że można sprzedawać rodzimych autorów i

zarabiać na tym. Można i należy. Ale do tego trzeba czegoś więcej niźli tylko uporu

pojedynczego wydawcy. Trzeba umieć wypromować taki produkt. Wystarczy spojrzeć na jeden

tylko przykład z ostatnich lat - „Harry Potter". Doskonały marketing (nie nasz, trzeba to uczciwie

przyznać) doprowadził wręcz do histerii związanej z kolejnymi tomikami przygód tego

bohatera. W kolejnych krajach seria ta bije na głowę całą konkurencję, łącznie z sensacją i

głównym nurtem. Dlaczego, wypadałoby zapytać, w kraju, gdzie średni nakład książki

fantastycznej to trzy tysiące egzemplarzy, nagle mówi się o dwustu tysiącach i więcej?

Zastanówcie się, czy rzeczywiście „Harry Potter" to takie odkrywcze dzieło? Nie ujmując nic

Harry'emu, moim skromnym zdaniem specjalistom od marketingu udało się wykreować

nowego bohatera. Czy przetrwa on tak jak Kubuś Puchatek, Alicja z Krainy Czarów albo Mały

Książę w zbiorowej świadomości czytelników przez najbliższe kilkadziesiąt lat, pokaże czas.

Dzisiaj mały czarodziej jest królem rynków wydawniczych. A nakłady książek o nim obalają

pewien mit krążący od pewnego czasu po Polsce. Kryzys czytelniczy jest faktem, temu nie

można zaprzeczyć. Ale Polacy nie zaniechali czytania. Jeśli ktoś wskaże im wart tego tytuł,

sięgną po niego. W przypadku międzynarodowego hitu, na miarę Harry'ego Pottera, zapłacą

nawet wygórowaną cenę. Raz, dwa razy do roku jest to możliwe, nawet dla ludzi o średnich

dochodach. Co jednak zrobić, by książki wróciły pod strzechy, jeśli ich bena niejednokrotnie

równa jest całemu budżetowi, jaki klient przeznacza w miesiącu na kulturę? Odpowiedź jest

tyleż nierealna, co oczywista - obniżyć ceny. I to znacznie! Ale do tego potrzebna jest też

ingerencja państwa. Mamy ministerstwo kultury i czegoś tam jeszcze. Mamy ministra, który

pięknie przemawia. Nie mamy jednak żadnego programu wsparcia polskiej literatury. I pewnie

nieprędko mieć go będziemy...

Dlatego sami bierzemy sprawy w swoje ręce. Już niedługo, w serii „Kolekcja Science

Fiction", pojawi się pierwsza powieść za kilka złotych. Eugeniusz Dębski zaryzykował z nami,

ale nie tylko on. W kolejce leży już niemal dziesięć maszynopisów innych autorów, w tym kilka

zaawansowanych projektów najlepszych polskich autorów. Zaczynamy w wakacje, ale o tym,

czy eksperyment się powiedzie, zadecydujecie Wy, czytelnicy. Na co liczę - tak ja, jak i sami

autorzy.

Zostawmy jednak na chwilę te dywagacje. Czas na przedstawienie zawartości numeru

czwartego. Na początek drugie (z dwóch, jakie do tej pory zostały napisane) opowiadanie o

rosyjskim wiedźminie. Wa-siljew tak Warn się spodobał, że postanowiliśmy wydać wszystkie

utwory z tego cyklu. „Wiedźmin..." to nie jedyny rosyjski akcent tego numeru. Nawiązaliśmy

współpracę z osobą, która w fantastycznym światku ma opinię jednego z najlepszych

fachowców od tamtejszej literatury. Paweł Laudański, bo o nim mowa, prezentuje na naszych

łamach esej o nowościach zza wschodniej granicy. Zapoznajcie się z tym tekstem, wiele pozycji

tam przedstawionych trafi wkrótce na nasz rynek. Warto wiedzieć wcześniej, po co sięgać.

Dział polski prezentuje się niemniej okazale - mamy dwie nowele. „Toy Trek", kontynuacja

znanego z naszych łamów „Toy Toy Song" Andrzeja Ziemiańskiego, to absolutna nowość.

Autor zakończył pracę nad tym tekstem 10 maja roku pańskiego 2001. Kolejny rekord świata w

szybkości publikacji został pobity. Ale dla zwycięzcy plebiscytu „NF" nie mogło zabraknąć

miejsca. Drugi długi tekst to znakomita opowieść o Czemnokreinie, świecie fantasy, który od

pewnego czasu eksploruje Maciej Guzek, twórca młodego pokolenia z Żerkowa (miejscowość

leżąca niedaleko Jarocina). To naprawdę wartościowy tekst, który pokaże Warn, że i w tym

gatunku mamy jeszcze coś do powiedzenia. „Brzask" wygrał niedawno konkurs literacki

zorganizowany przez Klub Fantastyki „Druga Era". Od siebie dodam, że całkiem zasłużenie.

Trzeci z dłuższych tekstów należy do Jacka Dukają. Nie skłamię, jeśli napiszę, że jest to chyba

najpopularniejszy autor ostatnich lat. Dzisiaj prezentujemy fragment długo oczekiwanej przez

fanów autora .Złotej Galery", powieści noszącej tytuł „Czarne Oceany". Jak wieść niesie, pełne

wydanie powinno już niedługo pojawić się na księgarskich półkach w znakomitej „białej serii'

Mirka Kowalskiego. Anna Suwała, doktorantka Instytutu Immunologii i Terapii Doświadczalnej

PAN we Wrocławiu, ma za sobą kilka publikacji bardziej fantastycznych niż naukowych. „Kość

niezgody" należy do rzadko ostatnio uprawianego na naszym poletku gatunku. Jest to klasyczny

horror, wręcz opowieść grozy. Ale sza, nie chcę zepsuć Warn tej znajomości niepotrzebnym

słowem. Wojtka Szydę już znacie. Gościł na naszych łamach przed miesiącem. Na pierwszy

ogień puściliśmy jego krótsze teksty, ale już przygotowujemy znakomitą nowelę tegoż autora.

Przegląd tekstów zamykamy dwoma opowiadaniami. Pierwsze to short Dawida Brykalskiego,

znanego bardziej jako publicysta z kilku periodyków sieciowych, choć to nie cała prawda o nim.

Ma na swoim koncie wydaną przez GKF książkę „Nie ma tego złego, co na gorsze by nie

wyszło". Po „NF" i „F" trafił i na nasze łamy. Ostatni z prezentowanych w tym numerze autorów to

Paweł Dębek, student drugiego roku socjologii na Uniwersytecie Wrocławskim. Zadebiutował,

mając lat dwanaście opowiadaniem w „Fantazji", ostatnio jeden z jego tekstów zamieścił

„Fenix". Dzisiaj przedstawiamy ironiczne spojrzenie na świat niezłomnych bohaterów, smoków i

księżniczek jego autorstwa.

Na koniec przypominam. W związku z opóźnieniem, jakie przytrafiło się numerowi

trzeciemu, każda z kolejnych edycji „Science Fiction" będzie ukazywała się nieco później niż

planowaliśmy, dopóki nie nadrobimy niemal dwutygodniowego opóźnienia. Tak więc ten

numer pojawi się w kioskach 24 maja,, kolejny powinien ujrzeć światło dzienne 20 czerwca, a

wydanie lipcowe już będzie absolutnie w terminie. O ile moc nas nie opuści, czego sobie i Warn

życzę.

Władimir Wasiliew

WIEDŻMIN Z WIELKIEGO KIJOWA

Andrzej Ziemiański

TOY TREK

Paweł Dębek

BOHATER DO WYNAJĘCIA

Anna Suwała

KOŚĆ NIEZGODY

Maciej Witkowiak

PRACOWNICY MARKETONGU

BEZPOŚREDNIEGO

Wojciech Szyda

TRÓJKĄT

Maciej Guzek

BRZASK

Dawid Brykalski

TYLKO DOBRZY MUZYCY IDĄ DO NIEBA

Jacek Dukaj

CZARNE OCEANY

komiks

Max Bogdanowski

OPOWIEŚĆI GAJOWEGO NIKITYCZA

Robert Szmidt .

WŁADIMIR WASILJEW

WIEDŹMIN Z WIELKIEGO KIJOWA

Mówiło się potem, że wszedł na Terytorium z

południa, przez śluzę w Odincewie. Wysoki, szczupły,

całkowicie łysy mężczyzna z plastikowym bagiem na

ramionach i przytroczoną z boku pompową strzelbą.

Ubrany był w wytarte dżinsy, czarną skórzaną kurtkę i

grube krasnoludzkie buty na protektorowanej

podeszwie. W ubraniu przeważały wyblakłe kolory,

nawet bag nie był -jak zwykle - pstry, a utrzymany w

tonacji między khaki a brązem, i na dodatek pokrył się

z powodu długotrwałego użytkowania nierównymi,

rozmytymi plamami, podobnymi do kamuflażu. Na

pozbawionym włosów czerepie -nie wygolonym, ale od

zarania dziejów nagim i gładkim, jak plafon lampy

oświetleniowej - kwitł dziwaczny tatuaż: przysadzista

koparka ciągnęła straszliwie wielki czerpak przez cały

tył głowy niemal do lewego ucha, gdzie przycupnął

obok niewielkiego pulpitu żywy - ni to człowiek, ni to

elf, nie wiadomo. Pod rozpiętą na piersi kurtką wisiał

na plecionce z cieniutkich kolorowych przewodów

wiedźmini medalion-czujnik.

Gdyby to były inne czasy, poproszono by go

uprzejmie, . żeby spieprzał stąd. Kto lubi wiedźminów?

Nikt. Ani w Wielkim Kijowie, ani w Wielkiej

Moskwie. Ani wirgowie ich nie lubią, ani krasnoludy,

ani halfingi. Nie wspominając o elfach. Nawet ludzie

ich nie lubią, a wiedźmini wszak zazwyczaj są z ludzi.

Likwidatorzy anomalii sami stają się anomaliami, a

odstępstwa od norm nikomu się nie podobają.

Zamknięte Autonomiczne Terytorium Snieżeńsk-4,

zagubione gdzieś na wąskiej granicy między dwoma

gigantycznymi megapolisami, było zwyczajnym,

wydzielonym rejonem, nie-przyrośniętym ani do

Kijowa, ani do Moskwy. Otoczone zostało wysokim jak

diabli Kordonem, sztukę pokonywania którego - o ile w

ogóle kiedyś istniała - żywi bezpowrotnie utracili. Z

oficjalnych punktów przejściowych przestano korzystać

również w czasach już niepamiętnych i zaginionych w

pomroce dziejów. Najstarsze elfy terytorium nie

pamiętały czasów, kiedy sprytna maszyneria śluz

wypuszczała mieszkańców Snieżeńska-4 i wpuszczała z

powrotem. Obcych, wiadomo, machina nigdy nie

wpuszczała, wyjątkami byli uczeni i technicy,

posiadający odpowiednie kody. I wiedźmini -

likwidatorzy potworów.

W zasadzie, dowolną dziką maszynę można nazwać

potworem, ponieważ wszystko, co dzikie jest

niebezpieczne dla żywego. Ale w miejskich dzielnicach

rodziły się czasem szczególne maszyny - maszyny-

zabójcy, maszyny pożądające żywego ciała: samochody

z pogiętymi zderzakami, czyhające na nieostrożnych

przechodniów na poboczu; niezgrabne, ale wypełnione

martwym sprytem agregaty budowlane z zachlapanymi

krwią czerpakami i lemieszami. Nie dawało się ich

ujarzmić, poddawali się nawet magistrowie z

Kijowskiej Wystawy i Moskiewskiej Akademii.

Zdarzało się, że to plugastwo pustoszyło całe dzielnice.

I co najważniejsze - liczba potworów rosła.

O wiedźminach wiedziano tyle co nic. Mówiło się,

że pochodzili z dokładnie takiego samego Terytorium -

ni to na wschodzie, ni to na południowym wschodzie -

o nazwie Arzamas-6. Tam nie miał wejścia żaden

postronny, niechby nawet był po stokroć uczonym, czy

nawet Technikiem Całego Świata. Wychodzili

wiedźmini stamtąd i ruszali na wędrówkę po świecie, za

zapłatę uwalniając żywych od maszynowego

paskudztwa. Ponurzy i nierozmowni, chciwi i okrutni -

takie cechy przypisywali im żywi Wielkiego Kijowa i

Wielkiej Moskwy. Ale kiedy nadchodzi Zło, trzeba

godzić się z Dziwactwami.

Przez jakiś czas przynajmniej.

Kłopoty Snieżeńska-4 zaczęły się jakieś

siedemdziesiąt do osiemdziesięciu lat temu. Jeden po

drugim stanęły podziemne strumienie transportowe, a

więc ustało uzupełnianie zapasów w magazynach. Nikt

nie głodował, ale już należało liczyć się z każdą puszką

tuszonki, które wcześniej walały się gdzie popadło, w

najgorszych nawet kramikach. Własnych zasobów

Terytorium miało za mało. Technik Snieżeńska-4, siwy

elf Seidhe, zwrócił się do rządu Wielkiego Kijowa, ale

rządzący rozłożyli tylko ręce: jak możemy wam

pomóc? Przerzucać zapasy przez pierścień Kordonu?

Przecież Kijowian nie dopuszczą bliżej systemy

ochronne. Wielka Moskwa odpowiedziała dokładnie

tak samo, dodatkowo uczyniła jeszcze aluzję taką, że

niby Snieżeńsk-4 i tak nie będzie mógł zaproponować

w zamian niczego cennego. Terytorium zaczęło więc

żyć skromnie i na półgłodzie.

Trwało to całe sześćdziesiąt lat, póki przechodzący

obok śluzy Odincewskiej moskiewski włóczęga nie

zawołał do siebie bawiącego się przy przepuście

pięcioletniego dziecka-człowieka. Dzieciak bez

najmniejszych przeszkód wyszedł poza rubież

Terytorium, włóczęga czule pogłaskał go po główce i

nagrodził czekoladką "Rot Front". Mały ruszył z

powrotem, a włóczęga poszedł sobie dalej, do granicy

Wielkiego Kijowa.

Rodzice dziecka, widząc czekoladkę, niemal

oszaleli. Dopytywali się, skąd ją wziął - taką

prawdziwą, moskiewską, jakich w Snieżeńsku-4 nie

widziano już od sześciu dziesięcioleci. Biedny

szczeniak, rozmazując po buzi smarki, setny raz

powtarzał, stojąc przed Seidhe i starostami dzielnic,

historię z przechodzeniem przepustu i z dobrym

wujkiem Rot Frontem. Nikt mu, naturalnie, nie wierzył,

MAJ 2001

WIEŹMIN Z WIELKIEGO KIJOWA

WŁADIMIR WASILJEW

póki Seidhe nie zaproponował przejścia przez śluzę

jeszcze raz. Teraz zaczęła ryczeć matka -dzieciom

zakazywano nawet zbliżania się do przepustów, choć

szczylc, bywało, że bawiły się nieopodal. Po prostu

każdy mieszkaniec Snieżeńska-4 od dziecka przywykł,

że za Kordonem nie ma NIC. W ogóle. Kordon to

granica, rubież. Nawet nie ma sensu przechodzić

przezeń. Przekonanie rodziców, czy tego chcieli czy

nie, przechodziło na dzieci, i choć te łamały zakazy,

bawiąc się często bardzo blisko śluz, to na zewnątrz nie

ośmielały się wychodzić nawet największe iobuziaki.

W każdym razie nikt z Terytorialów nie pamiętał

niczego takiego w ostatnich dziesięcioleciach. Nie

miało to miejsca. Aż do przypadku z czekoladką.

Technika Seidhe poparli wszyscy starostowie.

Szlochającą matkę przytrzymano; ojciec, zacisnąwszy

zęby, sam wziął się w karby. Doświadczalnego

szczeniaka przyprowadzono do śluzy Odincewskiej i na

oczach kilkudziesięciu żywych ten wyszedł bez

żadnego uszczerbku dla zdrowia poza Kordon. I wrócił.

Wtedy Seidhe kazał przyprowadzić snieżeńskiego

głupka, półorka Czkudacha, zwykle szwendającego się

przy jedynej czynnej łaźni.

Przyprowadzono.

- Widzisz? - zapytał Seidhe, pokazując półorkowi

nieszczęsną czekoladkę.

Czkudach zaczął kiwać głową, nie spuszczając oczu

z jaskrawego opakowania.

- Chcesz? - okrutnie zapytał Seidhe. Czkudach

zaczął puszczać bąble ze śliny.

- Weź - pozwolił elf i precyzyjnym ruchem cisnął

czekoladkę na zewnątrz. Przez przepust.

Czkudach wlazł w ciasny korytarzyk śluzy i zwalił

się dokładnie w środku. Kiedy przy pomocy bosaków

wyciągnięto go stamtąd, nikt nie miał wątpliwości, że

półork jest martwy. Obudzona na chwilę nadzieja, że

maszyneria ochronna Kordonu zasnęła - zgasła. Wtedy

Seidhe po raz drugi wysłał przez Kordon dzieciaka.

Matka zemdlała, ojciec zbladł jak ściana, jak papier

kredowy.

Mały przyniósł czekoladkę i nadal żył. Seidhe

zastanawiał się dobrych pięć minut i nakazał

przyprowadzić jeszcze piątkę dzieci. Sierot. Czworo

chłopców i dziewczynkę: dwoje ludzi, czarny ork,

halfing i wirg-mieszaniec. Dzieci miały od czterech do

piętnastu lat. Wszystkie bez wyjątku zostały przez

przepusty wypuszczone i wpuszczone.

- Cóż... - smutno powiedział Seidhe, mierząc

wzrokiem grupę Terytorialnych. - Nie zostało nic

innego, jak udowodnić, że śluza dorosłych zabija jak i

wcześniej.

I wszedł do wąskiego korytarzyka.

Pochowano elfa tego samego dnia.

Potem wybrano nowego Technika. Zaczęto

zastanawiać się, jak można wykorzystać dla dobra

Terytorium nieoczekiwaną szansę. Po pierwsze,

dzieciaki były za małe, by świadomie pomagać. Nawet

najstarsze z nich - trzynastoletnie elfy - mało co różniły

się od pięcioletnich ludzi, zarówno co do siły, jak i

bystrości. Długo żyjący wolno dorośleją. Dzieci ludzkie

wyprzedzały przyjaciół innych ras we wszystkich

grach. Ale problem leży nie w wieku - problem leży w

tym, że przedostać się do magazynu i przenieść coś

stamtąd może tylko dorosły. No bo co może przytargać

pięcioletni szkrab-człowiek, czy dwudziestoletni ork,

nawet jeśli dotrą do owego magazynu? Puszkę

konserw? Raczej już jakoś zabawkę chwycą, czy

paczuszkę herbatników. A przecież trzeba jeszcze

odnaleźć taki magazyn, otworzyć zamki... Na dodatek

dokoła może się szwendać nie wiadomo jakie gówno,

nieważne - uzbrojone czy nie. Przeciwko malcom

nawet pryszczaty wyrostek, to już olbrzym.

Tak więc trzeba dotrzeć do magazynu, obrobić go,

no i trzeba wrócić. Zadanie wydawało się mało realne

do wykonania. Rozwiązanie dość nieoczekiwanie

znalazło się po kilku latach, kiedy ludność Snieżeńska-

4 zmniej szyła się o połowę. Zasoby

Terytorium topniały tragicznie i stało się widoczne,

że wkrótce Snieżeńsk-4 wyludni się całkowicie.

Właśnie w tym momencie Technik zdołał odkryć

ponownie jeden z kluczowych wzorów chemicznych

czołowego przed laty produktu snieżeńskiego

kombinatu i doszedł do tajemnicy syntezy surowca -

substancji bardzo wysoko cenionej zarówno w Wielkim

Kijowie, jak i Wielkiej Moskwie. Do syntezy potrzebny

był sprzęt, a tego nie brakowało w laboratoriach

kombinatu - i pewne szczególne kamyczki. Kamyczki

można było znaleźć w granicach Kordonu. Ale Technik

patrzył perspektywicznie - na długo tego zapasu nie

wystarczy.

Już pierwsze doświadczenia uwieńczone zostały

sukcesem, surowiec został wyprodukowany.

Natychmiast nawiązano łączność z Moskwą, zawarto

pierwszą umowę: kilka odpowiednio

zaprogramowanych ciężarówek przewiozło ładunek

przez przepust Stepiński i niemal cały dzień

Terytorialni przenosili na pożyczonych z klubu

zasłonach sterty konserw i puszek z marynatami, paczki

sucharów i przenośną aparaturę produkcyjną. Po roku

trwająca nieustannie synteza spowodowała, że z całego

Terytorium zniknęły wszystkie kamyczki. Wtedy ktoś

przypomniał sobie o tym, że dzieciaki mogą przecież

wychodzić na zewnątrz. Sprawie nadano bieg: grupy

poszukiwawcze złożone z malców szwendały się

dokoła Terytorium i po trochę ściągały do środka

potrzebny surowiec. Dzieciaki, naprawdę małe bąki i

maluchy, stały się nagle zbawieniem dla Snieżeńska-4.

Przez całe dwanaście lat sprawy szły swoim tokiem:

Snieżeńsk-4 prowadził już wymianę z Wielkim

Kijowem, i Wielkim Mińskiem, a kiedyś nawet pojawili

się wąsaci górale z Kaukazu z zupełnie niewiarygodną

ilością mandarynek w kartonowych pudłach.

Potem obudził się Rip. Nikt już nie pamiętał,

dlaczego nazywał się Rip. Nikt nawet nie usiłował

przypomnieć sobie, kto i kiedy go tak nazwał. Rip był,

najprawdopodobniej, bojowym mnemorobotem, ale był

tego świadom tylko jeden spośród żywych Snieżeńska-

4 - Technik. Zaginął dzieciak, i to wcale nie z tych,

MAJ 2001

WIEŹMIN Z WIELKIEGO KIJOWA

które wychodziły poza Kordon. Szukano go w

mieszkalnych dzielnicach, ale na próżno. Wkrótce

zniknęło następne dziecko. Potem trzecie.

A po miesiącu dzieci opowiedziały, że zza budynku

kombinatu wyskoczył metalowy pająk i pochwycił

małą elfijkę Maiem, po czym powlókł j ą gdzieś w

betonową dżunglę i sploty metalowych szkieletów.

Pozostałe dzieciaki z piskiem rozbiegły się.

W pierwszych miesiącach dorośli widzieli pająka

Ripa tylko dwa razy, za każdym razem w dzień.

Najpierw pojawiał się z rzadka, ale potem stało się

jasne, że rośnie i potrzebuje coraz więcej i więcej

pokarmu. Dzieci zaczynały ginąć nawet w biały dzień,

po prostu z mieszkań; jeśli dorośli przeszkadzali -

również ginęli. Na Terytorium zapanowała rozpacz.

Dorośli nie wypuszczali dzieci z mieszkań; do

przepustów odprowadzano je pod eskortą, która czekała

potem, aż dzieci wracały.

Ale to nie pomogło: najpierw Rip napadł na

powracającą grupę dzieci, beż trudu rozpędził ochronę i

bez przeszkód porwał wybraną ofiarę. Potem raz napadł

na dzieci poza Kordonem, ale tylko raz - z

niewiadomego powodu wolał atakować wewnątrz

Kordonu. Snieżeńcy usiłowali prosić o pomoc Moskwę

i Kijów,' ale jak można było im pomóc? Zorganizowali

obławę własnymi siłami - stracili trzech żywych, a Ripa

nawet nie zadrapały setki wystrzelonych pocisków.

Gdzie ukrywał się pająk - też nie było wiadomo. Swoje

błyskawiczne i nieprzewidywalne rajdy wykonywał raz

w dzień, raz w nocy, ale najczęściej rankiem, przed

świtem. Świadków jego mordów też nie było... Może i

ich Rip zabijał? W każdym razie, oprócz biednych

zaginionych dzieci Terytorialni kilka razy znajdowali

trupy, a widok ich był bardzo nieprzyjemny. Zginął

mistrz krasno-lud Dumemik, zginął śpiewak-człowiek

Gnas, znaleziono też inne pokancerowane straszliwie

zwłoki i tylko srebrny zegarek pozwolił zidentyfikować

ciało starosty Pietrowki, halfinga Wan Rety o

przezwisku Bajda. - Poprzedniego dnia zaginęła

dwunastoletnia córka Bajdy...

Najprawdopodobniej Wiedźmin przybył w środku

nocy. Zamknął się w porzuconej komórce ochrony

obok przepustu, gdzie drzemał do świtu. Gdy tylko się

rozwidniło, ruszył w głąb Terytorium. Dzielnice

sąsiadujące z Kordonem były puste -nikt tu na stałe nie

mieszkał i nie było tu czego szukać. Ośrodkiem życia

Snieżeńska-4 było centrum: dzielnice najlepszych

budynków, puste od dłuższego czasu sklepy,

wyczyszczone do cna magazyny kombinatu. Sam

kombinat mało kogo interesował, a już teraz, po

pojawieniu się Ripa, wszyscy obchodzili go dużym

łukiem.

Wiedźmin nie wdawał się w próżne rozmowy,

skierował się prosto do Technika Snieżeńska-4,

Almelida. Takim bladym świtem Terytorialni nie

wysuwali jeszcze nosów z mieszkań, pośpiesznie

przebudowanych na schrony-twierdze. Różowawe

blaski światła pełzały po warstwach ulicznego pyłu i

wydawało się, że nie jest to kurz i nie błoto, a zwiędłe i

opadłe jak jesienne liście, marzenia mieszkańców

Terytorium o nie biednym życiu. Krasnoludzkie

buciory odbijały na tych marzeniach pieczęcie

protektorów.

Mieszkanie Technika wiedźmin odnalazł bezbłędnie

- na węch, czy jak? Pchnął kratowaną furtkę,

przemaszerował po kwadratowych płytach z granitu do

stopni prowadzących na ganek. Spomiędzy płyt

sterczały źdźbła wątłej trawki. Przy dwuczęściowych

szklanych drzwiach, na poziomie oczu wiedź-mina,

widniała masywna metalowa tabliczka: "Snieżeński

Zakład Przemysłowo Techniczny". Drzwi były

zamknięte na potężną kłódkę. Niezbyt skomplikowany

zamek, pomyślał wiedźmin. Czy to może zatrzymać

Ripa?

Stukanie do drzwi wywołało młodziutkiego technika

bez portek, w kurtce na gołe ciało i w papciach. Widząc

łysą głowę z tatuażem (wiedźmin umyślnie ustawił się

bokiem do drzwi), technik-śpioch omal nie upuścił

szpanerskiej, lustrzanie połyskującej beretty.

- Otwieraj - zażądał wiedźmin. Technik tępo gapił

się na niego i stał nieruchomo. Miał rozczulająco

sterczące na boki uszy.

-A... Ja... Zaraz...

I gubiąc papcie, runął gdzieś w głąb holu. Pewnie do

telefonu. Potem, stosunkowo szybko, pojawił się

Technik - właśnie Technik, a nie technik. Był ubrany

starannie i kompletnie. Tyle tylko, że nie zdążył się

ogolić, co psuło nieco ogólne wrażenie. Na jego

żądanie śpioch, który zdążył nałożyć portki i trampki,

uchylił jedno skrzydło drzwi.

- Wchodź - ponuro wycedził Technik. - W innych

okolicznościach, wiedźminje, wyprowadziłbym cię z

mojego Terytorium na kopach. A dziś, zapraszam.

- W innych okolicznościach nie przyszedłbym do

ciebie. Wiedźmin wzruszył ramionami. I bokiem

przecisnął się przez szczelinę, niemal ocierając się o

technika-śpiocha. Przyprowadzono go do malutkiego

gabinetu na piętrze. Nie wiadomo, dlaczego Technik

nie skorzystał z windy - przybyli tam po schodach.

Najpierw w lewo, przez długi korytarz, potem wąskie

schody i znowu korytarz. Umeblowanie gabinetu

stanowił nakryty zielonym suknem stół, kilka krzeseł

dokoła i mównica w kącie. Wiedźmin pomyślał, że w

starych dobrych czasach częściej rżnęli tu. w karciochy

niż naradzali się. Na znak Technika pomocnik otworzył

okno. Świeże powietrze wpłynęło do pomieszczenia,

wypychając zeń stęchliznę i wirujące w promieniach

słońca drobiny kurzu.

- Tak więc, wiedźminie... Słucham cię.

- A mogę usiąść? - zapytał wiedźmin. W jego

pytaniu nie było żadnej specjalnej intonacji.

Technik niedbale machnął rękaw stronę krzeseł, ale

sam nie zajął miejsca. Wiedźmin usiadł, położył łokieć

na suknie. O krzesło opierał się raczej bokiem niż

plecami, gdyż wisiał na nich jego bag.

- Macie problem - powiedział wiedźmin. Te dwa

słowa podzielił na sylaby, krótkie i szczekliwe jak

MAJ 2001

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: