Blake Jennifer - Perfumy i Miłość.pdf - Blake Jennifer - stern_987742

JENNIFER BLAKE

PERFUMY I MIŁOŚĆ

ROZDZIAŁ I

W perfumerii panował półmrok i cisza, jedynie mdły odblask latarni ulicznych i

światło kryształowego żyrandola, palącego się gdzieś daleko na zapleczu, rozpraszały

ciemności. Kąty i zakamarki za połyskującymi szklanymi kontuarami tonęły w gęstym cieniu.

W miękkim mroku kryło się przejście do pomieszczeń na tyłach.

Joletta Caresse nie ruszyła się, by zapalić więcej świateł. Zamknęła drzwi wejściowe i

pośpiesznie, lecz dokładnie zaryglowała je. Ze staroświeckim, mosiężnym kluczem w ręku

stała nieruchomo, nasłuchując.

Z zewnątrz dobiegł ją odgłos kroków, zbliżających się osłoniętym podcieniami

chodnikiem. Ich tempo zwolniło się. Nagle umilkły. Joletta wyjrzała przez starą,

ornamentową szybę sklepowych drzwi. Widok przesłaniał wieniec żałobny, przytwierdzony

na wysokości oczu, ale udało się jej wyłowić z mroku wysoką sylwetkę mężczyzny stojącego

w cieniu arkady.

Serce załomotało jej gwałtownie, jakby chciało wyskoczyć z piersi. Mimo że wnętrze

sklepu nie było oświetlone, zdawało się jej, że widać ją jak na dłoni. Z trudem się

powstrzymała, by nie rzucić się do ucieczki, choć równocześnie miała wrażenie, że stopy

przyrosły jej do podłogi. Ściskała klucz w garści tak mocno, że ostre krawędzie wbiły się

boleśnie w palce.

Mężczyzna na zewnątrz stał bez ruchu. Nie próbował się kryć, tylko uporczywie

wpatrywał się przed siebie. Coś w zarysie jego barków i ramion znamionowało powściąganą

siłę i czujność.

Joletta nie miała pojęcia, od jak dawna ją śledził.

Zauważyła go dopiero przed ostatnią przecznicą. Z początku myślała, że to zwykły

przechodzień, który po prostu zmierza w tym samym co ona kierunku. Nie próbował

zmniejszać dzielącego ich dystansu, ale to, że dostosowywał tempo marszu do jej kroków,

sprawiło, że w jej głowie odezwały się dzwonki alarmowe. Zawsze jej powtarzano, że

wieczory w Dzielnicy Francuskiej Nowego Orleanu nie są zbyt bezpieczne, ale po raz

pierwszy w życiu spotkało ją coś podobnego.

Z takim wysiłkiem próbowała przebić wzrokiem ciemność pod arkadami, że aż

zapiekły ją oczy. Zacisnęła powieki, by choć przez chwilę poczuć ulgę. Kiedy je otworzyła,

przed sklepem nie było nikogo.

Mężczyzna zniknął.

Oparła czoło o szybę drzwi i odetchnęła. Prawdę mówiąc nie bardzo wiedziała, przed

czym właściwie poczuła taki lęk, ale teraz aż się pod nią ugięły kolana z ulgi, że nic się nie

stało. A równocześnie ogarnęła ją fala irytacji na tę zabawę w kotka i myszkę, którą ów

człowiek uprawiał z nią przez jakiś czas.

Oczywiście, jest możliwe, że to wszystko było jedynie wytworem jej wyobraźni, może

zrobiła się nadwrażliwa, ostatnio przecież bardzo wiele przeszła, więc nie byłoby w tym nic

dziwnego.

A może jednak jej reakcja wcale nie była przesadna? Joletta wzięła głęboki oddech w

nadziei, że ją ,to uspokoi. I wtedy poczuła wyraźną woń, tym wyraźniejszą, że panował

półmrok, woń, która obejmowała ją jak ktoś bliski, kochany. Odwróciła się, połykając łzy

smutku i żalu po nie dawnej stracie.

Mimi. To jej zapach. To nieusuwalny podpis Anny Perrin, babki Joletty. Bujny aromat

perfum, którymi pachniały zawsze ubrania starszej pani, jej pergaminowa, biała skóra,

srebrzyste loki. Stał się równie nieodłączny jak ciepły, promienny uśmiech i przezwisko

„Mimi” , nadane jej przez małą wówczas Jolettę. Ta woń wypełniała też pokoje Mimi na

piętrze, w których mieszkały cztery kolejne pokolenia kobiet z rodziny Fossierów,

właścicielek tej perfumerii. Zapach ten wsączył się w każde włókno kotar i dywanów,

wpełznął do szuflad i pęknięć antycznych mebli, przeniknął nawet tynk ścian i deski podłóg.

Mimi uwielbiała ten bukiet. Mam szczęście, mawiała, że mogę żyć otoczona duszami

kwiatów.

A kwiatów na pogrzebie Mimi było zatrzęsienie, kwiatami żegnali ją przyjaciele,

partnerzy w interesach, niezliczone organizacje lokalne - społeczne i charytatywne - z którymi

związała się Mimi w różnych okresach swojego życia, przeżytego w całości na Vieux Carre,

jak Dzielnicę Francuską nazywali kreolscy potomkowie francuskich osadników. Zapach

kwiatów zmieszany z wonią kadzidła niósł się z wilgotnym wiatrem, który mierzwił mchy na

pniach starych dębów cmentarnych, gdy składano Mimi na wieczny spoczynek w grobowcu

rodzinnym Fossierów. Wszyscy wiedzieli, jak bardzo Mimi kochała kwiaty; miłość do nich -

podobnie jak prowadzenie perfumerii - należała do rodzinnej tradycji.

Joletta otrząsnęła się, by odegnać wspomnienia; lepiej się w nich nie pogrążać.

Podniosła głowę do góry i przeszła na zaplecze.

Ruchy miała pewne, ten lokal od dzieciństwa stanowił jej życie, mogła się tu poruszać

z zamkniętymi oczami. Na pamięć znała barwinkowy kolor ścian. To tutaj pewnej deszczowej

niedzieli, będąc jeszcze dzieckiem, podczas rozhukanej zabawy w berka z ciotecznym

rodzeństwem - Natalią i Timothym - przewróciła wózek z wonnymi mydełkami i

koszyczkami z potpourri. To tutaj, kiedy miała dwanaście lat, wyznaczono jej pierwsze stałe

zadanie: odkurzanie lustrzanych antycznych gablot o półeczkach wyłożonych koronkowymi

serwetkami, wypełnionych flaszeczkami najrozmaitszych kształtów, rozmiarów i barw. Tutaj

na swoje trzynaste urodziny otrzymała pierwszą lekcję komponowania perfum z esencji

zapachowych, przechowywanych we flakonikach z ciemnego szkła ze szlifowanymi

szklanymi korkami. Tutaj, potknąwszy się na skraju wytartego perskiego dywanu, skręciła

sobie nogę w kostce, gdy po raz pierwszy w życiu włożyła pantofle na wysokim obcasie. I to

tutaj, leżąc na starej sofie o poręczach z drzewa różanego i obiciu z kremowego jedwabiu,

wypłakiwała swoją rozpacz i żal po zerwaniu trwającego cztery lata narzeczeństwa.

Sklep wypełniały wspomnienia dobre i złe; stał się on ośrodkiem jej życia, gdy

przeprowadziła się do Mimi po śmierci rodziców, którzy zginęli w wypadku, kiedy ich

samochód wypadł z zakrętu w czasie ulewy. Czasami przypominała sobie, jak bardzo chciała

od tego uciec po ukończeniu college'u. Jak dosyć miała, bywało, tego zapachu perfum

przenikającego każdą chwilę jej życia.

Zapragnęła wtedy samodzielności i osobistej niezależności, odczuła potrzebę

uwolnienia się od mdlącej, natrętnej, troskliwej uwagi, z jaką śledzono każdą chwilę jej życia,

każdą myśl, każdy nastrój. Postanowiła udowodnić, że nie potrzebuje nikogo, ani Mimi, ani

innych starszych kobiet, które pracowały w firmie i matkowały jej, a zwłaszcza że nie

potrzebuje swojego byłego narzeczonego. I właśnie dlatego pół roku temu, przeprowadziła się

do własnego mieszkania, które mieściło się niedaleko biblioteki naukowej, gdzie pracowała

jako historyk, a z dala od Vieux Garre.

Joletta stanęła w drzwiach prowadzących na zaplecze, do pomieszczenia mieszalni,

której ściany obstawione były sięgającymi od podłogi do sufitu regałami. Zapachy były tu

intensywniejsze, dochodziły z setek szklanych flakonów, które połyskiwały rzędami na

półkach. Pośrodku stał stół roboczy, a pod nim, na głębokich półkach, leżały stare, oprawne w

skórę księgi, a także plastikowe segregatory. Księgi te zawierały niezliczone receptury

perfum, zarówno popularnych mieszanek, sprzedawanych od lat pod różnymi nazwami, jak i

tych specjalnych, robionych na indywidualne zamówienia. Znaczna część zapisków

pochodziła z czasów niedawnych, ale były też takie, które liczyły blisko sto czterdzieści lat -

melancholijne świadectwa upodobań kobiet, które już od dawna nie żyły. Każda mieszanina

zapisana była za pomocą skomplikowanego kodu symboli i cyfr, opracowanego przez Violet

Fossier, praprapraprababkę, założycielkę firmy „Królewskie Perfumy Fossierów” w czasach

tuż po wojnie secesyjnej.

Zmarszczka irytacji przecięła czoło Joletty, gdy rozejrzała się po półkach z księgami

receptur. Panował tam nieopisany bałagan, stare księgi wymieszane były z nowymi,

pootwierane, o stronicach pogniecionych i pozaginanych rogach.

To sprawka ciotki Estelli Clements, starszej córki Mimi, siostry matki Joletty. Była tu

wcześniej, ze swoją córką Natalią, i wspólnie szukały receptury pewnych specjalnych perfum.

Znane pod nazwą Le Jardin de Gaur, „Dworski Ogród”, były najstarszymi perfumami

stworzonymi przez rodzinną firmę i przynosiły corocznie blisko połowę jej dochodów.

Według rodzinnego przekazu Le Jardin de Gaur, pod inną nazwą, były ulubionymi

perfumami cesarzowej francuskiej Eugenii - jeszcze nim została cesarzową - w czasach II

Republiki. Eugenia miała je otrzymać od pewnej sędziwej kobiety, byłej służącej cesarzowej

Józefiny, która to służąca znalazła ich recepturę po śmierci swojej pani. Józefina natomiast

dostała je w podarunku od samego Napoleona Bonaparte, który jak wiadomo, był

miłośnikiem dobrych perfum. Natrafił na nie jakoby w czasie kampanii egipskiej i bardzo

przypadły mu do gustu. Podobno właśnie ich zapachem Kleopatra usidliła Marka Antoniusza,

a pochodziły one z pustyń Dalekiego Wschodu, gdzie używały ich od niepamiętnych czasów

antyczne kapłanki Bogini Księżyca.

Receptura tych perfum była wyjątkowo pilnie strzeżona przez właścicielki firmy

Fossierów - w każdym pokoleniu znała ją dokładnie tylko jedna osoba; matka przekazywała

ją córce. Mimi, ostatnia, która była w jej posiadaniu, nie zdążyła, niestety, tego uczynić.

Pozostałe kobiety wielokrotnie przyglądały się, jak Mimi komponuje te perfumy, więc

większość składników znały. Le Jardin de Gaur nie były jednak zwykłą mieszaniną esencji.

Sporządzenie ich zajmowało ponad godzinę, wymagało ogromnej staranności i dokładności.

Najdrobniejsza pomyłka, jedna maleńka kropla jakiejś podstawowej esencji za wiele, i cały

proces trzeba było zaczynać od nowa. Taka nieudana partia mogła być później sprzedana,

oczywiście po obniżonej cenie, ale nigdy pod zastrzeżoną marką Le Jardin de Gaur.

Mimi, leżąc na sali intensywnej opieki medycznej w szpitalu po swoim upadku ze

schodów, rozpaczliwie próbowała przekazać im najważniejsze informacje, nim jej serce

przestanie bić. Niestety, nie udało się jej to. Mimi doznała udaru mózgu, którego następstwem

był paraliż lewej połowy ciała, w tym mięśni twarzy - jej mowa stała się niezrozumiała.

Receptura zaś to coś zbyt skomplikowanego, zawiera zbyt wiele szczegółów, by dała się

wyrazić tymi kilkoma dźwiękami, które Mimi była w stanie z siebie wydobyć.

Wszyscy po kolei próbowali 'się z nią porozumieć:

Estella, Natalia, Timothy i sama Joletta, ale stopniowo dawali za wygraną, wyczerpani

bezowocnym wysiłkiem. Wreszcie Joletcie, tuż przed śmiercią Mimi, udało się wyłowić z

bełkotu jedno słowo, dwie niewyraźne zgłoski.

„Dziennik”. Chyba właśnie to słowo wypowiedziała Mimi.

Blake Jennifer - Perfumy i Miłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: