031 Zaproszenie.pdf

Deveraux Jude

Zaproszenie

Tytuł oryginalny

INVITATION

Ksiêga I

Zaproszenie

1934

Jackie prowadziła samolot, wiêc była szczêœliwa.

Unosz¹c siê wysoko, œcigaj¹c z wiatrem, puszczaj¹c oko do zachodz¹cego słoñca,

przeci¹gnêła siê i samolot te¿ siê przeci¹gn¹ł. Poruszyła siê z boku na bok i samolot pomachał

skrzydłami. Kadłub był przedłu¿eniem jej ciała, wiêc władała powietrznym statkiem tak łatwo

jak rêk¹ czy nog¹. Uœmiechnêła siê i poło¿yła maszynê na skrzydło, ¿eby ogarn¹æ wzrokiem

cudowny płaskowy¿ Kolorado.

Nie chciała wierzyæ własnym oczom. W samym œrodku bezludzia wiele mil od

najbli¿szej drogi, stało auto. Mo¿e zostało porzucone? - pomyœlała. Zawróciła pod ostrym

k¹tem, ¿eby jeszcze raz obejrzeæ dziwne zjawisko. Wczoraj pojazdu nie było, wiêc mo¿e ktoœ

potrzebował pomocy.

Spikowała najni¿ej, jak siê dało, byle tylko wystrzelaj¹ce na dwadzieœcia stóp drzewa

pinon nie szorowały po poszyciu kadłuba. Za drugim przelotem zobaczyła człowieka.

Odskoczył od samochodu i pomachał jej rêk¹. Uœmiechnêła siê i zawróciła do bazy. Wiêc nic

siê nie stało. Zaraz po wyl¹dowaniu na pasie startowym w Eternity zadzwoni do szeryfa, ¿eby

wysłał pomoc podró¿nikowi, który wpadł w tarapaty.

Zachichotała w duchu. W Kolorado podró¿nikom czêsto groziły tarapaty. Gapili siê na

płaski krajobraz przy drodze i zachciewało siê im bli¿szego kontaktu z natur¹. Nie brali

jednak pod uwagê kolców długoœci małego palca i kamieni, których ostrych brzegów nie

starły rzêsiste zeszłoroczne deszcze.

Mo¿e dlatego, ¿e siê œmiała i nie uwa¿ała, nie spostrzegła ptaszyska wielkoœci

owieczki, które wpadło prosto w œmigło. W¹tpliwe, by zdołała je omin¹æ, ale przynajmniej by

spróbowała. Tymczasem wypadki potoczyły siê bardzo szybko. Jeszcze przed chwil¹ leciała

spokojnie do domu, a teraz miała gogle zupełnie oblepione okrwawionymi piórami. W

dodatku samolot tracił wysokoœæ.

Jackie była dobrym pilotem, jednym z najlepszych w Ameryce. Nie brakowało jej

doœwiadczenia. Licencjê zdobyła w wieku lat osiemnastu i teraz, maj¹c trzydzieœci osiem była

starym wyg¹. Ale cała wiedza i umiejêtnoœci na nic siê zdały przy tym ptaszysku. Kiedy silnik

zacz¹ł przerywaæ, wiedziała, ¿e czeka j¹ l¹dowanie ze zgaszonym motorem, bez ci¹gu.

Błyskawicznie zdjêła okulary i rozejrzała siê za prowizorycznym pasem startowym Szukała

szerokiej, długiej polany, bez drzew i kamieni, które mogłyby zagroziæ skrzydłom

Tak¹ mo¿liwoœæ stwarzała jedynie stara droga prowadz¹ca do wymarłego miasteczka

Eternity. Nie miała pojêcia, co zd¹¿yło wyrosn¹æ na szlaku podczas wielu lat nieu¿ywania ani

czy nie jest zatarasowany, ale nie miała wyboru. W mgnieniu oka ustawiła dziób prosto na pas

i rozpoczêła l¹dowanie. Drogê kołowania blokował wielki głaz narzutowy, który zapewne

stoczył siê tu podczas wiosennej odwil¿y, i Jackie modliła siê, by zatrzymaæ samolot, nim

wyr¿nie w monstrualny kamieñ.

Fortuna nie była dla niej łaskawa i Jackie wryła siê w przeszkodê. W chwili katastrofy

usłyszała okropny trzask niszczonego œmigła. Potem nic ju¿ do niej nie docierało. Poleciała

głow¹ w przód i uderzyła o wolant, trac¹c przytomnoœæ.

Kiedy siê ocknêła, para silnych mêskich ramion wynosiła j¹ z samolotu.

-Czy jesteœ moim rycerzem wybawc¹? - zapytała sennie. Czuła strumyczek czegoœ

ciepłego na twarzy. Kiedy próbowała wytrzeæ to dłoni¹ wydało siê jej, ¿e widzi krew, ale jej

oczy nie pracowały jak nale¿y i było ju¿ doœæ ciemno. - Jestem ciê¿ko ranna? - zapytała.

Wiedziała, ¿e nie usłyszy prawdy. Była œwiadkiem kilku katastrof lotniczych. Pogruchotani

piloci wydawali ostatnie tchnienie, a wianuszek widzów zaklinał siê, ¿e jutro bêd¹ mogli

stan¹æ na nogach.

-Nie s¹dzê - rzekł mê¿czyzna. - Wydaje mi siê, ¿e tylko nabiłaœ sobie guza. To

nieznaczne pêkniêcie czaszki.

-Och, w takim razie nie ma obaw. Mam najtwardsz¹ głowê œwiata.

Wygl¹dało na to, ¿e jej ciê¿ar wcale nie sprawia mu kłopotu. Walcz¹c z mdłoœciami,

uniosła głowê, jak mogła najwy¿ej. W gasn¹cym œwietle dnia mê¿czyzna prezentował siê

wspaniale, ale Jackie natychmiast sobie przypomniała, ¿e właœnie dorobiła siê pêkniêcia

czaszki, była przekonana, ¿e nieznajomy ma trzy głowy i szeœcioro oczu. Rozbiæ siê na

kompletnym pustkowiu i trafiæ na przystojnego wybawcê? O, nie! Takie przychylne zbiegi

okolicznoœci nie trafiaj¹ siê,

-Jak siê nazywasz? - zapytała z trudem. Nagle poczuła wielk¹ sennoœæ,

-William Montgomery - odrzekł.

-Montgomery z Chandler?

Gdy potwierdził, Jackie przytuliła siê mocniej do szerokiej, silnej piersi i westchnêła

błogo. Przynajmniej nie musi siê niczego obawiaæ. Jeœli to Montgomery z Chandler, to jest

szlachetny, prawy i nie wykorzysta tej sytuacji; Montgomery'owie byli uczciwi i godni

zaufania zawsze i wszêdzie.

Wielka szkoda, pomyœlała.

Oddalili siê nieco od samolotu i dotarli do auta, które ledwo rysowało siê w półmroku.

Mê¿czyzna łagodnie posadził Jackie na ziemi. Wzi¹ł j¹ pod brodê i popatrzył jej w oczy.

-Nie ruszaj siê st¹d. Zaczekaj na mnie. Wyjmê koce z samochodu, a potem rozpalê

ognisko Czy ktoœ zacznie ciê szukaæ, jeœli nie poka¿esz siê na lotnisku?

- Nie szepnêła. Ten głos ten władczy ton był jej miły; pozwalał s¹dziæ ¿e mê¿czyzna

zajmie siê wszystkim równie¿ ni¹.

- Planowałem spêdzenie tu nocy wiêc mnie te¿ nikt nie bêdzie szukał – powiedział.

Kiedy odejdê, nie zasypiaj dobrze? Jeœli miałaœ wstrz¹s mózgu to po zaœniêciu mo¿esz ju¿

nigdy wiêcej siê nie obudziæ Rozumiesz?

Sennie pokiwała głow¹ i popatrzyła za odchodz¹cym. Ale przystojniak pomyœlała

kład¹c siê na boku i natychmiast zapadaj¹c w sen.

Kilka sekund póŸniej potrz¹sał ni¹

- Jackie! Jacqucline! - powtarzał w kółko, a¿ wbrew sobie rozwarła powieki i

popatrzyła na niego

- Sk¹d wiesz, jak siê nazywam? - spytała - Spotkaliœmy siê ju¿? Znam tylu

Montgomerych ¿e mi siê myl¹. Ty jesteœ Bill?

- William. Tak, spotkaliœmy siê ju¿ ale na pewno mnie nie pamiêtasz. To nie było

wa¿ne spotkanie

- Wa¿ne spotkanie - powiedziała zamykaj¹c oczy. William uniósł j¹ do pozycji

siedz¹ce, otulił kocem i roztarł jej rêce.

- Nie zasypiaj. - Jackie powiedział i usłyszała w jego głosie rozkazuj¹cy ton, - Nie

zasypiaj i mów do mnie Opowiadaj mi o Charleyu.

Na wzmiankê o nie¿yj¹cym mê¿u przestała siê uœmiechaæ.

- Chariey zmarł dwa lata temu

William rozgl¹dał siê za drewnem na ognisko równoczeœnie obserwuj¹c Jackie.

Szybko zapadał zmrok Kaktusy i krzewy były ledwo widoczne. Wielokrotnie spotkał siê z jej

mê¿em i bardzo przypadł mu do gustu: wielki, têgi, siwy mê¿czyzna który œmiał siê du¿o,

mówił du¿o, pił du¿o i potrafił lataæ na wszystkim co tylko miało œmigło.

Patrz¹c na senn¹ Jackie wiedział ¿e musi j¹ ogrzaæ nakarmiæ i powstrzymaæ od

zaœniêcia. Była w szoku i po kontuzji, wiêc bał siê, ¿e jeœli przymknie oczy mo¿e ich ju¿

nigdy nie otworzyæ.

-Jackie! - powiedział ostro. - Opowiedz mi o swoim najwiêkszym kłamstwie.

-Nie kłamiê - rzekła sennie. - Nie umiem kłamaæ. Zawsze wpadam

-Ale¿ na pewno kłamiesz. Ka¿dy kłamie. Mówisz jakiejœ kobiecie, ¿e ma wspaniały

kapelusz, choæ jest koszmarny. Nie pytałem, czy w ogóle kiedykolwiek kłamałaœ. Chcê

usłyszeæ o twoim najwiêkszym kłamstwie. - Rozgl¹dał siê za drewnem i równoczeœnie

wykrzykiwał pytania. Nie mógł pozwoliæ, by zasnêła.

-Czêsto nie przyznawałam siê mamie, gdzie byłam.

-Staæ ciê na coœ lepszego.

Odezwała siê głosem tak cichym, ¿e ledwo słyszalnym.

-Powiedziałam Charleyowi, ¿e go kocham.

-A nie kochałaœ go? - William prowokował j¹ do dalszego mówienia Cisn¹ł narêcze

drew koło jej stóp.

-Nie od razu. Był starszy ode mnie o dwadzieœcia jeden lat i na pocz¹tku traktowałam

go jak ojca. Czêsto zwiewałam ze szkoły i spêdzałam popołudnia z nim i z samolotami.

Pokochałam samoloty od pierwszego wejrzenia.

-Wiêc wyszłaœ za Charleya, ¿eby byæ bli¿ej nich.

-Tak - rzekła głosem pełnym poczucia winy. Wyprostowała siê i przyło¿yła dłoñ do

zakrwawionej głowy, ale William odsun¹ł jej rêkê, odwrócił głowê Jackie ku sobie i

chusteczk¹ starł krew z jej twarzy.

-Mów dalej - powiedział upewniwszy siê, ¿e rozciêcie jest drobne. - Kiedy

uœwiadomiłaœ sobie, ¿e go kochasz?

-W ogóle siê nad tym nie zastanawiałam. Dopiero w piêæ lat po œlubie Chariey leciał w

zadymce, zgubił siê i kiedy pomyœlałam, ¿e mo¿e nigdy go nie zobaczê, zrozumiałam, jak

bardzo go kocham.

Przez chwilê obserwowała Williama. Pochylony nad stosem drewna, usiłował rozpaliæ

ogieñ.

-A co z tob¹?

-Ja nigdy nie powiedziałem Charleyowi, ¿e go kocham.

Jackie uœmiechnêła siê.

- Ale¿ nie... Jakie jest twoje najwiêksze kłamstwo?

- Powiedziałem ojcu, ¿e to nie ja wgniotłem błotnik naszego auta.

- Ho, ho - zakpiła Jackie, czuj¹c napływ lekkiego o¿ywienia. - To wcale nie takie

straszne kłamstwo. Nie staæ ciê na nic lepszego?

- Powiedziałem matce, ¿e to nie ja zjadłem placek truskawkowy. Powiedziałem bratu, ¿e

to siostra złamała mu procê. Powiedziałem...

- Dobra, dobra! - Zaœmiała siê. - Ju¿ wiem. Jesteœ wytrawnym kłamc¹. W porz¹dku,

mam do ciebie pytanie: co najgorszego kobieta mo¿e powiedzieæ mê¿czyŸnie?

William nie zawahał siê.

-„Który z tych kompletów sztuæców najbardziej chciałbyœ mieæ?"

Na twarzy Jackie pojawił siê szeroki uœmiech. Ten mê¿czyzna zaczynał jej siê

podobaæ, a ciê¿ka ospałoœæ powoli ustêpowała.

- Co najgorszego mê¿czyzna mo¿e powiedzieæ kobiecie? - zapytał.

Jackie popisała siê równie szybk¹ odpowiedzi¹.

-Kiedy s¹ razem na zakupach i on pyta: „A właœciwie to czego szukasz?"

Ze œmiechem podszedł do samochodu, otworzył drzwi i zacz¹ł wyładowywaæ

ekwipunek obozowy.

- Co najmilszego mê¿czyzna mo¿e powiedzieæ kobiecie?

- Kocham ciê. To znaczy, jeœli mówi szczerze. Jeœli kłamie, powinien dostaæ têgie lanie.

A ty? Co według ciebie jest najmilsze?

- Tak - rzekł.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: