fakty_i_mity_2008_454_46.pdf

Dewocja albo zdrowie -

wybór należy do ciebi Â Str. 15, 17

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 46 (454) 20 LISTOPADA 2008 r. Cena 3 zł (w tym 7% VAT)

Ponad 7 tys. złotych miesięcznej

pensji otrzyma na dzień dobry

każdy z 67 nowo mianowanych

kapelanów polskiego wojska.

W perspektywie – emerytura

po 15 latach. A wszystko

po „uciążliwych” studiach

wojskowych trwających...

cały jeden miesiąc!

ISSN 1509-460X

Ponad 7 tys. złotych miesięcznej

pensji otrzyma na dzień dobry

każdy z 67 nowo mianowanych

kapelanów polskiego wojska.

W perspektywie – emerytura

po 15 latach. A wszystko

po „uciążliwych” studiach

wojskowych trwających...

cały jeden miesiąc!

Â Str. 3

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 46 (454) 14 – 20 XI 2008 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

„Czy wywiesiłeś flagę narodową w Święto Niepodległości?”

– sonda przeprowadzona wśród prawie 30 tysięcy ankietowa-

nych Polaków dała zaskakujące wyniki: prawie 50 procent re-

spondentów odpowiedziało, że „nie i nie zamierza tego zro-

bić w przyszłości”, zaś zaledwie co czwarty odpowiedział, że

„owszem”. Pozostali kluczyli. Czy to dziwne? Nie. W innych

krajach narodowe święta kojarzą się z radością, piknikiem, du-

mą; u nas – ze zniczami, rozdzieraniem szat, rozdrapywaniem

ran i niewysłanymi zaproszeniami.

Tak, możemy!

W Teatrze Wielkim podczas niepodległościowej gali zabrakło

prof. Jadwigi Staniszkis. „Nie przyjdę, bo ma zaśpiewać Mary-

la Rodowicz, a to profanacja narodowej sceny” – rzekła pani

socjolog. Jeśli luminarzowi (?) nauki wolno opowiadać takie

rzeczy, to nam tym bardziej. A więc... po menopauzie – jak po

każdej pauzie – powinien rozlec się dzwonek. Ostrzegawczy!

tają największą w dziejach wojnę światową. Później był (nie)re-

alny socjalizm, prawicowo-klerykalna rewolucja robotnicza w 1980

roku, stan wojenny, okrągły stół, zmiana ustroju, rządy bliźnia-

ków. W tym czasie na świecie obserwowaliśmy rewolucję oby-

czajową, kilka wojen, rozpad ZSRR i bloku wschodniego, po-

wstanie Unii Europejskiej, 11 września w Nowym Jorku, a ostat-

nio kryzys światowy w gospodarce i wybór Afroamerykanina na

prezydenta USA. Na naszych oczach telewizory nabierały kolo-

rów, telefony traciły przewody, a światem zawładnął internet.

Uważam, że pewnym symbolem, a może nawet szczytem

epoki dźwigania się ludzkości z cienia nieludzkich czasów

II wojny jest zwycięstwo w wyborach czarnoskórego Baracka

Obamy. Na pewno zaś uwieńczeniem walki o prawa człowie-

ka. To widoczny znak, że – nomen omen – ciemne siły zła są

już na świecie w mniejszości. Wierzę również, że z tym wybo-

rem skończy się czas obłudy w polityce USA, którą tak zręcz-

nie naśladowali kolejni przywódcy Polski. To przecież nikt inny

jak prezydent Bush, który wywołał dwie wojny, w swoich wy-

stąpieniach najczęściej powtarzał słowa: wolność, demokracja,

pokój. Jednocześnie chciał szoko-

wać, straszyć i przerażać militar-

nie; kpił i pogardzał słabszymi

– choćby krajami Ameryki Ła-

cińskiej. Stany Zjednoczone od

dziesięcioleci w imię wolności

i pokoju terroryzują poło-

wę świata; tę, która nie

uznaje ich dominacji

– powiedzmy sobie

– mocno naciąganej,

bo kredytowanej

przez Zachód i Chi-

ny. A zaczęło się

już w 1776 roku,

kiedy Thomas

Jefferson (właściciel ponad stu niewolników) napisał Deklara-

cję niepodległości, pełną frazesów nt. równości wszystkich oby-

wateli, wolności i praw jednostki. Następnie Jankesi przystąpi-

li do wojny o przestrzeń życiową na południu ze słabym Mek-

sykiem i do ostatecznego rozwiązania kwestii Indian, czyli ich

masowej eksterminacji porównywalnej tylko z holokaustem.

Barack Obama jest prezydentem ludzi młodych duchem

– niezależnie od wieku. Jest też pierwszym prezydentem po-

stetnicznym; ukoronowaniem walki o prawa czarnoskórych

od 1865 roku, kiedy to zniesiono niewolnictwo, poprzez (jak

to zwykle w USA bywa) okrągły wiek upokorzeń niewolnic-

twa ukrytego do 1964 roku (zniesienie dyskryminacji rasowej

w szkołach i miejscach publicznych, np. środkach komunika-

cji) i zamordowania Martina Luthera Kinga 40 lat temu. Oba-

ma to symbol nowego kolorowego świata bez granic, który

zresztą od lat funkcjonuje – na przykład w Kanadzie, którą znam

najlepiej, a w której kolor skóry nie odgrywa żadnej roli

w kontaktach międzyludzkich. Co najwyżej rejestruje się przez

moment, że ten lub ta jest „na oko” Afroazjatką, żółtym lub

Hindusem. Właśnie w Kanadzie zobaczyłem po raz pierwszy

jakby nową rasę – mieszankę chińsko-afrykańską, czyli na przy-

kład Murzynkę ze skośnymi oczami. Poseł Artur Górski z PiS

– który obraził Baracka Obamę, wyszydzając jego inny od

obowiązującego kolor skóry – zapewne przeżegnałby się na

jej widok, a następnie odprawił egzorcyzmy. W Kanadzie to

jeden z milionów obywateli, taki sam jak inni ludzie. Jeśli ktoś

nie jest w stanie tego zrozumieć, dowodzi swojej zaścianko-

wej głupoty. Niestety, Polska jest jednym z ostatnich miejsc

na mapie świata, gdzie debile pokroju posła Górskiego mają

niemałą reprezentację na ulicach, w kościołach czy na trybu-

nach stadionów. Nigdzie na świecie nie słyszano (ja bynaj-

mniej nie słyszałem), aby na początku XXI wieku bito ludzi tyl-

ko dlatego, że są czarni i pochodzą na przykład z Konga lub

żeby rzucano w nich skórkami od bananów. Takie przypadki

tylko w katolickiej Polsce są na porządku dziennym. Nic dziw-

nego – słowo tolerancja jest jednym z najrzadziej używanych

słów w polskich kościołach, tych kuźniach prawdziwej pol-

skości i patriotyzmu. Podobnie zresztą jak słowa o miłości do

zwierząt, z wyjątkiem mszy raz w roku, na której można ze-

brać tacę od ich właścicieli. Polak katolik jest bowiem war-

tością wyższą od kolorowych i innych kundelków.

Obama został wybrany przez tych, dla których oczywiste

jest zrównanie praw kobiet, Żydów, gejów, socjalistów, ateistów.

Jak daleko Wolakom do tych standardów nowoczesnego świa-

ta? Jest nadzieja, że będzie coraz bliżej, gdyż właśnie skończy-

ło się oparcie światowej konserwy w republikańskich prezyden-

tach USA. Ameryka ma szansę na nowo zainspirować świat oby-

czajowo i kulturowo nie tylko poprzez filmiki Hollywoodu.

Wiele wskazuje na to, że będziemy świadkami jeszcze

wielu ważnych wydarzeń w historii ludzkości. Prawdopodob-

nie – choć z pewnością nie w ciągu kilku miesięcy – czeka

nas czas pokoju z islamem, a więc porozumienie z Iranem oraz

koniec wojen w Iraku i Afganistanie. Obama nie jest zakładni-

kiem wielkich korporacji przemysłu zbrojeniowego i paliwowe-

go, a chyba nikt nie ma wątpliwości, kto i dlaczego te wojny

wywołał. Zapewne zniknie też amerykańska baza Guantanamo

na Kubie i tym samym uskuteczniane tam na jeńcach tortury,

które hańbią Amerykę „praw człowieka” w wydaniu Busha.

Jest duża szansa, że upadnie projekt tarczy antyrakietowej

w Polsce i Czechach, tak jak ustaną naciski na nasz kraj, aby-

śmy kosztem naszych narodowych interesów popierali siły an-

tyrosyjskie na Ukrainie, w Gruzji i krajach nadbałtyckich. Pre-

zydent Obama będzie chciał dogadać się z Rosją; choćby po

to, by – w odróżnieniu od Busha – nie legitymizować jej eks-

pansywnej dominacji wobec sąsiadów.

Barack Obama – poza pakietem racjonalnych decyzji i po-

sunięć – ma jednak jeszcze większą szansę porwać i ożywić

ducha ludzi dobrej woli na całym globie; ludzi, którzy uwierzą,

że ten świat należy do nich. I że ten czarny gość z Chicago za-

początkuje panowanie jasnej strony mocy.

7 miliardów złotych (tyle dokładnie w ciągu 7 lat państwo wy-

daje na dożywianie dzieci i ubogich) – według ekonomistów

z „Pulsu Biznesu” – zarobiły na czysto fundacje Rydzyka: Lux

Veritatis i „Nasza Przyszłość”. I nie zapłaciły od tego ani gro-

sza podatku. Co więcej, bez przerwy łamią prawo, bo według

statutu i prawa, mają zajmować się działalnością charytatyw-

ną i oświatową, a nie biznesową.

Obie firemki startowały z kwotą założycielską (w sumie) 20

tys. złotych. I po kilku latach pomnożyły kapitał 350 tysięcy

razy. Przy Rydzyku nawet Rockefeller to nieudacznik.

I jak tu nie kochać internautów? W sieci pojawiła się ankie-

ta: „Jak zdaniem Pana/Pani, prezydent Lech Kaczyński wy-

mówi nazwisko nowego prezydenta USA?”. Oto niektóre na-

desłane propozycje: Baba Omama, Oback Barama, Baran Oba-

wa, Brak Banana, Barek Odrana, Bobek Barana.

Poseł PiS Artur Górski (to ten od pomysłu koronowania Chry-

stusa na króla Polski) oświadczył z trybuny Sejmu, że wybór Oba-

my na prezydenta USA jest końcem cywilizacji białego człowie-

ka... I tym podobne rasistowskie kawałki. Czy Górski, któremu

ze strony prezeska partyjki włosek z główki nie spadł, jest kom-

pletnie odmóżdżonym idiotą? Nie wolno nam tak mówić, bo mo-

żemy się narazić na procesy ze strony odmóżdżonych idiotów.

A co mamy powiedzieć o szefie polskiej dyplomacji Radosła-

wie Sikorskim, który taki ponoć opowiadał dowcip: „Wiecie,

że Obama ma polskie korzenie? A tak! Bo jego dziadek zjadł

polskiego misjonarza”.

Wierzyć nam się w to nie chciało, ale wtedy usłyszeliśmy, jak

tenże Sikorski oświadczył, że „Polska powinna przyjąć każdą

propozycję złożoną przez nową ekipę Białego Domu w spra-

wie tarczy”. Przez 50 lat też „przyjmowaliśmy każdą propozy-

cję”. Teraz wiele się zmieniło, czyli raptem jedna literka: SU

(Soviet Union) zamieniliśmy na USA.

Dopiero teraz na światło dzienne wychodzą skrzętnie skrywa-

ne tajemnice imienin ojca Rydzyka (28.10.). Otóż zaprosze-

nia nie dostał syn uznany za marnotrawnego, czyli Jarosław

Kaczyński (bo nazbyt samodzielny), za to fetowana była obec-

ność wiernego synka Ziobry. Wielu PiS-uarów odebrało to

jako namaszczenie przyszłego prezesa partii. A mówią, że

Rydzyk inwestuje wyłącznie w stary moher.

Podczas tych samych imienin pewien wybitny wokalista wyko-

nał utwór z taką m.in. zwrotką: „W Podegrodziu na środku

wsi/ tam dziewczyna o mnie myśli/ myśli, myśli, że mnie nie

chce/ zasmucone moje serce”. Byłbyż to Rosiewicz – główny

zapiewajło Radia Maryja? A nie. Ów podniosły utwór wy-

śpiewał swojemu guru główny finansista imperium Rydzyka,

ojciec Jan Król.

„Kiedy byłem w szpitalu przez 3 miesiące, pracownicy TV

Trwam w Rzeszowie wszystkie swoje potrzeby fizjologiczne

w moim biurze załatwiali do doniczek z pięknymi kwiatami,

powodując niesamowity smród” – dopiero teraz ten pełen roz-

paczy list byłego posła Z. Wrzodaka do Rydzyka przedostał

się do mediów. Że krasnoludki szczają do mleka słyszeliśmy,

ale żeby coś takiego...

Kopsnął się do Kielc Edgar hrabia Gosiewski, by do sutanno-

wych torsów trzech księży przypiąć Krzyże Kawalerskie Orderu

Odrodzenia Polski. Partyjny kacyk z misją od „bezpartyjnego”

prezydenta? Kaczyński, indagowany na tę okoliczność przez dzien-

nikarzy (dlaczego to nie wojewoda – jak jest zapisane w proto-

kole dyplomatycznym – wręczał odznaczenia?), złożył oświadcze-

nie, które można streścić tak: „A gówno was to obchodzi!”.

„Dlaczego ewangeliczne współczucie, dobroć, pokora, cichość

i cierpliwość to słowa brzmiące obco w naszych wzajemnych

relacjach, w naszych debatach społecznych?” – pytał kardynał

Dziwisz podczas uroczystej mszy z okazji Święta Niepodległo-

ści. Kogo pytał? Rydzyka? Jankowskiego? Może Głódzia?

„Szanowni goście, szanowni prezydenci, pani kanclerz. Sza-

nowni państwo, zgromadzeni na tej sali...” – tak Lech Ka-

czyński zaczął swoje przemówienie inaugurujące Święto Nie-

podległości, stojąc na... placu Piłsudskiego w centrum War-

szawy. No i z czego zaśmiewają się telewizje całego świata

i Wy po drugiej stronie gazety? Przykryje się jutro plac da-

chem i wszystko będzie OK! Mało tego, największa sala na

świecie dla najwyższego przedstawiciela będzie!

JONASZ

P rzyszło nam żyć w ciekawych czasach. Co niektórzy pamię-

Nr 46 (454) 14 – 20 XI 2008 r.

GORĄCY TEMAT

Koty wojny

się przy poczęstunku przygotowanym

tuż przy płycie lotniska” . Kosztu tych

pokazów nie ujawniono...;

~ Wieczorami odbywały się za-

jęcia w podgrupach (według naszych

informatorów, daleko im było jed-

nak do imprez z czasów „Flaszki”

Głódzia), a miłym akcentem kończą-

cym tegoroczne ćwiczenia było wrę-

czenie przez bp. Płoskiego różnych

awansów i nominacji oraz medali „Za

zasługi dla obronności kraju”.

~~~

Kat. Kościół ma w Polskich Siłach

Zbrojnych do dyspozycji 86 utrzymy-

wanych przez podatników kościołów

i kaplic garnizonowych oraz 29 izb

modlitwy w jednostkach wojskowych.

W budżecie państwa na rok 2008 Or-

dynariat Polowy WP otrzymał 19,7

mln zł (wobec 16,6 mln zł w 2007

roku), z czego 15,8 mln zł stanowią

płace i wszelkiego rodzaju świadcze-

nia pieniężne (gratyfikacje urlopowe,

przejazdy, zasiłki itp.) dla 187 zatrud-

nionych w duszpasterstwie wojskowym.

Jak łatwo policzyć, na jedną ofi-

cerską sutannę przypada śred-

nio 7041 zł miesięcznie – brutto

i nie licząc wziątek z tacy, chrztów,

ślubów, pogrzebów – o której to

kwocie zwykli żołnierze zawodowi

mogą jedynie pomarzyć.

Jeśli zaś dodać do pieniędzy

szczególne uprawnienia emerytalne

(już po 15 latach służby z zachowa-

niem 40 proc. ostatniego uposaże-

nia), zakwaterowanie, wikt i opie-

runek, bezpłatnego ordynansa zwa-

nego ministrantem... – doprawdy

trudno się dziwić, że w kapelańskim

fachu doszło już do wyraźnego prze-

rostu podaży nad popytem.

Oto według niepisanych standar-

dów obowiązujących w najbogatszych

państwach NATO, na 1000 żołnie-

rzy może przypadać co najwyżej je-

den kapelan. W polskim duszpaster-

stwie wojskowym znajduje już za-

trudnienie 187 wielebnych, co daje

średnio jednego kat. kapelana na 722

żołnierzy. Jeśli zaś uwzględnić Pra-

wosławny Ordynariat WP (16 ofice-

rów) i Ewangelickie Duszpasterstwo

Wojskowe (11), to jeden kapelan

przypada na 631 wojskowych , co

daje Polsce absolutną przewagę nad

wszystkimi armiami świata!

~~~

Zainteresowanych Czytelników

informujemy, że aby zostać zawodo-

wym kapelanem, trzeba mieć papie-

ry księdza i ukończyć trzymiesięczny

kurs w Wyższej Szkoły Oficerskiej

Wojsk Lądowych we Wrocławiu. Zda-

ny pomyślnie egzamin gwarantuje pro-

mocję na pierwszy stopień oficerski.

„Kandydatów jest wielu. Misja

kapelana imponuje, bo jest to oficer

i kapłan w jednej osobie” – zauwa-

ża bp Płoski w wywiadzie dla tygo-

dnika katolickiego „Niedziela”.

6 września przybyło nam do

utrzymania trzynastu herosów (dzie-

sięciu rzymskokatolickich i trzech

greckokatolickich) wypromowanych

we Wrocławiu na podporuczników,

a następni już czekają w kolejce...

ANNA TARCZYŃSKA

tarczynska@faktyimity.pl

Jeden kapelan przypadający na 631 wojskowych

daje Polsce absolutną przewagę nad wszystkimi

– poza Watykanem – armiami świata. A przecież

nie jest to ostatnie słowo resortu obrony

i Ordynariatu Polowego WP...

nego Żołnierza w War-

szawie odbyła się 29

października uroczysta

promocja na pierwszy

stopień oficerski specjalnej rezerwy

kadrowej kapelanów na czas wojny

oraz dla ewentualnych potrzeb nowo

formowanych jednostek. Siły Zbroj-

ne RP wzmocnił w tym dniu korpus

67 świeżo upieczonych podporucz-

ników wywodzących się z grona księ-

ży diecezjalnych i zakonników.

W szwancparadzie wzięli udział

przedstawiciele najwyższych władz

państwowych z biskupem polowym

Wojska Polskiego gen. dyw. Tade-

uszem Płoskim , arcybiskupem me-

tropolitą warmińskim Wojciechem

Ziembą i ordynariuszem drohiczyń-

skim bp. Antonim Dydyczem na cze-

le. Nie zabrakło urzędników niższej

rangi z reprezentującym pana pre-

zydenta Władysławem Stasiakiem

– szefem Biura Bezpieczeństwa Na-

rodowego, czy delegatem Minister-

stwa Obrony Narodowej Jackiem

Olbrychtem – Dyrektorem Gene-

ralnym MON. Aktu promocji kape-

lanów dokonał zastępca szefa Szta-

bu Generalnego WP – wiceadmirał

Tomasz Mathea (fot. okładka).

„Dzisiaj ojczyzna posyła was do

służby Bogu, Kościołowi i ojczyź-

nie” – powiedział bp Płoski do no-

wych podporuczników, żeby przy-

padkiem któremuś nie pomyliła się

kolejność i priorytety.

„Kandydaci na kapelanów woj-

skowych przeszli odpowiednie prze-

szkolenie w Akademii Marynarki

Wojennej w Gdyni, w Wyższej Szko-

le Wojsk Lądowych we Wrocławiu

i w Wyższej Szkole Sił Powietrznych

w Dęblinie” – ostrzegał w homilii

wszystkich wrogów Rzeczypospoli-

tej abp Ziemba. Podkreślił, że świet-

nie wyszkolona rezerwa kadrowa ka-

pelanów „pozwala nam pełniej

uświadomić sobie wiele mało zna-

nych problemów”, a świątobliwa for-

macja zaspokaja na razie tylko mi-

nimum potrzeb obronnych Rzeczy-

pospolitej, bo „to, co dla Ordyna-

riatu Polowego jest oczywiste, co

dla polityków także jest znane, nie-

koniecznie jest w pełni uświadamia-

ne przez ogół obywateli” – zauwa-

żył z goryczą abp Ziemba.

Społeczeństwo nieuświadomione?

A zatem wyjaśnijmy kilka kwestii...

~~~

Okazuje się, że powołanie stra-

tegicznej rezerwy kapelanów nie by-

ło tym razem – o dziwo! – inicjaty-

wą kościelną, lecz nastąpiło na proś-

bę... Ministerstwa Obrony.

– Pan minister Klich wystąpił

w tej sprawie do Konferencji Epi-

skopatu Polski, a biskupi zaaprobo-

wali jego prośbę – ujawnił dzienni-

karzom zastępca biskupa polowe-

go ks. płk Sławomir Żarski .

W odróżnieniu od „normalnych”

wojskowych, którzy muszą pracować

na pierwsze szlify przez bite 5 lat

nauki, całe wyszkolenie oficerów

w sutannach polegało na trwa-

jącym w sumie miesiąc (od pierw-

szych dni czerwca do 11 lipca):

~ tzw. etapie podstawowym

w jednej z trzech wymienionych szkół

(mundury marynarza wybrało sobie 20

księży, lotnika – 18, zielony uniform

wojsk lądowych – pozostałych 29),

gdzie uczyli się w miarę równo masze-

rować i nie zabić własną bronią, po

czym złożyli przysięgę wojskową;

~ „uczestnictwie w życiu miej-

scowych parafii garnizonowych i po-

szerzaniu wiedzy związanej z życiem

duchowym”;

~ „doskonaleniu teoretycznym

i praktycznym w zakresie znajomo-

ści i funkcjonowania sił zbrojnych

na terenie kraju, jak i w strukturach

NATO” oraz kilku ogólnych wykła-

dach nt. taktyki, logistyki i tereno-

znawstwa.

Wielebni z buławą kapelana

w plecaku udali się następnie na dwu-

tygodniowe praktyki w wojskowych

parafiach na terenie całego kraju,

aby poznać tam tajniki „systemu po-

sługi kapelanów zawodowych”. Póź-

niej był już tylko egzamin oficerski,

który wszyscy zdali na piątki, uzysku-

jąc dopuszczenie do promocji.

I tym oto sposobem – za jedy-

ne pół miliona złotych, jak orienta-

cyjnie wyliczył nam jeden z genera-

łów – Wojsko Polskie stało się nie-

kwestionowanym w NATO liderem,

jeśli chodzi o siłę duchową!

Teraz księża kapelani wrócili do

swoich macierzystych parafii, ale co

roku będą się stawiali na spe-

cjalnie dla nich organizowane

i opłacane przez MON ćwicze-

nia , żeby im gotowość bojowa przy-

padkiem nie spadła. Dopiero na tych

manewrach dostaną solidnie w kość,

a ściślej rzecz ujmując... w grdykę.

Popatrzmy bowiem, jak nasza

armia szkoli (na koszt podatników,

ma się rozumieć) bardziej już do-

świadczonych, zawodowych „ofice-

rów politycznych”.

~~~

W Oddziale Specjalnym Żan-

darmerii Wojskowej w Mińsku Ma-

zowieckim odbyły się w czerwcu

2008 r. coroczne „ćwiczenia poli-

gonowe” księży kapelanów. Trwały

tylko trzy dni, ale wypełnione były

intensywnym szkoleniem bojowym:

~ „Kapelani rzucali granatem

ćwiczebnym, strzelali z broni pneu-

matycznej krótkiej, broni pneumatycz-

nej długiej oraz zapoznawali się z bu-

dową, przeznaczeniem i danymi tak-

tyczno-technicznymi broni będącej na

wyposażeniu Żandarmerii (m.in.

9 mm pistoletu Glock, strzelby gład-

kolufowej »Mossberg« i 5,56 kbk Mi-

ni Beryl). Instruktorzy prowadzący za-

jęcia pozytywnie ocenili umiejętności

strzeleckie księży kapelanów” – czy-

tamy w sprawozdaniu z manewrów;

~ W stacjonującej na terenie

Mińska Maz. 23. Bazie Lotniczej

i 1. eskadrze lotnictwa taktycznego

zorganizowano specjalnie dla wie-

lebnych gości pokazy lotów samo-

lotów myśliwskich MiG-29, szkolno-

-treningowych TS-11 „Iskra” i trans-

portowo-pasażerskich M 28 „Bry-

za”. „Piloci zaprezentowali najwyższy

kunszt lotniczy, przecinając przestwo-

rza niebotycznymi akrobacjami i do-

starczając gościom mocnych wra-

żeń, przelatując MiG-29 na olbrzy-

miej prędkości, kilkanaście metrów

nad ich głowami. Pokazy odbywały

Koty wojny

Jeden kapelan przypadający na 631 wojskowych

daje Polsce absolutną przewagę nad wszystkimi

– poza Watykanem – armiami świata. A przecież

nie jest to ostatnie słowo resortu obrony

i Ordynariatu Polowego WP...

P rzed Grobem Niezna-

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 46 (454) 14 – 20 XI 2008 r.

POLKA POTRAFI

Ciemna strona Wenus

Prowincjałki

Abonenci pewnej sieci telefonii komórko-

wej z okolic Drohiczyna tracą zasięg.

Wszystko przez... remont wieży na jednej ze świątyń – sponsorowany zresz-

tą przez samego operatora. Ten wszelkie reklamacje odwala, wyjaśniając,

że nie są ważne żadne niedogodności, skoro ludzie zyskają coś niezwykle

ważnego – odnowioną wieżę w pofranciszkańskim kościele.

Jednym z urzekających romansi-

deł made in America jest historia

Mary Kay Letourneau. 34-letnia

nauczycielka, matka czwórki dzie-

ci, której z mężem jakoś się nie

układa, spotyka wreszcie miłość

przez duże „m” w osobie swoje-

go ucznia Viliego. Dziecka!

Perypetie Mary i Viliego, które

doczekały się ekranizacji, z powodze-

niem mogą konkurować z hitem „Lo-

ve story”. Widzimy zakazaną miłość,

kochanków ukrywających się przed

złym światem, który chce ich rozdzie-

lić, i... szybko przestajemy zwracać

uwagę na istotny „szczegół” – oblu-

bieniec ma lat 13.

Losy tej pary pod koniec lat 90.

z zapartym tchem śledziła cała Ame-

ryka. Historia ujrzała światło dzien-

ne, kiedy Mary zaszła w ciążę. Stan

błogosławiony był dla sądu okolicz-

nością łagodzącą i z aresztu wyszła

już po 6 miesiącach. Warunkiem był

całkowity zakaz spotykania się z na-

stolatkiem. Pewnej nocy jeden z pa-

troli policji nakrył ich w samochodzie

zaparkowanym na poboczu za mia-

stem. Mieli przy sobie paszporty i 6

tysięcy dolarów. Sąd skazał Mary, któ-

ra była już w kolejnej ciąży, na 7 lat

więzienia. Tak kończył się (oparty

na faktach) film „Amerykańska dziew-

czyna”, który poruszał niewieście ser-

ca. Nie mogło być inaczej – rolę Vi-

liego zagrał przystojny... 19-latek. Kie-

dy prawdziwa Mary Kay Letourneau

wyszła na wolność, Vili był już peł-

noletni. Pobrali się w 2005 roku.

Para stała się niezwykle popular-

na i wśród tego całego medialnego

szumu zupełnie zapomniano o tym,

że dwie córki Mary zostały poczęte

w wyniku przestępstwa – seksu

z dzieckiem.

Historia ilustruje pewną tenden-

cję. Wszelkie seksualne zboczenia uwa-

ża się za domenę mężczyzn. Na ko-

biety – postrzegane jako z natury wraż-

liwsze – patrzy się łaskawszym okiem,

jeśli nawet dopuściły się podobnych

wykroczeń. Także sądy łagodniej ob-

chodzą się z pedofilami w spódnicy.

Tymczasem coraz częściej wskazuje

się, że podobne zachowania wśród ko-

biet nie należą do rzadkości. Są tylko

rzadko ujawniane, np. w sytuacjach

gdy kobiety o takich skłonnościach

przyjmują rolę nauczycielki wprowa-

dzającej w świat seksu.

W Polsce, gdzie wciąż pokutuje

obraz matki Polki gotowej na wszel-

kie poświęcenia, szczególnie trudno

uwierzyć w historie takie jak te:

W październiku w Pile rozpoczął

się proces przeciwko 42-letniej ko-

biecie. Historia, która raczej nie po-

służy jako scenariusz filmowy, za-

częła się 5 lat temu, kiedy owa da-

ma – starannie wykształcona mężat-

ka, matka dwójki dzieci – zapałała

gwałtownym uczuciem do miejsco-

wego szewca. Porzuciła dla niego

męża i zamieszkali razem z dwójką

jej dzieci. Podczas wspólnego ra-

dosnego pożycia konkubent oznaj-

mił, że dostrzega u jej 10-letniego

syna „skłonności homoseksualne”,

które uleczyć może tylko... seks

z matką. Nie wiadomo, jakich argu-

mentów użył, w każdym razie nowy

związek musiał być dla kobiety war-

tością nadrzędną, bowiem zgodziła

się i zaczęła „terapię”. W tym sa-

mym czasie mężczyzna „leczył” jej

12-letnią córkę. Koszmar dzieci trwał

5 lat. Dopiero wtedy kobieta zde-

cydowała się iść na policję. Myli

się jednak ten, kto sądzi, że nagle

przejrzała na oczy – ukochany zna-

lazł sobie nowy obiekt westchnień,

młodszy i atrakcyjniejszy.

I kolejny przykład z naszego ro-

dzimego podwórka. W listopadzie

sąd w Słupsku skazał 52-letnią na-

uczycielkę na 3 lata więzienia i 10 lat

zakazu wykonywania zawodu. Udo-

wodniono, że 4 lata temu ponad 50

razy zmusiła do seksu swoją 13-let-

nią uczennicę, wykorzystując do te-

go emocjonalny szantaż i sporą ilość

alkoholu. Uważana za wzorowego pe-

dagoga, wybrana kiedyś na Nauczy-

ciela Roku, miała świetny kontakt

z dziećmi, o czym świadczą komen-

tarze uczniów na jej wciąż istnieją-

cym profilu w naszej-klasie: „Pani Li-

dia jest wychowawczynią wszech cza-

sów”; „Wierzę mocno, że to niepraw-

da. Trzymam kciuki za Panią”.

JUSTYNA CIEŚLAK

Miał dość życia 21-letni mieszkaniec Za-

brza. Wjechał na ostatnie piętro jedena-

stopiętrowego wieżowca, przepiłował kratę zabezpieczającą wejście na dach

i... skoczył. Prosto na jedyny stojący pod blokiem samochód. Auto nadaje

się do kasacji. Samobójca – zaledwie lekko potłuczony – żyje.

50 złotych. Tyle za seks oralny z przygod-

nym mężczyzną dostała pewna 14-latka,

którą do uprawiania miłości za pieniądze namówiła jej własna kuzynka, roz-

taczając przed dziewczyną wizję dobrobytu. Po wszystkim nastolatka próbo-

wała popełnić samobójstwo. Uczynna kuzynka trafiła do aresztu.

Najpierw oswajał swoje ofiary na interne-

towym czacie, w końcu się z nimi spoty-

kał. Wtedy dopiero wyjaśniał, że jest oficerem śledczym tropiącym prze-

stępczość wśród nieletnich. Żeby mieć co tropić, kilkakrotnie... zgwałcił jed-

ną z dziewczyn. Sprawca ma 32 lata, dobrą pracę, ale nie w policji, żonę

i dwójkę dzieci.

Życiowe ścieżki zawiodły ciężarną Kata-

rzynę M. i jej 7-letniego synka do domu

samotnej matki prowadzonym przez zakonnice. Kobieta nie chciała się zgo-

dzić na to, by chłopca umieścić w domu dziecka, a nienarodzone jeszcze

dziecko oddać do adopcji. Zakonnice wyrzuciły ją więc za drzwi. Przyszła

matka na poród czeka w opuszczonej ruderze – bez prądu, ogrzewania

i wody.

Opracowała WZ

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE

Robimy to wszystko, kierując się katolicką nauką społeczną, by pomóc

naszej ojczyźnie. (o. Tadeusz Rydzyk o swoich odwiertach)

Po sześciu miesiącach rekonesansu zdążyłem zauważyć pewne sprawy, któ-

re wymagają omówienia. To jest taka sytuacja, że jak leży wycieraczka

i jest nabita błotem, to nikogo to nie razi, bo wszyscy się do tego przyzwy-

czaili. Ale jak ktoś to widzi pierwszy raz, to może zwrócić na to uwagę.

Moim obowiązkiem jest pokochać Gdańsk. Chcę, żeby miasto stało się

coraz piękniejsze.

ba nie oczekiwał tego, że gadająca głowa

państwa będzie kiedyś wyrzucać z siebie jeszcze

większe głupstwa od Lecha noblisty. Chwila taka

jednak nadeszła. I trwa już z górą dwa lata.

Po Lechu I przyszedł na ziemi piastowskiej czas na

Lecha II. I zatęskniliśmy za dawnymi głupstwami, od

których chwilowo odzwyczaił nas Aleksander I . Stare

głupstwa były co

prawda zawstydza-

jące, ale nie moż-

na było odmówić

pewnej dozy humo-

ru „ujemnym plu-

som”, czy nawet

„puszczaniu w skarpetkach”. Głupstwa Lecha II są już

tylko żenujące. Śmieją się z nich co najwyżej cudzoziem-

cy, bo wypowiedzi Kaczyńskiego traktują z takim samym

dystansem jak my – prostactwa Berlusconiego .

A dziennikarze wiedzą, jakie zadać Kaczyńskiemu

pytania, aby mieć gwarantowane tarzanie się ze śmie-

chu przez dobry kwadrans, a przede wszystkim atrak-

cyjny medialnie materiał w kraju, który odwiedza aku-

rat prezydent III czy IV RP. Ulubionym śrutem,

z którego strzela się do kaczek, jest kwestia homofo-

bii. Strzał takim nabojem gwarantuje trafienie w cel

i obnażenie z piór najbardziej nawet nadętej kaczki.

Numer na homofobię zastosowano ponownie kilka

dni temu w Słowenii. Tym razem nabój miał kształt ta-

kiego oto pytania: „Czy pan prezydent zmienił swój sto-

sunek do osób o orientacji homoseksualnej i czy z po-

wodu swoich poglądów nie chce pan podpisać traktatu

lizbońskiego?”. W takich sytuacjach człowiek zatrud-

niany przez Polaków na etacie prezydenta RP najpierw

energicznie zaprzecza, jakoby miał coś przeciwko ho-

moseksualistom, i własną oczywistą homofobię nazywa

„pewnym obrazem” oraz „mitem”. Później po każdym

słowie jest już tylko gorzej – to już pikujący lot prosto

w błotniste bajoro. Po gwałtownym zaprzeczaniu, jako-

by uważał homoseksualistów za kogoś gorszego, rzuca:

„Ale promować takie postawy nie ma potrzeby, aby

ród ludzki nie zaginął”. To mniej więcej tak, jakby ktoś

powiedział, że nie

jest antysemitą, ale

„każdy widzi, że

Żydów jest wszę-

dzie za dużo”, albo

rasista udowadniał,

że nie ma nic prze-

ciwko czarnym, ale „Murzyn powinien znać swoje miej-

sce w szeregu”. Nazywanie publicznej obecności gejów

i lesbijek „propagowaniem homoseksualizmu” jest książ-

kowym przykładem języka dyskryminacji. Jest to rów-

nie trafne jak zarzucanie ludziom noszącym ślubne ob-

rączki „promocję heteroseksualizmu”.

I na koniec słoweńska perełka Kaczyńskiego: „Do-

ceniam wagę rodziny jako związku jednej kobiety

i jednego mężczyzny, najlepiej zawartego w młodo-

ści ”. To coś nowego. Okazuje się, że w ramach rodzin

heteroseksualnych najlepsze są małżeństwa zawarte za

młodu. Chciałoby się zapytać, czy te zawarte na przy-

kład po czterdziestce są już trochę – używając języka

homofobów – „zboczone”... Czy gdyby Kaczyński był

prezydentem Warszawy, to zabroniłby ewentualnej

parady małżeństw zawartych w wieku emerytalnym?

Zapytajcie o szczegóły pana prezydenta – na pewno

powie Wam coś mądrego. Swoim zwyczajem.

ADAM CIOCH

(abp Sławoj Leszek Głódź)

RZECZY POSPOLITE

„In vitro przyniesie dziecko do domu. Jeżeli jednak ma to być tylko speł-

nienie pragnienia rodziców, to nie przyniesie ono im do domu szczęścia

i radości. Tego błogosławieństwa, które było im przygotowane przez Boga”.

(ks. Piotr Kieniewicz podczas spotkania

w warszawskim Duszpasterstwie Niepłodnych Małżeństw)

Polscy duchowni są niczym dzieci poczęte. Pod specjalną ochroną. Pra-

wicowych polityków i wymiaru sprawiedliwości. (Joanna Senyszyn)

Janusz Palikot to pistolet, za którego spust pociąga premier Tusk.

(Michał Kamiński)

Prezydent powiedział

Nie jestem typem rewolwerowca. Palikot to trudny partner, momentami

niewygodny, czasem bardzo irytujący. Nie akceptuję części jego wysko-

ków, ale może w przyszłości niektóre jego intuicje okażą się prawdziwsze,

niż nam się dziś wydaje.

(Donald Tusk)

Nie, w moim przekonaniu nie przesadził. Bo z tymi przepisami to my tro-

szeczkę też przesadzamy, w tej chwili już nieważna jest treść, tylko ważna

jest forma. Jak mu samolot uciekł, a tutaj jedzie konwój, to dlaczego nie

miałby się za niebieskim światełkiem podczepić.

(Zbigniew Romaszewski, wicemarszałek senatu, o Jacku Kurskim)

Ten kryzys jest przejawem superklęski neoliberalnej dewiacji gospodarki

kapitalistycznej.

(Grzegorz Kołodko)

Wybrali: OH, AC

WIEŻA ZA POLE

SAMOBÓJ

Z RODZINĄ NA ZDJĘCIU

JAMES BOND

MIŁOSIERNE

P o doświadczeniu prezydentury Wałęsy nikt chy-

Nr 46 (454) 14 – 20 XI 2008 r.

NA KLĘCZKACH

BISKUPI NA FALACH

Zakładowi, który dobrze pro-

sperował, po pojawieniu się księ-

dza „biznesmena” Andrzeja Sz. za-

częła grozić likwidacja. Odwołany

proboszcz długo nie chciał opu-

ścić ukochanej parafii. Przyznał się

jednak do winy.

skarbówki wykażą więcej lojalno-

ści wobec prawa, czy przywiązania

do „wartości” watykańskiego so-

biepaństwa.

Na iście przewrotny, szatański

pomysł wpadły aktywistki Partii

Kobiet. Otóż poprosiły one pol-

ski episkopat o pomoc w zbiera-

niu podpisów pod ustawą obywa-

telską zapobiegającą przemocy

w rodzinie. Jeśli biskupi odmówią,

wyjdzie na to, że nie są za zwal-

czaniem palącego problemu spo-

łecznego, jeśli zaś się zgodzą, to

nie tylko wyjdą na pomocników

znienawidzonych feministek, ale

jeszcze przyznają, że przemoc to

poważny problem w katolickim

społeczeństwie.

MaK

BÓG HIP-HOPU

błogi sen o potędze klubu brutal-

nie przerwali sąsiedzi zza miedzy

– opactwo cystersów w Mogile.

Mnichom nie w smak, iż nieopo-

dal ich klasztoru może powstać

obiekt sportowy, który „zakłócać

będzie ciszę kontemplacji”. Gwoli

ścisłości, to cystersi nie mają (na

razie!) żadnych praw do terenów,

na których znajdują się obiekty Hut-

nika, mimo to bezczelnie decydu-

ją o losie nie swoich obiektów. Wo-

jewoda Małopolski Jerzy Miler

przyznał rację... cystersom i chce

unieważnienia planów przebudowy

obiektów Hutnika.

OŁTARZA NIE BUDIET

PPr

PRAWDZIWY CUD

Polskie media już zdążyły od-

trąbić ujawnienie się dwóch kolej-

nych katolickich męczenników – je-

zuitów zamordowanych w Moskwie.

Pobożna histeria jednak cichła

w miarę pojawiania się kolejnych

doniesień na temat okoliczności za-

bójstwa. Prokurator twierdzi, że

dwaj księża – Rosjanin niemieckie-

go pochodzenia i Ekwadorczyk

– zostali zabici przez zaprzyjaźnio-

nego kubańskiego studenta. Na

miejscu zbrodni znaleziono ślady

po libacji i zużyte prezerwatywy...

Cóż, chłopakom najwyraźniej trój-

kąt się nie udał i doszło do awan-

tury. Ta rosyjska historia przypo-

mina niedawną polską – sprawę za-

mordowanego proboszcza z Bla-

chowni, który został już niemal bło-

gosławionym, kiedy okazało się,

że zabił go młodziutki podopiecz-

ny, a jednocześnie... ofiara mole-

stowania.

MaK

W parafialnej sali w Podolszy-

cach-Północy na Mazowszu już nie-

długo będzie można za darmo uczyć

się takich przedmiotów jak mate-

matyka, polski, historia, chemia czy

fizyka. Uczyć będą nauczyciele wo-

lontariusze. Na pomysł zorganizo-

wania korepetycji wpadł ksiądz An-

drzej Zembrzuski , proboszcz z pa-

rafii św. Krzyża, który promocji

tego przedsięwzięcia dokonał pod-

czas mszy świętej, co spotkało się

z głośną aprobatą.

„Pomysł wziął się z nauczania

Jana Pawła II ” – wyjaśnia swoje

motywy ksiądz.

Jeżeli idea jest taka, jak się ją

przedstawia, to byłby to być może

pierwszy pozytywny efekt kultu

Wojtyły!

STARY, ALE JARY

Zarzut molestowania seksualne-

go postawił wrocławski sąd 83-let-

niemu duchownemu z zakonu ser-

canów. Żwawy zakonnik molesto-

wał dwie upośledzone umysłowo

dwudziestoletnie dziewczyny, które

uczestniczyły w przykościelnych

warsztatach terapii zajęciowej. Sek-

sualny terapeuta wyznał, że z grzesz-

nym popędem usiłował zmagać się

za pomocą modlitwy, lecz bezsku-

tecznie.

Klerycy z Salezjańskiego Wyż-

szego Seminarium Duchownego

w Łodzi na początku listopada wy-

dadzą hiphopową płytę, która ma

pomagać w resocjalizacji trudnej

młodzieży.

„Osiem błogosławieństw” to

kontynuacja pomysłu kleryków

z nagraniem Dekalogu w wersji

hip-hop. Zespół przedstawił wów-

czas dziesięć przykazań w życiu co-

dziennym – np. przykazanie o kłam-

stwie było historią o plotkowaniu.

Jeden z wykonawców mówił: „Trud-

no dziś zachować spokój. To jed-

nak klucz do wyzwań zawartych

w innych błogosławieństwach, np.

cierpliwego znoszenia obelg, a pro-

ponowane przez Chrystusa rado-

wanie się z prześladowań to praw-

dziwy sport ekstremalny”.

Tak więc katolicki hiphopowy

interes ma się dobrze, tylko czy

trudna młodzież po wysłuchaniu ta-

kich treści nie stanie się jeszcze

trudniejsza?

RUMCAJS

W SUDETACH!

W Rudawach Janowskich, nie-

wielkim paśmie górskim opodal Je-

leniej Góry, grasuje rodzima wer-

sja Rumcajsa. Mieszka podobno

w szałasach pasterskich niedaleko

wsi Mniszków, ale daje dowody wy-

jątkowej zmyślności, zbójnikując

gdzie indziej: we wsi Wieściszowice.

Napada na samotnych ludzi,

którym rabuje jedzenie. Czyści lo-

dówkę, zabiera alkohol i pieczywo,

a następnie znika w górach. Wieś

drży z lęku. Jest tak źle, że niektó-

rzy mieszkańcy zaczęli ryglować na

noc drzwi.

Pewnemu 82-latkowi zbój zra-

bował nawet gulasz ze stołu. Sta-

ruszek napadu się nie wystraszył,

gdyż nie dosłyszy. Bezczelność sa-

morodnego Janosika bije wszelkie

rekordy. Latem ciemną nocą zeżarł

mięso, które turyści pozostawili nie-

opatrznie na grillu.

Sołtys Adam Ryżowski zdra-

dził, że domyśla się tożsamości zbój-

cy: „To dawny mieszkaniec naszej

wsi. Jego dom już nie istnieje. On

sam sobie jednak Wieściszowice

upodobał, bo zna tu każdy kamień”.

Policja na razie jest bezradna

i gania za Rumcajsem po rudaw-

skich ostępach niby Książę Pan po

Rzaholeckim Lesie. I może sobie co

najwyżej zakląć, jak on, szpetnie

po francusku: sakreble! MAH

PPr

MaK

SKARBÓWĄ

W KSIĘDZA

APETYT

NA SAJGONKI

RADNI PARAFIALNI

Niezłe numery dzieją się w po-

wiecie konińskim. Miejscowy in-

spektorat nadzoru budowlanego

nie tylko ukarał grzywną księdza

Ryszarda F. (Ostrowąż, gmina

Ślesin) za wybudowanie nielegal-

nej kaplicy przedpogrzebowej, ale

na dodatek kazał ją rozebrać

(„FiM” 50/2008). Ksiądz uporczy-

wie odmawia zapłacenia kary, bo

po pierwsze uważa, że jest zbyt du-

ża (32 tys. zł), a po drugie – twier-

dzi, że to, co wybudował, pozwo-

lenia nie wymaga, bo to magazyn

(nieboszczyków), a nie żadna ka-

plica. Koniński inspektorat nie da-

je jednak za wygraną i skierował

sprawę do miejscowego urzędu

skarbowego, który ma zmusić księ-

dza do uiszczenia kary. Czekamy

teraz na wiadomość, czy urzędnicy

Radni Działdowa przemiano-

wali ulicę Józefa Chełmońskiego na

aleję... nieistniejącej świętej Kościo-

ła katolickiego. Na „prośbę” miej-

scowego proboszcza, oczywiście.

Katarzyna z Aleksandrii jest

patronką ponad dwustu polskich

kościołów. Występuje też w her-

bach kilku miast (Nowy Targ,

Działdowo). W przeszłości jej imię

nosiły nie tylko żony i córy kró-

lów, ale i proste dziewki. Nic dziw-

nego. Święta „dziewica i męczen-

nica” była niegdyś bardzo popu-

larną „wspomożycielską” ludu.

Wiernych ujmowały opowieści

o jej dysputach z filozofami, o po-

ganach nawracających się po dia-

logach z nią, o ślubie czystości i...

o aniele niszczącym koło, którym

miała być łamana z rozkazu okrut-

nego cesarza Maksencjusza . Gdy

jednak pannę Kasię wzięli na

warsztat historycy, okazało się, że

piękny żywot jest zmyśloną baśnią.

Niezmieszani tym faktem radni

Działdowa – w podzięce, że opatrz-

ność w postaci Krzyżaków wsadzi-

ła im bajkową Kasię do herbu

– najpierw za bezcen oddali Ko-

ściołowi miejski grunt na budowę

kościoła św. Katarzyny Aleksan-

dryjskiej, a 16 października 2008

roku na rozkaz ks. Mariana Ofia-

ry nazwali dotychczasową ulicę

malarza Józefa Chełmońskiego ...

aleją patronki.

Tomasz z Akwinu rzekł kie-

dyś, iż „rodzaj ludzki żyje wytwo-

rami sztuki ( arte ) i rozumu ( ratio-

ne )”. Radni Działdowa stracili ro-

zum, więc i dla sztuki szacunku nie

mają.

PPr

W dalekim Wietnamie Kościół

rzymski (7 proc. 86-milionowej po-

pulacji) przejawia podobną pazer-

ność jak w Katolandzie, o czym

świadczą bezustanne batalie o zie-

mię. Ostatnio tamtejsi katolicy do-

magają się rozebrania jednej z fa-

bryk w Hanoi, bo stoi ona rzeko-

mo na dawnym terenie kościelnym.

W tymże mieście wierni Krk pro-

testują przeciwko urządzaniu par-

ku w miejscu, gdzie przed wojną

z lat siedemdziesiątych znajdowa-

ła się siedziba nuncjatury. Tylko

patrzeć, jak w Wietnamie powtó-

rzy się casus Polski i czarni będą

tam domagać się ziemi na podsta-

wie zapisów ze średniowiecza. Ty-

le że wtedy skośnoocy nie widzie-

li jeszcze krzyża na oczy. BS

BEZDOMNI WON!

Proboszcz łódzkiej parafii Mat-

ki Boskiej Zwycięskiej troszczy się

o bezdomnych, którzy mieli zwyczaj

sypiać pod starą plebanią. Żeby

się nie spalili. Ksiądz martwił się

(tak twierdzi), że drewniany budy-

nek pójdzie z dymem, i wywiesił na-

pis: „Teren prywatny, zakaz noco-

wania”. I oto mamy kolejny dowód,

że to, co kościelne, jest prywatne,

czyli proboszczowskie.

NIC, TYLKO KRAŚĆ

MOGIŁA HUTNIKA

Na rok więzienia w zawiesze-

niu na 2 lata (sic!) skazał sąd An-

drzeja Sz. – byłego proboszcza pa-

rafii w Dobrzycy w woj. wielko-

polskim. 61-letniemu księdzu za-

rzucano niepoprawne prowadzenie

ksiąg rachunkowych, przywłaszcze-

nie powierzonego mienia i bezpraw-

ną sprzedaż maszyn zakładu stolar-

skiego Dębina, którym zarządzał

w imieniu parafii. Według proku-

ratury, duchowny w sierpniu 2007

roku przywłaszczył sobie parafial-

ne meble o wartości 27 tys. zł oraz

sprzedał warte 170 tys. zł maszyny

stolarskie za 23 tys. zł.

Klub sportowy Hutnik to jed-

na z najbardziej zasłużonych kra-

kowskich organizacji sportowych,

jednak dziś pozostająca w cieniu

dwóch innych krakowskich drużyn.

Szansą dla klubu jest EURO 2012

oraz przestronne tereny klubowe

usytuowane w krakowskiej dziel-

nicy Suche Stawy, znakomicie na-

dające się na bazę sportową. Dla-

tego władze klubu wspólnie z ma-

gistratem zaplanowały rozbudowę

i modernizację obiektu. Jednak

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: