2. Ikonologia, ikonika, analiza strukturalna, hermeneutyka
· Ikonologia –metoda wypracowana przez Panofsky’ego. System oparty na filozofii Kanta („zobaczymy rzeczy takimi, jakimi nasz umysł jest w stanie je zobaczyć”). Ikonografia –statyczna metoda, która porządkuje tematy, zbiera dowody. ikonologia –interpretacja ikonografii, jest zatem ideą, koncepcją, całą sferą kulturową. Sztuka jest symptomem duchownego oblicza danej epoki. Artysta wie znacznie mniej o dziele sztuki, który tworzy, to odbiorca kreuje pogląd, wnosząc w niego treści.
· Ikonika – metoda wypracowana przez Maxa Imdahla w latach 70’. Ikonika –wyższe rozumienie dzieła sztuki. Połączenie formy i treści. Dostrzeżenie ekspresji. Dzieło sztuki jest fenomenem wizualnym. Totalność dzieła sztuki. Fenomenem jest tylko medium/obraz (wszystko tkwi w samym obrazie). Analiza formalna jest punktem wyjścia, jest niezbędna. Obraz przełamuje wymiary czasu. Metoda nie jest przeznaczona do badania akcji estetycznych dzieł, które nie są zaprogramowane na tworzenie w czasie.
· Analiza strukturalna –połączenie formy i treści (Hans Sedlmayr). Analiza strukuralna wywodzi się z psychologii i filozofii, odwołuje się do językoznawstwa,gdzie struktura tłumaczy gramatykę. Zabieg koncentrujący się na samym dziele umożliwiający odczytanie tego co indywidualne i istotne tego, czym odróżnia się ono od wszystkich innych. Może stworzyć podstawę wartościowania. Jedynie analiza struktury może prowadzić rozpoznania tego, co w dziele sztuki jest sztuką i indywidualną ekspresją. Pojęciem struktury bądź pojęciami pokrewnymi historyk sztuki posługuje się zarówno w celu analizy dzieła sztuki, jak i w celu artykułowania historii zjawisk artystycznych w czasie. Metoda będzie posługiwać się wynikami badań innych dyscyplin naukowych. Struktura dzieła składa się z wielu elementów, nie rozumiesz części –nie zrozumiesz całości.
· Hermeneutyka opiera się na Hansie Gadamerze i Georgu Ebelingu. Hermeneutyka objaśnienie dotyczy samego rozumienia; rozumienie stanowi klucz do świata (świat –„cośdozrozumienia”). Docieranie do autora i namysłu autora. Nasze rozumienie nie jest rekonstrukcją tego co było, tylko dialogiem z tym, co było. Brak sensu jest sensem treściowym współczesnej sztuki. Hermeneutyka to naukowe objaśnianie dot. Rozumienia, namysł nad naturą, życiem. Hermeneutyka obrazu powinna odrzucić dawne kryteria, socj-historyczny kontekst. Dzieło sztuki trzeba zinterpretować jako znak. Interpretacja to poszukiwanie homologii w różnych wytworach ducha, to wydobywanie niewypowiedzianego.
odk2008