Brandstaetter R. Hymny Maryjne.pdf

Roman Brandstaetter

Hymny Maryjne

Pieśń

o moim Chrystusie

Wydawnictwo "PAX", Warszawa 1988

Hymny Maryjne

Anioł Pański

Anioł Pański zwiastował

Pannie Maryi.

O tej porze śpiewają

Madonny.

O tej porze wędrują

Madonny.

Wychodzą z obrazów, z

kapliczek, z kościołów.

Idą z głębi czasu i z

głębi świata, ulicami,

polami, wszystkimi drogami,

wszystkie Madonny. Gotyckie,

renesansowe, barokowe,

współczesne.

Białe, czarne, żółte,

czerwone.

Wszystkie Madonny.

Dokąd wędrują Madonny?

Wędrują do Nazaretu, aby

złożyć pokłon małej,

drobnej, czarnookiej

Maryi.

A gdy milkną dzwony na Anioł

Pański, chór Madonn podnosi

się z kolan i wraca do

obrazów, kapliczek i

kościołów.

A mała, drobna,

czarnooka Marya stoi u

progu swojego domu i znakiem

krzyża żegna odchodzące

Madonny, w których poznaje

siebie.

Hymn do Madonny

stojącej na moim biurku

Stoisz na moim biurku,

Madonno, Madonno mojego

niepokoju, Madonno mojego

zamyślenia, Madonno moich

nocnych kroków,

dwunastogwiezdna.

Przy tym biurku nie wydaję

wyroków na człowieka.

Tylko własny los

odmierzam.

Z trudem.

Nie pochodzę z rodu

urzędników. Od dwóch tysięcy

lat żaden z moich przodków

nie przeżywał upojeń

administracyjnych.

Vous savez, chez nous - - En un

mot - - monsieur

Wierchowienski, vous demandez?

Ponad dachami zapada

łacińska noc.

W dole wśród

ciemnych kolumn Panteonu,

koty się modlą od wieków do

zwierzęcych bogów nie

odczytaną mową.

Godziny wstępują do nieba.

Kładą się cienie na ścianach

pokoju jak fresk.

I znów wybija godzina nad

każdym słowem.

Męczę się. Mieszam moją

krew z krwią moich

krnąbrnych zdań.

Ale moje słowa nie chcą

mówić.

Moje słowa nie chcą niczego

wyjawić.

Moje słowa bełkoczą.

Moje słowa mają wycięte

języki.

Wiem, Madonno, że te nieme

hymny nie są Tobie

potrzebne.

Po co są Ci potrzebne

szklane paciorki?

Po co są Ci potrzebne

fałszywe perły?

Po co są Ci potrzebne

nieżywe korale?

Smutne jest życie, które

próbuje wypowiedzieć się w

kilku nędznych słowach. Ale

cóż mam uczynić, skoro życie

sprzedałem tym słowom?

Ale cóż mam uczynić, skoro

tymi słowami muszę u Ciebie

wyżebrać łaskę

wstawiennictwa?

Słabe i wątłe są moje słowa

i nigdy nie potrafią odmalować

Twojego piękna w wieńcu

anielskich chórów,

ukształtowanych ze złota,

mirry i sabejskich kadzideł.

Liche są moje zdania i nigdy

nie ułożą się w kształt

gotyckich i smukłych tercyn, w

których śpiewa harmonijna

jedność trzech rymów jak

Bóg w Świętej Trójcy.

Moje słowa są mniejsze od

mojego czasu, i żyję w

czasie, w którym żyć nie

umiem.

Spala mnie febra, której

nabawiłem się w bagnistym

kraju mojego pokolenia.

Jestem krętym i niespławnym

żywiołem.

Jestem nędzarzem.

Z moich żywiołów, z moich

dłoni i nędzy pragnę

wyrzeźbić dla Ciebie

koronę.

Przecież człowiekowi

zawsze się wydaje, że jego

boleść jest koroną

Madonny.

Przebacz mi tę pychę. O

Matko Najświętsza, o

Dwunastogwiezdna, pozwól mi

się łudzić, w porę łacińskiej

nocy, że po to żyłem, by ten

hymn napisać.

Hymn do Czarnej Madonny

O Madonno, ptaszęca

poetko.

O Madonno, Gołębniku

Ewangelii.

O Madonno o twarzy czarnej

jak namioty patriarchów.

O Madonno o brwiach

mądrych jak sklepienie

psałterza.

Śpiewasz, Gałązko Jessego.

Śpiewasz, Dziewicza Arko

Przymierza.

Śpiewasz, Święte

Macierzyństwo.

Nad pustą kartą papieru

przeleciał cień gołębia.

I swoim lotem określił sens

poezji.

Czym jesteś, poezjo, jeżeli

nie jesteś tajemnicą?

Czym jesteś, zdanie, jeżeli

nie zanurzasz się w innej

rzeczywistości?

Czym jesteś, słowo jeżeli

nie jesteś na początku?

Dlatego bądź ze mną,

uwielbiona Inwokacjo, w ten

wieczór natchniony.

Dlatego bądź ze mną, maryjna

poetyko hymnu.

Uczyń mój styl różdżką

szukającą Boga,

a metaforę widzeniem rzeczy

niewidzialnych,

przypowieść wyprawą po

nieznane niebiosa,

a myślom daj przywilej

wzruszania.

Panno Najświętsza, racz swym

łaskawym uchem wysłuchać mojej

prośby, błagam Cię - przepaść

klęcząca.

Uczyń to. Uczyń to,

abym nie zaprzeczył Słowu.

Abym nie rozminął się z

Twoim Synem.

Abym mógł zmierzyć czas

stopą mojego wiersza.

Aby moja poezja była

komunią: otwarciem żebrzących

ust na przyjęcie Boga.

Matko Słowa, Matko

Dobroci, módl się o dobroć

wszystkich polskich słów.

Usłysz głosy, napełń myśli

człowiecze, Panno zwolena,

Maryo.

Niech ani jedno słowo nie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: