Steve White & David Weber - Starfire 01 - Powstanie.pdf - Starfire - ged14

David Weber i Steve White

Powstanie

Insurrection

Przełożył: Jarosław Kotarski

Wydanie oryginalne: 1990

Wydanie polskie: 2004

CZĘŚĆ PIERWSZA

„Polityka jest czynnikiem rodzącym wojnę”.

Generał Karl von Clausewitz

O wojnie

Rozdział I

OSTRZEŻENIE SZTORMOWE

Ladislaus Skjorning spojrzał na zegarek, zmarszczył brwi i ponownie rozejrzał się po

korytarzu budynku Federacji. Mimo późnej pory kręciło się tu jeszcze parę osób, ale Greunera

wśród nich nie było. A on nie miał zwyczaju się spóźniać. Było to tym bardziej dziwne, że w

zakodowanej wiadomości z prośbą o spotkanie przekazał, że sprawa jest pilna.

Ktoś stuknął go w ramię, więc odwrócił się powoli, równocześnie wsuwając dłoń w

szeroki rękaw wełnianej tuniki, w której miał ukryty niewielki pistolet. Przed nim stał

mężczyzna w typowym nieformalnym stroju konserwatystów z planety Nowy Zurich, ale nie

był to Greuner. Greuner był niewysoki, a ten człowiek prawie dorównywał wzrostem jemu

samemu. A Skjorning mierzył dwieście dwa centymetry. Rzucił nieznajomemu średnio

życzliwe spojrzenia i wymierzył broń w jego brzuch, nadal jednak jej nie wyjmując.

– Pan Skjorning?

– Ano.

– Pan Greuner przesyła pozdrowienia i przeprosiny.

– Nie będzie przyjść w stanie? – spytał powoli Ladislaus. Jego twarz była pozbawiona

jakiegokolwiek wyrazu.

Niepoprawna składnia jego wypowiedzi typowa dla mieszkańców planety Beaufort,

wywołała widoczną w oczach rozmówcy – pochodzącego z jednej z Planet Korporacji –

pogardę, co Ladislaus zignorował kompletnie. Zapytał:

– Powód podał może być?

– Nagła choroba – odparł tamten i zacisnął usta, nie kryjąc zbytnio, że go nie polubił.

Skjorning był nie dość że wysoki, to szeroki w barach i potężnie umięśniony, pochodził

bowiem z planety o podwyższonej sile ciążenia i ostrym, zimnym klimacie. Nie to

powodowało jednak niechęć jego rozmówcy, lecz wygląd jego dłoni należącej do pracownika

fizycznego – z odciskami od sieci i harpuna – oraz przekonanie tamtego, że ma do czynienia z

ograniczonym prostakiem.

– Groźnego nic, żywię nadzieję – skomentował olbrzym.

– Obawiam się, że raczej tak, gdyż na czas kuracji zdecydował się wrócić na Nowy

Zurich.

– Aha. Cóż... za fatygę jestem pana wdzięczny, panie...?

– Fouchet.

– Aha, Fouchet. Pana nie zapomnę, panie Fouchet – obiecał Skjorning i odwrócił się z

ukłonem.

Po czym skierował się do ubikacji.

Fouchet obserwował, jak zamykają się za nim drzwi. Zrobił nawet dwa kroki ku nim, ale

potem stanął, wzruszył ramionami i nie kryjąc pogardliwego grymasu, ruszył ku drzwiom.

Ten tępak nie miał prawa stanowić zagrożenia, więc nie było sensu się nim dalej interesować.

Drzwi ubikacji powoli się uchyliły, a w szczelinie pojawiło się oko. Przyglądający się

plecom odchodzącego Skjorning wsunął broń do przedramiennej kabury i westchnął z żalem.

Po czym wyszedł na korytarz i zamknął za sobą drzwi.

– Tak, panie Fouchet. Na pewno będę o panu pamiętał – powiedział cicho i zupełnie

poprawnie.

* * *

Fionna MacTaggart uniosła głowę znad ekranu komputerowego i zmęczonym gestem

przetarła oczy. Spojrzała na zegarek i skrzywiła się – ziemskie dni były męcząco krótkie dla

kogoś wychowanego na planecie o trzydziestodwugodzinnej dobie. Na dodatek powietrze

było denerwująco rzadkie, przyciąganie irytująco małe, a ona czuła się znużona o tak

wczesnej porze. Wstała, nalała sobie kubek kawy i uśmiechnęła się – kawa była jedną z

niewielu rzeczy, których będzie jej brakować, gdy wreszcie wróci na stałe do domu, czyli na

planetę Beaufort.

Rozległ się brzęczyk u drzwi, toteż nacisnęła przycisk zwalniający zamek. Gdy drzwi się

otwarły, ukazał się w nich brodaty olbrzym z pałającymi, błękitnymi oczyma. Ladislaus

Skjorning.

– Cholera jasna, znowu nie sprawdziłaś, kto chce wejść! – zagrzmiał w nienagannym

standardowym angielskim.

– Zgadza się – przytaknęła spokojnie. – Nie będę sprawdzała, kto chce wejść, i nie będę

witała gości z pistoletem laserowym w dłoni w samym sercu naszej enklawy. Nie dam się

zwariować, Lad. Czasami wydaje mi się, że masz obsesję na punkcie bezpieczeństwa.

– Bo mam – warknął, opadając na jeden z foteli, i przymknął oczy. – Szkoda, że nasz

przyjaciel Greuner jej nie ma.

Fionna zaniepokoiła się i tonem, i treścią jego wypowiedzi.

– Nie pojawił się? – spytała, podchodząc do fotela.

– Nie.

– Dorwali go? – upewniła się, zaczynając masaż ramion siedzącego.

– Dorwali. I wywieźli na Nowy Zurich... mam nadzieję. Po urzędasie z Korporacji, który

poczuje awans albo pieniądze, można się wszystkiego spodziewać.

Poczuła, jak się odpręża pod jej palcami, więc przerwała masowanie i opasała ramionami

jego potężne bary.

– Szkoda, że nie wiem, co chciał nam przekazać – mruknęła cicho.

– Też żałuję – odparł, marszcząc brwi – ale i tak wiele nam pomógł. I to nie dla

pieniędzy... pomagał nam wbrew swoim, bo uważał, że tak jest słusznie i sprawiedliwie. Boję

się, że teraz za to zapłaci... albo już płaci.

– Nic na to nie poradzimy, Lad – poklepała go po ramieniu, nadrabiając miną.

Ladislaus pokiwał smętnie głową. Nie zazdrościł jej – przewodniczenie delegacji Planet

Pogranicza było ciężkim zadaniem. A teraz dodatkowo miała powody do zmartwienia: jedyne

co wiedzieli o informacjach, które chciał im przekazać Greuner, to że były ważne, bo użył w

wiadomości zwrotu „ostrzeżenie sztormowe”. Czyli hasła, które sam ustalił i które oznaczało

jakieś naprawdę poważne posunięcie zaplanowane przez Planety Korporacji przeciwko

Pograniczu.

– Dowiedziałem się o użytecznym drobiazgu – odezwał się, przerywając ciszę. – Nowy

szef bezpieczeństwa delegacji z Nowego Zurich nazywa się Fouchet, jak mi się widzi.

Wysoki, wredny, z gębą jak gotowana meduza. Niebezpieczny, choć ma gębę do pary z

zadkiem.

Fionna zmrużyła oczy.

– Nowy szef bezpieczeństwa, mówisz? – powtórzyła.

– Oficjalnie na pewno takiego stanowiska nie zajmuje. Oni w ogóle takowych nie mają.

Jest pewnie syndykiem komputerowym albo pełni inną fikcyjną funkcję. W rzeczywistości to

szef bezpieczeństwa i specjalista od kłopotów... Gdyby był trochę głupszy albo trochę

bardziej ciekawski, to mieliby wakat, bo właśnie skończyłbym wyduszać z niego, co zrobili z

Greunerem...

– Lad, powiedziałam ci, że nie możemy działać w ten sposób! Już nas nazywają

dzikusami i barbarzyńcami! Jeśli zaczniemy używać takich metod, to jak nas nazwą?!

– Nazwą jak mnie, mnie mało obchodzi – warknął, zapominając o gramatyce. – Jak mnie

by nie złapali i śladów bym nie zostawił, by nie wiedzieli, kto go załatwił. Się przestępstwa

szerzą, że aż strach. Nie ma w używaniu metod przeciwnika złego nic, jak długo skuteczne

one są!

Fionna już miała go zrugać, ale zdążyła się ugryźć w język. Wychowali się razem na

zimnych i wietrznych morzach Beauforta. Wiedziała, że granie wsiowego ciołka przed takimi

jak Fouchet wyprowadzało go z równowagi. Wiedziała jednak także, że był w pełni świadom

przewagi, jaką daje wcielenie się w taką właśnie rolę. W czasie służby w Marynarce Federacji

nabrał ogłady i nauczył się posługiwać standardowym angielskim równie dobrze jak

mieszkaniec którejś z Planet Wewnętrznych, natomiast gdy czuł się bezpieczny, a

jednocześnie był w stresie, odruchowo wracał do sposobu mówienia wyniesionego z

Steve White & David Weber - Starfire 01 - Powstanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: