Steve White & David Weber - Starfire 04 - Opcja Sziwy.pdf - Starfire - ged14

David Weber

Steve White

Opcja Sziwy

(The Shiva Option)

Przełożył Jarosław Kotarski

WSTĘP

Ich dłonie pozostały złączone, gdy wszechświat pojawił się ponownie.

Na moment przed tranzytem Feridoun ujął dłoń Aileen, czego nie

zauważył nikt z obsady mostka, jako że wszyscy byli zbyt zajęci obroną

przed kolejnym atakiem pościgu. FNS Jamaica dokonał bowiem tranzytu

jako ostatnia jednostka 19. Flotylli Zwiadu Kartograficznego. Feridoun i

Aileen odkryli ich uczucie w najgorszym możliwym momencie, niemniej

jednak razem przekroczyli granicę nieznanego.

Gdy systemy pokładowe ustabilizowały się i zaczęły spływać meldunki o

nowym systemie planetarnym, puścili swe dłonie, jakby kopnął ich prąd. I

każde z nich znów było jedynie zawodowym oficerem Marynarki Federacji.

Ona dowódcą 19. Flotylli, kontradmirałem Aileen Sommers, on jej szefem

sztabu, kapitanem Feridounem Hafezim. Określenie „flotylla” było zresztą

mocno przesadzone, gdyż w dotychczasowych starciach straciła zbyt wiele

okrętów, a co gorsza, wiedziała, że nie jest to koniec walki. Trwająca od

trzech i pół standardowego roku wojna oduczyła ludzi niedoceniania

przeciwnika, toteż nikt nie wątpił, że Pająki znajdą wlot warpa i podążą ich

śladem. Nie wiadomo było jedynie, jak szybko to nastąpi.

Pozostało im tylko jedno – jak najprędzej znaleźć w systemie kolejnego

warpa i uciec, nim dopadnie ich pościg. Dlatego też Sommers, nie

zwlekając, wydała stosowne rozkazy: wszystkie okręty miały uaktywnić

systemy maskowania elektronicznego, a krążowniki zwiadu

kartograficznego zająć się natychmiast poszukiwaniami.

Szybko okazało się też, że system nie znajduje się w bazie danych i że

nie ma sensu szukać w nim rozwiniętej cywilizacji, gdyż słońcem

systemowym jest czerwony olbrzym – że dawno już zniszczyłby życie,

gdyby takowe powstało na którejś z planet.

Sommers była potwornie niewyspana, ale na sen nie miała czasu – teraz

musiała zwołać odprawę.

Hafezi w którymś momencie zdołał doprowadzić się do ładu – nawet

brodę starannie przyczesał, ale przez to wyraźniej widać było w niej siwe

włosy, skutek przeżyć z ostatnich kilku tygodni.

Od momentu zakończenia tranzytu wzajemne stosunki jego i Aileen

wróciły do normy, czyli do oficjalnej uprzejmości. Nie było w tym nic

dziwnego – unikać się nie byli w stanie, a uczuć nie mogli otwarcie

okazywać w obecnych warunkach, nawet gdyby wiedzieli, jak to zrobić.

Sommers była zwolenniczką rozwiązywania problemów pojedynczo i po

kolei, a te osobiste uważała za znacznie mniej istotne od służbowych.

Dlatego słuchając raportu Hafeziego, próbowała skupić się tylko na nich, co

nie było łatwe. Fakty znała, a przyszłość rysowała się w czarnych barwach...

Jak dotąd 19. Flotylla Zwiadu Kartograficznego straciła dwa krążowniki

liniowe, trzy lekkie krążowniki i transportowiec, prawie wszystkie zaś

pozostałe okręty, to jest pięć krążowników liniowych, sześć lekkich, trzy

lotniskowce i transportowiec, były uszkodzone. A poza tym...

– Oba krążowniki liniowe, które straciliśmy, należały do klasy

Dunkerque – dodał Hafezi, jakby czytając w jej myślach. – Pozostały nam

tylko dwa okręty tej klasy, co oznacza, że nasza siła ognia...

– Wiem – przerwała mu, nie kryjąc zniechęcenia.

Okręty klasy Dunkerque należały do rakietowych krążowników

liniowych wyposażonych w pociski dalekiego zasięgu. Jamaica zaś i dwa

inne były okrętami dowodzenia klasy Thetis – każdy mógł koordynować

ogień pięciu innych krążowników sprzęgniętych siecią taktyczną, co

niesamowicie zwiększało celność ognia. Z tych trzech nie został zniszczony

żaden...

– Za dużo wodzów, za mało Indian – burknęła.

Hafezi uśmiechnął się bez śladu wesołości i spojrzał jej w oczy... Z

trudem oderwał od nich wzrok i pospiesznie dodał:

– Co gorsza, straciliśmy sporo myśliwców, a wraz z Voyagerem

przepadła większość naszych zapasów amunicyjnych.

– I to właśnie najbardziej mnie martwi – wtrąciła oficer logistyczny

Arbella Maningo.

W jej głosie i zachowaniu nie było śladu wcześniejszej paniki.

Najwyraźniej pogarszająca się sytuacja okazała się skutecznym lekarstwem

na strach, co było normalne w wypadku sporej grupy ludzi.

Sommers zgadzała się z jej opinią, ale wolałaby, aby Arbella się nie

odezwała. Nie mogli temu problemowi zaradzić, a na samą myśl o tym, ile

zostało im rakiet, zaczynała ją boleć głowa. Jedyną nadzieją była ucieczka i

znalezienie kolejnego warpa, który doprowadziłby ich do znanego systemu,

co wbrew pozorom wcale nie graniczyło z cudem. Trasy przez warpy często

były długie i pełne niespodzianek, a Federacja i jej sojusznicy zajmowali

duży obszar, w którym znajdowało się wiele warpów. Niemniej szanse na

sukces bezpośrednio zależały od długości poszukiwań i w tych warunkach

strata połowy zapasów wraz z transportowcem jawiła się jako katastrofa, o

której skutkach w tej chwili nie było sensu dyskutować. Nie ograniczyła

jeszcze racji żywnościowych, ale wyłącznie dlatego, że po euforii

wywołanej udaną ucieczką taki szok źle wpłynąłby na morale załóg. Nie

była w stanie zbyt długo tego odwlekać, ale kilka...

– Jak oni nas znaleźli?! – Dalsze rozmyślania przerwała jej Maningo,

najwyraźniej myśląca na głos. – I skąd się wzięli?

Te pytania zadawali sobie wszyscy od momentu zaobserwowania

wrogich jednostek, ale nikt dotąd nie zadał ich głośno i oficjalnie.

– To akurat jest proste – warknął kapitan Milos Kabilovic dowodzący

lotniskowcem floty FNS Borsoi i biorący udział w odprawie elektronicznie

jako dowódca eskorty. – Z zamkniętego warpa znajdującego się w systemie,

w którym ich zauważyliśmy, albo w poprzednim, który badaliśmy.

Osobiście obstawiam to drugie. Zauważyli nas, wezwali posiłki i polecieli

naszym śladem.

Warpy były anomaliami czasoprzestrzennymi związanymi z silnymi

źródłami grawitacji. Ludzie wiedzieli o nich od ponad trzech wieków

standardowych, a dokładnie od 2053 roku, kiedy to statek badawczy

Hermes, lecąc z Ziemi na Neptuna, znalazł się nagle w systemie Alfa

Centauri. Kociambry wiedziały o nich wcześniej, gdyż jako jedyna znana

rasa najpierw obliczyły teoretycznie ich istnienie, a potem zaczęły ich

szukać. Znacznie później odkryto istnienie zamkniętych warpów, które były

niewykrywalne i stanowiły największe zagrożenie dla prac Zwiadu

Kartograficznego. Podejmowano w związku z tym rozmaite środki

bezpieczeństwa, a 19. Flotylla od początku działała ostrożniej niż

ktokolwiek wcześniej...

– Ale przecież działamy zamaskowani – zaprotestował Hafezi. – I nie

zostawiliśmy żadnych boi przy warpach ani nie użyliśmy żadnych kapsuł

kurierskich. Jak więc nas znaleźli?

– Jeśli przy wylocie warpa mieli zamaskowaną pikietę, to wystarczyło –

wyjaśnił Kabilovic. – Okręt dokonuje tranzytu z wyłączonym

maskowaniem, można więc go wykryć, nim je uaktywni. Zgadza się,

porucznik Murakuma?

Fujiko Murakuma miała największą z obecnych wiedzę o możliwościach

sensorów. Powoli pokiwała głową. Mimo niskiej rangi była specjalistką od

sond zwiadowczych drugiej generacji wyposażonych w sensory równie

czułe co Hawki. Sondy typu RD-2 mogły dokonywać tranzytu w obie strony,

co znacznie zmniejszało ryzyko dla załóg zwiadu, równocześnie

pozbawiając to zajęcie tajemniczości i romantyzmu, jak uważali niektórzy.

Ale dla ludzi, którzy żyli ze świadomością, że każdy niezbadany warp może

prowadzić do systemu zajętego przez Pająki, była to niska cena za

zwiększenie bezpieczeństwa. A sondę było znacznie trudniej wykryć niż

okręt.

Fujiko Murakuma też tak uważała. Sommers pamiętała o tym. Spojrzała

na wysoką i smukłą dziewczynę o kasztanowych włosach i orzechowo-

zielonych oczach.

– Zgadza się, sir – przyznała Murakuma. – Sądzę, że wykryli nas

wcześniej, i to niekoniecznie w poprzednim systemie. Mogło to nastąpić

przedtem. Śledzili nas, czekając na posiłki. Nie wiedzieliśmy o tym, gdyż

przy warpach w zbadanych systemach nie zostawialiśmy żadnych boi ze

względów bezpieczeństwa.

Można byłoby uznać jej słowa za krytykę Sommers, gdyby nie fakt, iż

wszyscy wiedzieli, że pozostawienie boi łącznościowych byłoby

równoznaczne ze wskazaniem Pająkom nowej drogi na obszar Federacji

oraz podsunięciem wskazówki, gdzie szukać 19. Flotylli Zwiadu

Kartograficznego – Mówiąc to, Fujiko spojrzała w oczy Sommers, by

uniknąć jakichkolwiek nieporozumień.

A Sommers, widząc to spojrzenie, spytała:

– Chce pani jeszcze coś dodać, porucznik Murakuma?

– Jeśli można, ma'am... Sommers kiwnęła głową.

Fujiko zaś uruchomiła holoprojektor i nad stołem konferencyjnym

pojawił się szereg kul połączonych liniami, przypominający uproszczony

wygląd cząsteczki. W rzeczywistości był to szkic przebytej dotąd przez

flotyllę trasy, jako że kul było dziewięć. Naturalnie ich położenie nie

odzwierciedlało rozmieszczenia w przestrzeni, jako że nikt poza

astronomami nie rozważał szlaku przez warpy w tych kategoriach. Istotne

Steve White & David Weber - Starfire 04 - Opcja Sziwy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: