1) METODA KRĘGÓW BIBLIJNYCH
Uczestnicy gromadzą się w określonych grupach (od 10 do 15 osób) i wspólnie czytają, rozważają i dyskutują nad odpowiednimi fragmentami Pisma Świętego oraz szukają sposobów realizowania ich w życiu. Specyfiką tej metody jest możliwość dzielenia się refleksjami, stawiania pytań i dyskutowania wszystkich uczestników spotkania. Pracą kręgu biblijnego kieruje duszpasterz lub przygotowana osoba świecka.
2) METODA VASTERSa
Jest to właściwie konkretna metoda Kręgu biblijnego. Pracując tą metodą, pytamy: jaki był sens słów Pisma Św. dla ludzi ówczesnych, co te słowa oznaczają dzisiaj i do jakiego działania wzywają obecnie.
-Zaczynamy modlitwą do Ducha Św. (Wszyscy uczestnicy mają ze sobą rozważany tekst Pisma Św. -najlepiej ksero ponieważ będzie się po nim pisać); potem tekst odczytywany jest na głos i następuje chwila czasu na osobiste czytanie i rozważanie tego Słowa;
-w czasie czytania uczestnicy korzystają z trzech symboli: Wykrzyknikiem oznaczam wersety z tymi prawdami, które uznaję za oczywiste. Znak zapytania stawiam przy wersetach, których treść jest dla mnie niezrozumiała i chce w związku ze swoja trudnością o coś zapytać. Strzałką oznaczam wersety, których treścią zostałem wewnętrznie poruszony i uważam to za wezwanie skierowane do mnie.
-Następnie zgłaszane są animatorowi wersety, przy których postawiono znak zapytania i określa się istniejącą trudność. Animator zachęca do udzielania odpowiedzi tych uczestników, którzy postawili przy zgłoszonych wersetach wykrzykniki, aby podzielili się z całą grupą zrozumieniem treści tych wersetów. Następnie animator zachęca do wypowiedzi tych, którzy zaznaczyli dyskusyjne wersety strzałką. Spotkanie kończy się modlitwą spontaniczną.
3) METODA EWANGELICZNEJ REWIZJI ŻYCIA
Ta metoda przebiega w trzech etapach: widzieć, osądzić, działać. Ewangeliczna rewizja życia mobilizuje do wnikliwej obserwacji zdarzeń (zdarzeń z życia codziennego- które są udziałem grupy lub jednego z jej uczestników; mogą to być zdarzenia z życia zawodowego, społecznego, kulturalnego itp. –bo każde z nich może mieć pozytywne lub negatywne znaczenie dla zbawienia. Chrześcijanin zmierza do spotkania z Bogiem przez wszystkie sytuacje życiowe), ocenia je w świetle Ewangelii i prowadzi do poprawy życia. Spotkania odbywają się w małych grupkach.
4) METODA TZW. KRÓTKICH FORMUŁ WIARY
Na początku wybiera się główny temat (np. Nowy Człowiek); następnie czyta się poszczególne (wcześniej przygotowane) fragmenty Pisma Św., przez moment rozważa się je w ciszy i na ich podstawie każdy z uczestników formuje własnymi słowami (biorąc pod uwagę temat spotkania) własne wyznanie wiary(np. Wierzę że Jezus zmartwychwstał i wyrwał mnie ze śmierci którą był mój grzech...-najczęściej wyznanie wiary formuje się w pierwszej osobie). Następnie cała grupka (czyli od 4 do 6 osób) ustala które z powiedzianych wyznań są najważniejsze i wspólnie określa się jaka powinna być ich kolejność. Spotkanie kończy się odczytaniem wyznania wiary w formie modlitewnej. Przykład piosenka HOUKa: (patrz kartka -załącznik pkt 1)
5) METODA DZIELENIA SIĘ EWANGELIĄ
Przedstawiciel grupy odczytuje na głos wybrany fragment Ewangelii. Następnie jest czas na to by w ciszy rozważyć Słowo Boże i zastanowić się nad tym jak te słowa odnoszą się do mojego życia, postępowania. Staram się usłyszeć co Bóg mówi do mnie przez to słowo, co chce mi przez nie pokazać. Potem następuje dzielenie się z braćmi tym, co w każdym wywołało to Słowo. Spotkanie kończymy modlitwą dziękczynną. W tej metodzie nie ma miejsca na egzegezę i dyskusję nad tekstem!
6) METODA NEOKATECHUMENATU
a) godzina słowa Bożego (liturgia słowa Bożego) –całą grupę można podzielić na cztery zespoły i każdy z nich przygotowuje jedno czytanie biblijne (tzn. zapoznaje się dokładnie z tekstem, rozważa go i robi wprowadzenie do tego czytania). Liturgia słowa ma następującą strukturę: wprowadzenie ogólne i śpiew na wejście prezbitera, pozdrowienie i modlitwa prezbitera o światło Ducha Św.; następuje wprowadzenie do pierwszego czytania, pierwsze czytanie, wprowadzenie do pieśni i śpiew. Taka sama kolejność jest przy następnych czytaniach, z tym, że Ewangelię jako ostatnie czytanie czyta prezbiter. Po czytaniach następuje
„echo słowa Bożego” czyli dzielenie się Słowem Bożym. Chodzi w nim o ukazanie, o ile usłyszane słowo Boże rzuciło światło na problemy życia uczestników spotkania.
b) skrutacja Pisma Św.-jest to właściwie forma osobistej modlitwy (potrzebna jest do niej Biblia jerozolimska i Pismo Św. –wybiera się następnie jakieś zdanie i wypisuje się teksty związane z nim tematycznie, do tych tekstów dobiera się jeszcze inne i medytuje się nad nimi; na zakończenie w grupie można podzielić się tym, co przeżyło się podczas modlitwy)
c) wspólnotowe studium historii zbawienia polega ona na tym, że ustala się 16 tematów, stanowiących etapy historii zbawienia. Przygotowanie jednego tematu trwa od 2 do 3 miesięcy przy spotykaniu się zespołu 2 lub 3 razy w tygodniu. W ramach przygotowania: najpierw czyta się wszystkie teksty odnoszące się do danego tematu Pisma Św.; wybiera się te, które najbardziej przemawiają do uczestników; ustala się tematy krótkich katechez dla całej wspólnoty; przygotowuje się liturgię słowa na ten temat; a następnie odbywają się dni skupienia. To tak w wielkim skrócie. W podobny sposób opracowuje się i przedstawia każdy z 16 tematów.
7) METODA FOKOLARINÓW
Chiara Lubich pisała: „Jeśli przypuścimy absurdalnie, że wszystkie egzemplarze Ewangelii na ziemi zostały zniszczone, to my chciałybyśmy tak żyć, aby ludzie obserwując nasze zachowanie, mogli napisać na nowo: Błogosławieni którzy płaczą, Błogosławieni miłosierdzie czyniący, nie sądźcie, kochajcie waszych nieprzyjaciół”. We wspólnocie Focolare na każdy miesiąc wybierana jest myśl z Pisma Św. (tzw. słowo życia) z krótkim komentarzem egzegetycznym. Wszyscy członkowie ruchu starają się w tym okresie tę myśl realizować i na wszystkie sytuacje codzienne patrzeć przez pryzmat tej prawdy. Podczas spotkania grupy wymienia się zespołowo doświadczenia, mówi się o trudnościach i powodzeniach przy wprowadzaniu wyznaczonej myśli biblijnej w życie. Słowo życia ukazuje się w miesięczniku fokolarinów „Citta nuova” (w Polsce „Nowe miasto”) – przykład słowa życia – patrz załącznik nr 2 ;)
8) BIBLIODRAMA
Prowadzący odczytuje tekst z Biblii, rozdaje losy z wypisanymi rolami, jakie każdy będzie odgrywał. W czasie inscenizacji prowadzący swoimi słowami opowiada wydarzenia wskazując co uczestnicy mają czynić. Na koniec wszyscy dzielą się odczuciami, przeżyciami, refleksjami po utożsamieniu się z postacią lub przedmiotem, który odgrywali.
9) WYWIAD Z POSTACIĄ BIBLIJNA ;)
Wybieramy jedną z postaci biblijnych, aby przeprowadzić z nią fikcyjny wywiad. Możemy to uczynić w różny sposób. Jedna z osób wciela się w postać biblijną, natomiast pozostali zadają jej pytania np. Co czułeś, gdy zobaczyłeś Chrystusa przechodzącego obok ciebie? Można też podzielić się na dwie grupy: jedna zadaje pytania, druga po krótkim zastanowieniu odpowiada.
10) ODGRYWANIE SCEN Z ŻYCIA
Przygotowujemy kilka krótkich tekstów biblijnych np. „Wy jesteście solą ziemi” „Bądźcie doskonali jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” „Nikomu nie bądźcie nic dłużni poza wzajemną miłością”. Zadaniem uczestników podzielonych na mniejsze zespoły jest odegranie krótkich scen z życia, które mogą być ilustracją do tych tekstów. Należy odegrać takie wydarzenia, które można na zakończenie podsumować otrzymanym wcześniej fragmentem z Pisma Św.
11) METODA PYTAŃ I ZDAŃ NIEDOKOŃCZONYCH (analiza tekstu)
Wybieramy jakiś tekst z Pisma Św. i przygotowujemy wycinki z gazet, które mówią o podobnej tematyce. Uczestnicy mają poukładać teksty podobne do rozumienia ewangelicznego z jednej strony, przeciwne zaś z drugiej. Można przynieść całą gazetę i kazać zaznaczyć teksty nawiązujące do Ewangelii posługując się skalą od 1 do 5. 1 dostaje tekst opisujący fakty sprzeczne z nauką Jezusa, 5 tekst ją realizujący. Można zabawę skoncentrować wokół jednego wybranego tematu np. miłości bliźniego. Z gazet wycinamy wtedy artykuły, wzmianki, które są świadectwem realizacji tego przykazania lub jego zaprzeczeniem.
opracowała Asia
Bibliografia:
1)“Biblia w nauczaniu chrześcijańskim” pod red. Ks. Józefa Kudasiewicza, KUL, Lublin 1991;
2) metody biblijne –nieznanego pochodzenia ;)
NNnetka