RAY BRADBURY Ma�y morderca Nie potrafi�a powiedzie�, kiedy dok�adnie przysz�o jej na my�l, �e jest zabijana. By�y jakie� subtelne oznaki, jakie� podejrzenia ostatnich miesi�cy, jakie� sprawy g��bokie niby przyp�yw morza. By�o tak, jakby patrzy�a na absolutnie spokojny pas b��kitnych w�d, jakby chcia�a si� w nich zanurzy� i dostrzega�a, w�a�nie w chwili gdy fala unosi�a jej cia�o, �e tu� pod powierzchni� �yj� potwory, stwory niewidoczne, opas�e, o chwytnych mackach i ostrych p�etwach, gro�ne, przed kt�rymi nie ma ucieczki. Pok�j falowa� wok� niej w oparach histerii. Widzia�a zawieszone nad sob� ostre narz�dzia. S�ysza�a g�osy ludzi w sterylnych bia�ych maskach.. Nazwisko, pomy�la�a. Jak ja si� nazywam? Alice Leiber, nadp�yn�a my�l. �ona Davida Leibera. Lecz nie przynios�o jej to spokoju. By�a samotna w�r�d tych szepcz�cych cicho bia�ych fartuch�w, samotna ze swym b�lem, md�o�ciami i strachem przed �mierci�. Jestem mordowana na ich oczach. Ci lekarze, te piel�gniarki nie zdaj� sobie sprawy. David nie wie. Nikt nie wie opr�cz mnie i... i zab�jcy, ma�ego mordercy. Umieram i nie mog� im powiedzie� jak. �mialiby si� i m�wili �e majacz�. Zobacz� morderc�, b�d� go tuli�, polubi� i nie pomy�l�, �e jest odpowiedzialny za moj� �mier�. Oto stoj� przed Bogiem i cz�owiekiem, umieraj�ca - i nie ma nikogo, kto by mi uwierzy�. Wszyscy b�d� w�tpi�, uspokaja� mnie k�amstwami, zasypywa� ignorancj�, op�akiwa� mnie i ratowa� mojego zab�jc�. Gdzie jest David, zastanowi�a si�; czeka na zewn�trz, pal�c jednego papierosa po drugim i ws�uchuj�c si� w rzadkie rykni�cia bardzo powolnego zegara? Pot trysn�� z ca�ego jej cia�a jednocze�nie, a wraz z nim krzyk i cierpienie. Teraz. Teraz! Spr�buj mnie zabi�, krzycza�a. Spr�buj, spr�buj, ale ja nie umr�! Nie! W jej wn�trzu by�a pustka. Pr�nia. Nagle nie czu�a b�lu. Zm�czenie. Ciemno��. Po wszystkim, By�o ju� po wszystkim. O Bo�e! Run�a w d�, w czarn� nico�� ust�puj�c� miejsca nico�ci i kolejnej nico�ci i nast�pnej i jeszcze jednej.. Kroki. Delikatne, zbli�aj�ce si� kroki. G�osy ludzi staraj�cych si� m�wi� cicho. - �pi - odezwa� si� daleki g�os. - Prosz� jej nie niepokoi�. Zapach tweedu, fajki, znajomego p�ynu po goleniu. Wiedzia�a, �e stoi przy niej David. A obok nieskazitelny zapach doktora Jeffersa. Nie otwiera�a oczu. - Nie �pi� - powiedzia�a cicho. To by�o zaskoczenie, ulga �e mog�a m�wi�, �e nie by�a martwa. - Alice - powiedzia� kto� i wiedzia�a, �e to David znajduje si� za jej zamkni�tymi powiekami, �e to jego r�ce �ciskaj� jej zm�czon� d�o�. Chcia�by� zobaczy� morderc�, Davidzie, pomy�la�a. Po to tu przyszed�e�, prawda? David pochyla� si� nad ni�. Otworzy�a oczy. Spojrza�a na pok�j. Os�ab�� d�oni� odsun�a ko�dr�. Morderca patrzy� na Davida Leibera spokojnymi b��kitnymi oczami w czerwonej twarzy. Oczami, kt�re skrzy�y si� gdzie� w g��bi. - O rany! - zawo�a� weso�o David Leiber. - Jaki �liczny ch�opak! Dr Jeffers czeka� na Leibera, gdy ten zjawi� si� w szpitalu, �eby zabra� do domu �on� i nowo narodzone dziecko. Wskaza� mu fotel w swoim gabinecie, poda� cygaro. Sam tak�e zapali�, usiad� na kraw�dzi biurka i z ponur� min� wypuszcza� dym. Potem odchrz�kn��, spojrza� _Davidowi prosto w oczy i o�wiadczy�: - Twoja �ona nie lubi tego dziecka, Dave. - Co!? - To by�o dla niej ci�kie prze�ycie, ten por�d. Przez najbli�szy rok b�dzie potrzebowa�a wi�cej uczucia. Nie m�wi�em ci o tym ale na izbie porodowej wpad�a w histeri�. M�wi�a dziwne rzeczy. No c�, by� mo�e ca�� spraw� wyja�ni� dwa pytania - zaci�gn�� si� cygarem. - Czy chcieli�cie tego dziecka, D�ve? - Tak. Planowali�my je. Razem. Alice by�a taka szcz�liwa, kiedy w zesz�ym roku... - Mmm... Wi�c to trudniejszy problem. Poniewa� gdyby�cie nie planowali tego dziecka, m�g�by to by� prosty przypadek matki, kt�ra nienawidzi samego macierzy�stwa. Ale to nie pasuje do Alice. - Dr Jeffers wyj�� cygaro z ust i potar� d�oni� policzek. - A zatem to co� innego. By� mo�e jakie� utajone wspomnienie z dzieci�stwa, kt�re teraz si� ujawni�o. Mo�e po prostu chwilowe zw�tpienie i nieufno�� matki, kt�ra prze�y�a wielki b�l i przeczucie bliskiej �mierci. Je�li tak, to czas powinien wkr�tce wyleczy� te rany. Ale je�eli sprawy nie wr�c� do normy, to wpadnijcie do mnie we tr�jk�. Zawsze ch�tnie widz� starych przyjaci�, prawda? Prosz�, we� sobie jeszcze cygaro dla... hm... dla dziecka. By�o jasne wiosenne popo�udnie. W�z sun�� po szerokich, obramowanych drzewami alejach. B��kitne niebo, kwiaty, ciep�y wiatr. David m�wi� bez przerwy, zapali� cygaro i m�wi� dalej. Alice odpowiada�a kr�tko, cichym g�osem, troch� uspokojona podr�. Lecz nie przytula�a dziecka na tyle mocno ani na tyle po matczynemu, by ukoi� dziwny b�l w duszy Davida. Mog�o si� zdawa�, �e trzyma porcelanow� figurk�. Spr�bowa� serdeczno�ci. - Jak mu damy na imi�? - zapyta�. Alice Leiber -spogl�da�a na migaj�ce za oknami drzewa. - Nie decydujmy na razie - odpar�a. - Wola�abym zaczeka�, a� znajdziemy mu jakie� wyj�tkowe imi�. Nie dmuchaj na niego dymem. Jej zdania p�yn�y monotonnie, bez �adnej r�nicy w tonie. Ostatnia uwaga nie zawiera�a niepokoju ani wyrzutu zatroskanej matki. Po prostu zosta�a wypowiedziana. Zaniepokojony David wyrzuci� cygaro przez okno. - Przepraszam. Dziecko le�a�o, w zgi�ciu matczynego ramienia, a cienie s�o�ca i drzew raz po raz zmienia�y jego twarz. B��kitne oczy otwiera�y si� jak dwa �wie�e wiosenne kwiaty. Z jego ruchliwych, r�owych warg dobiega�y ciche mla�ni�cia. Alice spojrza�a na dziecko i David poczu�, �e dr�y wsparta o jego rami�. - Zimno? - zapyta�. - Ch�odno. Lepiej podnie� szyb�, Dave. To by�o co� wi�cej ni� ch��d. Zamy�lony zamkn�� okno. Kolacja. David Leiber przyni�s� malca z dziecinnego pokoju i usadowi� go w niezwyk�ej pozycji, wspartego o stos poduszek, w �wie�o kupionym dziecinnym krzese�ku. Alice w skupieniu obserwowa�a ruchy swego no�a i widelca. - Jest jeszcze za ma�y na krzese�ko - zauwa�y�a, - Ale to tak przyjemnie, jak tu siedzi - odpar� rado�nie Leiber. - Wszystko jest przyjemne. W biurze tak samo., Mam zam�wie� po same, uszy. Je�li nie b�d� uwa�a�, to zarobi� w tym roku nast�pne pi�tna�cie tysi�cy. Oj, popatrz na Juniora! Zaplu� si� ca�y! Wyci�gn�� r�k�, by wytrze� dziecku brod�. K�tem oka zauwa�y�, �e Alice nawet nie spojrza�a. Powoli od�o�y� serwetk�, - C�, nie by�o to pewnie szczeg�lnie ciekawe - stwierdzi� wr�ciwszy do swego talerza. By� lekko zirytowany i to t�umi�o inne argumenty. - Ale mo�na by oczekiwa�, �e matka zainteresuje si� w�asnym dzieckiem. Alice gwa�townie unios�a g�ow�. - Nie m�w tak. Nie przy nim. P�niej, je�li ju� musisz. - P�niej? - krzykn��. - Przy nim czy nie, co za r�nica? - uspokoi� si� nagle, zastanowi�, zrobi�o mu si� przykro. - Ju� dobrze. W porz�dku. Wiem, jak to jest. Po kolacji pozwoli�a mu zanie�� dziecko na g�r�. Nie powiedzia�a, �eby zani�s�; pozwoli�a mu. Kiedy wr�ci�, sta�a obok radia. S�ucha�a muzyki, lecz nie s�ysza�a jej. Mia�a zamkni�te oczy, jak-by si� zastanawia�a, ws�uchiwa�a w siebie. I nagle by�a przy nim, szybko i cicho; ta sama. Nic si� nie zmieni�o. Jej wargi odnalaz�y go, zatrzyma�y. By� oszo�omiony. Nagle roze�mia� si� g�o�no. Teraz, kiedy dziecko by�o na g�rze poza tym pokojem, znowu zacz�a oddycha�, zn�w �y�a. By�a wolna. Szepta�a do niego, pospiesznie, bez ko�ca. - Dzi�kuj�, dzi�kuj�, kochanie. Za to, �e jeste� sob�. Zawsze. Niezawodny, tak bardzo niezawodny! Musia� si� roze�mia�. - Ojciec powiedzia� mi: "Synu, musisz dba� o swoj� rodzin�". Zm�czonym gestem z�o�y�a na jego szyi swe ciemne, l�ni�ce w�osy. - Przedobrzy�e�. Czasami chcia�abym, �eby zn�w by�o tak jak wtedy, kiedy si� pobrali�my. �adnej odpowiedzialno�ci nic pr�cz nas samych. �adnych... �adnych dzieci. Zbyt gwa�townie chwyci�a go za r�k�. Nienaturalnie skupiona twarz zap�on�a odmienno�ci�. - Pojawi� si� trzeci element. Przedtem by�a� tylko ty i ja. Chronili�my siebie nawzajem. Teraz chronimy dziecko, lecz od niego nie zyskujemy ochrony. Rozumiesz? Kiedy le�a�am w szpitalu mia�am czas na my�lenie o r�nych sprawach. �wiat jest z�y... - Tak s�dzisz? - przerwa�. - Tak. Ale broni� nas przed nim prawa. A tam, gdzie nie ma praw, chroni nas mi�o��. Moja mi�o�� os�ania ci� przed krzywd�, jak� mog�abym ci wyrz�dzi�. Jeste� podatny na moje ciosy, przede wszystkim na moje, lecz mi�o�� to twoja tarcza. Nie czuj� l�ku przed tob�, gdy� mi�o�� t�umi twoje irytacje, nienaturalne instynkty, nienawi�ci i niedojrza�e odruchy. Ale... ale co z dzieckiem? Jest za ma�e, by zna� mi�o�� albo prawa mi�o�ci, wiedzie� cokolwiek... p�ki go nie nauczy-my. A do tego czasu jeste�my wobec niego bezbronni. - Bezbronni? Wobec dziecka? - odsun�� j� od siebie i za�mia� si� cicho. - Czy dziecko zna r�nic� mi�dzy z�em i dobrem? - spyta�a. - Nie. Ale nauczy si�. - Ale dziecko jest tak niedo�wiadczone, amoralne, pozbawione sumienia... - argumentowa�a. Potem przerwa�a nagle i wypu�ci�a go z obj��. - Ten ha�as! Co to by�o? Leiber rozejrza� si�. - Nic nie s�ysza�em. - To stamt�d - powiedzia�a powoli, wpatrzona w drzwi do biblioteki. Leiber przeszed� przez pok�j, otworzy� drzwi, zapali� i zgasi� �wiat�o. - Nic nie ma - stwierdzi� wracaj�c do �ony. - Jeste� zm�czona. Marsz do ��ka, ale ju�! Zgasili �wiat�o i w milczeniu ruszyli schodami w g�r�. Na pi�trze zatrzyma�a si�. - M�wi�am g�upstwa, skarbie. Wybacz. Jestem przem�czona. Rozumia� i powiedzia� jej to. Na chwil� zatrzyma�a si� z wahaniem przy drzwiach pokoju dziecinnego. Potem gwa�townie szarpn�a mosi�n� klamk� i wesz�a do �rodka. Patrzy�, jak podchodzi do ��eczka - niezbyt ostro�nie; jak pochyla si� i sztywnieje, jakby kto� uderzy� j� w twarz. - David! Leiber podszed� do ��eczka. Twarz dziecka by�a jaskrawo czerwona i silnie spocona. Ma�e r�owe wargi porusza�y si�. Jasnoniebieskie oczy wygl�da�y, jakby kto� wyciska� je na zewn�trz. Ch�opczyk macha� drobnymi czerwonymi...
Jagusia_17