Kodeks karny.pdf

Dz.U.97.88.553

1998.09.01

sprost. Dz.U.97.128.840

1999.08.17

zm.

Dz.U.99.64.729

1999.10.17

zm.

Dz.U.99.83.931

2000.07.15

zm.

Dz.U.00.48.548

2000.12.15

zm.

Dz.U.00.48.548

2001.02.04

zm.

Dz.U.00.93.1027

2001.06.23

zm.

Dz.U.00.116.1216

2002.01.01

zm.

Dz.U.01.98.1071

2003.07.01

zm.

Dz.U.03.111.1061

2003.07.11

sprost. Dz.U.97.128.840

2003.12.09

zm.

Dz.U.03.199.1935

2004.03.01

zm.

Dz.U.04.25.219

2004.05.01

zm.

Dz.U.03.228.2255

zm.

Dz.U.04.69.626

zm.

Dz.U.04.93.889

2004.07.01

zm.

Dz.U.03.179.1750

2005.05.16

zm.

Dz.U.04.243.2426

2005.06.01

zm.

Dz.U.05.86.732

2005.08.03

zm.

Dz.U.05.132.1109

2005.08.24

zm.

Dz.U.05.90.757

2005.09.26

zm.

Dz.U.05.163.1363

2005.11.21

zm.

Dz.U.05.180.1493

2005.12.17

zm.

Dz.U.05.178.1479

USTAWA

z dnia 6 czerwca 1997 r.

Kodeks karny.

(Dz. U. z dnia 2 sierpnia 1997 r.)

CZ ĦĺĘ OGÓLNA

Rozdział I

Zasady odpowiedzialno Ļ ci karnej

Art. 1. § 1. OdpowiedzialnoĻci karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod

groŅbĢ kary przez ustawħ obowiĢzujĢcĢ w czasie jego popełnienia.

§ 2. Nie stanowi przestħpstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwoĻę jest znikoma.

§ 3. Nie popełnia przestħpstwa sprawca czynu zabronionego, jeŇeli nie moŇna mu przypisaę

winy w czasie czynu.

Art. 2. OdpowiedzialnoĻci karnej za przestħpstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie

podlega ten tylko, na kim ciĢŇył prawny, szczególny obowiĢzek zapobiegniħcia skutkowi.

Art. 3. Kary oraz inne Ļrodki przewidziane w tym kodeksie stosuje siħ z uwzglħdnieniem

zasad humanitaryzmu, w szczególnoĻci z poszanowaniem godnoĻci człowieka.

Art. 4. § 1. JeŇeli w czasie orzekania obowiĢzuje ustawa inna niŇ w czasie popełnienia

przestħpstwa, stosuje siħ ustawħ nowĢ, jednakŇe naleŇy stosowaę ustawħ obowiĢzujĢcĢ

poprzednio, jeŇeli jest wzglħdniejsza dla sprawcy.

§ 2. JeŇeli według nowej ustawy czyn objħty wyrokiem zagroŇony jest karĢ, której górna

granica jest niŇsza od kary orzeczonej, wymierzonĢ karħ obniŇa siħ do górnej granicy

ustawowego zagroŇenia przewidzianego za taki czyn w nowej ustawie.

§ 3. JeŇeli według nowej ustawy czyn objħty wyrokiem nie jest juŇ zagroŇony karĢ

pozbawienia wolnoĻci, wymierzonĢ karħ pozbawienia wolnoĻci podlegajĢcĢ wykonaniu

zamienia siħ na grzywnħ albo karħ ograniczenia wolnoĻci, przyjmujĢc Ňe jeden miesiĢc

pozbawienia wolnoĻci równa siħ 60 stawkom dziennym grzywny albo 2 miesiĢcom

ograniczenia wolnoĻci.

§ 4. JeŇeli według nowej ustawy czyn objħty wyrokiem nie jest juŇ zabroniony pod groŅbĢ

kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa.

Art. 5. Ustawħ karnĢ polskĢ stosuje siħ do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak równieŇ na polskim statku wodnym lub powietrznym,

chyba Ňe umowa miħdzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stronĢ, stanowi inaczej.

Art. 6. § 1. Czyn zabroniony uwaŇa siħ za popełniony w czasie, w którym sprawca działał lub

zaniechał działania, do którego był obowiĢzany.

§ 2. Czyn zabroniony uwaŇa siħ za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub

zaniechał działania, do którego był obowiĢzany, albo gdzie skutek stanowiĢcy znamiħ czynu

zabronionego nastĢpił lub według zamiaru sprawcy miał nastĢpię.

Art. 7. § 1. Przestħpstwo jest zbrodniĢ albo wystħpkiem.

§ 2. ZbrodniĢ jest czyn zabroniony zagroŇony karĢ pozbawienia wolnoĻci na czas nie krótszy

od lat 3 albo karĢ surowszĢ.

§ 3. Wystħpkiem jest czyn zabroniony zagroŇony grzywnĢ powyŇej 30 stawek dziennych,

karĢ ograniczenia wolnoĻci albo karĢ pozbawienia wolnoĻci przekraczajĢcĢ miesiĢc.

Art. 8. Zbrodniħ moŇna popełnię tylko umyĻlnie; wystħpek moŇna popełnię takŇe nieumyĻlnie,

jeŇeli ustawa tak stanowi.

Art. 9. § 1. Czyn zabroniony popełniony jest umyĻlnie, jeŇeli sprawca ma zamiar jego

popełnienia, to jest chce go popełnię albo przewidujĢc moŇliwoĻę jego popełnienia, na to siħ

godzi.

§ 2. Czyn zabroniony popełniony jest nieumyĻlnie, jeŇeli sprawca nie majĢc zamiaru jego

popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostroŇnoĻci wymaganej w danych

okolicznoĻciach, mimo Ňe moŇliwoĻę popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł

przewidzieę.

§ 3. Sprawca ponosi surowszĢ odpowiedzialnoĻę, którĢ ustawa uzaleŇnia od okreĻlonego

nastħpstwa czynu zabronionego, jeŇeli nastħpstwo to przewidywał albo mógł przewidzieę.

Art. 10. § 1. Na zasadach okreĻlonych w tym kodeksie odpowiada ten, kto popełnia czyn

zabroniony po ukoıczeniu 17 lat.

§ 2. Nieletni, który po ukoıczeniu 15 lat dopuszcza siħ czynu zabronionego okreĻlonego w

art. 134, art. 148 § 1, 2 lub 3, art. 156 § 1 lub 3, art. 163 § 1 lub 3, art. 166, art. 173 § 1 lub 3,

art. 197 § 3, art. 252 § 1 lub 2 oraz w art. 280, moŇe odpowiadaę na zasadach okreĻlonych w

tym kodeksie, jeŇeli okolicznoĻci sprawy oraz stopieı rozwoju sprawcy, jego właĻciwoĻci i

warunki osobiste za tym przemawiajĢ, a w szczególnoĻci, jeŇeli poprzednio stosowane Ļrodki

wychowawcze lub poprawcze okazały siħ bezskuteczne.

§ 3. W wypadku okreĻlonym w § 2 orzeczona kara nie moŇe przekroczyę dwóch trzecich

górnej granicy ustawowego zagroŇenia przewidzianego za przypisane sprawcy przestħpstwo;

sĢd moŇe zastosowaę takŇe nadzwyczajne złagodzenie kary.

§ 4. W stosunku do sprawcy, który popełnił wystħpek po ukoıczeniu lat 17, lecz przed

ukoıczeniem lat 18, sĢd zamiast kary stosuje Ļrodki wychowawcze, lecznicze albo

poprawcze przewidziane dla nieletnich, jeŇeli okolicznoĻci sprawy oraz stopieı rozwoju

sprawcy, jego właĻciwoĻci i warunki osobiste za tym przemawiajĢ.

Art. 11. § 1. Ten sam czyn moŇe stanowię tylko jedno przestħpstwo.

§ 2. JeŇeli czyn wyczerpuje znamiona okreĻlone w dwóch albo wiħcej przepisach ustawy

karnej, sĢd skazuje za jedno przestħpstwo na podstawie wszystkich zbiegajĢcych siħ

przepisów.

§ 3. W wypadku okreĻlonym w § 2 sĢd wymierza karħ na podstawie przepisu przewidujĢcego

karħ najsurowszĢ, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych Ļrodków przewidzianych w

ustawie na podstawie wszystkich zbiegajĢcych siħ przepisów.

Art. 12. Dwa lub wiħcej zachowaı, podjħtych w krótkich odstħpach czasu w wykonaniu z góry

powziħtego zamiaru, uwaŇa siħ za jeden czyn zabroniony; jeŇeli przedmiotem zamachu jest

dobro osobiste, warunkiem uznania wieloĻci zachowaı za jeden czyn zabroniony jest

toŇsamoĻę pokrzywdzonego.

Rozdział II

Formy popełnienia przest ħ pstwa

Art. 13. § 1. Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego

swoim zachowaniem bezpoĻrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie nastħpuje.

§ 2. Usiłowanie zachodzi takŇe wtedy, gdy sprawca nie uĻwiadamia sobie, Ňe dokonanie jest

niemoŇliwe ze wzglħdu na brak przedmiotu nadajĢcego siħ do popełnienia na nim czynu

zabronionego lub ze wzglħdu na uŇycie Ļrodka nie nadajĢcego siħ do popełnienia czynu

zabronionego.

Art. 14. § 1. SĢd wymierza karħ za usiłowanie w granicach zagroŇenia przewidzianego dla

danego przestħpstwa.

§ 2. W wypadku okreĻlonym w art. 13 § 2 sĢd moŇe zastosowaę nadzwyczajne złagodzenie

kary, a nawet odstĢpię od jej wymierzenia.

Art. 15. § 1. Nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstĢpił od dokonania lub

zapobiegł skutkowi stanowiĢcemu znamiħ czynu zabronionego.

§ 2. SĢd moŇe zastosowaę nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do sprawcy, który

dobrowolnie starał siħ zapobiec skutkowi stanowiĢcemu znamiħ czynu zabronionego.

Art. 16. § 1. Przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu

zabronionego podejmuje czynnoĻci majĢce stworzyę warunki do przedsiħwziħcia czynu

zmierzajĢcego bezpoĻrednio do jego dokonania, w szczególnoĻci w tymŇe celu wchodzi w

porozumienie z innĢ osobĢ, uzyskuje lub przysposabia Ļrodki, zbiera informacje lub

sporzĢdza plan działania.

§ 2. Przygotowanie jest karalne tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi.

Art. 17. § 1. Nie podlega karze za przygotowanie, kto dobrowolnie od niego odstĢpił, w

szczególnoĻci zniszczył przygotowane Ļrodki lub zapobiegł skorzystaniu z nich w przyszłoĻci;

w razie wejĻcia w porozumienie z innĢ osobĢ w celu popełnienia czynu zabronionego, nie

podlega karze ten, kto nadto podjĢł istotne starania zmierzajĢce do zapobieŇenia dokonaniu.

§ 2. Nie podlega karze za przygotowanie osoba, do której stosuje siħ art. 15 § 1.

Art. 18. § 1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo

wspólnie i w porozumieniu z innĢ osobĢ, ale takŇe ten, kto kieruje wykonaniem czynu

zabronionego przez innĢ osobħ lub wykorzystujĢc uzaleŇnienie innej osoby od siebie, poleca

jej wykonanie takiego czynu.

§ 2. Odpowiada za podŇeganie, kto chcĢc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego,

nakłania jĢ do tego.

§ 3. Odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu

zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególnoĻci dostarczajĢc

narzħdzie, Ļrodek przewozu, udzielajĢc rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo takŇe

ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiĢzkowi niedopuszczenia do popełnienia

czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.

Art. 19. § 1. SĢd wymierza karħ za podŇeganie lub pomocnictwo w granicach zagroŇenia

przewidzianego za sprawstwo.

§ 2. WymierzajĢc karħ za pomocnictwo sĢd moŇe zastosowaę nadzwyczajne złagodzenie

kary.

Art. 20. KaŇdy ze współdziałajĢcych w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w

granicach swojej umyĻlnoĻci lub nieumyĻlnoĻci niezaleŇnie od odpowiedzialnoĻci

pozostałych współdziałajĢcych.

Art. 21. § 1. OkolicznoĻci osobiste, wyłĢczajĢce lub łagodzĢce albo zaostrzajĢce

odpowiedzialnoĻę karnĢ, uwzglħdnia siħ tylko co do osoby, której dotyczĢ.

§ 2. JeŇeli okolicznoĻę osobista dotyczĢca sprawcy, wpływajĢca chociaŇby tylko na wyŇszĢ

karalnoĻę, stanowi znamiħ czynu zabronionego, współdziałajĢcy podlega odpowiedzialnoĻci

karnej przewidzianej za ten czyn zabroniony, gdy o tej okolicznoĻci wiedział, chociaŇby go

nie dotyczyła.

§ 3. Wobec współdziałajĢcego, którego nie dotyczy okolicznoĻę okreĻlona w § 2, sĢd moŇe

zastosowaę nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 22. § 1. JeŇeli czynu zabronionego tylko usiłowano dokonaę, podmiot okreĻlony w art. 18

§ 2 i 3 odpowiada jak za usiłowanie.

§ 2. JeŇeli czynu zabronionego nie usiłowano dokonaę, sĢd moŇe zastosowaę nadzwyczajne

złagodzenie kary, a nawet odstĢpię od jej wymierzenia.

Art. 23. § 1. Nie podlega karze współdziałajĢcy, który dobrowolnie zapobiegł dokonaniu

czynu zabronionego.

§ 2. SĢd moŇe zastosowaę nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do

współdziałajĢcego, który dobrowolnie starał siħ zapobiec dokonaniu czynu zabronionego.

Art. 24. Odpowiada jak za podŇeganie, kto w celu skierowania przeciwko innej osobie

postħpowania karnego nakłania jĢ do popełnienia czynu zabronionego; w tym wypadku nie

stosuje siħ art. 22 i 23.

Rozdział III

Wył Ģ czenie odpowiedzialno Ļ ci karnej

Art. 25. § 1. Nie popełnia przestħpstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpoĻredni,

bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem.

§ 2. W razie przekroczenia granic obrony koniecznej, w szczególnoĻci gdy sprawca

zastosował sposób obrony niewspółmierny do niebezpieczeıstwa zamachu, sĢd moŇe

zastosowaę nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstĢpię od jej wymierzenia.

§ 3. SĢd odstħpuje od wymierzenia kary, jeŇeli przekroczenie granic obrony koniecznej było

wynikiem strachu lub wzburzenia usprawiedliwionych okolicznoĻciami zamachu.

Art. 26. § 1. Nie popełnia przestħpstwa, kto działa w celu uchylenia bezpoĻredniego

niebezpieczeıstwa groŇĢcego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeŇeli

niebezpieczeıstwa nie moŇna inaczej uniknĢę, a dobro poĻwiħcone przedstawia wartoĻę

niŇszĢ od dobra ratowanego.

§ 2. Nie popełnia przestħpstwa takŇe ten, kto, ratujĢc dobro chronione prawem w warunkach

okreĻlonych w § 1, poĻwiħca dobro, które nie przedstawia wartoĻci oczywiĻcie wyŇszej od

dobra ratowanego.

§ 3. W razie przekroczenia granic stanu wyŇszej koniecznoĻci, sĢd moŇe zastosowaę

nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstĢpię od jej wymierzenia.

§ 4. Przepisu § 2 nie stosuje siħ, jeŇeli sprawca poĻwiħca dobro, które ma szczególny

obowiĢzek chronię nawet z naraŇeniem siħ na niebezpieczeıstwo osobiste.

§ 5. Przepisy § 1-3 stosuje siħ odpowiednio w wypadku, gdy z ciĢŇĢcych na sprawcy

obowiĢzków tylko jeden moŇe byę spełniony.

Art. 27. § 1. Nie popełnia przestħpstwa, kto działa w celu przeprowadzenia eksperymentu

poznawczego, medycznego, technicznego lub ekonomicznego, jeŇeli spodziewana korzyĻę

ma istotne znaczenie poznawcze, medyczne lub gospodarcze, a oczekiwanie jej osiĢgniħcia,

celowoĻę oraz sposób przeprowadzenia eksperymentu sĢ zasadne w Ļwietle aktualnego

stanu wiedzy.

§ 2. Eksperyment jest niedopuszczalny bez zgody uczestnika, na którym jest

przeprowadzany, naleŇycie poinformowanego o spodziewanych korzyĻciach i groŇĢcych mu

ujemnych skutkach oraz prawdopodobieıstwie ich powstania, jak równieŇ o moŇliwoĻci

odstĢpienia od udziału w eksperymencie na kaŇdym jego etapie.

§ 3. Zasady i warunki dopuszczalnoĻci eksperymentu medycznego okreĻla ustawa.

Art. 28. § 1. Nie popełnia umyĻlnie czynu zabronionego, kto pozostaje w błħdzie co do

okolicznoĻci stanowiĢcej jego znamiħ.

§ 2. Odpowiada na podstawie przepisu przewidujĢcego łagodniejszĢ odpowiedzialnoĻę

sprawca, który dopuszcza siħ czynu w usprawiedliwionym błħdnym przekonaniu, Ňe zachodzi

okolicznoĻę stanowiĢca znamiħ czynu zabronionego, od której taka łagodniejsza

odpowiedzialnoĻę zaleŇy.

Art. 29. Nie popełnia przestħpstwa, kto dopuszcza siħ czynu zabronionego w

usprawiedliwionym błħdnym przekonaniu, Ňe zachodzi okolicznoĻę wyłĢczajĢca bezprawnoĻę

albo winħ; jeŇeli błĢd sprawcy jest nieusprawiedliwiony, sĢd moŇe zastosowaę nadzwyczajne

złagodzenie kary.

Art. 30. Nie popełnia przestħpstwa, kto dopuszcza siħ czynu zabronionego w

usprawiedliwionej nieĻwiadomoĻci jego bezprawnoĻci; jeŇeli błĢd sprawcy jest

nieusprawiedliwiony, sĢd moŇe zastosowaę nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 31. § 1. Nie popełnia przestħpstwa, kto, z powodu choroby psychicznej, upoĻledzenia

umysłowego lub innego zakłócenia czynnoĻci psychicznych, nie mógł w czasie czynu

rozpoznaę jego znaczenia lub pokierowaę swoim postħpowaniem.

§ 2. JeŇeli w czasie popełnienia przestħpstwa zdolnoĻę rozpoznania znaczenia czynu lub

kierowania postħpowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, sĢd moŇe zastosowaę

nadzwyczajne złagodzenie kary.

§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje siħ, gdy sprawca wprawił siħ w stan nietrzeŅwoĻci lub

odurzenia powodujĢcy wyłĢczenie lub ograniczenie poczytalnoĻci, które przewidywał albo

mógł przewidzieę.

Rozdział IV

Kary

Art. 32. Karami sĢ:

1) grzywna,

2) ograniczenie wolnoĻci,

3) pozbawienie wolnoĻci,

4) 25 lat pozbawienia wolnoĻci,

5) doŇywotnie pozbawienie wolnoĻci.

Art. 33. § 1. Grzywnħ wymierza siħ w stawkach dziennych, okreĻlajĢc liczbħ stawek oraz

wysokoĻę jednej stawki; jeŇeli ustawa nie stanowi inaczej, najniŇsza liczba stawek wynosi 10,

zaĻ najwyŇsza 360.

§ 2. SĢd moŇe wymierzyę grzywnħ takŇe obok kary pozbawienia wolnoĻci wymienionej w art.

32 pkt 3, jeŇeli sprawca dopuĻcił siħ czynu w celu osiĢgniħcia korzyĻci majĢtkowej lub gdy

korzyĻę majĢtkowĢ osiĢgnĢł.

§ 3. UstalajĢc stawkħ dziennĢ, sĢd bierze pod uwagħ dochody sprawcy, jego warunki

osobiste, rodzinne, stosunki majĢtkowe i moŇliwoĻci zarobkowe; stawka dzienna nie moŇe

byę niŇsza od 10 złotych, ani teŇ przekraczaę 2.000 złotych.

Art. 34. § 1. JeŇeli ustawa nie stanowi inaczej, kara ograniczenia wolnoĻci trwa najkrócej

miesiĢc, najdłuŇej 12 miesiħcy; wymierza siħ jĢ w miesiĢcach.

§ 2. W czasie odbywania kary ograniczenia wolnoĻci skazany:

1) nie moŇe bez zgody sĢdu zmieniaę miejsca stałego pobytu,

2) jest obowiĢzany do wykonywania pracy wskazanej przez sĢd,

3) ma obowiĢzek udzielania wyjaĻnieı dotyczĢcych przebiegu odbywania kary.

Art. 35. § 1. ObowiĢzek okreĻlony w art. 34 § 2 pkt 2 polega na wykonywaniu nieodpłatnej,

kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez sĢd w odpowiednim zakładzie pracy,

placówce słuŇby zdrowia, opieki społecznej, organizacji lub instytucji niosĢcej pomoc

charytatywnĢ lub na rzecz społecznoĻci lokalnej, w wymiarze od 20 do 40 godzin w stosunku

miesiħcznym.

§ 2. W stosunku do osoby zatrudnionej sĢd, zamiast obowiĢzku okreĻlonego w § 1, moŇe

orzec potrĢcenie od 10 do 25% wynagrodzenia za pracħ na rzecz Skarbu Paıstwa albo na

cel społeczny wskazany przez sĢd; w okresie odbywania kary skazany nie moŇe rozwiĢzaę

bez zgody sĢdu stosunku pracy.

§ 3. Miejsce, czas, rodzaj lub sposób wykonywania obowiĢzku pracy, o którym mowa w § 1,

sĢd okreĻla po wysłuchaniu skazanego.

Art. 36. § 1. WymierzajĢc karħ ograniczenia wolnoĻci, sĢd moŇe oddaę skazanego pod dozór

kuratora lub osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, do

której działalnoĻci naleŇy troska o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub pomoc

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: