Hawksley Elizabeth - Testament.pdf - Hawksley Elizabeth - ssaaggaa

D yli Ň ans zaskrzypiał i zachwiał si ħ na nierównym bruku głównej ulicy. Co najmniej dwoje spo Ļ ród jego pasa Ň e-

rów musiało podtrzyma ę si ħ nawzajem, by nie uderzy ę w okno pojazdu. Dyli Ň ans zajechał na podwórze przed go-

spod Ģ i zatrzymał si ħ .

- Pi ħ tna Ļ cie minut, panie i panowie! - krzykn Ģ ł wo Ņ nica. - Za pi ħ tna Ļ cie minut ruszamy w dalsz Ģ drog ħ .

Z bocznych drzwi gospody wyszedł stajenny i jego młody pomocnik, po chwili zaj ħ li si ħ spoconymi ko ı mi.

Kto Ļ rozło Ň ył schodki przy drzwiach powozu, by pasa Ň erowie mogli wyj Ļę na zewn Ģ trz.

- Cirencester, panie i panowie. Kawy? Herbaty? Zapraszam do Ļ rodka.

Stajenny spojrzał na dwie damy odziane w czer ı . Starsza była blada i wygl Ģ dała na ci ħŇ ko chor Ģ , młodsza,

prawdopodobnie jej córka, rozgl Ģ dała si ħ dokoła z zainteresowaniem. Stary wyga nie musiał przygl Ģ da ę im si ħ

długo, by zrozumie ę , Ň e sta ę je ledwie na fili Ň ank ħ kawy, i Ň e nie nale Ň y spodziewa ę si ħ po nich sutego napiwku.

Odwrócił si ħ do nich plecami, zupełnie trac Ģ c zainteresowanie t Ģ par Ģ .

Tymczasem młodsza dama wysiadła z powozu.

- No to jeste Ļ my na miejscu, mamo - powiedziała i zwróciła si ħ do baga Ň owego. - Prosz ħ zaj Ģę si ħ łaskawie na-

szymi baga Ň ami. To te dwie walizy, tam wy Ň ej. - Wskazała na dwa mocno ju Ň podniszczone skórzane kufry na

dachu dyli Ň ansu.

M ħŇ czyzna odwrócił si ħ , splun Ģ ł na drog ħ i przywołał słu ŇĢ cego, który stał w drzwiach gospody.

- Joe, chod Ņ no tutaj. Zabierz baga Ň e tych pa ı .

- Chod Ņ my, mamo - rado Ļ nie zawołała dziewczyna i ruszyła Ļ ladem słu ŇĢ cego do wn ħ trza gospody. Młody słu-

ŇĢ cy ocenił mo Ň liwo Ļ ci finansowe dwóch dam tak samo trafnie jak jego zwierzchnik, ale był uprzejmym młodzie ı -

cem i szczerze współczuł starszej pani, która wygl Ģ dała na chor Ģ i zm ħ czon Ģ . Po krótkiej w ħ drówce otworzył łok-

ciem drzwi do niewielkiego pokoju z kominkiem, w którym wesoło trzaskał ogie ı .

- Nikt nie b ħ dzie tutaj paniom przeszkadzał. Czy zechc Ģ panie napi ę si ħ kawy?

Starsza dama zacz ħ ła kr ħ ci ę głow Ģ , ale jej córka o Ļ wiadczyła stanowczym tonem.

- Tak, prosz ħ przynie Ļę nam kaw ħ . Mamo, usi Ģ d Ņ sobie wygodnie, wygl Ģ dasz na kompletnie wyczerpan Ģ .

Starsza dama opadła z westchnieniem na fotel, zakasłała bole Ļ nie, przykładaj Ģ c chusteczk ħ do ust, i oznajmiła

słabym głosem:

- Nazywam si ħ Hartfield. Zostały Ļ my tu wezwane.

- Zaraz dowiem si ħ , czy nie ma dla pani jakiej Ļ wiadomo Ļ ci - odparł Joe i wyszedł z pokoju.

Zapadła cisza. Starsza dama Ļ ci Ģ gn ħ ła czepek i po chwili grzała szczupłe dłonie przy ogniu. Zacz Ģ ł si ħ ju Ň wrze-

sie ı i cho ę nie był szczególnie zimny, pani Hartfield wygl Ģ dała na zmarzni ħ t Ģ . Pani Jonathan Hartfield miała czter-

dzie Ļ ci pi ħę lat. Była wdow Ģ , drobn Ģ i delikatn Ģ - łatwo mo Ň na było si ħ domy Ļ li ę , Ň e kiedy Ļ była bardzo ładna. Jej

ciepłe, br Ģ zowe oczy - teraz zapadni ħ te i podkr ĢŇ one - były du Ň e i kształtne. Cierpienie wy Ň łobiło na jej czole kilka

zmarszczek, ale usta wci ĢŇ zachowały Ļ liczny kształt, za Ļ dłoni i stóp mogła jej pozazdro Ļ ci ę ka Ň da młoda pi ħ k-

no Ļę ,

Córka pani Hartfield, Merab, miała osiemna Ļ cie lat, była wy Ň sza od matki i nieco za szczupła, gdy Ň przez ostat-

nie dwa lata rosła zbyt szybko, a jej ciało nie zaokr Ģ gliło si ħ jeszcze odpowiednio we wła Ļ ciwych miejscach. Jej

włosy stanowiły ciemn Ģ , g ħ st Ģ i pokr ħ con Ģ mas ħ , któr Ģ Merab bezskutecznie próbowała ujarzmi ę , splataj Ģ c grube

warkocze. Odziedziczyła równie Ň po matce ciemne l Ļ ni Ģ ce oczy, które były chyba najładniejszym elementem jej

urody. Czarna suknia, niezbyt zr ħ cznie przedłu Ň ona, nie pasowała do niej ani troch ħ . Ta zazwyczaj wesoła i ener-

giczna dziewczyna, teraz była zdenerwowana, gdy Ň to wła Ļ nie ona czuła si ħ odpowiedzialna za t ħ podró Ň . Nie mia-

ła jednak innego wyboru.

Pani Hartfield zawsze była delikatnego zdrowia, a po Ļ mierci m ħŇ a - co wydarzyło si ħ przed kilkoma miesi Ģ ca-

mi - stan jej zacz Ģ ł si ħ pogarsza ę w zastraszaj Ģ cym tempie. Jonathan Hartfield zostawił im zaledwie tysi Ģ c funtów,

co dawało pi ħę dziesi Ģ t funtów na rok. Jak mogły z tego wy Ň y ę , skoro wydatki na leczenie wi ĢŇ rosły i rosły? Mo Ň e

poradziłyby sobie jako Ļ , gdyby pani Hartfield bardziej dopisywało zdrowie, gdy Ň przed zam ĢŇ pój Ļ ciem była na-

uczycielk Ģ Ļ piewu i zapewne mogłaby znale Ņę sobie kilka uczennic. Merab dopiero niedawno sko ı czyła nauk ħ , a

szkoła panny Goodison była ciekawym miejscem, w którym ka Ň da dziewczyna mogła zdoby ę wiele wiadomo Ļ ci i

umiej ħ tno Ļ ci przydatnych w Ň yciu dorosłej kobiety. Merab jednak doskonale zdawała sobie spraw ħ , Ň e tego rodzaju

wykształcenie pozwalało jej jedynie na prac ħ w charakterze guwernantki. Zreszt Ģ , nawet gdyby zdołała znale Ņę

jak ĢĻ posad ħ - s Ģ dziła, Ň e mogłaby ewentualnie zaj Ģę si ħ uczeniem małych dzieci - co stałoby si ħ wówczas z jej

matk Ģ ?

Po Ļ mierci m ħŇ a pani Hartfield, czyni Ģ c zado Ļę dobrym obyczajom, napisała do swego te Ļ cia, którego nigdy nie

poznała osobi Ļ cie. Otrzymała uprzejm Ģ , lecz chłodn Ģ w tonie odpowied Ņ . Nie oczekiwała zreszt Ģ niczego ponad to.

Jak powiedziała kiedy Ļ do Merab: „Kiedy si ħ pobrali Ļ my pan Hartfield poprzysi Ģ gł, Ň e nie da twojemu tacie zła-

manego grosza. I dotrzymał słowa. Nie skontaktował si ħ nawet z twoim tat Ģ , kiedy jego brat zgin Ģ ł na polowaniu. I

cho ę mój drogi Jonathan nie przepadał zbytnio za Edmundem, który w istocie był człowiekiem bardzo nieprzyjem-

nym, mo Ň esz sobie wyobrazi ę , co prze Ň ył, kiedy dowiedział si ħ o jego Ļ mierci z gazet. To był dla niego prawdziwy

Elizabeth Hawksley TESTAMENT

szok!”

Szcz ħĻ liwie ojciec chrzestny zostawił Jonathanowi tysi Ģ c funtów, tote Ň mógł zapisa ę je swej Ň onie. Dodatkowe

kilkaset funtów, które pani Hartfield uzyskała ze sprzeda Ň y drobnych pami Ģ tek i mebli po m ħŇ u, pokryły koszty

kształcenia Merab. Jonathan nigdy nie Ň ałował decyzji, któr Ģ podj Ģ ł przed laty, opuszczaj Ģ c surowego, autokra-

tycznego ojca oraz despotycznego starszego brata, i Ň eni Ģ c si ħ ze Ļ liczn Ģ Abigail Cooper. Poznał j Ģ na przyj ħ ciu,

które u Ļ wietniała swym Ļ piewem.

Niestety, teraz sprawy przybrały zły obrót. Płuca pani Hartfield zawsze były bardzo delikatne. „Za długo wy-

stawałam w przeci Ģ gach, w tych zimnych holach”, mawiała cz ħ sto. „A w młodo Ļ ci byłam bardzo nierozs Ģ dna.

ĺ piewaczka powinna dba ę o swoje gardło, ale ja byłam nierozwa Ň na i cz ħ sto zapominałam szalika”.

Wreszcie, którego Ļ dnia lekarz wzi Ģ ł Merab na stron ħ i oznajmił bez ogródek:

- Przykro mi, panno Hartfield. Prawe płuco pani matki jest powa Ň nie zainfekowane. Musi prowadzi ę bardzo

ustabilizowany tryb Ň ycia.

Merab przełkn ħ ła ci ħŇ ko i po chwili milczenia odparła:

- Rozumiem.

Z przera Ň eniem my Ļ lała o przyszło Ļ ci. Jej matka potrzebowała najlepszej opieki. Sk Ģ d jednak miały wzi Ģę pie-

ni Ģ dze na cotygodniow Ģ wypłat ħ dla lekarza? Pochłon ħ łoby to wszystkie ich oszcz ħ dno Ļ ci.

Tego wieczora Merab napisała do swojego dziadka, którego nawet nie znała. Nie było to łatwe. Skoro ten czło-

wiek nie pogodził si ħ z jej ojcem, który po Ļ mierci wuja Edmunda był jego jedynym Ň yj Ģ cym synem, i skoro nie

zaofiarował pomocy jej matce, kiedy ta została sama, trudno było liczy ę na to, by zechciał pomóc im teraz. Była to

bardzo nikła nadzieja, jednak Merab wiedziała, Ň e musi spróbowa ę .

Ku swemu zdumieniu dwa tygodnie pó Ņ niej otrzymała odpowied Ņ . Nie były to wyrazy radosnego powitania, a

pan Hartfield nie przysłał im Ň adnych pieni ħ dzy, jednak zapraszał je do swego maj Ģ tku, zwanego Hartfield Hall, i

zgodził si ħ je utrzymywa ę w zamian za pi ħę dziesi Ģ t funtów rocznie i pomoc Merab przy utrzymaniu domu. Poin-

formował j Ģ , jak dojecha ę dyli Ň ansem do przystanku Cirencester, gdzie obie panie miały si ħ znale Ņę po południu,

trzeciego wrze Ļ nia 1809 roku, i sk Ģ d miał je zabra ę słu ŇĢ cy pana Hartfielda.

W drzwiach pokoju ukazał si ħ Joe; przyniósł na tacy fili Ň ank ħ kawy i mały talerzyk z ciasteczkami. Postawił to

wszystko na stoliku obok pani Hartfield.

- Mam dla pani wiadomo Ļę - o Ļ wiadczył. - Farmer Willet podwiezie pani Ģ do Hartfield Hall, kiedy b ħ dzie wra-

cał z targu. Przyjedzie tu za jak ĢĻ godzin ħ . Mo Ň e wcze Ļ niej, je Ļ li sprzeda Ļ winie.

Panna Hartfield z trudem stłumiła chichot. Wizja podró Ň owania na jednym wozie ze Ļ winiami miała w sobie

pewien urok, Merab była ju Ň jednak do Ļę dorosła, by zrozumie ę , jak gruboskórnie zachował si ħ jej dziadek, skazu-

j Ģ c chor Ģ kobiet ħ na takie niewygody.

Kiedy jednak pan Willet przybył ju Ň na miejsce, okazało si ħ , Ň e nie czekaj Ģ ich a Ň tak sparta ı skie warunki, jak

si ħ obawiały. Ławeczka wo Ņ nicy była obita mi ħ kk Ģ tkanin Ģ , wszystkie Ļ winie na szcz ħĻ cie zostały sprzedane, a

pani Hartfield i Merab mogły siedzie ę obok pana Willeta w całkiem przyzwoitych warunkach i ogrzewa ę nogi

ciepłym kocem, który zostawiła tam zapobiegliwa pani Willet. Sam farmer Willet był uprzejmym m ħŇ czyzn Ģ około

pi ħę dziesi Ģ tki; miał wesoł Ģ , czerwon Ģ twarz. Merab poczuła, Ň e powoli wraca jej naturalny optymizm.

By ę mo Ň e wszystko uło Ň y si ħ znacznie lepiej, ni Ň przypuszczały.

M erab nie wiedziała o tym, Ň e jej list przybył do Hartfield Hal! w wyj Ģ tkowym momencie, gdy Ň tego samego

dnia pan Hartfield otrzymał zawiadomienie o Ļ mierci swego kuzyna, Marka Sandiforda, który zgodnie z jego za-

mierzeniami miał zosta ę dziedzicem fortuny Hartfieldów. Pan Sandiford sko ı czył niedawno sze Ļę dziesi Ģ t dziewi ħę

lat i ju Ň od dłu Ň szego czasu miał powa Ň ne kłopoty ze zdrowiem, jednak pan Hartfield, rze Ļ ki siedemdziesi ħ cio-

siedmiolatek, nie przejmował si ħ zbytnio chorob Ģ swego kuzyna. Dlatego te Ň wiadomo Ļę o Ļ mierci Marka spadła

na niego jak grom z jasnego nieba.

Pan Sandiford, cioteczny kuzyn, był jedynym krewnym, dla którego Julian Hartfield, czuł odrobin ħ sympatii.

Kiedy Ļ , dawno temu, dziesi ħ cioletni Julian uratował ton Ģ cego dwulatka, Marka, i od tego czasu czuł si ħ , w pew-

nym sensie, jego wła Ļ cicielem i opiekunem. Marek, jako dorosły ju Ň człowiek, podtrzymywał ten kontakt, nie oka-

zuj Ģ c w Ň aden sposób, Ň e chciałby zawłaszczy ę siedzib ħ Hartfieldów. W rzeczywisto Ļ ci uwa Ň ał po prostu, Ň e wy-

dziedziczenie Jonathana Hartfielda było zwyczajnym blefem, i Ň e kuzyn Julian w ko ı cu uczyni to, co uczyni ę po-

winien, to znaczy zostawi Hartfield swojemu jedynemu Ň yj Ģ cemu synowi.

Jednak Marek umarł, a to oznaczało spore kłopoty. Problem polegał na tym, Ň e syn pana Sandiforda, dwudzie-

stoletni Rowland, student Oksfordu, zaj Ģ ł si ħ czym Ļ , czego Julian Hartfield absolutnie nie aprobował. Nie chodziło

tu o kobiety czy hazard (pan Hartfield uwa Ň ałby to za normalne, cho ę godne po Ň ałowania słabostki młodego czło-

wieka), lecz o polityk ħ . Rowland miał głow ħ nabit Ģ ideami, które w Ň aden sposób nie licowały z jego statusem

społecznym, i zaraził si ħ tymi bzdurami o powszechnym prawie do głosowania i podobnymi nonsensami. Kiedy

ten zarozumiały szczeniak pojawił si ħ ostatnim razem w Hartfield Hall, miał czelno Ļę zaproponowa ę kuzynowi

Julianowi, by zało Ň ył w wiosce szkoł ħ ! Równie dobrze mógłby go namawia ę do wzniecenia rewolucji! „Zacznie

si ħ od szkoły, a potem b ħ d Ģ bunty i radykalne pamflety. Nie pozwol ħ , by takie rzeczy kiedykolwiek zdarzyły si ħ w

Hartfield. Ucz Ģ c ni Ň sze klasy czytania i pisania, tylko zach ħ ca si ħ je do narzeka ı i wybujałych ŇĢ da ı ”.

Teraz Marek nie Ň ył, a Rowland stał si ħ nast ħ pnym dziedzicem Hartfield - chyba Ň e Julian Hartfield zmieniłby

nagle zdanie. Gdy wi ħ c otworzył list od Merab, nie wyrzucił go natychmiast do kosza na Ļ mieci, co zrobiłby za-

pewne zaledwie kilka dni wcze Ļ niej. Wci ĢŇ planował uczyni ę Rowlanda spadkobierc Ģ (Julian szczycił si ħ tym, Ň e

nigdy nie zmienia zdania), ale doszedł do wniosku, Ň e nale Ň y utrze ę mu nieco nosa i pokaza ę , Ň e s Ģ inni, bli Ň si

krewni, którym mo Ň e zostawi ę maj Ģ tek, je Ļ li tylko zechce.

Tak wi ħ c pani Hartfield - bo chyba tak, niestety, musiał j Ģ nazywa ę - i jej córka mogły przyjecha ę do jego po-

siadło Ļ ci. Dziewczyna mogła si ħ nawet okaza ę całkiem przydatna. Dotychczasowa gospodyni, pani Barden, była

ju Ň dosy ę stara i coraz cz ħĻ ciej mówiła o wyje Ņ dzie do swojej córki. Gotów był wi ħ c pozwoli ę , by jego synowa i ta

Merab - có Ň to za imi ħ ! - przej ħ ły obowi Ģ zki gospodyni i zarobiły na swoje utrzymanie.

Wszystko wskazywało na to, Ň e pani Hartfield nie poci Ģ gnie ju Ň długo, jednak jej te Ļę miał nadziej ħ , Ň e Row-

land i tak zd ĢŇ y si ħ przekona ę , jak wielkie zagro Ň enie stanowi ona i jej córka.

Pan Hartfield wyprostował si ħ i poci Ģ gn Ģ ł za dzwonek.

P ani Barden nie mogła si ħ wprost doczeka ę , kiedy znów wróci do kuchni. Gdyby nie spora tusza i wrodzona

godno Ļę , zapewne pobiegłaby tam co sił w nogach.

- Pomy Ļ l tylko! Przyje Ň d Ň a Ň ona pana Jonathana i jego dziecko! - zawołała, gdy tylko stan ħ ła w drzwiach. -

Och, to był taki miły chłopiec. Zawsze miał dla nas dobre słowo.

Poprawiła niesforny kosmyk siwych włosów i poło Ň yła dło ı na faluj Ģ cych gwałtownie piersiach.

Pan Tilling, ogrodnik, który przyniósł wła Ļ nie Ļ wie Ň e warzywa, spojrzał na ni Ģ ze zdumieniem.

- Ciekawe, dlaczego to zrobił - powiedział, drapi Ģ c si ħ w głow ħ . - Przecie Ň nie chciał mu przebaczy ę nawet po

tym, jak zgin Ģ ł pan Edmund. To nie ma sensu.

- Teraz te Ň nie wita ich z otwartymi r ħ kami - odparła pani Barden. - Kazał mi przygotowa ę wschodni pokój i t ħ

mał Ģ klitk ħ obok.

F armer Willet skr ħ cił z głównej drogi i wjechał w bogato zdobion Ģ Ň elazn Ģ bram ħ .

- Jeste Ļ my na miejscu, drogie panie. To jest wła Ļ nie Hartfield Hall.

- Wygl Ģ da na nieco zaniedbane - zauwa Ň yła Merab, rozgl Ģ daj Ģ c si ħ dokoła. Brama opleciona była bluszczem, a

budka dla słu Ň by wymagała natychmiastowego remontu. Ogród porastała wysoka trawa i chwasty; kilka okien było

zabitych deskami.

- Pan Hartfield nie jest zbyt rozrzutny, je Ļ li rozumie pani, co chc ħ przez to powiedzie ę . Trzeba jednak przyzna ę ,

Ň e ziemia nie le Ň y odłogiem, a pan Hartfield nie sk Ģ pi na ni Ģ grosza. Wszystkie potrzebne prace zawsze zrobione s Ģ

na czas. Ale poza tym nie robi ju Ň nic wi ħ cej.

Pan Willet zamilkł nagle, przypomniawszy sobie, Ň e mówi do wnuczki pana Hartfielda.

Kiedy wyjechali zza zakr ħ tu, ujrzeli dom w całej okazało Ļ ci. Był to skromny budynek z szarego kamienia,

wzniesiony jeszcze w poprzednim stuleciu. Jego projektanci starali si ħ zachowa ę idealn Ģ symetri ħ ; po obu stronach

wysuni ħ tego do przodu portyku znajdowały si ħ trzy okna. Do drzwi frontowych prowadziły niewysokie kamienne

stopnie, zabezpieczone półkolist Ģ balustrad Ģ . Merab zauwa Ň yła, Ň e trawnik przed wej Ļ ciem jest starannie przy-

strzy Ň ony. Cho ę trudno jej było znale Ņę jakie Ļ jaskrawe przykłady zaniedbania, miała wra Ň enie, Ň e nikt si ħ o ten

dom nie troszczy. By ę mo Ň e dlatego, Ň e w pobli Ň u nie rósł ani jeden krzak ró Ň y, ani jedno kł Ģ cze winoro Ļ li nie

m Ģ ciło szarej monotonii surowych kamiennych Ļ cian.

Pan Willet zatrzymał wóz, zeskoczył na ziemi ħ i zapukał do drzwi. Potem pomógł obu damom zsi ĢĻę z wozu i

zdj Ģ ł ich baga Ň e.

Drzwi frontowe otworzyły si ħ gwałtownie i na kamiennych schodkach ukazała si ħ pani Barden. Merab i pani

Hartfield wymieniły zdumione spojrzenia. Kim jest ta kobieta? I dlaczego pan Hartfield nie wyszedł si ħ z nimi

przywita ę ?

- Jestem Abigail Hartfield - o Ļ wiadczyła starsza dama z godno Ļ ci Ģ . - A to moja córka. Mam nadziej ħ , Ň e kto Ļ

nas tu oczekuje.

Pani Barden dygn ħ ła z szacunkiem.

- Nazywam si ħ Barden, prosz ħ pani. Jestem tutaj gospodyni Ģ . Pana Hartfielda nie ma w tej chwili w domu i

wróci pó Ņ no. Prosz ħ wej Ļę .

Odwróciła si ħ do Merab, która przygl Ģ dała jej si ħ z zainteresowaniem. Gospodyni nie miała w Ģ tpliwo Ļ ci, Ň e ta

dziewczyna jest córk Ģ wdowy po Jonathanie.

- Panno Hartfield, zapraszam do Ļ rodka - powiedziała. - Wszyscy tu bardzo Ļ my lubili pana Jonathana, a pani

jest do niego taka podobna... - Pan Jonathan te Ň był w młodo Ļ ci tak uroczo niezgrabny, pomy Ļ lała.

Merab rozpromieniła si ħ .

- Mój ojciec był bardzo przystojny - oznajmiła ze Ļ miechem. - W Ģ tpi ħ , czy kiedykolwiek mu dorównam.

- Kiedy miał mniej wi ħ cej tyle lat, co pani, był wysoki i chudy; sama skóra i ko Ļ ci, jak Ņ rebak - powiedziała pa-

ni Barden, pozwalaj Ģ c sobie na lekki u Ļ mieszek.

- W takim razie jest jeszcze dla mnie jaka Ļ nadzieja - odparła Merab. - Biedna Mama całkiem si ħ ju Ň poddała.

My Ļ lała, Ň e b ħ d ħ szczupła, delikatna i drobna tak jak ona, a zamiast tego dochowała si ħ takiej Ň yrafy.

- Nonsens, moja droga. - Tym razem u Ļ miechn ħ ła si ħ pani Hartfield. - Jestem bardzo dumna z mojej wysokiej

córki. Dzi ħ kujemy pani za miłe powitanie, pani Barden. Jestem pewna, Ň e nie zrozumie mnie pani Ņ le, je Ļ li po-

wiem, Ň e nie wiedziały Ļ my, czego si ħ spodziewa ę .

Pani Barden zaprowadziła obie damy na gór ħ i pokazała im pokoje. Nim si ħ po Ň egnała, zapewniła pani Ģ Hart-

field, Ň e jedna ze słu ŇĢ cych przyniesie jej kolacj ħ na tacy i butelk ħ z ciepł Ģ wod Ģ do ogrzania łó Ň ka.

- Bo widz ħ , Ň e jest pani ju Ň porz Ģ dnie zm ħ czona i pewnie z ch ħ ci Ģ poło Ň yłaby si ħ pani do łó Ň ka. - Potem pani

Barden odwróciła si ħ do Merab i o Ļ wiadczyła ju Ň mniej radosnym tonem: - Pan Hartfield prosił, by zjadła pani z

nim dzisiaj kolacj ħ , panno Merab. Zazwyczaj jada o wpół do siódmej, wi ħ c przyjd ħ tutaj i zaprowadz ħ pani Ģ na dół

jeszcze przed gongiem.

- Dzi ħ ...dzi ħ kuj ħ pani, pani Barden - wyj Ģ kała Merab.

- Biedne dziecko - powiedziała pani Barden do pana Tillinga, kiedy powróciła ju Ň do kuchni. Ogrodnik został tu

wezwany, by pomóc przy wnoszeniu baga Ň y obu dam na gór ħ . - Powiadam ci, zbladła jak Ļ ciana. I wcale si ħ jej nie

dziwi ħ .

Tymczasem Merab pomogła matce rozpakowa ę baga Ň e, a kiedy ju Ň podała jej krople i była pewna, Ň e niczego

jej nie brakuje, przeszła do swego pokoju. Obejrzawszy szybko niewielkie pomieszczenie, podeszła do małej toa-

letki, by przejrze ę si ħ w lustrze. To, co ujrzała, wcale nie napełniło jej odwag Ģ . Wygl Ģ dała blado, miała ciemne

kr ħ gi pod oczami i - o zgrozo! - krostk ħ na samy Ļ rodku brody. Sukienka była pomi ħ ta i przykurzona po podró Ň y, a

po ı czochy ochlapane błotem.

Przynajmniej temu ostatniemu mogła zaradzi ę . Pogrzebała w kufrze ze swoimi ubraniami i odszukała par ħ czys-

tych po ı czoch, pantofle na wieczór, czysty kołnierzyk i par ħ mankietów. W k Ģ cie pokoju na Ň elaznej podstawce

stała miednica, w której słu ŇĢ ca zostawiła troch ħ wody. Merab umyła dłonie i twarz. Woda była zimna, lecz przy-

jemna i dziewczyna poczuła si ħ nieco pewniej. Potem przyczesała niesforne włosy i zrobiła wszystko, co w jej

mocy, by wygl Ģ da ę schludnie i elegancko. Niestety, nie mogła poradzi ę nic na t ħ przekl ħ t Ģ krostk ħ . Nie zdawała

sobie sprawy, Ň e jej szczupła twarz zdradzała nieprzeci ħ tn Ģ inteligencj ħ , a wielkie ciemne oczy stanowiły obietnic ħ

przyszłej pi ħ kno Ļ ci.

Zostało jeszcze dziesi ħę minut do kolacji, wi ħ c Merab przysiadła na skraju łó Ň ka i rozejrzała si ħ dokoła. Nie

miała złudze ı co do tego, Ň e traktuje si ħ je tutaj jak ubogie krewne. Co prawda łó Ň ko wygl Ģ dało całkiem przyzwo-

icie - Merab stwierdziła, Ň e jest do Ļę mi ħ kkie i równe - lecz wszystko inne przypominało przypadkow Ģ zbieranin ħ

starych mebli, które dopiero co Ļ ci Ģ gni ħ to ze strychu - i tak było w istocie. Toaletka, na przykład, z pewno Ļ ci Ģ dni

najwi ħ kszej Ļ wietno Ļ ci miała ju Ň za sob Ģ . Mahoniowa komoda o zaokr Ģ glonych kształtach musiała by ę niedawno

wypolerowana, gdy Ň dziewczyna czuła jeszcze zapach wosku, jednak zaledwie kilka uchwytów pasowało do cało-

Ļ ci. Zasłony z pewno Ļ ci Ģ szyte były na całkiem inne okno, a zniszczony dywan został nieudolnie załatany w jed-

nym z rogów.

Z drugiej strony, tłumaczyła sobie Merab, pani Barden traktowała je bardzo uprzejmie, a dopóki matka miała

odpowiedni Ģ opiek ħ , nie było wi ħ kszych powodów do narzeka ı . Wspominanie tego, co było, albo tego, co mogło

by ę , nie miało najmniejszego sensu. Dokonała najlepszego z mo Ň liwych wyborów, a teraz musiała to jak najlepiej

wykorzysta ę , na dobre czy na złe. Jak to mawiała panna Goodison w szkole? „Trzeba by ę ponad to, dziewcz ħ ta!”

No có Ň , spróbuje by ę ponad to.

Tu Ň przed wpół do siódmej pani Barden zapukała do drzwi.

- Zaprowadz ħ pani Ģ na dół, panno Merab - powiedziała. Spojrzała z aprobat Ģ na dziewczyn ħ . Zauwa Ň yła, Ň e

umyła si ħ , wyczy Ļ ciła ubranie i zrobiła wszystko, co w jej mocy, by przypodoba ę si ħ swemu dziadkowi. Nie daj

Bo Ň e, by pan Hartfield miał jeden z tych swoich okropnych humorów. - Pan Hartfield czeka w bibliotece.

Kiedy Merab weszła do biblioteki, ujrzała wysokiego siwego m ħŇ czyzn ħ ubranego w skórzane bryczesy. Sta-

rzec nosił przypudrowan Ģ peruk ħ z zeszłego wieku, jego twarz była szczupła i pomarszczona, a pod krzaczastymi

brwiami l Ļ niły zimne szare oczy. Cała twarz była sztywna i ponura, jakby nigdy nie padał na ni Ģ blask sło ı ca.

Jako dziecko Merab uwielbiała słucha ę opowie Ļ ci ojca z czasów jego młodo Ļ ci. Ze szczególn Ģ przyjemno Ļ ci Ģ ,

zmieszan Ģ jednak z odrobin Ģ strachu, wsłuchiwała si ħ w historie o atakach strasznego, zimnego gniewu, w jaki

wpadał jej dziadek, Wydawał jej si ħ wtedy straszniejszy od trolli, gdy Ň nie mo Ň na go było przechytrzy ę . Teraz

przekonała si ħ , Ň e jej ojciec ani odrobin ħ nie przesadzał. Merab poczuła nagle, Ň e opuszcza j Ģ wszelka odwaga, jej

dłonie stały si ħ zimne i niezr ħ czne. Wzi ħ ła gł ħ boki oddech, podeszła bli Ň ej i dygn ħ ła grzecznie.

- Dobry wieczór, sir.

Zimne oczy zmierzyły j Ģ od góry do dołu. Je Ļ li niezwykłe podobie ı stwo do nie Ň yj Ģ cego syna wzruszyło starca,

nie okazał tego w Ň aden sposób.

- Merab. Cudzoziemskie imi ħ . Merab wyprostowała si ħ .

- To imi ħ biblijne - odparła, ura Ň ona. - Merab była ksi ħŇ niczk Ģ , córk Ģ króla Saula. Zostałam tak nazwana na

cze Ļę siostry mojej mamy, która umarła bardzo młodo.

Dziewczyna podniosła dumnie głow ħ . Postanowiła ju Ň wcze Ļ niej, Ň e b ħ dzie uprzejma i miła, by dziadek nie

mógł zarzuci ę niczego jej manierom. Nie znaczyło to jednak, by miała pozwoli ę si ħ zastraszy ę i upokorzy ę .

Pan Hartfield rzucił jej gniewne spojrzenie, nie powiedział ju Ň jednak nic, tylko wskazał, by jako pierwsza we-

szła do jadalni.

Ta kolacja była jednym z najdziwniejszych posiłków, jakie Merab kiedykolwiek spo Ň yła. Dziadek siedział w

absolutnej ciszy i ani razu nie pocz ħ stował jej winem, cho ę sam obficie si ħ nim raczył. Sama jadalnia była bardzo

du Ň ym pomieszczeniem, a przy wielkim stole mogły zasi ĢĻę co najmniej dwa tuziny ludzi. Srebrna zastawa opa-

trzona była herbem Hartfieldów, a porcelana była o wiele ładniejsza i lepsza od naczy ı , z których Merab jadała w

domu. Wi ħ ksza cz ħĻę pokoju gin ħ ła w ciemno Ļ ciach, gdy Ň pan Hartfield najwyra Ņ niej nie zamierzał marnowa ę

Ļ wieczek. U Ň ywał tylko dwóch Ļ wieczników, z których jeden stał przed Merab, drogi za Ļ przed nim samym, po

drugiej stronie stołu.

Pod koniec posiłku pan Hartfield poci Ģ gn Ģ ł za dzwonek; po chwili w jadalni ukazała si ħ pani Barden.

- Pani Barden, od dzisiaj panna Hartfield b ħ dzie jada ę na górze, razem ze swoj Ģ matk Ģ . Mog ħ si ħ doskonale

obej Ļę bez jej towarzystwa. Obie panie mog Ģ korzysta ę ze starego salonu mojej Ň ony. - Starzec odwrócił si ħ do

Merab i rzekł: - A ty, wymoczku, lepiej nie wchod Ņ mi w drog ħ .

B ohaterki romantycznych powie Ļ ci w podobnych sytuacjach podbijaj Ģ swym wrodzonym wdzi ħ kiem i czarem

serca najbardziej nawet antypatycznych i gburowatych krewnych; jakby za dotkni ħ ciem czarodziejskiej ró Ň d Ň ki w

pobli Ň u pojawiaj Ģ si ħ młodzi m ħŇ czy Ņ ni, a utraceni niegdy Ļ krewni wracaj Ģ nagle do kraju i obsypuj Ģ pieni ħ dzmi

ubog Ģ kuzynk ħ .

Nic podobnego nie przydarzyło si ħ Merab. Jej matka umarła cichutko niecały rok pó Ņ niej. Merab zaj ħ ła w ko ı -

cu miejsce pani Barden i przy pomocy pana Camberwella, prawnika rodziny Hartfieldów, zdołała wynegocjowa ę

roczne wynagrodzenie w wysoko Ļ ci dwudziestu funtów - połow ħ tego, co jej dziadek płacił pani Barden.

Przez pierwsze osiemna Ļ cie lat swego Ň ycia Merab była uwielbianym przez rodziców, rozpieszczanym dziec-

kiem. Teraz nagle musiała radzi ę sobie zupełnie sama. Osoba o słabszym charakterze mogła zupełnie straci ę ducha,

maj Ģ c przed sob Ģ wizj ħ zamkni ħ cia w wielkim wiejskim domu, w towarzystwie swarliwego starca. Merab posta-

nowiła jednak - czym dowiodła, Ň e jest nieodrodn Ģ córk Ģ swego ojca - Ň e pomimo niech ħ ci dziadka sama stworzy

sobie warunki, które pozwol Ģ jej prowadzi ę satysfakcjonuj Ģ cy Ň ywot.

Wci Ģ gn ħ ła w swój plan ogrodnika.

- Panie Tilling - powiedziała pewnego dnia, wkrótce po tym, jak pani Barden zrezygnowała z posady i wyjecha-

ła do swej córki. - Chciałabym hodowa ę kury. Mam nadziej ħ , Ň e b ħ dzie mi pan słu Ň ył rad Ģ .

Tilling pokr ħ cił głow Ģ .

- Pan Hartfield nie pozwoli na to.

- Nie zamierzam prosi ę go o pozwolenie - odparowała Merab. - Wie pan równie dobrze jak ja, Ň e on nie zgo-

dziłby si ħ na nic, co mogłoby mi da ę cho ę odrobin ħ pieni ħ dzy.

Postanowiła, Ň e je Ļ li ju Ň musi zosta ę gospodyni Ģ , b ħ dzie zawsze sta ę po stronie słu Ň by, a to z zasady wyklucza-

ło Ļ lepe posłusze ı stwo i lojalno Ļę wzgl ħ dem dziadka. Lojalno Ļę , w poj ħ ciu Merab, była czym Ļ , na co ka Ň dy musi

sobie zasłu Ň y ę .

Tilling spojrzał na ni Ģ z respektem.

- Stara pani Hartfield trzymała kury - przyznał wreszcie. - Za ogrodem od strony kuchni.

- Mo Ň e mi pan pokaza ę to miejsce?

Po drodze Merab wyjawiła ogrodnikowi swój plan.

- Wioska znajduje si ħ w opłakanym stanie. Jest tylko jedna studnia. Niektóre chaty s Ģ okropnie zawilgocone i

nie ma tu Ň adnej szkoły. Co Ļ trzeba z tym zrobi ę , ale zdaj ħ sobie spraw ħ , Ň e dziadek nie ruszy nawet palcem. Jed-

nak gdybym zdołała zarobi ę troch ħ grosza dzi ħ ki tym kurom, mogłabym kupi ę cho ę by podstawowe lekarstwa.

- Powinna pani porozmawia ę z farmerem Willetem - podsun Ģ ł Tilling. - On je Ņ dzi co tydzie ı na targ i na pewno

zgodziłby si ħ wzi Ģę dodatkowy koszyk jajek czy nawet warzyw.

Ogrodnik mrugn Ģ ł porozumiewawczo, bo warzywa nale Ň ały przecie Ň do pana Hartfielda.

Merab u Ļ miechn ħ ła si ħ w odpowiedzi. Zamierzała rozszerzy ę sw Ģ działalno Ļę na tyle, na ile tylko było to mo Ň -

liwe, tote Ň Ļ wiadomo Ļę , Ň e Tilling stoi po jej stronie, napawała j Ģ otuch Ģ .

Dwa tygodnie pó Ņ niej, kiedy kurnik został ju Ň zreperowany, Merab rozpocz ħ ła hodowl ħ kur i po jakim Ļ czasie

zdołała zapewni ę sobie stały dochód ze sprzeda Ň y jaj. Wszystkie pieni Ģ dze przeznaczała na potrzeby wioski, szyb-

ko jednak odkryła, Ň e wymaga to sporej pomysłowo Ļ ci, gdy Ň jej dziadek, który uwa Ň ał takie post ħ powanie za nie-

dopuszczalne „rozpieszczanie wie Ļ niaków”, gdyby si ħ o tym dowiedział, na pewno stanowczo zabroniłby jej roz-

dawa ę po Ň ywne zupy i lekarstwa chorym mieszka ı com wioski. Na szcz ħĻ cie oni tak Ň e byli w pełni Ļ wiadomi, Ň e

jej działalno Ļę musi pozosta ę w ukryciu, i pan Hartfield nigdy nawet nie podejrzewał, co dzieje si ħ pod jego bo-

kiem.

Dziadek Merab Ň ył jeszcze przez siedem lat i do samej Ļ mierci był zimny i nieust ħ pliwy. Przez pierwsze pi ħę

lat, kiedy wci ĢŇ mógł si ħ rusza ę , wyje Ň d Ň ał od czasu do czasu do Londynu, gdzie spotykał si ħ na lunchu w swoim

klubie z młodym kuzynem Rowlandem, wzywanym specjalnie na t ħ okazj ħ ze swojej posiadło Ļ ci w Wiltshire.

Hawksley Elizabeth - Testament.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: