Chłopi_ Władysław Reymont.pdf

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Niniejsza książka została udostępniona do nieodpłatnej publikacji na stronie www.expressivo.info

WŁADYSŁAW STANISŁAW REYMONT

CHŁOPI

TOM PIERWSZY: JESIEŃ

ROZDZIAŁ 1

- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

- Na wieki wieków, moja Agato, a dokąd to wędrujecie, co?

- We świat, do ludzi, dobrodzieju kochany - w tyli świat!... - zakreśliła kijaszkiem łuk od

wschodu do zachodu. Ksiądz spojrzał bezwiednie w tę dal i rychło przywarł oczy, bo nad za-

chodem wisiało oślepiające słońce; a potem spytał ciszej, lękliwiej jakby...

- Wypędzili was Kłębowie, co? A może to ino niezgoda?... może...

Nie zaraz odrzekła, wyprostowała się nieco, powlekła ciężko starymi wypełzłymi oczami

po polach ojesieniałych, pustych i po dachach wsi, zanurzonej w sadach.

- I... nie wypędzali... jakżeby... dobre są ludzie - krewniaki. Niezgody też nijakiej być nie

było. Samam ino zmiarkowała, że trza mi w świat. Z cudzego woza to złaź choć i w pół mo-

rza.

Trza było... roboty już la mnie nie miały... na zimę idzie, to jakże - darmo mi to dadzą

warzę abo i ten kąt do spania?...

A że rychtyk i ciołka odsadzili od maci... a i gąski, bo to już zimne nocki, trza zagnać pod

strzechę, tom i zrobiła miejsce... jakże, bydlątek szkoda, Boże, stworzenie też... A ludzie do-

bre, bo mię choć latem przytulą, kąta ani tej łyżki strawy nie żałują, że se człowiek kiej jaka

gospodyni paraduje...

A na zimę we świat, po proszonym.

Niewiela mi potrza, to se u dobrych ludzi uproszę i do zwiesny z Panajezusową łaską

przechyrlam, a jeszcze się coś niecoś grosza uścibi - to rychtyk la nich na przednowek...

krewniaki przeciech...

A już ta Jezusiczek przenajsłodszy biedoty opuścić nie opuści.

- Nie opuści, nie - zawołał gorąco i wstydliwie wsadził jej w garść złotówkę.

- Dobrodzieju nasz serdeczny, dobrodzieju!

Przypadła mu do kolan roztrzęsioną głową, a łzy jak groch posypały się po jej twarzy

szarej i zradlonej jak te jesienne podorówki.

- Idźcie z Bogiem, idźcie - szeptał zakłopotany podnosząc ją z ziemi.

Zebrała drżącymi rękami torby i kijaszek z jeżem na końcu, przeżegnała się i poszła sze-

roką, wyboistą drogą ku lasom; raz w raz tylko odwracała się ku wsi, ku polom, na których

kopano kartofle; i na te dymy pastusich ognisk, co się snuły nisko nad ścierniskami - poglą-

dała żałośnie, aż i zniknęła za przydrożnymi krzami .

A ksiądz usiadł z powrotem na kółkach od pługa, zażył tabaki i rozłożył brewiarz, ale

oczy ześlizgiwały mu się z czerwonych liter i leciały po ogromnych, w jesiennej zadumie

pogrążonych ziemiach, to po bladym niebie błądziły lub zatrzymywały się na parobku, po-

chylonym nad pługiem.

- Walek... bruzda krzywa... te... - zawołał unosząc się nieco i chodził już oczami krok za

krokiem za parą tłustych siwków, ciągnących pług ze skrzypem.

Zaczął znowu bezwiednie przebiegać czerwone litery brewiarza i poruszać ustami, ale co

chwila gonił oczami siwki, to stadko wron, które ostrożnie, z wyciągniętymi dziobami pod-

skakiwały w bruździe i raz w raz, za każdym świstem bata, za każdym nawrotem pługa, pod-

rywały się ciężko, padały zaraz na zorane zagony i ostrzyły dzioby o twarde, zeschłe skiby.

- Walek! a śmignij no prawą po portkach, bo zostaje!

Uśmiechnął się, bo jakoż po bacie prawa już równo ciągnęła, a gdy konie doszły do dro-

gi, uniósł się żywo poklepał je przyjaźnie po karkach, aż wyciągały do niego nozdrza i przy-

jacielsko obwąchiwały twarz.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: