by śpiewem nie wybuchnąć, jak nagłymi łzami
kiedy się miała matka rodzić owej nocy
temu, co już nadchodził, władając wiekami.
Więc tylko wskazywali, w locie zatajeni,
do chaty Joachima cichą drogę polną
i pieśń czuli skupioną w sobie i w przestrzeni
lecz ku ziemi się zniżyć nie było im wolno.
W zamęt wpadli oboje, całkiem dla nich nowy,
biedziła się sąsiadka nad sprawą zawiłą
stary tłumił przezornie ryk swej czarnej krowy,
bo takim jak tej nocy nigdy nic nie było.
Jagoda45