Puszkin Aleksander - Bajka o carze Sałtanie.pdf - ALEKSANDER PUSZKIN - koni86

Jan Brzechwa

BAJKA O CARZE SAŁTANIE

o jego synu sławnym i potężnym bohaterze księciu

Gwidonie Sałtanowiczu

i o pięknej księżniczce Łabęczicy

Trzy dziewoje przy okienku

Tkały lnianą nitkę cienką.

"Gdybym tak carycą była -

Pierwsza siostra przemówiła -

To bym obiad na świat cały

Zgotowała doskonały."

"Gdybym ja carycą była -

Druga siostra oświadczyła -

To na cały świat bez mała

Sama płótna bym utkała."

"Gdyby mnie wziął car za żonę -

Rzekła trzecia nad wrzecionem -

Urodziłabym carowi

Bohatera co się zowie!"

Ledwie wyrzec to zdążyły,

Cicho drzwi się otworzyły

I w świetlicy nagle staje

Car, co władał owym krajem.

Nie wiedziały siostry o tym,

Że stał właśnie poza płotem

I ostatniej słysząc słowa

Tę ostatnią umiłował.

"Witaj! - mówi do niej grzecznie -

Bądź carycą i koniecznie

Daj mi, jeśli chęć twa szczera,

Z końcem września - bohatera.

A zaś wy, siostrzyczki obie,

Jako że tak życzę sobie,

Opuszczajcie swe domostwo,

Jedźcie za mną i za siostrą -

Tkaczkę z jednej z was uczynię,

A z tej drugiej - kuchmistrzynię!"

Wyszedł car i gwarną rzeszą

Do pałacu wszyscy śpieszą.

Car odkładać nic nie lubił,

Narzeczoną więc poślubił

I z małżonką swą po społu

Siadł ucztować wnet do stołu.

Zaś po uczcie ze świetlicy

Młodą parę do łożnicy

Ze słoniowej białej kości

Zaniósł poczet zacnych gości,

Tam ich samych zostawili

I rozeszli się po chwili.

W kuchni złości się kucharka,

Nad warsztatem tkaczka sarka,

Każda we łzach gorzkich tonie -

Tak zazdroszczą młodej żonie.

A carowa w swej łożnicy

Dotrzymała obietnicy

I poczęła tejże nocy.

Była wojna na Północy,

Więc car Sałtan ruszył w drogę

I pożegnał swą niebogę

Napomniawszy w krótkim słowie,

Żeby dbała o swe zdrowie.

Gdy tak walczył car daleko,

Gdzieś za siódmą górą, rzeką,

Nastąpiło rozwiązanie.

Syn był wprost jak malowanie,

A caryca nad dziecięciem

Jak orlica nad orlęciem.

Gońca z listem śle carowa,

By się ojciec uradował.

A kucharka z tkaczką cicho,

Z swatką - babą Babarychą,

Na złośliwość tę się ważą,

Że przytrzymać gońca każą.

Ślą innego z wieścią nową

Pisząc w liście słowo w słowo:

Przyszła na świat ni to córka,

Ni to syn - coś na kształt szczurka,

Na kształt myszki albo żabki,

Czyli jakiś stworek rzadki."

Gdy usłyszał car od gońca,

Jaka przyszła wieść gorsząca,

Zaczął gniewać się i biesić

I już gońca chciał powiesić,

Ale jeszcze zmiękł tym razem

I odesłał go z rozkazem:

"Czekać cara, aż tę sprawę

Sam rozsądzi zgodnie z prawem."

Wiózł orędzie carskie goniec

I przyjechał z nim na koniec.

A kucharka z tkaczką cicho,

Z swatką - babą Babarychą,

Dalej knują zdradę swoją,

Nieprzytomnie gońca poją,

Pismo z torby wykradają

I na inne zamieniają.

Za czym goniec pijaniutki

Przywiózł taki rozkaz krótki:

"Car poleca swym bojarom,

By nie zwlekać długo z karą,

Lecz carową wraz z przypłodem

Potajemnie wrzucić w wodę."

Zasmucili się bojarzy,

Zamyślili się o carze

I o młodej jego żonie,

Po czym tłumnie weszli do niej,

Wolę cara ogłosili

I do beczki w tejże chwili

Posadzili syna z matką,

Potoczyli beczkę gładko

I spuścili ją od razu

Na ocean - w myśl rozkazu.

W niebie gwiazda się zapala,

W oceanie pluszcze fala,

Po niebiosach obłok płynie,

Beczka płynie po głębinie.

Jak bolesna, smutna wdowa

W beczce miota się carowa.

Gdy zaś ona łka żałośnie,

Dziecię z każdą chwilą rośnie

I rozwija się wspaniale,

I przynagla tylko falę:

"Falo moja, falo wodna,

Tyś swawolna i swobodna,

Ty kamienie morskie toczysz,

Ty piaszczyste brzegi moczysz,

Ty wynosisz nad odmęty

Wszelkie nawy i okręty,

Ty, gdzie tylko chcesz, tam pluszczesz,

Przed zagładą ty nas ustrzeż,

Duszę zbaw od męki wieczniej,

Wyrzuć nas na ląd bezpieczny!"

I spełniła prośbę fala,

Wnet przygnała beczkę z dala,

Miękko ją na brzeg zepchnęła

I wolniutko odpłynęła.

Matka z dzieckiem ocaleli,

Wydostali się z topieli,

Lecz kto z beczki ich wyzwoli?

Czyż opuści Bóg w niedoli?

Syn nogami wparł się w beczkę

I natężył się troszeczkę,

Jeszcze dno pocisnął ręką:

"Jakby tutaj nam okienko

Wybić w beczce? Wiem, co zrobię!"

Wypchnął dno i wyszedł sobie.

Już są wolni matka z synem,

Widzą pośród mgieł wyżynę,

Sine morze z każdej strony,

Na wyżynie - dąb zielony.

Myśli syn: "Kto jeść zamierza,

Temu przyda się wieczerza."

Więc dębowy konar łamie,

Zgina łuk potężne ramię,

Od krzyżyka sznurek zrywa -

Już napięta jest cięciwa.

Jeszcze się o pręt zatroszczył,

W lekką strzałę go zaostrzył

I w dolinę nieboraczek

Poszedł szukać dzikich kaczek.

Ledwie wyszedł na brzeg miękki,

Słyszy naraz jakieś jęki.

Snadź na morzu coś się dzieje.

Patrzy - co to? Puch bieleje,

Łabędzica fale pruje,

Nad nią groźny sęp kołuje.

Ona, biedna, cała drżąca

Wodę mąci i roztrąca -

On już szpony rozczapierzył,

Krwawym dziobem się zamierzył...

Lecz zagrała właśnie strzała,

Sępa w szyję połechtała,

Krew spłynęła do czeluści,

A carewicz łuk opuści,

Spojrzy - sęp rażony ciosem

Tonie, ludzkim jęcząc głosem.

Łabędzica obok płynie,

Płynie obok po głębinie,

Złego sępa dziobem bodzie,

Bije skrzydłem, topi w wodzie,

Po czym, z zemsty swojej rada,

Po rosyjsku tak powiada:

"Carewiczu, mój wybawco,

Ocalenia mego sprawco,

Bez urazy przebolejesz

To, że dziś przeze mnie nie jesz

I że strzałę fala zmiata -

Taka strata, to nie strata.

Dobroć twoją odwzajemnię,

Będziesz miał pożytek ze mnie.

Nie łabędzia słyszysz słowa -

Tyś dziewczynę uratował.

I nie sęp w odmętach znika -

Tyś postrzelił czarownika.

Puszkin Aleksander - Bajka o carze Sałtanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: