Tom Clancy - Suma wszystkich strachow t.1.pdf - Tom Clancy - Suma wszystkich strachow - Jurand2007

Tom Clancy

SUMA WSZYSTKICH

STRACHÓW

TOM 1

(Przełożył: Piotr Siemion)

Jeśli posadzić przy jednym stole najodważniejszego

marynarza, najbardziej nieustraszonego lotnika

i najmężniejszego żołnierza - cóż ujrzymy? Jak się sumuje

ich strach.

Winston Churchill

Dwaj adwersarze wytoczyli swoje wojska na błonia Camlan,

by wszcząć rokowania. Obie strony były uzbrojone po zęby,

obie też podejrzewały skrycie, że przeciwnik zechce

spróbować jakiejś sztuczki albo fortelu. Rokowania

postępowały wyśmienicie, gdy naraz jednego z rycerzy

ukąsiła żmija. Rycerz wyszarpnął miecz, by zabić gada.

Na widok obnażonego ostrza, inni rycerze runęli na siebie,

wszczynając straszliwą rzeź-

Kronikarz (...) uściśla, iż rzeź okazała się szczególnie

krwawa dlatego, że do bitwy doszło przypadkiem, a tym

samym nikt nie zdążył się do niej przygotować.

Herman Kahn, “O wojnie termojądrowej”

Prolog

ZŁAMANA STRZAŁA

“Jako wilk na owczarnię...” - powtarzali później w nieskończoność

komentatorzy, którzy uznali, że sławny wers lorda Byrona najtrafniej oddaje

atmosferę syryjskiej ofensywy na bronione przez Izrael Wzgórza Golan o godzinie

czternastej czasu miejscowego, szóstego października tysiąc dziewięćset

siedemdziesiątego trzeciego roku. Nie ulega także wątpliwości, że takim właśnie

obrazem delektowali się w myślach co bardziej poetycko nastawieni dowódcy

syryjscy, dopracowując szczegóły operacji, w czasie której na pozycje izraelskie

rzucić mieli taką liczbę czołgów i artylerii, o jakiej się nie śniło najbardziej

chełpliwym generałom pancernych dywizji Hitlera.

Tak się jednak złożyło, że owieczki, na które w ów ponury październikowy

dzień skoczyła armia syryjska, bardziej przypominały dzikie muflony podczas

jesiennej rui niż jagniątka opisywane w bukolicznej poezji. Dwie trzymające

Wzgórza Golan brygady izraelskie stanowiły doborowe jednostki. Mimo

dziewięciokrotnej przewagi przeciwnika, Siódma Brygada nie drgnęła nawet i

utrzymała północną część Golanu, dzięki swojej sieci umocnień, umiejętnie wiążącej

sztywność obrony z manewrowością. Poszczególne gniazda oporu broniły się zajadle,

spychając natarcie Syryjczyków w wąskie skalne doliny, gdzie napastnik trafiał pod

ogień manewrujących izraelskich czołgów, czuwających dotąd w zasadzce za

Fioletową Linią. Kiedy drugiego dnia nadciągnęły posiłki, obrońcy nadal panowali

nad sytuacją, chociaż wciąż groziła wymknięciem się spod kontroli. Po czterech

dniach walk z Siódmą Brygadą, syryjska armia pancerna dymiła na pobojowisku, nie

zdoławszy sforsować izraelskiej obrony.

Brygada “Barah” (czyli “Grom”), broniąca południowej części Wzgórz Golan,

nie miała jednak aż tyle szczęścia. Teren dawał tu mniej szans na skuteczną obronę, a

dowództwo syryjskie wykazało większy talent. W ciągu kilku godzin obrona

“Gromu” rozpadła się na kilka części. Wprawdzie każda z izolowanych grup okazała

się groźniejsza niż gniazdo żmij, lecz syryjskie zagony pancerne natychmiast runęły

w powstałe luki, kierując się w stronę strategicznego celu, za który obrano Jezioro

Galilejskie. Bitwa, jaka się wywiązała w ciągu następnych trzydziestu sześciu godzin,

stanowiła dla armii izraelskiej najcięższą próbę od czasu wojny w tysiąc dziewięćset

czterdziestym ósmym roku.

Drugi rzut zaczął wzmacniać obronę dopiero nazajutrz. Odwody musiano

kierować w rejon walk w sposób rozdrobniony, zatykając dziury, blokując szosy czy

wręcz zagradzając drogę własnym oddziałom, które załamały się w ogniu walki i po

raz pierwszy w historii Izraela ruszyły do ucieczki pod naciskiem arabskiego natarcia.

Dopiero na trzeci dzień Izrael zdołał skupić siły w pancerną pięść i najpierw

otoczono, a potem zdruzgotano wojska syryjskie, które dokonały tak głębokiego

przełamania. Rozjuszeni żołnierze izraelscy bez chwili zwłoki przeszli do

kontrnatarcia, odrzucając Syryjczyków w stronę ich stolicy i zmuszając do poddania

się na równinie pełnej spalonych czołgów i przerażonych mężczyzn. Gdy zapadał

zmierzch, szturmowcy z obu brygad usłyszeli w radiostacjach skierowany do nich

komunikat najwyższego dowództwa Sił Zbrojnych Izraela:

OCALILIŚCIE NARÓD IZRAELSKI.

Tak było w istocie. Mimo to jednak poza Izraelem, nawet w szkołach, w

których wykłada się sztukę wojskową, mało kto pamięta o tamtej epickiej bitwie.

Podobnie jak podczas wojny sześciodniowej w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym

siódmym roku, całą uwagę i podziw świata skupiły na sobie spektakularne działania

wojskowe na Synaju: forsowanie Kanału Sueskiego, bitwa o “Chiński Folwark” czy

okrążenie egipskiej Trzeciej Armii. Może to dziwić, zważywszy straszliwe

ewentualne skutki walk o Golan, u samych bram Izraela. Ci żołnierze Siódmej

Brygady i brygady “Grom”, którzy przeżyli wojnę, zdawali sobie jednak sprawę ze

swoich zasług, a oficerowie obu jednostek mogli pocieszać się myślą, że miara talentu

i odwagi, jakiej wymagała bitwa o Wzgórza, stawia ich na równi z obrońcami

Termopili, Bastogne i Gloucester Hill.

Każda wojna zna ironiczne zrządzenia losu, a wojna październikowa nie

stanowi wyjątku. Jak często bywa podczas heroicznej obrony, poświęcenie żołnierzy i

tym razem okazało się niepotrzebne; czy raczej, nie byłoby potrzebne, gdyby wywiad

izraelski właściwie odczytał doniesienia z Syrii. Gdyby nie pomyłka sztabu,

dwanaście godzin przed atakiem wcielono by w życie gotowe plany, w porę

wzmacniając odwodami linię obrony na Wzgórzach Golan. Przy takim obrocie

sprawy, nie doszłoby po prostu do heroicznej obrony pozycji, i nie musiałoby zginąć

tylu czołgistów i piechurów. Ich liczba była tak wielka, że dopiero po kilku tygo-

dniach ujawniono straty własne dumnemu lecz dotkliwie zranionemu narodowi.

Gdyby zareagowano wcześniej na doniesienia, masakra dosięgłaby Syryjczyków

daleko przed Fioletową Linią, i nie pomogłaby im w niczym ogromna kolekcja

radzieckich czołgów i armat; trudno zaś byłoby sławić pamięć masakry. Nigdy nie

udało się przy tym wyjaśnić do końca, dlaczego zawiodło wówczas rozpoznanie

sytuacji. Czy osławiony Mossad nie zdołał zorientować się w arabskim planie? Czy

też może izraelscy politycy nie potrafili skorzystać z otrzymanego ostrzeżenia?

Kwestią tą wkrótce zajęła się, oczywiście, prasa całego świata, rozpisując się jednak

głównie na temat zaskakującego ataku wojsk egipskich i przerwania przez nie

okrzyczanej linii Bar-Lewa podczas forsowania Kanału Sueskiego.

Równie poważny, lecz mniej widoczny okazał się tu zasadniczy błąd

popełniony kilka lat wcześniej przez tak zwykle wszechwiedzący sztab generalny

Izraela. Mimo znakomitego wyposażenia w działa, izraelskie wojsko nie miało w

swoim składzie zbyt wiele artylerii rakietowej, szczególnie z punktu widzenia

radzieckiej doktryny wojennej. Zamiast polegać na skoncentrowanych

ugrupowaniach ruchomej artylerii polowej, Izraelczycy zdali się prawie całkowicie na

moździerze, których duża liczba nie kompensowała niewielkiego zasięgu, a także na

lotnictwo wsparcia taktycznego. Skutek był taki, że podczas walk o Golan na jedno

izraelskie działo przypadało dwanaście luf syryjskich, a na baterie izraelskie spadała

lawina ognia nie pozwalająca skutecznie wspierać własnej, słabnącej obrony. Błąd ten

kosztował Izrael życie wielu żołnierzy.

Jak bywa z większością zgubnych błędów, także w opisywanej tu historii

zawinili ludzie inteligentni i działający w najszlachetniejszych zamiarach. Te same

myśliwce bombardujące, które atakowały Golan, ponad godzinę później potrafiły już

siec ognistym deszczem okolice Suezu. Izraelskie siły powietrzne były bowiem

pierwszą flotą lotniczą świata, w której zajęto się “martwym czasem” między

kolejnymi lotami bojowymi. Obsługa naziemna ćwiczyła się więc w swoich

działaniach dokładnie w ten sam sposób jak mechanicy samochodów wyścigowych, a

jej szybkość i umiejętności podwajały w efekcie skuteczność bojową każdej maszyny,

dzięki czemu lotnictwo izraelskie zyskało na elastyczności i sile rażenia. Nic

dziwnego, że jeden phantom i skykawk wydawał się sztabowcom bardziej godny

uwagi niż tuzin haubic samobieżnych.

Izraelscy sztabowcy odpowiedzialni za plan operacyjny zapomnieli jednak

wziąć pod uwagę, że Arabowie zostali uzbrojeni przez Moskwę, a co za tym idzie,

przejęli także radziecką myśl taktyczną. ZSRR,, który liczył się zawsze z perspektywą

zmagań z lotnictwem NATO, niewątpliwie lepszym od radzieckiego, wcześniej skupił

Tom Clancy - Suma wszystkich strachow t.1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: