Patterson James - Maximum Ride 02 - Żegnaj szkoło, na zawsze.pdf - anku35

James Patterson

Żegnaj, Szkoło - Na Zawsze

Maximum Ride Tom II

Ostrzeżenie

Jeżeli odważysz się to przeczytać, weźmiesz udział w

Eksperymencie. Wiem, że brzmi to trochę tajemniczo, ale na razie

mogę powiedzieć tylko tyle.

Max

Część I

ZERO RODZICOW, ZERO SZKOŁY, ZERO ZASAD

Szybowanie, śmiganie, szusowanie, swobodny lot, fantastyczne jazdy na

prądach powietrznych - nie ma nic lepszego. Jak okiem sięgnąć, byliśmy

jedynymi żywymi duszami w promieniu wielu kilometrów na tym bezkresnym,

przejrzystym błękicie nieba. Chcecie, żeby wam skoczyła adrenalina? Złóżcie

skrzydła i zapikujcie pionowo w dół, tak przez jakieś dwa kilometry, a potem

szszu! Rozłóżcie skrzydła, wczepcie się w prąd powietrzny i prujcie przed

siebie. Boże, nie ma nic lepszego, fajniejszego, bardziej podniecającego.

Dobra, jesteśmy mutantami, odmieńcami, ale słuchajcie, fruwanie... No, nie

bez powodu się o nim śni.

- Jejuniu! - wrzasnął Gazownik z przejęciem. - UFO!

Policzyłam do dziesięciu. Tam, gdzie wskazywał, nie było niczego. Jak

zwykle.

- Przez pierwsze pięćdziesiąt razy było zabawnie - wycedziłam. - A teraz to

już sama nie wiem...

Gazik zachichotał, odskoczywszy na bezpieczną odległość. Nie ma to jak

poczucie humoru ośmiolatka.

- Max! Daleko do Waszyngtonu? - spytała Kuks, doganiając mnie.

Była zmęczona - mieliśmy za sobą długi, przykry dzień. Kolejny długi,

przykry dzień z szeregu długich, przykrych dni. Gdyby mi się trafił dobry,

przyjemny dzień, pewnie bym padła z wrażenia.

- Za godzinę... może półtorej - oceniłam.

Kuks nie odpowiedziała. Rzuciłam okiem na resztę stada. Kieł, Iggy i ja

trzymaliśmy się, ale mamy kondycję. Młodsi też mają, zwłaszcza w porównaniu

ze słabowitymi niezmutowanymi ludźmi, ale nawet oni w końcu się męczą.

Sytuacja wygląda tak - mówię to do tych, którzy do nas dopiero dołączyli.

Jest nas sześcioro: Angela, która ma sześć lat, ośmioletni Gazownik, Iggy, ślepy

czternastolatek, jedenastoletnia Kuks, Kieł i ja (Max) - oboje też mamy po

czternaście lat. Uciekliśmy z laboratorium, w którym nas wychowano, dano

skrzydła i rozmaite umiejętności. Chcą nas odzyskać - za wszelką cenę. Ale my

nie wrócimy. Nigdy.

Wzięłam Totala pod drugą pachę, dziękując niebiosom, że nie waży więcej

niż dziesięć kilo. Rozejrzał się sennie, ułożył mi się na ręce i znowu zasnął.

Wiatr rozwiewał mu czarną sierść. Czy chciałam pieska? Nie. Czy

potrzebowałam pieska? Znowu nie. Uciekamy w szóstkę, ratujemy własne

życie, nie wiemy, kiedy trafi nam się jedzenie. Czy stać nas na karmienie psa?

Jak wam się wydaje? Nie.

- W porządku? - rzucił Kieł, zrównując się ze mną.

Jego skrzydła były czarne i poruszały się prawie bezszelestnie, jak on sam.

- Z czym? - spytałam. Bo miałam problem z migreną, z chipem, z

nieustannie nawijającym mi w głowie Głosem, z gojącą się raną postrzałową... -

Możesz uściślić?

- Ze śmiercią Ariego.

Oddech uwiązł mi w gardle. Tylko Kieł mógł mi to powiedzieć w oczy.

Tylko Kieł znał mnie na tyle dobrze i mógł sobie na to pozwolić.

Podczas ucieczki z Instytutu w Nowym Jorku oczywiście zjawili się

Likwidatorzy i fartuchy. Niech Bóg broni, żeby nam się coś czasem udało zrobić

bez wysiłku. Likwidatorzy, o ile jeszcze nie wiecie, to wilkopodobne stwory,

które ścigają nas nieustannie od chwili naszej ucieczki z laboratorium - albo

Szkoły, jak je nazywaliśmy. Jednym z nich był Ari. Stoczyliśmy walkę, jak

wiele razy przedtem, i nagle, ni stąd, ni zowąd, okazało się, że siedzę mu na

piersi i patrzę w jego martwe oczy, a on ma skręcony kark i głowę odchyloną

pod nieprawdopodobnym kątem.

To wszystko wydarzyło się dwadzieścia cztery godziny temu.

- Tylko jedno z was mogło przeżyć: ty albo on - powiedział spokojnie Kieł. -

Cieszę się, że wybrałaś siebie.

Odetchnęłam głęboko. Z Likwidatorami jest łatwo: zabicie kogoś to dla nich

nie problem, więc lepiej się z nimi nie cackać. Ale Ari był inny. Znałam go,

pamiętałam jako małego chłopca ze Szkoły.

No i jeszcze chodziło o ten ostatni, straszny krzyk ojca Ariego, Jeda,

ścigający mnie, gdy frunęłam tunelami:

„Zabiłaś własnego brata!".

Patterson James - Maximum Ride 02 - Żegnaj szkoło, na zawsze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: