Landon Juliet - Wbrew zasadom.pdf - Landon Juliet - glinka7-1987

Juliet Landon

zasadom

Rozdział pierwszy

Lekka klinga floretu młodego szermierza wygięła się, kiedy

sam jej koniec dotknął białej kamizelki ochronnej przeciwnika.

Walka była skończona i zwycięzca opuścił broń. Starszy z dwóch

fechtujących, lord Elyot senior, noszący tytuł markiza Sheenu

zaśmiał się serdecznie, rozbawiony własną porażką.

- Dobra robota, chłopcze - powiedział, oddając floret fecht-

mistrzowi, który właśnie do niego podszedł. - Chyba już ni

gdy z tobą nie wygram.

- Postaram się być lepszym od ciebie, sir. - Lord Nicholas

Elyot zdjął siatkową maskę ochronną. - Długo ćwiczyłem, by

osiągnąć obecne umiejętności. - Uścisnął wyciągniętą dłoń

ojca.

Szczerze podziwiał ojcowską zwinność i chybkość te

go niemłodego, bo pięćdziesięciodwuletniego już pana; tak

że jego refleks, bystre oko. Nie dostrzegał podobieństw, któ

re dla innych były oczywiste na pierwszy rzut oka. Dla pana

O'Shaunessy'ego były one uderzające. Trzydziestoletni lord

Elyot był kopią swego ojca: wysoki, barczysty, wąski w biod

rach, o długich nogach, miał sylwetkę godną greckiego boga.

Te same gęste, falujące włosy u markiza zdążyły już zamienić

się w bielusieńkie, u niego były kruczoczarne i to była chyba

jedyna wyraźna różnica między ojcem a synem. Uśmiech obu

niejedno kobiece serce przyprawiał o gwałtowne bicie.

Usiedli na ławce, czekając na początek następnej walki.

Markiz oparł się o ścianę, syn pochylił się do przodu, opiera

jąc ręce na udach.

- Nie byłeś dzisiaj w formie, prawda?

-Mógłbym szukać wymówek i powiedzieć, że owszem

- odparł markiz. - Tymczasem przeciwnie, nigdy nie byłem

w lepszej kondycji. Myśl mam zajętą różnymi problemami, ot

co. - Spojrzał na synowski profil. - Są ku temu powody, nie

sądzisz?

Lord Elyot się wyprostował.

- Być może. Gdzie zatem tkwi zmartwienie? Chodzi o Rich

mond czy o Londyn?

- O Richmond, Nick. Mówisz, że jutro zamierzasz wracać?

- Tak. Muszę jeszcze zamknąć kilka spraw tutaj, na miej

scu, i wyjeżdżam. Minęło prawie pięć tygodni, pora zająć się

sobą.

- Chciałeś powiedzieć, spódniczkami. Ciągle widujesz się

z tą Seleną Jak Jej Tam?

- Miss Selenie Jak Jej Tam dawno znudziło się moje towa

rzystwo. Nie jesteś na bieżąco, ojcze. - Lord Elyot zdjął wresz

cie kamizelkę ochronną i zaczął rozpinać koszulę.

- Jak dawno, mianowicie?

- Dość dawno. Czy to takie ważne? Uważam, że czas naj

wyższy zabrać naszego Setona do domu, zanim zdąży napy

tać sobie biedy. Nie rób takiej przerażonej miny, jeszcze nic

się nie stało, ale jak zostanie trochę dłużej w Londynie, z pew

nością nabroi. W Richmond znajdę dla niego zajęcie. Wespół

z naszym rządcą i ze mną może doglądać gospodarstwa, świe

że powietrze dobrze mu zrobi.

- Owszem. Moglibyście razem spróbować wytropić tych

niegodziwców...

- Znowu pojawili się kłusownicy?

- Żeby to było takie proste. - Markiz westchnął. - Donoszą

mi, że są jakieś kłopoty w parafii. Ktoś tam coś mataczy.

- Kto taki?

- W tym właśnie problem. Nie wiedzą. Idź się przebrać, po

tem ci opowiem.

Jak to często bywa, ci, którzy poważnie traktują swoją rolę

w społeczeństwie, przyjmują na siebie różne obowiązki, i tak

markiz był wielkim koniuszym na dworze króla Jerzego III,

nadto jeszcze sędzią pokoju. Kiedy wzywały go ważne zajęcia,

wynikające z pełnienia owych dwóch funkcji, Nicholas, jego

najstarszy syn, zarządzał rodowym majątkiem w Richmond

w hrabstwie Surrey.

Robił to bez oporów, wiedząc, że kiedyś ten majątek będzie

musiał przejąć. Położone nad Tamizą, zaledwie o dwie i pół

godziny jazdy od Londynu, Richmond miało świetną radę pa

rafialną, w której zasiadali proboszcz, co oczywiste, nauczyciel

lokalnej szkoły, kilku właścicieli ziemskich i dziedzic całego

majątku, czyli markiz.

Rada zajmowała się takimi sprawami, jak oświetlenie ulic

w miasteczku, stan dróg, pożary, przestępczość. Jednym sło

wem, organizowała środki i narzędzia dla utrzymania porząd

ku i zapewnienia bezpieczeństwa mieszkańcom. Ponadto wal-

czyła z biedotą i pod jej tymczasową kuratelę trafiali drobni

przestępcy, zwykle wywodzący się spośród biednych, zanim

zajął się nimi sąd, a także różni migranci, ludzie drogi, wę

drujący od wsi do wsi w poszukiwaniu chleba, pozbawieni

domu i ziemi.

Wielu było takich, od czasu gdy zlikwidowano w króle

stwie grunta gminne, łącząc dobra i przechodząc w rolnictwie

na system produkcji industrialnej. Trafiali oni do tak zwanych

„domów pracy". Był to angielski sposób radzenia sobie z nę

dzą i włóczęgostwem, zrodzonymi w następstwie likwidacji

gruntów gminnych, zapewniających dotąd wieśniakom chleb

i dach nad głową.

Ci, którzy nie mieli gdzie się schronić, szukali wsparcia.

Obowiązkiem rady parafialnej było znalezienie pracy dla tych

nieszczęśników, wtedy mogli odejść. Praktycznie „dom pra

cy" stawał się miejscem przymusowego przetrzymywania dla

tych, którzy już do niego trafili. Nie ma dla ciebie pracy, mu

sisz siedzieć i czekać.

- Jakiś człowiek paskudnie sobie poczyna - zaczął markiz

po powrocie syna. - Usiłuje przekupić kogoś z personelu „do

mu pracy", by wypuścił dwie ledwie przyjęte młode kobiety, że

niby do rodziny.

- Rada nie wie kto to?

- Nie. Rada daje pieniądze na dom i nie zadaje pytań. Nie

wtrącamy się. Trzeba zbadać tę sprawę, Nick. Nie możemy

zatrudniać przekupnych ludzi. Więcej, otóż kilka dni temu

z aresztu wyciągnięto zadłużoną rodzinę. Nikt nie potrafi po

wiedzieć, kto pomógł tym ludziom w ucieczce. Skoro znalazł

się opiekun, niech spłaci długi takich nieszczęśników i po-

Landon Juliet - Wbrew zasadom.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: