Layton Edith - 04 Uśmiech losu.pdf - CYKL - C'SERIES - glinka7-1987

Edith Layton

Uśmiech fosu

Barbarze Metzger, doskonalej pisarce,

przenikliwej czytelniczce i przyjaciółce z podziękowaniem

Kiedy odzyskał przytomność, przekonał się, że leży na

ziemi. Kręciło mu się w głowie. Próbował usiąść, ale przeszy

ła go fala Bólu tak silna, że zebrało mu się na wymioty. I tak

zresztą nie mógłby się poruszyć: coś bardzo ciężkiego przy-

gważdżało go do ziemi. Nie do wiary.

Huczało mu w głowie, ale spróbował się skupić, zapomnieć

o bólu i wrócić do świadomości. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętał,

było to, że jechał konno, rozmyślając nad słowami swojego oj

ca, A miał nad czym się zastanawiać. Tym razem wielokrotnie

słyszana litania skarg i żądań nabrała sensu. Nie zwracał więk

szej uwagi na trasę, ale też nie spodziewał się, że spadnie z ko

nia. Był doskonałym jeźdźcem, a pogoda dopisywała. Prawdę

mówiąc, właśnie po to zjechał z głównej drogi, żeby cieszyć się

dniem i odpocząć, gdyż cały ranek spędził w siodle.

Znalazł idealne miejsce, cichą, polną dróżkę pośród kwitną

cych na żółto pól rzepaku. Szkarłatne główki maków wyłaniały

się spośród trawy na łąkach, a jego wierzchowiec spokojnie po

suwał się naprzód. Dookoła śpiewały ptaki, a słońce grzało mile.

Pamiętał, że koń potknął się, zaskakując go tym całkowi

cie. Ściągnął z całej siły wodze, jakby chciał w ten sposób

podtrzymać zwierzę. Usłyszał też huk wystrzału.

Wystrzału? Zamrugał powiekami i poczuł, że kręci mu się

w głowie. Wojna się już skończyła, znajdował się w bezpiecz

nej Anglii, w swojej ojczyźnie. A jednak usłyszał wystrzał...

w chwilę potem, kiedy już czuł, że pada na ziemię.

Wokół zrobiło się jakoś ciemno: zaczął tracić zdolność wi

dzenia, a także jasność myśli. Przetarł oczy i drgnął. Na rę

ku miał krew. Rozmazał ją sobie po całej twarzy. Ostatnim

przebłyskiem świadomości stwierdził, że powinien chyba

wstać i pomóc swemu wierzchowcowi. Tyle tylko że koń le

żał na nim, utrudniając mu owo zadanie. Absurd tego faktu

rozbawił go na chwilę, a potem nastały ciemności.

Aleksandria zmywała naczynia po lunchu, kiedy usłysza

ła dobiegające od drzwi frontowych podekscytowane głosy.

Wprawdzie nie udało jej się odróżnić poszczególnych słów,

ale zamieszanie było tak wielkie, że nie mogła go zignoro

wać. Zbyt dobrze znała swych braci. Szybko odłożyła myty

właśnie talerz i pobiegła do przedsionka. Zdumiona ujrzała,

iż chłopcy zdejmują z zawiasów drzwi.

- Zwariowaliście? - spytała.

Rob odgarnął sobie z czoła kosmyk włosów i wtedy za

uważyła, że oczy błyszczą mu gorączkowo. Niespokojnie

przestąpił z nogi na nogę.

- Nie, Alły, ale musimy go na czymś przynieść, prawda? Nie

możemy go ciągnąć po ziemi. I skąd mielibyśmy wziąć sanie?

Najszybciej będzie na drzwiach! To niesłychane! - powiedział,

przyglądając się z fascynacją, jak Vincent i Kit próbują odśru

bować zawiasy. - Myśleliśmy, że już nie oddycha. Ja byłem te

go pewien. Ale Vin przyłożył mu dłoń do szyi i okazało się, że

żyje! Nasz dom jest najbliżej, więc przetransportujemy go tutaj.

- My? - mruknął Vin, walcząc z zawiasem. - Prosiłem tego ło

trzyka, żeby został z nim i odganiał od niego mrówki i dzikie

zwierzęta, a on uparł się, że będzie nam pomagał. Co prawda nie

dziwię się, że nie chciał tam zostać. Widok nie jest przyjemny,

Aleksandria westchnęła. Następna zraniona istota, która

trafi pod jej opiekę, kiedy chłopcy się znudzą.

- Zostawcie te drzwi - poleciła. - Wracajcie tam i spróbuj

cie się zająć tym zwierzęciem na miejscu. Jeśli jest duże, to

i tak nie pozwolę wam go zatrzymać.

Wszyscy trzej chłopcy popatrzyli na nią z otwartymi ustami.

- Gdzie je chcecie trzymać? - zapytała niecierpliwie. -

W szopie? Przecież tam ledwo starczy miejsca dla nieszczęs

nego Pioruna. I skąd wiecie, że to coś nie ma jakiejś zakaź-

nej choroby? Nie chcę, żeby Piorun się zaraził. Zróbcie, co

się da, a resztę pozostawcie matce naturze.

- To człowiek - powiedział Rob. - Ledwie żywy.

- Jest też i koń - dodał Vin, wracając do swego zajęcia. - Ale

moim zdaniem jemu nic się nie stało. Spłoszył się i krwawi, ale

to tylko draśnięcie. No i chyba nadwyrężył sobie ścięgno w no

dze. Ale ten człowiek długo już nie wytrzyma. Wygląda na to,

że mocno uderzył się w głowę, albo co. Nie wiadomo, ile stra

cił krwi on, a ile jego koń.

- O Boże! - Aleksandria wydała lekki okrzyk i zaczęła

zdejmować fartuch. - Dlaczego tak od razu nie mówiliście?

Zajmijcie się drzwiami. Ja przyniosę ręczniki, wodę, sole

trzeźwiące... Czy któryś z was wpadł na to, żeby wezwać le

karza? - Przyjrzała się im uważniej. - Tak myślałam. Rob,

przestań się gapić. Postaraj się być użyteczny. Osiodłaj Pio

runa i pędź po doktora. - Krytycznie przyjrzała się drzwiom.

- Przydałoby się trochę smalcu. Będziecie wałczyć z tymi sta

rymi zawiasami jeszcze przez rok, jeśli się ich nie nasmaru

je. I gdzie jest ten człowiek?

Znajdował się zaledwie o pół mili od nich i Aleksandria

przebyła tę odległość biegiem, ale kiedy znalazła się na miej

scu, pomyślała, że chyba i tak się spóźniła. Mężczyzna leżał

na skraju drogi, z nogami pod żywopłotem. Zatrzymała się

jak wryta, ciężko dysząc i przyciskając dłoń do serca. Czło

wiek ten był wysoki, dobrze ubrany, ale teraz przypominał

szmacianą lalkę niedbale rzuconą ręką dziecka. Głowę miał

odchyloną do tyłu i poszarzałą twarz. Jedna z nóg spoczy

wała pod jakimś nieprawdopodobnym kątem, a szyja wyglą

dała nie lepiej. Aleksandria wstrzymała oddech i dopiero gdy

przyjrzała się dokładniej, mogła stwierdzić, że to tylko spla

miona krwią chustka przekrzywiła się na szyi.

Vincent zauważył, co przykuło jej przerażony wzrok.

- Musiałem rozwiązać mu krawat, żeby sprawdzić, czy nie

ma tam rany - wyjaśnił. - Wszystko w porządku. Tyle mog

łem od razu ustalić. Tylko krew, sama widzisz. Może jego

Layton Edith - 04 Uśmiech losu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: