Simmons Deborah - 02 Najmilszy gość.pdf - Antologia - Świateczna róża - glinka7-1987

Deborah Simmons

Najmilszy go Ļę

Wydawca zamówił u mnie opowiadanie o Bo Ň ym Narodzeniu, proponuj Ģ c,

Ň ebym bohaterem uczyniła jednego z siedmiu braci de Burghów, o których ju Ň

wcze Ļ niej pisałam. Ostatecznie stan ħ ło na tym, Ň e to patriarcha rodu, Fawke de

Burgh, hrabia Campion, i dzieje jego miło Ļ ci do młodej, pełnej Ň ycia wdowy

zasługuj Ģ na to, by znale Ņę si ħ w zbiorze Ļ wi Ģ tecznych opowiada ı . Serce

dostojnego mo Ň nowładcy, ojca siedmiu dorosłych synów, podbiła urocza lady

Warwick, wnosz Ģ c do jego domu rado Ļę i sprawiaj Ģ c, Ň e atmosfera stała si ħ jeszcze

bardziej Ļ wi Ģ teczna.

Wesołych ĺ wi Ģ t! Deborah Simmons

Rozdział 1

Synowie nie przyjechali na Bo Ň e Narodzenie.

Fawke de Burgh, hrabia Campion, z zadum Ģ patrzył na g ħ st Ģ zawieruch ħ .

Sp ħ dzał czas samotnie, we własnej komnacie. Gdy otworzył okiennice, owiało go

mro Ņ ne powietrze i przyprószyły płatki Ļ niegu. Nie pami ħ tał równie złej pogody.

Podró Ň e zim Ģ nigdy nie nale Ň ały do łatwych, lecz w ostatnim tygodniu nikt przy

zdrowych zmysłach nie zaryzykowałby jazdy po skutych lodem drogach,

smaganych gwałtownymi Ļ nie Ň ycami, jakich nie było tu od dziesi ħ cioleci. Campion

nie zamierzał nara Ň a ę rodziny dla swojego kaprysu.

Mimo to nie krył rozczarowania. Przyzwyczaił si ħ do Ļ wi Ģ t w otoczeniu

potomstwa. Od pewnego czasu spotkania rodzinne odbywały si ħ tylko przy tej

okazji, a jeszcze nie poznał Ň ony jednego z synów i nie wzi Ģ ł na r ħ ce najmłodszego

wnuka.

Mo Ň e Ļ wi ħ ta byłyby zno Ļ niejsze, gdyby tylu jego synów nie opu Ļ ciło

rodzinnego gniazda. Z siedmiu dorodnych młodzianów tylko dwóch przebywało

obecnie na zamku Campion. Co prawda, serdecznie kochał ich wszystkich, lecz

wiedział, Ň e najmniej pociechy ma ze Stephena i Reynolda. Stephen, bystry

młodzieniec, dot Ģ d marnował Ň ycie, zbyt cz ħ sto zagl Ģ daj Ģ c do dzbana z winem.

Reynold z kolei, obarczony chrom Ģ nog Ģ , był wiecznie ponury i niczym nie umiał

si ħ cieszy ę .

Hrabia westchn Ģ ł. Nie oczekiwał, Ň e wszyscy jego synowie pozostan Ģ w

Campion; ale te Ň nie przeszło mu przez my Ļ l, Ň e tak wielu opu Ļ ci rodow Ģ

posiadło Ļę . Kto przejmie sched ħ po nim, gdy przyjdzie na to czas? Spadkobierca

był Dunstan, lecz najstarszy de Burgh miał do Ļę pracy we własnych wło Ļ ciach, a

tak Ň e w maj Ģ tku Ň ony. Zarówno Geoffrey, jak i Simon niedawno si ħ o Ň enili i

zamieszkali w domach Ň on. Robin nadzorował le ŇĢ c Ģ na południu posiadło Ļę

Dunstana, jedn Ģ z wielu, a Nicholas, spragniony przygód, doł Ģ czył do brata.

Campion był dumny z dokona ı synów i ich niezale Ň no Ļ ci, niemniej t ħ sknił za

nimi. Nie takich Ļ wi Ģ t oczekiwał. Na zamku brakowało równie Ň kobiecej r ħ ki. o

czym Campion, dwukrotny wdowiec, wiedział lepiej ni Ň ktokolwiek inny. Przez

kilka ostatnich lat Ň ona Dunstana dbała o to, by komnaty ozdabiano zieleni Ģ i

pilnowała przestrzegania wszystkich obyczajów. Kto si ħ tym zajmie pod jej

nieobecno Ļę ?

Co prawda, korzystaj Ģ c z chwilowej poprawy pogody, słu ŇĢ cy przynie Ļ li ju Ň

tradycyjne polano bo Ň onarodzeniowe i umie Ļ cili je w kominku. Zaplanowano sut Ģ

uczt ħ , lecz kto miał zatroszczy ę si ħ o wigilijne drzewko, a tak Ň e poprowadzi ę gry i

zabawy, za Ļ piewa ę i rozda ę prezenty? Campion mógłby spróbowa ę zast Ģ pi ę Ň on ħ

Dunstana, lecz nie potrafił wykrzesa ę z siebie entuzjazmu dla tego pomysłu,

zwłaszcza Ň e Stephen i Reynold nie doceniliby jego stara ı .

Na odgłos kroków przymkn Ģ ł okiennic ħ . Nie byłoby wskazane, by kto Ļ ujrzał

hrabiego pogr ĢŇ onego w rozmy Ļ laniach. Campion od pewnego czasu dostrzegał

wymowne spojrzenia mieszka ı ców zamku. Miał wra Ň enie, Ň e uwa Ň aj Ģ go za

niedoł ħŇ niej Ģ cego starca. Rzeczywi Ļ cie, lat mu nie ubywało, niemniej był tu panem

i wci ĢŇ potrafił tward Ģ r ħ k Ģ trzyma ę swoich rycerzy, a jak było trzeba, tak Ň e

synów.

Palce Campiona znieruchomiały, gdy nagle w Ļ ród bieli na zewn Ģ trz co Ļ si ħ

poruszyło. Pochylił si ħ , by lepiej widzie ę , lecz Ļ nieg uniemo Ň liwiał mu obserwacj ħ

okolicy. Zapewne nie istniało Ň adne zagro Ň enie, jednak hrabia postanowił wysła ę

sług ħ na zwiady. W tej samej chwili usłyszał za plecami głos zarz Ģ dcy.

– Panie! Panie! Ach, tu jeste Ļ . Widziałe Ļ ich? Kto Ļ stoi przy bramie, niewielka

grupa je Ņ d Ņ ców, walcz Ģ ze Ļ nie Ň yc Ģ ...

A zatem wzrok go nie mylił. Kto jednak przybywał w tak Ģ pogod ħ , o tak pó Ņ nej

porze? Wkrótce zapadnie zmrok.

– Niech wejd Ģ – zarz Ģ dził. Zamykaj Ģ c okiennice, wci ĢŇ my Ļ lał o nierozs Ģ dnych

podró Ň nych, którzy zdecydowali si ħ na jazd ħ w takich warunkach. Je Ļ li w Ļ ród nich

znalazłby si ħ jeden z jego synów, rado Ļę hrabiego ze spotkania byłaby

przytłumiona niezadowoleniem z powodu lekkomy Ļ lno Ļ ci potomka. Kogo innego

mógłby przywia ę wiatr? Z pewno Ļ ci Ģ nie wroga – nawet głupiec nie atakowałby

warowni Campion, bo ka Ň dy agresor zaczekałby na cieplejsze dni, podobnie jak

pielgrzymi i w ħ drowcy.

Mo Ň e to posłaniec z dworu. Oby jednak nie, gdy Ň posła ı cy najcz ħĻ ciej

przybywali ze złymi wie Ļ ciami. Ogarni ħ ty niepokojem hrabia opu Ļ cił komnat ħ .

Znał swoje obowi Ģ zki i zamierzał udzieli ę go Ļ ciny podró Ň nemu, który mimo

pogody zd ĢŇ ał do domu, a po drodze potrzebował odpoczynku. Campion zszedł

kr ħ tymi schodami do wielkiej sali, gdzie dał znak zarz Ģ dcy, by ten zapalił

dodatkowe pochodnie i nakazał przygotowanie posiłku i łó Ň ek dla przybyszów,

którzy wkrótce tu zawitaj Ģ .

Zarz Ģ dca przekazał polecenia słu Ň bie i wrócił do hrabiego.

– Ja Ļ nie pan Reynold wyszedł na spotkanie w ħ drowcom – zakomunikował.

Campion wiedział, Ň e jego syn poradzi sobie z przyj ħ ciem go Ļ ci. Mimo stale

obolałej nogi – a mo Ň e z jej powodu – Reynold był wyj Ģ tkowo wytrzymałym i

silnym m ħŇ czyzn Ģ .

– Czy mam nakaza ę wyniesienie gor Ģ cego wina z korzeniami? – spytał

zarz Ģ dca, a Campion skin Ģ ł głow Ģ , tłumi Ģ c irytacj ħ . Kiedy Ň ona Dunstana

mieszkała w zamku, pełniła obowi Ģ zki gospodyni i troszczyła si ħ o wszelkie

sprawy zwi Ģ zane z prowadzeniem domu. Szło jej tak dobrze, Ň e Campion zat ħ sknił

za kobiec Ģ r ħ k Ģ .

Kto Ļ b ħ dzie musiał zadba ę o ostrokrzewy i bluszcze, które trzeba zawiesi ę w

wielkiej sali. Chocia Ň zamek był czystszy ni Ň przed nastaniem rz Ģ dów Marion,

Campion dostrzegał brud na Ļ cianach, który nale Ň ało zeskroba ę . Po Ļ wi ħ cie Trzech

Króli wyda słu Ň bie polecenie przeprowadzenia generalnych porz Ģ dków.

Tymczasem polano bo Ň onarodzeniowe płon ħ ło w wielkiej sali, przestronnej i

wygodnie urz Ģ dzonej. Tej nocy go Ļ cie powinni by ę wdzi ħ czni za ka Ň de

zaoferowane im schronienie.

Na zewn Ģ trz stukały ko ı skie kopyta, po komnatach rozszedł si ħ szmer ludzkich

głosów. Hrabia zauwa Ň ył Wild ħ , jedn Ģ ze słu ŇĢ cych, która z niepokojem patrzyła

na drzwi wej Ļ ciowe. Niezwykle przes Ģ dna, przywi Ģ zywała ogromn Ģ wag ħ do tego,

kto pierwszy wejdzie. Campion u Ļ miechn Ģ ł si ħ wyrozumiale. Nie tylko ona

wierzyła, Ň e pierwsza osoba przekraczaj Ģ ca próg domu w przeddzie ı sylwestra

zwiastuje nadej Ļ cie nowego roku, a kto zjawi si ħ w Wigili ħ Bo Ň ego Narodzenia,

przes Ģ dzi o tym, czy Ļ wi ħ ta b ħ d Ģ radosne.

Przybycie ciemnowłosego m ħŇ czyzny uwa Ň ano za szcz ħĻ liwy znak, a poniewa Ň

Bóg obdarzył Campiona siedmioma synami o czarnych czuprynach, ich

dotychczasowe zimowe przyjazdy i wyjazdy niezmiennie zapewniały rodzinie

szcz ħĻ cie. Rzecz jasna, hrabia nie wierzył w te brednie, lecz w zamku panował

wi ħ kszy spokój, kiedy jego przes Ģ dni mieszka ı cy nie mieli powodów do obaw.

Tak wi ħ c Campion czekał na Reynolda, lecz kiedy drzwi otworzyły si ħ

gwałtownie, w progu nie pojawił si ħ nikt z rodziny. Do sali wpadło kilka osób,

gło Ļ no tupi Ģ c, a przewodziła im drobna posta ę w obszernej pelerynie, spod której

wystawała szeleszcz Ģ ca suknia. Zatem nie m ħŇ czyzna, lecz kobieta, u Ļ wiadomił

sobie Campion, a słu ŇĢ cy cicho westchn ħ li. Wszyscy z uwag Ģ patrzyli na nowo

przybył Ģ , a ona odrzuciła kaptur, spod którego wyłoniła si ħ głowa w

kruczoczarnych lokach.

– Hm. Przynajmniej ma ciemne włosy – mrukn ħ ła Wilda. Zdumiony Campion

szybko doszedł do siebie i zrobił krok naprzód. Nie wierzył we wró Ň by zwi Ģ zane z

kolorem włosów go Ļ ci, niemniej tak jak wszyscy był zaskoczony widokiem kobiety

Simmons Deborah - 02 Najmilszy gość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: