2006_3.pdf

Droga Prawda ¯ycie

(dwumiesiêcznik chrzeœcijañski)

· Rada redakcyjna:

Zbigniew L. Gadkowski (zlg@ol.onet.pl),

Andrzej Porêba (pandre@poczta.onet.pl)

Andrzej Nazimek (zimeryt@interia.pl)

· Redaguje: Zbigniew L. Gadkowski

· Wydawca:

Chrzeœcijañska Wspólnota

Zielonoœwi¹tkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

· Adres redakcji:

ul. Czechowa 1, 41–807 Zabrze

· Redakcja techniczna: Joanna Kaniszczak

(asia_kaniszczak@Jezus.pl)

· Komputeropisanie: Miros³awa Porêba,

Aneta Zerbe, Ewelina Twardowska

· Korekta: Maria Olech (maria-zo-

fia@wp.pl), Andrzej Porêba, Jeremiasz

Zerbe (nimrod@epf.pl)

· Ok³adka: Robert £opatka (rl22@op.pl),

Jan Stypu³a (redaktor@lupa.chwz.pl)

Materia³ów nie zamówionych redakcja nie

zwraca. Zastrzegamy sobie prawo do skra-

cania i adiustacji tekstów, oraz do zmiany

tytu³ów. Kopiowanie i powielanie dozwolo-

ne pod warunkiem druku tekstu w ca³oœci

z podaniem tytu³u oraz numeru pisma.

· Cena prenumeraty: roczna wynosi

30 z³, cena jednego egzemplarza 5,00 z³.

· Poczta e–mail: dpz@chwz.pl

· Internetowe archiwum: http://dpz.chwz.pl

W numerze

6 Twój stosunek do innych zale¿y od Twojej opinii o nich

7 Sk¹d wiem, ¿e Bóg istnieje? – James Kennedy

9 Wymówki - Henryk Turkanik

10 Czy znasz swoje powo³anie? - Szymon Matusiak

12 Idzie przed nimi - dr Józef Kajfosz

14 Odrodzenie - Janusz Weso³owski

19 Dom dzieci Bo¿ych - dr Andrzej Wantu³a

21 O ratunku cz³owieka mo¿liwym tylko w Jezusie - prof. dr h. Tadeusz J. Zieliñski

23 Pêædziesi¹tnica - Œwieto Tygodni - Victor Buksbazen

25 Narzekanie czy radoœæ? – Waldemar Œwi¹tkowski

26 T³o historyczne dzia³alnoœci proroków - Andrzej Porêba

28 Na ¿yczenie Czytelników

29 Wytrwa³oœæ w cierpieniu - Martin i Deidre Bobgan

30 Tego trzeba by³o spróbowaæ! - Aleksander Doro¿ko

30 Mi³oœæ oznacza... - Phil Bosmans

32 Z ¿ycia naszej Wspólnoty

34 Mo¿e dalsza edukacja

35 Wiedzieæ warto – Zbigniew L. Gadkowski

36 Historia Zboru w Zabrzu

Naucz mnie

AGNES C.

Nauka nasza oparta jest na wiernym

wyk³adzie Pisma Œwiêtego. Dla nas Pi-

smo Œwiête jest jedynym Ÿród³em i

norm¹ wiary chrzeœcijañskiej oraz

¿ycia chrzeœcijañskiego. Zgodnie z

nauk¹ Pisma Œwiêtego nie ma w nikim

innym zbawienia jak tylko w Jezusie

Chrystusie, jedynym Zbawicielu, Od-

kupicielu i Poœredniku, ukrzy¿owanym

i zmartwychwsta³ym Panu. Jego

œmieræ jest drog¹ do odkupienia i zba-

wienia. Wierz¹cy zostaje usprawiedli-

wiony jedynie z ³aski Bo¿ej. Zbawie-

nie nie mo¿na zyskaæ przez w³asne

zas³ugi, lecz jedynie przez zas³ugê Je-

zusa Chrystusa.

Wiara w Jezusa Chrystusa jest zu-

pe³nym zaufaniem Bogu, a dobre

uczynki wyp³ywaj¹ z tej ¿ywej wiary.

Cz³owiek czyni dobrze z wdziêczno-

œci za darowane mu zbawienie. Spo-

sób ¿ycia i uczynki nie s¹ wiêc czymœ

oderwanym od wiary, one nale¿¹ do

wiary i niej wyp³ywaj¹. Nie ma chrze-

œcijañskiej wiary bez chrzeœcijañskie-

go ¿ycia. Tam gdzie nie ma mi³oœci i

troski o drugiego cz³owieka, gdzie nie

s¹ przestrzegane przykazania Bo¿e,

tam nie ma wiary – prawdziwego

chrzeœcijañstwa.

Naucz mnie Panie siê modliæ do Ciebie.

Amen, niechaj bêdzie na ziemi jak i w niebie.

Niech s³owa moje prostot¹ p³yn¹,

I z g³êbi serca myœli wyp³yn¹.

Usuñ ob³udê, k³am i zgryzotê.

Niech modlê siê zawsze,

Nie wtedy, gdy mam ochotê.

Ty swoje dzieci zawsze wys³uchujesz,

I wed³ug potrzeb obdarowujesz.

Ty wiesz czego mi potrzeba,

Zanim Ciê poproszê – uchylasz mi nieba.

Do Ciebie wiêc proœby swe zanoszê,

O pomoc w k³opotach i troskach proszê.

Niechaj w modlitwie bêdê zawsze z Tob¹,

Niech bêdzie zawsze szczer¹ rozmow¹.

Bo¿e wybranie

BOGDAN JAROSZEWICZ

jest niesprawiedliwy i okrutny.

Nikt te¿ nie mo¿e powiedzieæ, ¿e

cz³owiek jest kuk³¹ lub robotem po-

zbawionym mo¿liwoœci wspó³praco-

wania z Bogiem. Bo¿e wybranie to

nie narzucony bezwolnemu cz³owie-

kowi akt ani konkurs wyboru, czy re-

zultat popularnej zasady „ja tobie, ty

mnie”, ale akt ³aski przez wiarê dla

tych, których przedtem zna³ (por. Rz

8,29) i którzy przejawiaj¹ szczer¹

chêæ wspó³pracy z Bogiem.

Nauka o wybraniu stanowi pro-

blem, z którym wielu nie mo¿e so-

bie poradziæ z powodu braku logicz-

nej i przekonuj¹cej, wolnej od uprze-

dzeñ interpretacji tej doktryny w opar-

ciu o Pismo Œwiête. Z doktryn¹ t¹

Pismo Œwiête ³¹czy naukê o powo-

³aniu i predestynacji.

O wybraniu czytamy w Starym i

w Nowym Testamencie; mamy

przyk³ady wybrania indywidualnego

(wybór Abrahama), jak i zbiorowe-

go - wybór Izraela. Wybranie zawsze

by³o powi¹zane z przymierzem, z

którego wynika³y przywileje i obo-

wi¹zki oraz obietnice. W Biblii

mamy siedem przymierzy, z których

dwa s¹ dominuj¹ce: przymierze Sta-

rego Testamentu i przymierze Nowe-

go Testamentu. Wybranie wynika z

planu Bo¿ego i œciœle ³¹czy siê z

upadkiem cz³owieka w grzech i ze

zbawieniem.

Pismo Œwiête wyraŸnie poucza,

¿e przez upadek jednego cz³owieka

przysz³o potêpienie na wszystkich

ludzi (Rz 5,18). Za przyk³adem

pierwszych rodziców wszyscy

grzesz¹ dziedzicz¹c nie grzech pier-

worodny i winê, ale skutki grzechu

pierworodnego, takie jak sk³onnoœæ

do z³ego i œmieræ. Grzech polega na

niepos³uszeñstwie, ³amaniu przyka-

zañ Bo¿ych, buncie, wrogoœci wobec

Boga. Grzech zas³uguje na gniew

Bo¿y, Jego przekleñstwo, s¹d i potê-

pienie.

Grzech deprawuje cz³owieka,

dzia³a jak narkotyk, który poci¹ga i

uzale¿nia, zniewala umys³, uczucia

i wolê. Cz³owiek ¿yj¹cy w grzechu,

niezbawiony, wed³ug Pisma Œwiête-

go jest œlepy duchowo (por. Ef 4,18),

umar³y duchowo (por. Ef 2,1), znaj-

duje siê w mocy ciemnoœci (por. Kol

1,13), nienawidzi œwiat³oœci (por. J

3,19-20), jest zmys³owy (por. 1Kor

2,14), zniewolony grzechem (por. J

8,34), ma skalany umys³ i sumienie

(por. Tt 1,15-16), jest wrogo usposo-

biony wobec Boga (por. Rz 8,7) i jest

pozbawiony bojaŸni Bo¿ej (por. Rz

3,18).

Biblia autorytatywnie stwierdza:

Ka¿dy, kto grzeszy, jest niewolnikiem

grzechu (J 8,34), i nie ma sprawie-

dliwego ani jednego… wszyscy zbo-

czyli (Rz 3,10.12). Jest to pesymi-

styczny obraz ludzi bez Boga. W tym

beznadziejnym stanie cz³owiek nie

ma mo¿liwoœci sam sobie pomóc,

siebie zbawiæ. Ta pomoc przychodzi

ze strony Boga w Jezusie Chrystu-

sie, który przyszed³ na ten œwiat, by

oddaæ ¿ycie swoje na okup za wielu

(por. Mt 20,28; Mk 10,45), aby zba-

wiæ darmo z ³aski tych, którzy

uwierz¹ w Niego i przyjm¹ Jego

ofiarê.

Bóg zbawia wybranych. Jego wy-

bór nie opiera siê na zas³ugach i kwa-

lifikacjach lub zabiegach cz³owieka,

ale na ³asce przez wiarê.

Wybranie jest suwerennym aktem

Boga, gdy¿ nikt nie by³ i nie mo¿e

byæ Jego doradc¹ ani nie mia³ i nie

ma wp³ywu na Jego decyzje. Zba-

wienie jest darem ³aski dla niegod-

nych, zniewolonych grzechem ludzi,

zas³uguj¹cych na potêpienie wiecz-

ne, których Bóg postanowi³ wybraæ

w Chrystusie i zbawiæ. Bo¿e wybra-

nie jest postanowieniem wyboru na

podstawie uprzedniej wiedzy i prze-

widywania reakcji cz³owieka na S³o-

wo Bo¿e i Jego ³askê. W Piœmie

Œwiêtym czytamy, ¿e Bóg tych, któ-

rych wczeœniej zna³, tych przezna-

czy³, powo³a³, usprawiedliwi³ i

uwielbi³ (por. Rz 8,29-30), nale¿¹ oni

do wybranych wed³ug postanowienia

Boga Ojca (por. 1P 1,1-2).

Nowy Testament mówi o wybra-

niu: (por. Ef 1,4-6.11; 2Ts 2,13-14; Dz

13,48; Rz 8,28-30; 9,11-24; J 6,37-65;

15,16; 1Kor 1,26-30; 2Tm 1,9; 1P 1,1-

2; Ap 13,8; 17,8).

Z tekstów biblijnych wyp³ywa na-

uka o wybraniu, jako Bo¿ym wybo-

rze do ¿ycia wiecznego nie z powo-

du zas³ug cz³owieka, ale z Jego ³aski

przez wiarê w Chrystusa, który

usprawiedliwia, odradza do nowego

¿ycia i zbawia. Jest to wybranie do

zbawienia.

Równa szansa dla wszystkich

Kluczowym tekstem biblijnej nauki

o wybraniu jest list Paw³a z Tarsu do

Efezjan, w którym wyra¿a przeko-

nanie, które po raz pierwszy pojawia

siê w teologii Nowego Testamentu:

Wybrani w Nim (w Chrystusie) przed

za³o¿eniem œwiata (por. Ef 1,4 -6.11).

Tekst ten wszyscy zwolennicy wy-

brania uznaj¹ za podstawowy, ale

przesuwaj¹ w nim akcent. Jedni

mocno podkreœlaj¹ wybrani przed

za³o¿eniem œwiata, a drudzy wybra-

ni w Chrystusie. Ten zwrot w Chry-

stusie jest charakterystyczny dla teo-

logii Paw³a i zgodny z tym, co

powiedzia³ Jezus Chrystus (por. J

15,1-6); powtarza siê on w jego li-

stach ponad 40 razy, choæ w innych

ksiêgach Nowego Testamentu prawie

w ogóle nie wystêpuje.

Co aposto³ Pawe³ chcia³ wyraziæ

przez zwrot: w Chrystusie wybra³

nas przed za³o¿eniem œwiata? Dwa

lata póŸniej Pawe³ pisze w Liœcie do

Tymoteusza: Bóg chce, aby wszyscy

ludzie byli zbawieni i doszli do po-

znania prawdy (1Tm 2,4). Je¿eli

przyjmiemy przekonanie o indywidu-

alnym wybraniu przed za³o¿eniem

œwiata, to z porównania tych dwóch

N ikt nie mo¿e powiedzieæ, ¿e Bóg

tekstów mo¿e wynikaæ sprzecznoœæ.

Bo w pierwszym tekœcie aposto³

mówi o wybraniu pewnych ludzi

przed za³o¿eniem œwiata, a w dru-

gim - ¿e Bóg chce zbawienia wszyst-

kich. Tutaj nale¿y powiedzieæ, ¿e

teologia aposto³a Paw³a zawsze by³a

praktyczna, nigdy nie by³a oderwana

od rzeczywistoœci i nie zawiera w

sobie sprzecznoœci. Zwróæmy uwa-

gê na to, ¿e Pawe³ mówi wybra³ nas,

a nie ka¿dego z nas, a to jest zasad-

nicza ró¿nica, która rzutuje na now¹

interpretacjê Bo¿ego wybrania. Prze-

konanie o indywidualnym wybraniu

przed za³o¿eniem œwiata, które za-

k³ada wszystkie znane teorie wybra-

nia, jest dowodem braku zrozumie-

nia myœli aposto³a Paw³a i przes¹-

dza o u³omnoœci ka¿dej teorii wybra-

nia oraz prowokuje uzasadnion¹ kry-

tykê. Nieco dalej w Liœcie do Efe-

zjan Pawe³ pisze niezwykle wa¿ne

s³owa: Mnie zosta³a okazana ³aska

(…), abym na œwiat³o wywiód³ tajem-

ny plan, ukryty od wieków w Bogu,

który (…) wykona³ w Jezusie Chry-

stusie, Panu naszym (Ef 3,8-9.11).

Bóg przed za³o¿eniem œwiata mia³

plan ogólny i plan szczegó³owy, któ-

ry sukcesywnie realizuje przez Chry-

stusa i w Chrystusie.

Wed³ug planu ogólnego Bóg posta-

nowi³ powo³aæ (por. Rz 8,28) i wy-

braæ zbiorowo lud Starego Przymie-

rza - Izrael, i lud nowego przymie-

rza - Koœció³. To by³o powo³anie i

wybranie ogólne, a nie indywidualne

przed za³o¿eniem œwiata (por. Rz

8,29; 1P 1,1-2). W Liœcie do Rzymian

aposto³ pisze o wybraniu Jakuba w

miejsce Ezawa, m³odszego w miej-

sce starszego, w czym widzia³ on

wzorzec wybrania Koœcio³a w miej-

sce Izraela. Jakuba umi³owa³em, a

Ezawem wzgardzi³em (Rz 9,13). Bóg

umi³owa³ Jakuba i Izrael, ale jesz-

cze bardziej umi³owa³ Koœció³ (por.

J 3,16). W od³amaniu, odrzuceniu

Izraela z powodu niewiary (por. Rz

11,15.19-20) i wybraniu Koœcio³a

aposto³ Pawe³ widzia³ pojednanie

œwiata, ¯ydów i pogan w Chrystusie

(por. Ef 2,14) na nowej zasadzie, z

³aski przez wiarê. To wybranie i po-

wo³anie Koœcio³a by³o tajemnic¹,

która jemu, aposto³owi pogan, zosta-

³a ods³oniêta (por. Ef 3,3-10; Rz

11,25; Kol 1,26). Na dowód tego

Pawe³ cytuje proroka Ozeasza, któ-

ry przynajmniej 750 lat przed Chry-

stusem prorokowa³: Nie mój lud na-

zwê moim ludem (…) i nazwani bêd¹

synami Boga ¿ywego (Rz 9,25-26).

Wed³ug planu szczegó³owego

ogólne powo³anie i wybranie w Sta-

rym Testamencie sta³o siê rzeczywi-

stoœci¹ w Abrahamie i na podstawie

obietnicy ka¿dy Izraelita przez fi-

zyczne urodzenie i obrzezkê wcho-

dzi³ do spo³ecznoœci ludu wybrane-

go. W Nowym Testamencie wybra-

nie staje siê rzeczywistoœci¹ w Chry-

stusie dla ka¿dego na podstawie ³aski

przez wiarê, narodzenia duchowego

z wody i Ducha Œwiêtego oraz ob-

rzezki serca, w duchu (por. Rz 2,29;

Kol 2,11). W Starym Testamencie

by³o wybranie w Abrahamie, na pod-

stawie obietnicy, narodzenia fizycz-

nego i obrzezki fizycznej. W Nowym

Testamencie jest wybranie w Chry-

stusie, na podstawie ³aski przez wia-

rê, narodzenia duchowego i obrzez-

ki duchowej.

W œwietle Pisma Œwiêtego trzeba

odró¿niæ powo³anie od wybrania,

wybór zbiorowy od indywidualnego,

wybór fizyczny od duchowego, wy-

bór do przywilejów od wyboru do

synostwa (por. Ef 1, 5) i wybór za-

mkniêty od otwartego. Wybranie w

Abrahamie by³o fizycznym i zbioro-

wym wybraniem Izraela do przywi-

lejów i jednoczeœnie zamkniêtym,

ograniczonym do narodu izraelskie-

go, z pewnymi wyj¹tkami. Wybra-

nie w Chrystusie jest duchowym i

indywidualnym wybraniem do syno-

stwa i jednoczeœnie otwartym dla

wszystkich bez wyj¹tku. Wybranie do

zbawienia zawsze by³o indywidual-

ne z t¹ ró¿nic¹, ¿e w Starym Testa-

mencie na podstawie zakonu, a w

Nowym Testamencie na podstawie

³aski przez wiarê. Bóg nigdy nie zba-

wia³ zbiorowo (por. Rz 11,2-5). On

zawsze, w ka¿dym pokoleniu Izra-

ela, okazywa³ zmi³owanie resztce

wybranych indywidualnie (Wj 33,19;

Rz 9,15-18).

Aby zrozumieæ wybranie i unik-

n¹æ z³udzenia, któremu kiedyœ ule-

gali ¯ydzi, a dzisiaj ulegaj¹ chrze-

œcijanie, nale¿y pamiêtaæ, ¿e: Nie

wszyscy, którzy pochodz¹ z Izraela,

s¹ Izraelitami (Rz 9,6), to znaczy

wybranymi. I podobnie nie wszyscy,

którzy s¹ chrzeœcijanami, s¹ wybra-

nymi. Pan Jezus powiedzia³: Wielu

jest wezwanych (powo³anych), ale

ma³o wybranych (Mt 22,14), wska-

zuj¹c ogólne powo³anie i indywidu-

alne wybranie do zbawienia. Pawe³

doskonale wiedzia³, ¿e zarówno

wœród ¯ydów, jak i chrzeœcijan s¹

powo³ani i wybrani. Ci z jego roda-

ków, którzy przyjêli Jezusa Chrystu-

sa, s¹ resztk¹ wed³ug wyboru z ³aski

(por. Rz 11,5). Pozostali z powodu

zatwardzia³oœci (Rz 11,7) i znieczu-

lenia (Rz 11,8), œlepoty (Rz 11,10) i

niewiary (Rz 11,20) zostali od³ama-

ni (Rz 11,20) i odrzuceni (Rz 11,15),

ale ich powo³anie ogólne i plan doty-

cz¹cy ich przysz³oœci, pozostaj¹ na-

dal aktualne (por. Rz 11,2), poniewa¿

nieodwo³alne jest powo³anie Bo¿e

(por. Rz 11,29). Odrzucenie przez

¯ydów Jezusa Chrystusa i nienawiœæ

do Niego (por. J 15,23) spowodowa-

³y, ¿e s¹ nieprzyjació³mi Bo¿ymi

(por. Rz 11,28) i dlatego ich wybra-

nie do przywilejów zosta³o zawieszo-

ne, a¿ do czasu, gdy poganie w pe³ni

wejd¹ (Rz 11,25). Indywidualnie Bóg

nadal wybiera spoœród nich tych, któ-

rzy przyjmuj¹ Jezusa Chrystusa

wiar¹, wed³ug wyboru z ³aski przez

wiarê.

Nie ma i nie mo¿e byæ dwóch

wybranych ludów. Jest tylko jeden lud

- wybrani w Chrystusie z ³aski przez

wiarê. Byæ wybranym to byæ w Chry-

stusie i wierzyæ w Niego. Kto odrzu-

ca Chrystusa daje dowód tego, ¿e nie

jest wybranym i nie jest zbawionym

(por. Dz 4,12). Nie ma te¿ dwóch

dróg zbawienia - przez uczynki i

przez wiarê. Jest tylko jedna droga

przez wiarê w Chrystusa. Wszyscy

wybrani w Chrystusie, ¯ydzi i nie-

¯ydzi, zbawieni z ³aski przez wiarê,

stanowi¹ w Chrystusie jedno. Jeden

jest Pan, jeden lud i jedna wiara zba-

wienia naszego.

W ten sposób zosta³y prze³amane

wszelkie bariery i uprzedzenia naro-

dowe, rasowe i spo³eczne. Bóg nie

ma wzglêdu na osobê, nie ma ¯yda

ani Greka, niewolnika ani wolnego,

ani mê¿czyzny ani niewiasty. W

Chrystusie wszyscy jedno jesteœmy

(por. Ga 3,28; Rz 10,12-13). Do spo-

³ecznoœci tego ludu Bóg wybiera ka¿-

dego indywidualnie z ³aski przez wia-

rê, ¯ydów na podstawie wiary, a po-

gan przez wiarê (por. Rz 3,30), aby

by³ usprawiedliwiony ka¿dy, kto wie-

rzy (Rz 10,4). Prócz tego Pawe³ do-

daje: Nie ten jest ¯ydem, który jest

nim zewnêtrznie, ale ten, który jest

nim wewnêtrznie (Rz 2,28-29). A

prawdziwymi synami Abrahama s¹

ci, którzy uwierzyli jak Abraham i

s¹ ludŸmi wiary (por. Ga 3,7-9). To

wybranie staje siê rzeczywistoœci¹ w

Chrystusie i tylko w Chrystusie z ³aski

przez wiarê (Dz 4,12). Jedynym

warunkiem tego wybrania jest wiara

(por. 2Ts 2,13), bez której nie mo¿na

podobaæ siê Bogu i nie mo¿na byæ

zbawionym (por. Hbr 11,6). Je¿eli

bez wiary nie mo¿na podobaæ siê

Bogu i nie mo¿na byæ zbawionym,

to równie¿ bez wiary nie mo¿na byæ

wybranym. Wierzyæ w Chrystusa i

byæ wybranym to jedno i to samo.

Zaznaczyæ jednak nale¿y, ¿e musi to

byæ ¿ywa wiara.

Jak Bóg przekonuje o grzechu?

Duch Œwiêty przekonuje œwiat o grze-

chu, sprawiedliwoœci i s¹dzie (J 16,4).

W tej pracy przekonywania grzesz-

ników Duch Œwiêty pos³uguje siê

S³owem Bo¿ym, zwiastunami Ewan-

gelii i doœwiadczeniami, które Bóg

dopuszcza lub zsy³a. Ka¿dy, kto upo-

rczywie sprzeciwia siê Duchowi

Œwiêtemu, ten zatwardza swoje ser-

ce (por. Hbr 3,7-8) i tym samym

przeznacza siebie na potêpienie.

Natomiast kto nie sprzeciwia siê

Duchowi Œwiêtemu, ten daje przy-

zwolenie, mo¿e przejawiaæ têskno-

tê, pragnienie pomocy, ratunku, go-

towoœæ przyjêcia tego, co Duch

Œwiêty ma do zaoferowania; otrzy-

muje wiarê z ³aski, która prowadzi

do upamiêtania, pokuty, nawrócenia

i odrodzenia. Przyzwolenie, têskno-

ta i pragnienie pomocy, gotowoœæ

przyjêcia s¹ dyspozycjami serca i

rezultatem pracy Ducha Œwiêtego i

³aski Jezusa Chrystusa.

Duch Œwiêty przekonuje, a Jezus

Chrystus oœwieca ka¿dego cz³owie-

ka (por. J 1,9; Hbr 6,4 i 10,32). Oœwie-

cenie polega na oœwieceniu serca, ku

poznaniu bogactwa chwa³y Bo¿ej

(por. Ef 1,18). W czasach biblijnych

serce uwa¿ano za oœrodek myœlenia,

a nerki za oœrodek uczuæ. St¹d, je¿e-

li aposto³ Pawe³ pisze, ¿e Bóg oœwie-

ca serce, ma na myœli umys³ i ro-

zum. Bo¿e oœwiecenie pozwala zro-

zumieæ cz³owiekowi to, co w Ewan-

gelii jest zakryte dla tych, którzy gin¹

(por. 2Kor 4,3).

Bóg nie tylko przekonuje i oœwie-

ca, ale te¿ okazuje bogactwo swojej

³aski (por. Ef 1,7). £aska Jezusa

Chrystusa jest dla grzesznika nie tylko

amnesti¹, aktem mi³osierdzia i mi-

³oœci Bo¿ej, ale czymœ wiêcej. W

³asce jest zawarta Bo¿a moc, w jê-

zyku greckim to dynamis, od które-

go pochodz¹ s³owa dynamo, dynamit

(por. Ef 1,19). Ta dynamiczna moc

jest nie tylko w ³asce, ale te¿ i w S³o-

wie Bo¿ym (por. Jr 23,29; Rz 1,16),

w ka¿dym darze i w ka¿dym akcie

Bo¿ym, a w szczególnoœci w ofie-

rze Jezusa Chrystusa (por. Kol 1,18).

Nie wiemy, jaki jest mechanizm

dzia³ania Bo¿ej mocy. Moim zda-

niem przejawia siê on szczególnie:

a) we wzmocnieniu s³abej woli cz³o-

wieka zniewolonego grzechem b) w

sile argumentów S³owa Bo¿ego,

przemawiaj¹cych do serca i rozumu

c) w rozbudzeniu g³êbszego poczu-

cia winy d) w uczuleniu sumienia e)

w przyczynnych modlitwach. Mo¿e

wyra¿aæ siê tak¿e w kilku lub

wszystkich wymienionych aspektach

jednoczeœnie. Faktem jest, ¿e dziêki

tej mistycznej i dynamicznej mocy,

która pochodzi od Boga, grzeszny

cz³owiek zostaje o¿ywiony (por. Ef

2,5), mo¿e sprzeciwiæ siê mocy grze-

chu, zacz¹æ wspó³pracowaæ z Bo-

giem, rozpocz¹æ nowe ¿ycie i wkro-

czyæ na now¹ drogê ¿ycia. Bóg od-

radza cz³owieka do nowego ¿ycia z

wody (to jest przez S³owo Bo¿e) i

Ducha Œwiêtego (por. J 3,5). Im ob-

fitsza ³aska, wiêcej wiary, tym wiê-

cej mocy i tym wspanialsze rzeczy

dziej¹ siê w ¿yciu cz³owieka.

Wiara, obok S³owa Bo¿ego,

oœwiecenia i ³aski jest czwartym,

bardzo wa¿nym elementem wybra-

nia. Nale¿y odró¿niæ ¿yw¹ wiarê

aktywn¹ (por. Ga 5,6) od wiary mar-

twej pasywnej (por. Jk 2,17). Wiara

jest darem Ducha Œwiêtego (por.

1Kor 12,9) i warunkiem wybrania,

poniewa¿ Bóg wybra³ was przez Du-

cha… i przez wiarê (2Ts 2,13). Wia-

ra zaczyna siê od przekonywania

Ducha Œwiêtego S³owem Bo¿ym i

wra¿liwoœci cz³owieka na S³owo

Bo¿e (por. Rz 10,17). Proces ten prze-

biega w nastêpuj¹cym porz¹dku: s³u-

chanie, przyjêcie, zgoda wewnêtrz-

na, ca³kowite poddanie siê S³owu

Bo¿emu i Duchowi Œwiêtemu. Wie-

rzymy dziêki dzia³aniu przemo¿nej

mocy Jego (Ef 1,19) i trwamy w S³o-

wie Bo¿ym, w oœwieceniu i w ³asce.

Kluczow¹ rolê w akcie wybrania

cz³owieka odgrywa S³owo Bo¿e,

oœwiecenie, ³aska i wiara, które po

otwarciu i poddaniu siê cz³owieka

zmieniaj¹ jego ¿ycie. Wymienione

cztery elementy s¹ czterema œrod-

kami, instrumentami wybrania, któ-

rymi pos³uguje siê Bóg w akcie wy-

boru cz³owieka. Duch Œwiêty prze-

konuj¹c, pracuje nad ka¿dym cz³o-

wiekiem. Bóg oœwieca ka¿dego cz³o-

wieka (J 1,9) wed³ug bogactwa ³aski

swojej (por. Ef 1,7) i oczekuje pozy-

tywnej odpowiedzi, któr¹ cz³owiek

mo¿e i powinien wyraziæ w podda-

niu siê Duchowi Œwiêtemu, pragnie-

niu pomocy i pokorze, poniewa¿ Bóg

pysznym siê sprzeciwia, a pokornym

³askê daje (1P 5,5). Bóg te¿ sprawia

chcenie i wykonanie (por. Flp 2,13).

W odpowiedzi na to cz³owiek otrzy-

muje wiarê z ³aski i tym samym zo-

staje wybrany. Bóg wybra³ nas przez

Ducha i przez wiarê (2Ts 2,13).

Przez przyjêcie daru wiary zostaje

spe³niony warunek wybrania. W ten

sam sposób, przez przyjêcie daru

ofiary Jezusa Chrystusa, zostaje spe³-

niony warunek usprawiedliwienia. Z

tego jasno wynika, ¿e nie cz³owiek

wybiera i usprawiedliwia siebie, ale

Bóg, który przygotowa³ odpowiednie

dary wybiera i usprawiedliwia. Bóg

daje, a cz³owiek przyjmuje lub od-

rzuca, z czego wynika indywidualna

odpowiedzialnoœæ i przeznaczenie.

Bez ³aski i wiary nie mo¿na byæ zba-

wionym i nie mo¿na te¿ byæ wybra-

nym.

Bóg nie potêpia

Je¿eli ktoœ w stanowczy sposób do

koñca ¿ycia uporczywie sprzeciwia

siê Duchowi Œwiêtemu, odrzuca Je-

zusa Chrystusa, Jego S³owo, ³askê,

zaproszenie i swoj¹ szansê, sam sie-

bie skazuje i przeznacza na wieczne

potêpienie. Nigdzie w Piœmie Œwiê-

tym nie jest powiedziane, ¿e Bóg z

góry przeznaczy³ ludzi na wieczne

potêpienie. Nikt nie mo¿e powie-

dzieæ, ¿e Bóg jest niesprawiedliwy i

okrutny.

Nikt te¿ nie mo¿e powiedzieæ, ¿e

cz³owiek jest kuk³¹ lub robotem po-

zbawionym mo¿liwoœci wspó³praco-

wania z Bogiem. Bo¿e wybranie to

nie narzucony bezwolnemu cz³owie-

kowi akt ani konkurs wyboru, czy

rezultat popularnej zasady „ja tobie,

ty mnie”, ale akt ³aski przez wiarê

dla tych, których przedtem zna³ (por.

Rz 8,29) i którzy przejawiaj¹ szczer¹

chêæ wspó³pracy z Bogiem.

Bo¿y wybór ogólny czy indywidu-

alny jest powi¹zany nie tylko z przy-

wilejami, ale te¿ i obowi¹zkami. Te

obowi¹zki dla aposto³a Paw³a by³y

wa¿niejsze ni¿ przywileje. W Piœmie

Œwiêtym mamy wyraŸnie podany cel

wybrania. Jest on ujêty nie tylko w

wymiarze wiecznoœci, ale i docze-

snoœci.

Cel wybrania sformu³owa³ Jezus

Chrystus, a potem rozwinêli go apo-

sto³owie. Pan Jezus powiedzia³: Nie

wy mnie wybraliœcie, ale Ja was

wybra³em i przeznaczy³em was, aby-

œcie szli i owoc wydawali i aby owoc

wasz by³ trwa³y (J 15,16), abyœcie byli

zwiastunami Ewangelii (por. Mk

16,15), byli sol¹, œwiat³oœci¹, mia-

stem po³o¿onym na górze, moimi

œwiadkami a¿ po krañce ziemi (por.

Dz 1,8). W œlad za Jezusem Chry-

stusem Pawe³ dalej konkretyzuje ten

cel i mówi: Abyœcie byli œwiêci, nie-

naganni (Ef 1,4-5), prowadzili nowe

¿ycie (Rz 6,4; por. Ef 4,22-24), stali

siê podobni do obrazu syna Bo¿ego

(Rz 8,29), byli Jego pos³ami (por.

2Kor 5,20). Jest to zaszczytne wy-

branie i wielki cel powo³ania.

Jak upewniæ siê w swoim

wybraniu i zbawieniu?

W jaki sposób ka¿dy z nas mo¿e byæ

pewnym swego wybrania i zbawie-

nia, ¿e jest dzieckiem Bo¿ym? Pew-

noœæ ta wynika wprost ze s³ów Jezu-

sa, który powiedzia³: Kto s³ucha

s³owa mego i wierzy temu, który

mnie pos³a³, ma ¿ywot wieczny i nie

stanie przed s¹dem (J 5,24; 3,36;

6,40). Pewnoœæ zbawienia wynika z

podwójnego œwiadectwa Ducha

Œwiêtego i ducha naszego, gdy¿ Duch

œwiadczy wespó³ z duchem naszym,

¿e dzieæmi Bo¿ymi jesteœmy, ponie-

wa¿ ci, których Duch Bo¿y prowa-

dzi, s¹ dzieæmi Bo¿ymi (Rz 8,14.16).

Pewnoœæ zbawienia wynika z Ewan-

gelii: Tym zaœ, którzy go przyjêli, da³

prawo staæ siê dzieæmi Bo¿ymi, tym,

którzy wierz¹ w imiê jego i narodzili

siê z Boga (J 1,12-13). Aposto³ Pawe³

napisa³: Wy, którzy us³yszeliœcie s³o-

wo prawdy, ewangeliê zbawienia

waszego, i uwierzyliœcie w niego,

zostaliœcie zapieczêtowani obieca-

nym Duchem Œwiêtym (Ef 1,13). Pie-

czêæ jest dowodem w³asnoœci.

Bardziej praktyczn¹ odpowiedŸ w

tej sprawie ka¿dy mo¿e otrzymaæ,

je¿eli twierdz¹co odpowie na nastê-

puj¹ce pytania:

1. Czy mi³ujesz Jezusa Chrystusa

bardziej ni¿ kogokolwiek czy cokol-

wiek?

2. Czy jesteœ gotów do samoza-

parcia i poniesienia ofiary dla Jezu-

sa Chrystusa?

3. Czy jesteœ pewien swego zba-

wienia i ¿ycia wiecznego?

4. Czy lubisz czytaæ Pismo Œwiête?

5. Czy modlisz siê regularnie, co-

dziennie?

6. Czy chêtnie chodzisz na nabo-

¿eñstwa i czy lubisz przebywaæ w

spo³ecznoœci dzieci Bo¿ych?

7. Czy jesteœ pewien przebacze-

nia swoich grzechów, a je¿eli upad-

niesz, czy wyznajesz swój grzech

Panu Jezusowi i prosisz o przebacze-

nie?

8. Czy dbasz o to, aby stale uœwiê-

caæ swoje ¿ycie i d¹¿yæ do œwiêtoœci?

9. Czy twoje codzienne ¿ycie jest

oparte na wiernoœci i pos³uszeñstwie

S³owu Bo¿emu?

10. Czy przestrzegasz przykazañ

Bo¿ych?

11. Czy jest dostrzegalna ró¿nica

miêdzy twoim ¿ycie a ¿yciem ludzi

z twego otoczenia?

12. Czy chêtnie wydajesz œwia-

dectwo o Jezusie Chrystusie?

A zatem, je¿eli masz pewnoœæ

przebaczenia grzechów i zbawienia,

kochasz Jezusa Chrystusa i Pismo

Œwiête, regularnie modlisz siê i chêt-

nie chodzisz na nabo¿eñstwa, uœwiê-

casz swoje ¿ycie i d¹¿ysz do œwiê-

toœci, ¿yjesz w wiernoœci Bogu i Jego

S³owu, mo¿esz byæ pewny swego

wybrania i zbawienia.

Twój stosunek do innych zale¿y od twojej opinii o nich

Oczekiwania jakiejœ osoby mog¹ wp³yn¹æ na zachowanie innej. Ludzie s¹ sk³onni robiæ to, co zosta³o o nich

powiedziane. Od pewnego czasu wiadomo, ¿e pozytywne oczekiwania lekarza wydaj¹ siê pomagaæ w powrocie do

zdrowia.

Po³owê instruktorów p³ywackich na letnim obozie przekonano, ¿e ich uczniowie, dziewczêta i ch³opcy w wieku od

siedmiu do czternastu lat, to grupa o „wysokim potencjale” Ich uczniowie stali siê lepszymi p³ywakami ni¿ normalna

grupa, mimo ¿e na pocz¹tku nie by³o ¿adnej ró¿nicy w ich zdolnoœciach.

Ludzie spisuj¹ siê lepiej, jeœli siê ich chwali, zachêca i wyra¿a do nich zaufanie, ni¿ wtedy, kiedy siê ich upokarza,

okazuje wobec nich zniecierpliwienie i obojêtnoœæ. Gdy w ludziach dostrzega siê potencja³ zamiast problemów, mocne

strony zamiast s³aboœci, nieograniczone zdolnoœci zamiast têpoty i pasywnoœci, wtedy rozkwitaj¹ i dorastaj¹ do

swoich mo¿liwoœci.

Jeœli darzysz innych szacunkiem i szczerze siê o nich troszczysz, bêdzie to odczuwalne niemal tak wyraŸnie, jak

temperatura czy zapach perfum w powietrzu, a twoje stosunki z ludŸmi bêd¹ dobre.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: