2009_1_w.pdf

Psalm Sylwii Duk

Dziękuję Panu, który jest w niebie,

Za świat co stworzył dla mnie i dla ciebie.

Miłość wzajemną okazywać możemy,

Za to Ci Boże bardzo dziękujemy.

Mogę się modlić do Ciebie,

W Domu Bożym śpiewać pieśni,

Dziękuję Ci Panie.

MoŜe wczoraj, moŜe nie…

Za miasteczkiem, któŜ wie gdzie…

Prosto z domku tuŜ przy lesie,

Wiatr historię taką niesie:

Mierzyłem wzrokiem pagórek w pobliŜu naszego domu – nie za

duŜy był. Hm, na szybki sankowy zjazd wystarczy, ale mnie się marzyły

ślizgi jak kiedyś w Beskidach, na tej Baraniej Górze. O, tam to były

szalone ślizgi na workosankach, a na tej naszej górce to bieda… Wiatr

zawiał mocniej i sypnął mi puszystym śnieŜkiem w twarz.

- Tomciu, ale fajny ten śnieg, tak wszystko oblepił, patrz! – Usłyszałem

głosik Oli. – KaŜda gałązka i drut i absolutnie wszystko jest dokładnie

oblepione, jak to się stało! Nawet pod spodem, no popatrz! – Siostra

macała łapką gałązkę młodego dębu i na głos zastanawiała się jak śnieg

mógł sypać z dołu do góry.

- Ech te przedszkolaki – westchnąłem. Byłem mądry, bo niedawno

uczyłem się o tym zjawisku w szkole. – To jest szadź.

Ola z szacunkiem poskrobała gałązkę.

- Szadź – wyszeptała i pomyślała głęboko. – Czyli z nieba sypie śnieg, a z

ziemi sypie szadź? I świat się robi taki bajkowy…

- AleŜ nie! – Roześmiałem się, a moja siostra zmarszczyła brwi gotowa do

dyskusji. – Szadź jest wtedy, kiedy zamarza mgła. Na przykład na tym

drzewie – jak to mgła, otacza wszystko, dostaje się do wszystkich

zakamarków, i tam sobie zamarza.

- Acha! I dlatego od spodu teŜ sobie zamarzła! – Ucieszyła się Ola,

rozumiejąc o co chodzi, ale ja juŜ myślałem o czym innym.

- Jaka szkoda, Ŝe w góry jest spory kawałek drogi, pozjeŜdŜałbym sobie na

sankach slalomem całym pędem. – Marzyłem, bo jestem prawdziwym

specjalistą od slalomów.

- Tatuś chyba nie ma czasu nas tam zawieźć, pewnie nawet nie zauwaŜył,

Ŝe wreszcie spadł śnieg, a tak długo musieliśmy czekać w tym roku.

- Eee, zauwaŜył, przecieŜ codziennie odśnieŜa podwórko i wcale go ten

śnieg nie cieszy. – Stwierdziłem, wzruszając ramionami. – Ale to by była

frajda na takim śnieŜku poszaleć, wziąłbym moŜe nartosanki i taki worek

jak ostatnio, i pobiłbym rekord szybkości… Musimy tacie zabajerować,

Ŝeby nas zabrał w te góry. – Zdecydowałem, ale Ola zmarszczyła nos i

doradziła:

- A moŜe wystarczy poprosić, zamiast kombinować jak koń w górach. –

- Pod górę – poprawiłem ją, ale chyba nie usłyszała, bo trajkotała dalej.

- Bo się nagadamy, nawymyślamy, nakręcimy, a tatuś jak nie będzie miał

czasu to i tak nigdzie nie pojedzie.

- Fakt, takie proste rozwiązanie. – Zastanowiłem się - Tata przecieŜ obiecał

nam w lecie taki wypad, moŜe się zgodzi jak go ładnie poprosimy.

- No i juŜ – Ola rozłoŜyła ręce w geście rozwiązania naszego problemu.

Proste i szczere rozwiązania są zawsze najlepsze. Okazało sięŜe nasz tatuś

zaakceptował naszą propozycję, uznając ją za niezłą.

- MoŜemy jechać na Szyndzielnię, to jest kawałek drogi za Bielskiem

Białym. Jest tam wyciąg gondolowy na

szczyt, na górze jest teŜ schronisko, są

tam nartostrady i stoki po których

moŜna się poślizgać. – Zagadnął tata.

- Gondo...co? – spytałem zdziwiony

- Gondolowy! – powtórzył tata –

Takie fajne wagoniki na linie, które

zabierają cztery osoby, sprzęt

turystyczny i zapychają pod górę i z

górki jak małe samochodziki. A jakie widoki moŜna z nich oglądać jak jest

ładna pogoda!

- No właśnie, pogoda w sam raz na wycieczkę - stwierdziła mama –

chyba się z wami zabiorę

- Z Maciusiem?! – krzyknęliśmy zdziwieni razem z Olą.

- MoŜe babcia zaopiekuje się nim przez jeden dzień, a poza tym czy ja

jestem za stara na sanki?

- Ja oczywiście teŜ będę chciał sobie pozjeŜdŜać. – Dodał tata i

uśmiechnęli się do siebie oboje.

- No… no ale… - zacząłem się jąkać – no nie, ale my nie mamy tylu

sanek – stwierdziłem trochę przestraszony, Ŝe nie będę miał na czym się

ślizgać przy tak wielkim zainteresowaniu.

- Nie podzielisz się z nami? PrzecieŜ moŜemy zjeŜdŜać raz my, a raz wy,

kaŜdy trochę.

Wcale nie podobało mi się takie rozwiązanie. No bo co, rodzice będą sobie

śmigać a my będziemy patrzeć z wytęsknieniem, tragedia!

- No dooobra… - stęknąłem w końcu niechętnie, myśląc sobie, Ŝe raz się

wywalą i juŜ im przejdzie ochota na wygłupy.

Decyzja zapadła, wyruszaliśmy jutro z samego rana. Nauczeni

doświadczeniem wiedzieliśmy co naleŜy zabrać na taką wycieczkę, Ŝeby

nie zmoknąć i nie przemarznąć. Plecak rodziców był wielki jakby

wybierali się na tydzień. Westchnąłem niezadowolony.

- Jedźmy juŜ, jedźmy! – Kwiknęła Ola, gdy tato ładował bagaŜe – No

przecieŜ jak się będziemy tak guzdrać, to słonko nam stopi cały śnieg w

górach!

Wreszcie ruszyliśmy. W miarę jak zbliŜaliśmy się do celu, coraz

więcej samochodów miało na dachach narty i wszystkie jechały w tym

samym kierunku co my. Zaniepokoiłem się, Ŝe nie będzie gdzie postawić

sanek, nie mówiąc juŜ o zjeŜdŜaniu. Kiedy zobaczyłem jaka masa aut stoi

na parkingu, gdzie i my chcieliśmy zaparkować, byłem juŜ bliski rozpaczy.

Zabraliśmy wszystko i pomaszerowaliśmy do stacji kolejki linowej, gdzie

takie fajne budki zawoziły ludzi na szczyt Szyndzielni, góry w Beskidach,

która ma 1026 metrów nad poziomem morza. Góra tak się nazywa, bo

kiedyś górale tam wyrabiali „szyndziołki” czyli gonty, takie pokrycia

dachowe. Wiem, bo zanim nas zapakowali do tej budki wraz całym

naszym sprzętem, przeczytałem wszystkie tablice informacyjne

zawieszone w tym budynku. Dowiedziałem się równieŜ Ŝe kolejka ma 55

lat, a długość trasy to aŜ 2 kilometry.

Widoki rzeczywiście były piękne. Widać było z wagonika całe

miasto i zdawało się, jakby to były widoki z samolotu. Ola z przestrachu

otworzyła usta i uchwyciła się mocno mamy, jakby się bała Ŝe moŜe za

chwile zlecieć w wielką przepaść. Nasza budka szybko dotarła do stacji

końcowej, jechaliśmy tylko 13 minut, aŜ było Ŝal wysiadać. Z góry

zobaczyliśmy długi zjazd narciarski wraz z wyciągiem, na którym było

tylu narciarzy, Ŝe z przeraŜenia prawie się rozpłakałem.

- Tato gdzie my tu będziemy

zjeŜdŜać, przecieŜ oni nas

rozdeptają! – Jęknąłem, a

zaniepokojona Ola westchnęła,

spoglądając z rozpaczą na tłumy

snujące się w górę i w dół.

- Nie bój, nie bój – odparł

spokojnie tata. Mama, równie

spokojna, zapinała duŜy plecak,

przygotowując się do dalszej drogi.

Nabrałem nadziei, Ŝe dobrze znają te okolice i pewnie znają jakiś cichy

zakątek.

Nasz spacer trwał pół godziny, a

malownicza ścieŜka prowadziła nas

między drzewami. Dotarliśmy na

kolejną górę, z której roztaczał się

widok na taki zjazd narciarski, Ŝe jak

narciarz zjechał na sam dół, to był

mniejszy od mrówki. Czegoś takiego

jeszcze nie widziałem i co najlepsze,

ludzi tu było niewiele, a nawet był

specjalne oddzielony kawałek polany tylko dla saneczkarzy. No

przefantastycznie!! Tablica głosiła, Ŝe to jest Klimczok o wysokości 1119

metrów. Szybko zrzuciłem swój plecak w śnieg, skoczyłem na sanki i juŜ

chciałem zjechać na dół, gdy nagle usłyszałem groźny głos taty.

- Tomek! Dokąd to bratku?

- PrzecieŜ przyszliśmy tu na sanki – odpowiedziałem przestraszony.

- Wszędzie obowiązują jakieś zasady, a ty je znasz?

- Jakieś zasady? – zapytałem zdziwiony - Czy chodzi o to Ŝe lewą nogą

skręcamy w lewo a prawą w prawo? Te to ja znam juŜ od dawna.

- A zasady zachowania się w górach? Zachowania się na stoku? To nie

hopajgórki w naszym lasku. Przede wszystkim proszę odłoŜyć plecak tam

na tą ławkę, bo jak spadnie śnieg to go potem będziesz szukał, a znajdziesz

go chyba na wiosnę jak stopnieje śnieg. – Ola zachichotała, a ja po

zastanowieniu przyznałem tacie rację.

- Po drugie – kontynuował tata – saneczkarze nie przeszkadzają

narciarzom, po trzecie korzystamy tylko z tego wydzielonego terenu dla

saneczkarzy, po czwarte, i to bardzo waŜne, Ŝeby cię czasami nie skusiło

zjechać z któregoś stoku nie wytyczonego do zjazdów.

- A po któreś tam – dołączyła się mama – trzeba zabezpieczyć się przed

szybkim zamoczeniem ubrania. Buty dobrze zawiązać, kurtkę pozapinać,

nie lizać śniegu jak się będzie chciało pić, a... i pamiętajcie, kiedy

będziecie się przewracać, Ŝeby zawsze trzymać sznur od sanek, bo moŜecie

juŜ ich nigdy nie zobaczyć.

- To tutaj tak kradną? – oczy mojej siostrzyczki zrobiły się wielkie ze

zdziwienia.

- Nie kradną, tylko jak sanki uciekną wam z pod pupy, to posuną tam w

ten las hen w dół miedzy drzewa, gdzie nie wolno w tej chwili wchodzić,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: