2010_1_w.pdf

Psalm Karoliny Kopruckiej

Panie, Ty jesteœ potê¿nym Stwórc¹.

Rozci¹gn¹³eœ nad ziemi¹ niebiosa,

Wymalowa³eœ puszyste chmury,

Ulepi³eœ drobniutkie niezapominajki

nad strumieniem,

U³o¿y³eœ potê¿ne góry.

Ty mnie stworzy³eœ i umar³eœ za moje

grzechy.

Wszystko co czynisz jest doskona³e.

Mo¿e wczoraj, mo¿e nie…

Za miasteczkiem, któ¿ wie gdzie…

Prosto z domku tu¿ przy lesie

Wiatr historiê tak¹ niesie.

Burza

- Ale upa³… - Sapnê³am, odgarniaj¹c z czo³a zlepione kosmyki grzywki.

- Prawda, prawda, wyj¹tkowo skwarzy. – Westchnê³a mamusia.

Siedzia³yœmy w cieniu roz³o¿ystego drzewa, a Maciuœ spa³ smacznie na

kocyku obok.

Przez chwilê panowa³a b³oga cisza, przerywana tylko brzêczeniem

owadów w kwiatach, ale poczu³am, ¿e muszê rozwin¹æ temat.

- Skwarz¹ siê skwarki. – Oznajmi³am. – A to mi przypomina przypiekany

na patelni boczuœ, który dodajesz do piero¿ków.

- Tak, tak i do tego barszczyk do popicia. – Mamusia siê uœmiechnê³a, a mi

burknê³o w brzuchu.

- Pysznoœci… - rozmarzy³am siê. – Szkoda, ¿e tak jeszcze daleko do

obiadu.

- Œniadanie by³o godzinê temu Olciu, ju¿ jesteœ g³odna?

- Nie… - pokrêci³am g³ow¹ - tylko wyobrazi³am sobie ten smak. To tak z

nudów.

Wsta³am z koca i przesz³am siê po trawie w poszukiwaniu stokrotek.

- Oleñko, nie baw siê za du¿o w s³oñcu, bo skoñczysz jak ta skwarka na

patelni. – Powiedzia³a mama, wachluj¹c siê s³omkowym kapeluszem.

- Co tu robiæ w taki upa³? – Westchnê³am. - Tomek w szkole, Maciuœ

chrapie, Gryzoñ le¿y na ch³odnej pod³odze w kuchni i nawet nie merdnie

ogonem, a Pluszak to w ogóle gdzieœ siê zaszy³ i nie

wystawi nawet w¹sa.

- Chyba bêdzie burza.

- Eeee, - zaprzeczy³am, zadzieraj¹c g³owê do góry

–prawie nie ma na niebie chmurek. Sk¹d mamusie

wiedz¹ takie rzeczy?

- Trzeba obserwowaæ przyrodê. – Odpar³a mama. –

Pan Bóg ukszta³towa³ j¹ tak, ¿eby cz³owiek po jej

znakach móg³ rozpoznawaæ jak zmienia siê pogoda.

Zrobi³am wielkie oczy i rozejrza³am siê podejrzliwie dooko³a.

- Przyrodê obserwowaæ. – Szepnê³am. – Tak ca³¹? Czy jakiœ jeden

fragment? No bo przyroda jest dosyæ du¿a… Drzewo na przyk³ad? Czy

drzewo mi poka¿e, ¿e idzie burza? – Podesz³am do pnia jab³oni, ale

zauwa¿y³am tylko mrówki wêdruj¹ce pracowicie w górê i w dó³.

Poskroba³am w zamyœleniu korê i spojrza³am w górê.

- Mo¿e liœcie mi powiedz¹; przed burz¹ zrywa siê wiatr i po liœciach

wtedy widaæ. – Pokiwa³am g³ow¹, ale mamusia wyjaœni³a.

- Przede wszystkim s³oñce wyj¹tkowo mocno grzeje i jest duszno.

- Mnie tam nic nie dusi.

- Tak? A gdybym kaza³a ci przebiegn¹æ ca³y ogród tam i z powrotem,

ciekawe czy da³abyœ radê.

No mo¿e faktycznie jakoœ tak by³o ciê¿ko. Nawet nie chcia³o mi siê

udowodniæ mamie, ¿e dam radê biegaæ, coœ w tym jest.

- A poza tym w³aœnie zacz¹³ wiaæ lekki, gor¹cy wiatr z po³udnia, on lubi

przynieœæ burzê. – Mamusia wsta³a i wziê³a na rêce œpi¹cego Maciusia. –

Chyba te¿ przegoni³ ptaki, s³yszysz jak cicho?

- A kwiatki to wygl¹daj¹ tak smutno, jakby te¿ chcia³y siê gdzieœ schowaæ

do cienia. – Nagle sobie coœ przypomnia³am. – Mamuœ, a mogê iœæ siê

pobawiæ do Marysi? Ona ma w ogródku tak fajnie zaroœniêt¹ atal…

alatn… atlankê! – Wyduka³am. – Tam to bêdzie pewnie mi³o i ch³odno.

- Altankê. – Poprawi³a mnie odruchowo mamusia. – No nie wiem…

- Pliiiisssss! – Spojrza³am b³agalnie najbardziej wzruszaj¹cym

spojrzeniem naszego Gryzonia. Gdy bardzo czegoœ chce, to siada i tak

w³aœnie patrzy, a potem podaje na przemian obie ³apy. Ja ³ap nie poda³am,

ale jêknê³am – Pobawi³ybyœmy siê lalkami, czy coœ, bo tu siê zaraz

zanudzê na… ten tego. – Nie skoñczy³am zdania, bo przypomnia³am

sobie, ¿e rodzice prosili nas, ¿eby tak nie mówiæ.

- Dobrze, tylko proszê wróciæ na obiad. – Zgodzi³a siê mama, zabieraj¹c

Maciusia do domu.

Marysia to moja najlepsza kole¿anka z placu zabaw, odwiedzamy siê na

zmianê co

jakiœ czas i przesiadujemy razem, bawi¹c siê lalkami,

misiami lub graj¹c w ró¿ne gry. Gdy dotar³am do jej

domu, by³am spocona i chcia³o mi siê piæ. Marysia

siedzia³a w altance, popija³a lemoniadê i ogl¹da³a

jak¹œ kolorow¹ ksi¹¿eczkê.

- Hej! – Zawo³a³am. – Przysz³am siê pobawiæ, mo¿e u

ciebie ch³odniej?

- Nie, tu jest bardzo gor¹co, - odpar³a – w³aœnie mia³am iœæ do domu.

Proszê, napij siê. – Poda³a mi szklankê, a ja rzuci³am siê na ni¹ jak

wyg³odnia³y drapie¿ca na to co upolowa³.

- Dziêki! – Wysapa³am, gdy szklanka by³a pusta. – Ale pycha!

- Sama zrobi³am. – Ucieszy³a siê Marysia. – No… mamusia mi

pomog³a… w³aœciwie… - Uœmiechnê³a siê. – Znaczy, ja jej pomog³am.

Wyciska³am cytryny. Dok³adnie jedn¹, bo mi coœ nie sz³o.

- Te¿ mi nigdy nie idzie wyciskanie pomarañczy na sok. Rêka boli od tego

krêcenia. – Przytaknê³am weso³o.

- ChodŸ, w kuchni powinno byæ lepiej. – Marysia wsta³a i ruszy³a w

kierunku domu. - Poszukam lalek.

- O, Fafik, czeœæ! – Podbieg³am do pieska, który jak mój Gryzoñ

wylegiwa³ siê na zimnej pod³odze i sapa³ z gor¹ca. By³ bardzo przyjazny,

mia³ krótk¹, bia³¹ sierœæ w czarne kropki i

mocny ogon. Gdy bardzo siê cieszy³ i macha³

tym ogonem, to móg³by spokojnie sprawiæ nim

komuœ lanie.

- Marysia, jaka to rasa? – Zapyta³am, smyraj¹c

Fafika za czarnym uchem, a on œmiesznie

przekrzywia³ ³ebek.

- To dalmatyñczyk! – Zawo³a³a kole¿anka,

zanurzona do po³owy w szafce w swoim pokoju

w poszukiwaniu drugiej lalki.

- Damatuñczyk?! – Zerknê³am szybko i

podejrzliwie. – Przecie¿ tuñczyk to chyba taka

ryba. Co masz wspólnego z ryb¹? – Zagada³am do Fafika, a on wybieg³ na

korytarz i przyniós³ mi swoj¹ zabawkê; kawa³ kolorowego sznura, który

s³u¿y³ do si³owania siê.

- Chyba siê nie zrozumieliœmy, zwierzu. – Pokrêci³am g³ow¹, a tuñczyk

wyplu³ sznurek pod moje nogi i usiad³, zamiataj¹c ogonem pod³ogê.

- No dobra, ale tylko chwilê, bo jest za gor¹co.

- Mam! – Marysia pojawi³a siê z lalkami i pude³kiem ubranek. W³aœnie

chcia³am wyjaœniæ sprawê tuñczyka, ale on nagle jakoœ pisn¹³

niespokojnie, przytuli³ uszy i próbowa³ wcisn¹æ siê w jakiœ ciemny

zakamarek.

- Oj, zanosi siê na coœ. – Jêknê³a Marysia.

- A na co, na co? – Zaciekawi³am siê.

- Idzie burza.

- A, mama te¿ o tym mówi³a, a sk¹d wiesz?

- Popatrz na psa, on wczeœniej czuje takie rzeczy i siê chowa

przestraszony.

- Eee, taki du¿y a siê chowa jak ma³a futrzana jakaœ ta… mysza

strachliwa. – Rozeœmia³am siê.

- Te¿ siê musimy schowaæ, zaraz bêdzie grzmia³o. – Marysia rozgl¹da³a

siê po pokoju.

- Ale wcale nie ma ciemnych chmur, z czego niby ma padaæ?

- Pies siê chowa, to ja te¿. – By³a bardzo stanowcza. Znalaz³a jakiœ koc i

zabra³a go.

- Przecie¿ nie grzmi, przed czym siê tu chow… - nie dokoñczy³am, bo

w³aœnie daleki pomruk przetoczy³ siê za oknem.

- A! – Krzyknê³a krótko Marysia, z³apa³a mnie za r¹czkê i poci¹gnê³a za

sob¹. Drugi grzmot przerwa³ moje pytanie dok¹d biegniemy.

- Szybko, tutaj! – Wpad³yœmy do ciemnej spi¿arni, a Fafik za nami, chyba

mu trochê przesz³o i chcia³ siê bawiæ w ganianego. Marysia nie zwraca³a

na nic uwagi, zapali³a œwiat³o, zamknê³a drzwi, kaza³a siadaæ w k¹cie i

nakry³a nas kocem przyniesionym z pokoju.

- W co siê bawimy? – Zapyta³am rozbawiona, bo Fafik gramoli³ siê w

kocu, próbuj¹c znaleŸæ wyjœcie. Marysia jednak milcza³a i trzês³a siê jak

galaretka.

- Co siê sta³o, masz gor¹czkê? – Zaniepokoi³am siê, bo sama kiedyœ

bardzo siê przeziêbi³am i dosta³am wysokiej gor¹czki, a wtedy siê w³aœnie

tak trzês³am.

- No co ty, nie s³yszysz co siê dzieje na dworze? – Pisnê³a przera¿ona.

Ws³ucha³am siê i oprócz sapania Fafika us³ysza³am szum deszczu i

st³umiony grzmot.

- Ty siê boisz burzy? – Nie

widzia³am Marysi za dobrze

p o d t y m k o c e m , a l e

s³ysza³am, ¿e prychnê³a

oburzona.

- No a nie? Jak jest burza to siê

trzeba chowaæ, nie wiesz o

tym?!

- Przecie¿ burza to nie wojna.

– Mruknê³am, bo ju¿ mi siê

robi³o duszno.

- S³yszysz, s³yszysz jak

grzmi!?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: