Brockmann Suzanne - Przynęta doskonała.pdf - Brockmann Suzanne - glinka7-1987

Suzanne Brockmann

Przynęta

doskonała

P ODZIĘKOWANIA

Przede wszystkim dziękuję Lee Brockmann i Edowi Gafmeyowi, którzy

zechcieli przeczytać szkic mojej powieści. (Dziękuję również Deede

Bergeron i Patricii McMahon, które czekały w pogotowiu, by w każdej

chwili pomóc!).

Dziękuję cudownym ludziom pracującym w Ballantine Books, którzy

wkładają wiele trudu, aby najnowsza część cyklu, w której występuje

SEAL Team Sbcteen, Troubleshooters Inc. i Zespól FBI do Zwalczania

Terroryzmu Maksa Bhagata, trafiła do rąk czytelników tak szybko, jak to

tylko możliwe: Ginie Centrello, Lindzie Marrow, Arielle Zibrak i Signe

Pikę. Dziękuję również mojemu wspaniałemu wydawcy Shaunie

Sum-mers.

Dziękuję Gail LeBlanc za pożyczenie mi swego nazwiska!

Dziękuję Vivian Tónnies za pomoc przy tłumaczeniu powieści na ję-

zyk niemiecki, Erice Schutte za przygotowanie informacji na temat

Kenii i emerytowanej major Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych

Michelle Gomez za tyle rzeczy, że nie da się ich wymienić!

I dziękuję miejscowemu zespołowi: Edowi, Jasonowi i Melanie

Gaff-ney oraz Sugar i Spice - najwspanialszym sznaucerom na świecie.

Dziękuję również Ericowi Rubenowi, Steve'owi Axelrodowi i Tinie

Trevaskis.

Dziękuję wszystkim, którzy byli zaangażowani w Target: Tampa

weekend: Mai Stosskopf z EMA, Gilly Hailparn i zespołowi ds. reklamy

z Ballantine Books oraz moim cudownym gościom: Catherine Mann,

Alesii Holliday i Chuckowi Pfarrerowi.

Pozdrawiam serdecznie koordynatorki zespołu wolontariuszy: Suzie

Bernhardt, Karen Metheny i Sue Smallwood - dzięki którym było moż-

liwe trwające cały weekend spotkanie z czytelnikami, jak również

wszystkim wspaniałym wolontariuszom: Elizabeth i Lee Benjaminom,

Lee Brockmann, Jeanne Glynn, Michelle Gomez, Kim Harkins, Stephanie

Hyacinth, Beki i Jimowi Keene, Reginie LaMonica, Kayowi Luecke,

Laurze Lukę, Jeanne Mangano, Heather McHugh, Peggy Mitchell, Barba-

rze Mize, Dorbertowi Ogle, Gail Reddin, Marli Snead, Shannon Short, Eri-

ce Shutte i Melissie Thompson. Wszystkiego najlepszego!

Ekstrapodziękowania dla Mai za wymyślenie promocyjnego hasła

„Wojna toczy się w tobie" dla (fikcyjnego!) filmu American Hero i dla

Ka-thy Lague za to, że zgodziła się, by Max wykorzystał jej pomysł z

olbrzymimi widelcami latającymi w przestrzeni kosmicznej, które śnią

mu się w nocnych koszmarach.

Ostatnie - choć wcale nie najmniejsze - podziękowania chcę złożyć

moim czytelnikom. Uwielbiam otrzymywać od was listy i e-maile, dysku-

tować z wami w internecie i spotykać się w trakcie podpisywania książek.

Jak zawsze biorę na siebie całkowitą odpowiedzialność za wszystkie

popełnione błędy, a także za to, na co sobie pozwoliłam.

Odwiedźcie moją stronę www.SuzanneBrockmann.com/Appearances.

P ROLOG

Północna część Waszyngtonu, D.C.

Wrzesień 1986 Dziewiętnaście lat

temu

ax miał jeszcze najwyżej pięć minut. Za pięć minut snajperzy z

brygady antyterrorystycznej dotrą na miejsce. Za pięć minut z

Leonarda D'Angelo zostanie mokra plama na marmurowej posadzce

banku, którą będzie musiała zetrzeć mopami ekipa sprzątaczy o

wyjątkowo odpornych żołądkach.

Lenny zawinił, bo zachował się jak skończony idiota. Wszedł z pisto-

letem w kieszeni do podmiejskiego oddziału Westfield National Bank.

Na dodatek cała ta heca z braniem zakładników była kolejnym złym

pomysłem.

Gdyby jednak nawet agent FBI Max Bhagat nie spędził ostatnich

piętnastu minut w wozie patrolowym, oglądając materia! z kamer

zaista-lowanych w banku i słuchając przez superczuly mikrofon o dużym

zasięgu dramatu, który właśnie rozgrywał się wewnątrz, i tak nie

uwierzyłby, że Lenny zasłużył na to, by umrzeć za swoje błędy.

Najwyraźniej Lenny wszedł do banku i zażądał, by kasjerka wypłaciła

mu z pewnego konta czterdzieści siedem tysięcy osiemset siedem-

dziesiąt trzy dolary i dwanaście centów. Problem polegał na tym, że nie

umiał podać właściwego numeru identyfikacyjnego dającego dostęp do

tych pieniędzy, więc po krótkiej konwersacji uzupełnionej mnóstwem

gwałtownych gestów kasjerka wezwała pracownika ochrony. I właśnie

wtedy Lenny wyciągnął swój mały pistolecik. A zaraz po tym wystrze-

lał niedużą, zgrabną dziurkę w dźwiękochłonnych płytkach pokrywają-

cych sufit.

To zaskakujące wydarzenie sprawiło, że prawie każdy z obecnych

wówczas w banku zalał się łzami - nie wyłączając rabusia, który wciąż

jeszcze pochlipywał jak dzieciak.

Tak zwany pracownik ochrony natychmiast wręczył Lenny'emu wła-

sną broń, nie usiłując nawet wytrącić pistoletu z dłoni napastnika, a roz-

broiwszy się całkowicie, polecił zakładnikom, żeby usiedli na podłodze

i założyli ręce na kark, co uczynili wszyscy z wyjątkiem dwojga małych

dzieci, które matki trzymały na rękach.

Zakładnicy stłoczyli się pod jedną ze ścian. Główna kasjerka pospie-

szyła, żeby przygotować wypłatę dla Lenny'ego, ale jej chęć współpracy

okazała się nieco spóźniona.

Huk wystrzału zwabił na miejsce najpierw miejscowego gliniarza, po-

tem policję stanową, a potem - ponieważ przypadkiem jedna z kasjerek

była spokrewniona z sędzią federalnym - oddział FBI, którego najmłod-

szym członkiem był właśnie Max. Teraz dookoła banku aż roiło się od wo-

zów policyjnych; wszędzie błyskały migacze, a oficerowie - w mundurach

i w cywilu - wyskakiwali na ulicę, lecz zatrzymali się w bezpiecznej od-

ległości, poza zasięgiem strzału niewielkiego pistoletu Lenny'ego.

Wkrótce stało się jasne dla członków z sil specjalnych, że napastnik

nie miał zielonego pojęcia o spokrewnionej z VIP-em kasjerce i że jest

kompletnym amatorem. Miało to swoje dobre i złe strony.

Dobra polegała na tym, że Lenny zupełnie nie wiedział, jak się orga-

nizuje skok, i cały czas stal jak wryty na środku banku. Znajdował się do-

kładnie naprzeciw ogromnego owalnego okna i w związku z tym stano-

wił doskonały cel dla snajperów z oddziału SWAT.

Złą stroną było to, że do chwili przybycia antyterrorystów Lenny sta-

nowił jednak potencjalne zagrożenie. Facet nie wypowiedział ani jedne-

go spójnego zdania od czasu, gdy Max zaczął się przysłuchiwać. Płakał

przez cały czas, wydając z siebie przypominające zwierzęce odgłosy po-

jękiwania, i trzymał w wyciągniętych rękach zarówno swój pistolet, jak

i broń strażnika.

- Niech mi pan pozwoli tam wejść, sir - Max zwrócił się z prośbą do

szefa zespołu Ronalda Shawa, który odpowiadał za tę operację.

Ale Shaw tylko pokręcił głową, nie zadając sobie trudu, żeby ode-

zwać się do młodzika. Max pracował w tym zespole zaledwie od kilku ty-

godni i był przekonany, że Shaw nie znal nawet jego nazwiska.

Mimo wszystko nalegał dalej.

Brockmann Suzanne - Przynęta doskonała.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: