Duncan Judith - Specjalne życzenie.pdf - Duncan Judith - glinka7-1987

Judith Duncan

Specjalne zyczenie

Rozdział pierwszy

Czwartek, czwarty maja

Kochany Dziadku!

Pewnie wiesz, że niedawno były moje urodziny. Mama

zrobiła mi tort ze świeczkami i prawie pąkiem, kiedy pró

bowałem zdmuchnąć wszystkie dziewięć. Mama strasznie

się śmiała - wiesz, ona się tak śmieje, że aż ma łzy

w oczach.

Ale nie dostałem tego, co naprawdę chciałem dostać.

Wiesz, tych trzech rzeczy, o których Ci mówiłem. Chcia

łem mieć psa, ale ona znowu powiedziała, że nie i mówiła

serio. Wie powiedziałem jej (teraz, kiedy Ciebie tu nie

ma), że tak naprawdę, to chcą mieć tatą. Na pewno by

jej było przykro. I nie wiem, czy kiedykolwiek dostaną

autograf Wayna Gretzky 'ego. Wszystko bym zrobił, żeby

dostać, chociaż Scot Lauder mówi, że to głupie. On po

prostu zazdrości, bo wszyscy wiedzą, że Gretzky jest naj

lepszym hokeistą na świecie.

A we wtorek narobiłem sobie strasznych kłopotów

w szkole. Uczyliśmy się tej głupiej tabliczki mnożenia,

a ja akurat patrzyłem na nalepki ze zdjęciami Wayna

Gretzky'ego. Były pogniecione i na pogniecione nikt się

nie wymienia, a pani Martin mnie przyłapała i powie

działa, że znowu myślę o niebieskich migdałach. Dziad

ku, co to właściwie znaczy?. Chciałem zapytać mamę, ale

ona była okropnie zła, że znowu nie uważałem. Pani Mar

tin uczy już chyba ze sto lat. Jimmy Manson mówi, że

ona wygląda jak suszona śliwka. Wiesz, jest okropnie po

marszczona. Najpierw się z tego śmiałem, ale potem było

mi głupio. Po tym, jak odszedłeś, pani Martin była dla

mnie bardzo miła, zupełnie jakby wiedziała, że jest mi

smutno. Wycierałem tablicę i pomagałem w klasie, no

i nie musiałem już wychodzić na przerwy.

Dziadku, mama nie wie, że do Ciebie piszę. Nic jej

nie mówiłem, bo chyba byłoby jej smutno. Bardzo jej Cie

bie brakuje. I właśnie dlatego potrzebny nam jest tata.

Nie tylko dla mnie, ale i dla mamy. Gdybym tylko miał

tatę, psa i autograf Wayna Gretzky'ego, to, wiesz, byłbym

zupełnie szczęśliwy. Chciałbym jeszcze mieć grę Nintendo

Boy, ale na to sam oszczędzam. Ale z tą resztą będziesz

mi chyba musiał pomóc, Dziadku. Wiesz, tak jak z gwiz

daniem. Bo sam jeszcze nie bardzo sobie radzę. Chyba

już muszę kończyć, bo mama mówi, że musimy jechać do

Miliard po zakupy. Jejku! Niedługo znowu napiszę, dobra?

Twój wnuczek, Davy

Davy Jefferies szedł powoli ulicą. Płócienna torba

z gazetami obijała mu się o kolana. Co za koszmarny

dzień! Stara pani Prowski nakrzyczała na niego, bo za

deptał świeżo zamieciony chodnik przed jej domem,

a pan Olsen wrzeszczał, że Davy wszedł mu na trawnik.

Do tego jeszcze pani Martin!

Chłopiec westchnął i poprawił torbę na ramieniu. Nie

powinien zabierać myszy do szkoły ani wypuszczać ich

w łazience dziewczyn, ale przecież założył się z Jimmym

Mansonem. Ale było fajnie, kiedy Marcy Brown biegała

po korytarzu, wrzeszczała i machała rękami! Dobrze jej

tak, dlaczego na niego skarżyła? Szkoda, że nie wsadził

jej tej myszy do kieszeni.

Przeszedł na drugą stronę ulicy i zatrzymał się nad

sporą kałużą. Przekopał obcasem wąski kanał do drugiej

kałuży. Tak, kiedy już będę dorosły, pomyślał, będę bu

dował drogi i mosty... Po chwili uwagę chłopca przy

ciągnął kawałek metalowej rurki, która leżała w trawie.

Podniósł ją i wycelował w niebo. „Tu kapitan Kirk i sta

tek kosmiczny Enterprise..." Może lepiej zostać kosmo

nautą?

Sara Jefferies oparła się o poręcz na tarasie i wdy

chała ostre, wiosenne powietrze. Wystawiła twarz na

chłodny powiew, by wiatr odgarniał jej włosy z czoła.

Boże, jaka cudowna jest wiosna! Czuje się, że wszystko

odżywa.

Zima tego roku była wyjątkowo uciążliwa, ale teraz

można było zamknąć oczy i wdychać wspaniały zapach

trawy, pąków na drzewach, zapach... przypalonej pizzy.

Pizza! Klnąc pod nosem, Sara pomknęła do kuchni,

skąd dobiegał silny zapach spalonego sera. Złapała ku

chenne rękawice i jednym szarpnięciem otworzyła pie

karnik. Chmura ciemnego dymu, która się z niego wy

dobyła, uruchomiła natychmiast alarm przeciwpożarowy

i Sara mogła teraz zrobić tylko jedno - otworzyła okno

i szerokim łukiem wyrzuciła pizzę na podwórko. Dymią

cą blachę wsadziła do zlewu i płacząc od dymu zaczęła

machać ścierką pod czujnikiem alarmu, w nadziei, że się

wyłączy. Po co wszyscy mają wiedzieć, że spaliła już

drugi obiad w tym tygodniu? Zdaje się, że ma takie same

kłopoty z koncentracją jak Davy.

W końcu alarm ucichł i kobieta odetchnęła z ulgą. Jej

dom był chyba jedynym miejscem na świecie, gdzie po

żary zdarzały się tak często. Odłożyła ścierkę i z ciężkim

westchnieniem zajrzała do szafki pod zlewem. Z do

świadczenia wiedziała, że zlikwidować swąd spalenizny

może jedynie spray do czyszczenia mebli. Jej matka ucie

szyłaby się, że Sara zaczęła go wreszcie używać.

Na szczęście Davy zjawił się, kiedy było już po wszy

stkim. Odstawił torbę, jednym kopnięciem zrzucił kalo

sze, a potem wpadł do kuchni i porwał ze stołu ciastko.

Na dodatek wytarł nos w rękaw.

- Odłóż to, Davy, i idź po chusteczkę. Nie je się cia

stek tuż przed obiadem i nie wyciera nosa rękawem!

Chłopiec wzniósł oczy do nieba, ale odłożył ciastko.

Wytarł nos, a potem oparł się o stół i spojrzał na matkę

z podnieceniem.

- Wiesz co? Widziałem, jak ten stary pies McGrego-

rów wybiega z naszego podwórka z pizzą w zębach. Ta

ką dużą, jak ty zawsze kupujesz.

- Naprawdę? - Matka udała zaskoczenie. Davy. był

tak przejęty, że znów wytarł nos rękawem.

- No! I wiesz, to była taka z podwójnym serem,

grzybami i papryką.

Sara miała ochotę tłuc głową o ścianę. Czy zawsze

Duncan Judith - Specjalne życzenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: