Elliott Nancy - Pokerowa zagrywka.pdf - Elliott Nancy - glinka7-1987

NANCY ELLIOTT

Pokerowa Zagrywka

(Blind Opening)

Głośne trzaśniecie drzwiami rozległo się echem po domu. Susan Ross obudziła się

natychmiast i siadłszy na łóżku, nasłuchiwała.

– Ciekawe, co zatrzymało Susan. Powinna już dawno być.

Uspokoiła się, słysząc charakterystyczny niski głos matki, dobiegający z holu. Felicja

najwyraźniej nie zauważyła nowego czerwonego porsche w głębi garażu. Susan nie

pochwaliła się nikomu najnowszym zakupem. Było to prezent, który sama sobie ofiarowała, a

rozmaitych powodów ku temu zebrało się mnóstwo.

Spojrzała na zegar. Dziesiąta trzydzieści. Gimnastyka musiała się przedłużyć. W każdy

piątek wieczorem matka ze swoją przyjaciółką, Margo Buchanan, chodziły na aerobic, a

później na pół godziny na basen.

– Mam nadzieję, że nad morzem nie było mgły – odezwała się Margo.

Margo i Felicja przyjaźniły się od lat, a w ciągu ostatnich sześciu miesięcy, jakie minęły

od śmierci ojca Susan, jeszcze bardziej się do siebie zbliżyły. Susan cieszyła się, że w tym

trudnym okresie matka nie jest sama.

– Napijesz się czegoś? – spytała Felicja.

– Chętnie, ale bez alkoholu. Jutro o dziewiątej mam zreferować skomplikowaną sprawę w

sądzie. Cholerny ranny ptaszek z tego sędziego.

– Za to ja naleję sobie duży kieliszek białego wina – oświadczyła Felicja.

– Pomyśl, ile to kalorii! Wszystkie dzisiejsze ćwiczenia pójdą na marne.

Felicja roześmiała się. ‘

– Właśnie dlatego że tak się namęczyłam, należy mi się nagroda.

Susan wyraźnie słyszała każde słowo, wypowiedziane w salonie. Dźwięki przedostawały

się do dużego wyłożonego marmurem holu i, odbijając się od ścian krętej klatki schodowej,

unosiły do góry. Jako dziecko, leżąc w tym samym łóżku, przysłuchiwała się odgłosom

przyjęć urządzanych przez rodziców. Wróciło tamto uczucie odosobnienia, wrażenie, że jest

samotną wyspą, oddaloną od reszty świata.

Felicja zaczęła opowiadać Margo o rozwodzie ich wspólnej znajomej. Susan wiedziała,

że rozmowa zapowiada się na długo, wstała więc i podeszła do drzwi, zamierzając je

zamknąć. Nagły dzwonek telefonu powstrzymał ją. Serce jej załomotało. Zanim zrobiła ruch

w stronę stojącego na nocnym stoliku aparatu, usłyszała, jak matka podnosi słuchawkę.

– Halo?

Została pod drzwiami. Ciekawa była, kto dzwoni.

– Ach, to ty, Bill – dobiegło z dołu. – Właśnie weszłam. Czy coś się stało?

Susan wydało się to dziwne. W Nowym Jorku, skąd wuj telefonował, było teraz wpół do

drugiej nad ranem.

– Co? – krzyknęła Felicja. – Boże! Jak to się stało? Gdzie? Na pewno jest bezpieczny?

Jak mógł tak ryzykować?

Między pytaniami Felicja robiła przerwy, słuchając odpowiedzi.

Susan zdawała sobie sprawę z tego, że powinna zbiec na dół i dowiedzieć się, o co

chodzi, jednak nogi odmówiły jej posłuszeństwa.

– Nie podejmuj żadnych kroków – mówiła Felicja. – Margo jest akurat u mnie. –

Przerwała. – Ależ muszę jej powiedzieć. Wie, jakie kłopoty mieliśmy z firmą. Może mogłaby

nam pomóc. – Znowu przerwała. – Nie, Susan jeszcze nie przyjechała. Jest bardzo późno,

niewykluczone, że zjawi się dopiero rano. – Felicja słuchała chwilę, potem powiedziała: –

Głupio zrobiłam, nie mówiąc jej o Craigu. Wiem. Teraz muszę ją w to włączyć, ale poczekam

na właściwy moment. Zadzwonię do ciebie. Jesteś w domu? Dobrze, czekaj na mój telefon.

– Z trzaskiem odłożyła słuchawkę.

Susan stała jak sparaliżowana. Przypomniała sobie inny telefon, także w środku nocy...

Samolot, którym leciał ojciec, zaginął.

– Co się stało? – spytała Margo.

– Zupełnie... zupełnie nie wiem, co robić – wybąkała Felicja.

W ciszy słychać było jedynie delikatny brzęk, gdy ciężka karafka uderzała o brzeg

kryształowego kieliszka.

– Wypij – Margo mówiła rozkazującym tonem.

– Weź w obie dłonie, bo wylejesz. Siadaj i mów, o co chodzi.

– Boże – westchnęła Felicja. – Nie przypuszczałam, że go odnajdą.

– Daruj sobie te dramatyczne wstępy i przejdź do rzeczy.

– Ktoś rozpoznał Craiga – powiedziała Felicja tak cicho, że Susan sądziła, iż się

przesłyszała. Chciała zejść niżej, zatrzymała się jednak, gdy Margo spytała:

– Co powiedziałaś?

– Craig... on wcale nie umarł!

Susan nagle zabrakło powietrza. Chwyciła się poręczy schodów, żeby nie upaść, i usiadła

na najwyższym stopniu. Ojciec? Żyje? Jak to możliwe? Przecież czytała sprawozdania w

gazetach, oglądała relacje filmowe w telewizji. Prywatny samolot, którym leciał Craig Ross,

zaginął gdzieś na trasie pomiędzy Rio de Janeiro a Buenos Aires. Szczątków maszyny nie

odnaleziono. Wszyscy znajomi opłakiwali śmierć czarującego i wybitnie uzdolnionego

człowieka.

– Co ty wygadujesz?! – głos Margo przeszedł w krzyk.

– On nie zginął w żadnej katastrofie. Kazał Billowi ułożyć oficjalny komunikat dla prasy,

a sam od tamtej pory się ukrywał.

Pierwszą reakcją Susan była radość. Ojciec żyje! Po chwili jednak dotarło do niej, co to

oznacza. Zakryła usta dłonią. Felicja i wujek Bill okłamali ją, a Craig sam wymyślił tę

intrygę. Przez ostatnie pół roku matka utrzymywała ją w przekonaniu, że ojciec się zabił.

Posunęła się nawet do urządzenia symbolicznego pogrzebu na skałach nad oceanem. Farsa!

Susan omal nie zwymiotowała. Skuliła się, z trudem przełknęła ślinę. Łzy pociekły jej po

policzkach.

– Opowiedz mi wszystko po kolei. – Głos Margo stał się spokojniejszy, chociaż

przebijała w nim nuta tłumionej pogardy dla mężczyzny, który przed własną córką udawał

zmarłego. – Dlaczego sfingował wypadek?

Po co w ogóle pytać o takie rzeczy, pomyślała Susan. W jej oczach nic nie usprawiedliwi

dwulicowości rodziców. Ona im tego nie wybaczy. Nie miała jednak siły, by wstać, zejść do

salonu i zażądać wyjaśnień. Co by usłyszała? Więcej kłamstw?

– Musisz mi odpowiedzieć – Margo przerwała milczenie. – Jak mogę ci pomóc, nie

wiedząc, do czego ty i Craig się posunęliście?

– Pa... pamiętasz, jak dwa lata temu nasza firma znalazła się w poważnych kłopotach?

Susan cofnęła się pamięcią do tamtego okresu. Podróżowała wówczas po Europie,

skupując antyki. Kiedy na Boże Narodzenie zjawiła się w Los Angeles, Felicja i Craig byli

tak zajęci, że prawie ich nie widywała.

– Pamiętasz, jaka była sytuacja w przemyśle elektronicznym? Staraliśmy się być

konkurencyjni dla Apple’a i IBM-a, ale nie mogliśmy pozbyć się wirusa z DOS-u, wiesz,

systemu operacyjnego. Ukrywaliśmy, w jakich jesteśmy tarapatach.

– Przecież dostaliście pożyczkę od Chanticleer Investors? Bill i ja przygotowaliśmy

umowę. Spłaciłaś ich... Chcesz powiedzieć, że wzięliście pieniądze jeszcze od kogoś innego,

tak?

– Tak. Od pewnego biznesmena z New Jersey.

– Znając Craiga, domyślam się, że to jakiś karciarz.

– Septimus Garland.

– Garland?! Na miłość boską, Felicjo! Ten facet maczał palce we wszystkich brudnych

interesach pod słońcem! – wykrzyknęła Margo i po chwili spytała: – Ile Craig od niego

wygrał?

– Trzy miliony. Nie znam szczegółów, ale później Garland rościł jakieś pretensje do tego

domu. Bill go spławił.

Susan zdawała sobie sprawę z tego, że powinna jakoś zareagować na te informacje, ale

słowa matki nie robiły na niej żadnego wrażenia. Myślała jedynie o wszystkich kłamstwach,

którymi ją karmiono.

– W jaki sposób zdołał się uratować, kiedy samolot runął do morza? – spytała Margo

cicho.

– Craig był ranny, miał pokiereszowaną twarz. Jakaś łódź rybacka go wyłowiła. Trafił do

małej urugwajskiej wioski, gdzie akurat przyjechał lekarz. W tym samym czasie Susan i ja

podróżowałyśmy po Bliskim Wschodzie, szukając antyków do jej galerii, i nie było z nami

żadnego kontaktu.

Felicja umilkła. Susan uniosła się, jakby chciała wstać, ale ponownie usiadła.

Opanowując wściekłość, postanowiła poczekać i wysłuchać do końca.

– Craigowi udało się dodzwonić do Billa w Nowym Jorku. Potrzebował pieniędzy. Chciał

poddać się operacji plastycznej twarzy. Postanowił się ukrywać. Bill poleciał do Ameryki

Południowej. Tam uzgodnili, że zawiadomią wpierw mnie, a potem poda się komunikat do

prasy. Ale z jakiegoś dziwnego powodu Craig nie chciał wtajemniczyć Susan. Obawiał się

pewnie jej reakcji. Powiedział mojemu bratu, że raczej woli, by myślała, że zginął, niż gdyby

miała się dowiedzieć, co zrobił. Później zamierzał jej to wszystko jakoś wynagrodzić.

– Trzy miliony to olbrzymia wygrana – stwierdziła Margo. – Chyba że się oszukuje.

– Wiem, że wygrał te pieniądze uczciwie.

– On to wszystko robił dla firmy?

– Za wszelką cenę chciał ratować swoje przedsiębiorstwo. Te pieniądze pomogły nam

wyjść z dołka. A ponieważ nie tknęliśmy jego polisy ubezpieczeniowej, nie popełniliśmy

żadnego przestępstwa.

– Odciął się od żony i córki, zrezygnował z kariery zawodowej, skazał się na wygnanie...

Gdzie? Gdzie taki moralny karzeł może zamieszkać? Felicjo, gdzie?

Moralny karzeł. Oto czym stał się ojciec, a matka przystała na jego plan. Susan zgięła się

wpół, czoło oparła o kolana. Ojciec zawsze był jej bożyszczem, a teraz czuła się zdradzona

nie tylko przez rodziców, ale i przez wuja, którego traktowała niemal jak brata. Jej całe

dotychczasowe życie legło w gruzach.

– Nie rozumiesz go, Margo – Felicja wzięła męża w obronę. – Jest jeszcze coś...

Susan nie chciała słuchać wyjaśnień matki. Zerwała się, pobiegła do swojego pokoju i

zamknęła drzwi. Nie mogła złapać tchu, serce waliło jej jak szalone. Po chwili uspokoiła się

na tyle, by móc zacząć się zastanawiać, co dalej. W głowie miała tylko jedną myśl: Musi

opuścić to gniazdo fałszu.

Trzęsącymi się dłońmi, starając się nie robić hałasu, naciągnęła na siebie jakieś ubranie.

Przyjechała na weekend tylko z małą torbą podróżną, więc niewiele miała do pakowania. Gdy

była gotowa do wyjścia, usiadła w ciemności i czekała. Margo odjechała jakąś godzinę

później. Potem Susan słyszała, jak matka przyciszonym głosem rozmawia przez telefon.

Pewnie dzwoniła do brata. Co postanowili w sprawie Craiga? Niewykluczone, że wkrótce

dowie się o skandalu z gazet. Tym bardziej powinna uciekać. Czyn rodziców zwalniał ją z

jakiejkolwiek lojalności w stosunku do nich.

Minęła kolejna godzina. Susan usłyszała kroki matki na schodach, otwieranie i zamykanie

drzwi sypialni. Gdy wszystko ucichło, wstała i rozejrzała się z wahaniem po pokoju. Komu w

drogę, temu czas. Jutro, kiedy poczuje się bardziej na siłach, zadzwoni do matki. Nie, lepiej

teraz napisze kilka słów. Oszczędzi sobie wysłuchiwania dalszych kłamstw.

Następnego dnia w południe, po trwającej wiele godzin jeździe, zmęczenie trochę stępiło

ból Susan, a widok migoczącej w słońcu błękitnej tafli jeziora Tahoe nastroił ją bardziej

optymistycznie do rzeczywistości.

Dziesięć godzin temu, gdy opuszczała rodzinny dom, udała się w stronę autostrady, nie

myśląc, w którym kierunku ją ona zawiedzie. Pragnęła jedynie znaleźć się jak najdalej od

Felicji i wszystkiego, co matka sobą reprezentowała. Autostradą Interstate 5 dojechała do

Sacramento. Tam skręciła na wschód i z biegiem American River zbliżała się do Sierra

Nevada.

Postanowiła spędzić kilka dni na południowym brzegu jeziora Tahoe. Może znalazłaby

się tam dla niej jakaś praca? Coś nie mającego nic wspólnego z antykami. South Lakę Tahoe

wydawało się jej równie dobre jak każde inne miejsce pod słońcem, by zacząć życie od nowa.

Elliott Nancy - Pokerowa zagrywka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: