Krentz Jayne Ann - Próba czasu.pdf - Krentz Jayne Ann (Amanda Quick, James Stephanie) - glinka7-1987

JAYNE ANN KRENTZ

PRÓBA CZASU

ROZDZIAŁ 1

Panna młoda podniosła do ust kieliszek szampana i po raz tysięczny tego

dnia zadała sobie pytanie, czy aby nie popełnia największego błędu w życiu.

Katy Randall Coltrane starała się zachować spokój, ale palce jej drżały.

Jeśli nie będzie ostrożna, znowu rozleje drugi kieliszek szampana na piękną

ślubną suknię. Byłoby szkoda, zważywszy, ile czasu poświęciła, by ją wybrać.

To tylko normalne w takiej sytuacji zdenerwowanie panny młodej, starała

się przekonać samą siebie. Idiotyczne obawy, jakie mogą przytrafić się każdemu.

Wszystkim pannom młodym nerwy odmawiają posłuszeństwa. Gdyby nie był to

powszechny problem, nie warto byłoby w ogóle o tym wspominać. Przecież

wszystko jest w porządku. Nic się nie zmieniło. Nie ma powodu, aby analizować

raz jeszcze wszystkie lęki i wątpliwości. Powtarzała sobie, że wie, co robi i że to

jest słuszne.

Wszystko jakoś się ułoży, A zresztą jest po uszy zakochana w mężczyźnie,

który właśnie złożył jej przysięgę małżeńską. Na dodatek ma dwadzieścia osiem

lat, wystarczająco dużo, by podjąć samodzielną decyzję.

Oczywiście nie podniosła jej na duchu rozmowa, którą przypadkowo

podsłuchała przed chwilą w hotelowym ogrodzie. Dobrze jej tak! Powinna była

spytać w recepcji, gdzie są pokoje wypoczynkowe. Nie natknęłaby się wtedy na

dwie przyjaciółki matki. Wciąż jeszcze dźwięczały jej w uszach ich słowa.

- Cóż, Randallowie dali swej jedynaczce jak najstaranniejsze wychowanie -

zauważyła Leonora Bates. - Musiało ich to kosztować fortunę.

- Mogą sobie na to pozwolić - odparła jej towarzyszka. - Teraz pewnie

dziękują losowi, że ich Katy znalazła sobie męża, wszystko jedno jakiego. Jest

przecież taką skromną, nieśmiałą istotą. Wydawało mi się, że interesuje ją wyłącz-

nie stadnina koni ojca. Zastanawiam się, co jej matka myśli o swoim zięciu?

- Wilma akceptuje Coltrane'a, ponieważ jej mąż go lubi. Uważa, że Harry

zna się na ludziach. Wiesz przecież równie dobrze jak ja, że Harry Randa ocenia

ludzi według ich osiągnięć, a nie na podstawie przeszłości. Właściwie to nie Katy

znalazła sobie męża - zauważyła Leonora znacząco. - To on ją znalazł. Jeśli chcesz

znać moje zdanie, Garrettowi Coltrane wystarczyło rzucić okiem na małą, spo-

kojną Katy Randa, by wiedzieć, że jest ona osobą, jakiej potrzebuje. Żeniąc się z

nią, żeni się z kilkoma szacownymi pokoleniami Randallów, cieszących się

ogólnym poważaniem i dobrą pozycją towarzyską. Nie mówiąc już o pieniądzach.

- Coltrane też nieźle sobie radzi w interesach. Jest człowiekiem zamożnym.

- To prawda - przyznała Leonora - ale w jego własnym mniemaniu nie

rekompensuje to chyba jego pochodzenia, braku starannego wykształcenia i

kiepskiej reputacji. Na Boga, przecież on kiedyś występował na rodeo! Dużo czasu

upłynie, zanim małżeństwo z Katy Randa pozwoli ludziom zapomnieć o jego

awanturniczej przeszłości.

- Wiesz, kiedy ten chłopak opuścił miasto, by dołączyć do zespołu rodeo,

myślałam, że już go nie zobaczymy. Kto by przypuszczał, że wróci po tylu latach i

poślubi córkę człowieka, który zatrudniał go jako stajennego?

- Zastanawiam się tylko, czy słodka mała Katy wie, co ją czeka?

- Masz jakieś powody do niepokoju?

- Oczywiście - odparła Leonora. - Odnoszę wrażenie, że Garrett Coltrane

jest twardym, bezwzględnym, sprytnym kombinatorem.

Katy wymknęła się z ogrodu, zanim Leonora skończyła swoją ocenę

Garretta.

Teraz, ukryta za gazonami z bujną roślinnością w eleganckim holu

recepcyjnym, nerwowo spoglądała na lśniącą na palcu złotą obrączkę. Odwieczny

symbol małżeństwa błyszczał w świetle żyrandoli. Pomyślała właśnie, jak pro-

zaicznie w gruncie rzeczy wygląda obrączka, gdy nagle wyrwał ją z zadumy czyjś

wesoły głos.

- Ach, to tutaj ukrywa się nasza panna młoda. Cóż ty robisz za tymi

palmami, Katy? Przecież dziś twój wielki dzień. Powinnaś być w centrum uwagi,

między gośćmi, w towarzystwie.

Katy podniosła głowę. Zerwała się na nogi, długa spódnica owinęła jej się

wokół kostek.

- To ty, Julio? Wcale się nie chowam, ja po prostu... - Przerwała nagle, gdyż

poczuła, że traci równowagę. Chwyciła brzeg gazonu, ale parę kropli szampana

spłynęło na suknię.

- Do diabła - wymamrotała.

- Czy tak się powinna wyrażać panna młoda? - Julia Talbot ujęła Katy za

łokieć. - Nic ci nie jest?

- Skądże. To tylko ta kostka. Zrobiłam zbyt gwałtowny ruch, a ona tego nie

lubi. Wiesz przecież.

Julia uśmiechnęła się ze zrozumieniem, jak na dobrą przyjaciółkę

przystało. Jasnowłosa, niebieskooka rówieśnica Katy była atrakcyjną kobietą.

Przed rokiem wyszła za mąż za potomka jednej ze starych i zamożnych rodzin z

tutejszej społeczności.

Ta społeczność, którą Katy przez całe swoje życie nazywała domem, była

niewielką enklawą bogatych, zasiedziałych Kalifornijczyków, którzy zamieszkiwali

prestiżową część Złotego Wybrzeża południowej Kalifornii. W tym stanie były

wprawdzie bogatsze miasta, ale niewiele z nich mogło się poszczycić tak długimi

tradycjami i tak dobrym pochodzeniem swych mieszkańców. Ludzie z otoczenia

Randallów uważali się za lepszych od ekstrawaganckiego, nowobogackiego

pospólstwa w Los Angeles, gdzie większość dorobiła się fortun w przemyśle

filmowym i rozmaitych spółkach.

Byli pewni swojej niezachwianej pozycji wynikającej z faktu, że pieniądze i

ziemię posiadali od pokoleń. Niektórzy wywodzili swój rodowód jeszcze z czasów

hiszpańskich. A w Kalifornii to się liczy.

Przyjaciele Randallów nie wdawali się w biznes filmowy ani w spółki z

ograniczoną odpowiedzialnością. Inwestowali w ziemię, w bajecznie drogie konie

i w sztukę prekolumbijską. Wielu z nich lubiło grać rolę ziemian. Byli to ludzie

interesu, którzy bardzo rozważnie gospodarowali odziedziczonym kapitałem.

Tacy ludzie na ogól wynajmowali robotników w rodzaju Garretta

Coltrane'a, by uprawiali im ziemię, doglądali koni i dbali o ich piękne ogrody.

Nieczęsto zdarzało się, by przedstawiciele tutejszej klasy pracującej wchodzili w

związki małżeńskie z kimś ze środowiska Randallów, Katy doskonale zdawała

sobie sprawę, że Leonora Bates nie jest jedyną osobą komentującą ten związek.

Powtarzała sobie jednak, że nie ma to dla niej żadnego znaczenia. Ona i Garrett

kochają się, a przy tym instynktownie czuła, że Garrett jest zbyt dumny, by żenić

się dla pieniędzy.

- Nie byłabym pewna, czy to sprawa kostki, czy szampana - powiedziała

Julia. - A jeśli chodzi o kostkę, to cieszę się, że zdecydowałaś się na płaskie

obcasy. Bałam się, że będziesz chciała jednak włożyć szpilki.

- Nie jestem aż tak głupia - skrzywiła się Katy. - Gdybym włożyła pantofle

na wysokich obcasach, prawdopodobnie padłabym u stóp Garretta. Przyznasz, że

byłoby to dość żenujące.

- Dla ciebie, ale nie dla Garretta. Myślę, że nawet widok upadłej panny

młodej w trakcie uroczystości ślubnej nie zdołałby poruszyć twego męża. - Julia

posłała zamyślone spojrzenie w głąb pokoju, gdzie Garrett Coltrane prowadził

ożywioną rozmowę z grupką gości weselnych.

Garrett rzadko się odzywał. Zazwyczaj przysłuchiwał się w skupieniu temu,

co mówili inni. Ale gdy wreszcie zabrał glos, inni natychmiast milkli. Wywierał

jakieś szczególne wrażenie na wszystkich, niezależnie od ich statusu społecznego i

finansowego. Miał wrodzony talent, który w ostatnich latach pomógł mu w

założeniu i rozwoju firmy konsultingowej. Był człowiekiem, który mimo woli sku-

piał na sobie uwagę innych.

Katy podążyła za wzrokiem przyjaciółki, przygryzając wargi, na których

pozostały nikłe ślady brzoskwiniowej szminki. Patrzyła na swego dopiero co

poślubionego męża z niepokojem. Julia miała rację. Garretta niełatwo byłoby

czymś poruszyć. Był mężczyzną, który wie, czego chce, dokąd zmierza i jak dopiąć

celu. Chronił go mur, jaki wzniósł wokół siebie, wykorzystując cały swój zasób siły

fizycznej i psychicznej.

Nie był wysoki, mógł mieć ze 175 centymetrów wzrostu, mniej niż ojciec

Katy. Ale gdy stał w grupie mężczyzn, właśnie on przyciągał ogólną uwagę.

Szczupły, smukły, miał w sobie jakąś zwierzęcą zwinność ruchów, która

uwidaczniała się jeszcze bardziej, gdy dosiadał konia. Ramiona i uda

znamionowały siłę, choć nie był szczególnie muskularny.

Miał włosy czarne jak węgiel, krótko ostrzyżone. Gdy wychodził z domu,

zawsze wkładał drogi kapelusz. Wyraziste, jak rzeźbione, rysy i silnie zarysowana

linia szczęki sprawiały, że nie było w nim nic delikatnego, ale miał w oczach coś

bardzo intrygującego. Tak przynajmniej wydawało się Katy. Miała nadzieję, że te

złociste oczy w kolorze bursztynu odzwierciedlą kiedyś uczucia, jakie na pewno do

niej żywi.

Krentz Jayne Ann - Próba czasu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: