Robert Ludlum
Program Hades
Tytuł oryginału THE HADES FACTOR.
Przekład Jerzy Kozłowski
Copyright © 2000 by Robert Ludlum & Gayle Lynds
All rights reserved
For the Polish edition
Copyright by Wydawnictwo Amber Sp. z o. o. 1999
ISBN 83-7245-336-5
Mario Dublin przedzierał się przez zatłoczone ulice śródmieścia z jednym dolarem zaciśniętym w drżącej dłoni. Szedł chwiejnym krokiem, z determinacją człowieka, który dokładnie wie, dokąd zmierza. Ręką, w której nie trzymał banknotu, uderzał się po głowie. Zataczając się, wkroczył do taniej drogerii z obu witrynami oblepionymi ogłoszeniami o przecenach.
Trzęsąc się, podsunął banknot sprzedawcy.
— Advil. Aspiryna rozwala mi żołądek. Poproszę Advil.
Sprzedawca pogardliwie wykrzywił wargi na widok zarośniętego faceta w podartym wojskowym mundurze. No cóż, klient nasz pan. Sięgnął do półki z lekami przeciwbólowymi i zdjął najmniejsze opakowanie advilu.
— Do tego dolara musisz dołożyć jeszcze trzy.
Dublin zostawił banknot na ladzie i sięgnął po pudełko. Sprzedawca złapał je.
— Słyszałeś, koleś? Jeszcze trzy dolce. Nie ma forsy, nie ma towaru.
— Nie mam więcej...łeb mi pęka. — Ze zdumiewającą szybkością Dublin przechylił się nad ladą i chwycił pudełeczko.
Sprzedawca próbował je wyrwać, ale Mario trzymał mocno. Szarpiąc się, przewrócili słoik cukierków i zrzucili na podłogę gablotę z witaminami.
— Daj spokój, Eddie! — krzyknął z zaplecza aptekarz i sięgnął po telefon. — Niech sobie weźmie! Aptekarz dzwonił po policję.
Sprzedawca puścił Maria.
Dublin z zapamiętaniem rozerwał tekturowe opakowanie, pospiesznie zdjął zakrętkę i wysypał tabletki na rękę. Kilka spadło na podłogę. Wpakował je sobie do ust, krztusząc się, próbował połknąć wszystkie na raz. Nagle powalony bólem osunął się na podłogę. Ściskał skronie i szlochał.Chwilę później przed sklepem zatrzymał się wóz patrolowy. Aptekarz gestem ponaglał policjantów, żeby weszli do środka. Pokazywał Dublina skulonego na podłodze w starym wojskowym mundurze.
— Zabierajcie stąd tego śmierdzącego draba! Zobaczcie, co nawyprawial! Oskarżę go o napaść i rabunek!
Policjanci wyciągnęli pałki. Zauważyli drobne szkody i rozsypane tabletki, wyczuli też alkohol.
Młodszy pomógł Dublinowi podnieść się.
— No dobra, Mario, przejedziemy się.
Drugi policjant chwycił go za ramię. Bez trudu wyprowadzili go do wozu patrolowego. Starszy otworzył drzwi samochodu, jego kolega położył rękę na głowie Dublina, wpychając go do środka.
Mario krzyknął i wymknął się spod ręki, która uciskała jego pulsującą z bólu głowę.
— Trzymaj go Manny! — zawołał młodszy gliniarz.
Manny chwycił Dublina, ale pijak zdołał się wyrwać. Młodszy policjant przygniótł go do ziemi, a Manny dołożył mu pałką. Dublin krzyknął. Gwałtowne konwulsje skręciły jego ciało.
Policjanci zbledli i spojrzeli po sobie.
— Nie uderzyłem go aż tak mocno — zaprotestował Manny.
— Jezus Maria. On tu zaraz wykituje! — młodszy usiłował podnieść Dublina.
— Ładuj go do samochodu!
Przerażeni możliwością oskarżenia o nadużycie siły podnieśli charczącego Maria i wepchnęli na tylne siedzenie wozu. Manny pędził ciemnymi ulicami miasta z włączoną syreną. Z piskiem opon zatrzymał wóz przed izbą przyjęć. Błyskawicznie wyskoczył zza kierownicy i wpadł do szpitala, wołając o pomoc.
Drugi policjant okrążył biegiem samochód i otworzył drzwi od strony Dublina.
Kiedy lekarze i sanitariusze pojawili się z łóżkiem na kółkach, młodszy policjant stał bez ruchu, wpatrzony w tylne siedzenie wozu. Mario Dublin leżał w kałuży krwi, która spływała ciurkiem na podłogę.
Lekarz wciągnął głęboko powietrze i wsunął się do samochodu. Zbadał puls, przyłożył ucho do klatki piersiowej i wycofał się, kręcąc głową.
— Nie żyje.
— Niemożliwe! — Głos starszego policjanta załamał się. — Prawie nie tknęliśmy sukinsyna! Nie damy się w to wrobić.
Ponieważ w sprawę zamieszana była policja, już cztery godziny później szpitalny patolog przygotowywał się w kostnicy w podziemiach szpitala do sekcji zwłok zmarłego Maria Dublina, adres zamieszkania nieznany.
Podwójne drzwi prowadzące do sali otworzyły się na oścież.
— Walter! Nie otwieraj go!
Doktor Walter Pecjic podniósł wzrok.
— Coś się stało, Andy?
— Może nic — odparł nerwowo doktor Andrew Wilks — ale ta krew w wozie patrolowym nie podoba mi się. Zespół ostrych zaburzeń oddechowych nie powinien prowadzić do krwotoku z ust. Taki krwotok widziałem tylko raz w Afryce, w przypadku gorączki krwotocznej. Byłem tam z Korpusem Pokoju. Ten gość miał przy sobie inwalidzką legitymację weterana. Może stacjonował w Somali albo gdzieś tam w Afryce.
Doktor Pecjic popatzył na zwłoki mężczyzny, które miał za chwilę rozkroić.
Odłożył skalpel na tackę.
— Może lepiej zawiadomić dyrektora?
— I zadzwoń do Instytutu Chorób Zakaźnych — dodał Wilks.
Pecjic przytaknął. W jego oczach pojawił się strach.
Rodzice i przyjaciele aktorów zgromadzeni w szkolnym audytorium siedzieli cicho. Na jasno oświetlonej scenie, przed dekoracją przedstawiającą knajpę z Przystanku autobusowego Williama Inge'a, stała śliczna dziewczyna. Poruszała się niezgrabnie, a jej głos, zwykle swobodny i naturalny, teraz wydawał się sztuczny.
Ale dla pulchnej kobiety w pierwszym rzędzie nie miało to znaczenia. Ubrana w srebrnoszarą sukienkę z przypiętym bukiecikiem róż wyglądała jak matka panny młodej na ślubie córki. Jej twarz promieniała szczęściem. Kiedy sztuka dobiegła końca przy umiarkowanym aplauzie, ona klaskała najgłośniej.
Po ostatnim spuszczeniu kurtyny zerwała się z miejsca i biła brawo na stojąco. Potem podążyła ku wyjściu, którym wychodzili dwójkami i trójkami aktorzy, dołączając do rodziców, swych chłopaków i dziewczyn. Było to ostatnie przedstawienie przygotowanego przez uczniów corocznego spektaklu, więc aktorzy promienieli triumfem i z wypiekami na twarzach spieszyli się na przyjęcie, które miało potrwać do późna w nocy.
— Tak bym chciała, żeby ojciec mógł cię dzisiaj oglądać, Billie Jo — powiedziała dumna matka, kiedy szkolna piękność wsiadała do samochodu.
— Ja też, mamo. Jedźmy do domu.
— Do domu? — Kobieta nie kryła zdziwienia.
— Położę się na chwilę, a potem przebiorę na przyjęcie, dobrze?
— Źle wyglądasz. Matka popatrzyła na nią badawczo, zanim włączyła się do ruchu. Billie Jo już od tygodnia pociągała nosem i kaszlała, ale uparła się, żeby wystąpić.
— To tylko przeziębienie — odparła dziewczyna z irytacją w głosie.
W drodze do domu Billie Jo zaczęła trzeć oczy i pojękiwać. Na paliczkach pojawiły się dwie czerwone plamy. Przerażona matka otworzyła drzwi domu i wpadła, żeby zadzwonić na pogotowie. Usłyszała, że ma zostawić dziewczynę w samochodzie i zapewnić jej ciepło i spokój. Nadjechali trzy minuty później.
W karetce pędzącej ulicami Atlanty na sygnale dziewczyna jęczała i wiła się na noszach. Nie mogła złapać powietrza. Matka ocierała rozpaloną twarz córki i zalewała się łzami.
W szpitalnej izbie przyjęć pielęgniarka wzięła ją za rękę.
— Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, pani Pickett. Jestem pewna, że córka niedługo wyzdrowieje.
Dwie godziny później z ust Billie Jo buchnęła krew i dziewczyna umarła.
Na początku października pogoda na kaliflifornijskiej pustyni była tak niepewna i zmienna, jak pierwsze rozkazy świeżo upieczonego podporucznika wydawane plutonowi. Tego dnia na bezchmurnym niebie świeciło słońce. Kiedy Phyllis Anderson zaczęła przyrządzać obiad w kuchni ładnego piętrowego domu w najlepszej części osiedla Państwowego Centrum Szkoleniowego, poczuła przypływ optymizmu. Dzień był gorący a jej mąż Keith uciął sobie długą drzemkę. Od dwóch tygodni męczyło go ciężkie przeziębienie, a Phyllis miała nadzieję, że słońce i ciepło poradzą sobie z chorobą raz na zawsze.
Za oknami kuchni, na trawniku wśród długich popołudniowych cieni pracowały spryskiwacze. Na klombach rozkwitały jesienne kwiaty jakby na przekór surowym, szarozielonym, ciernistym meskitom, jukkom i kaktusom, rosnącym dziko między czarnymi skałami na beżowej pustyni.
Pani Anderson nuciła pod nosem, wstawiając do mikrofalówki makaron. Nasłuchiwała kroków męża. Dziś major miał nocne ćwiczenia. Głośny tupot oznajmił jednak nadejście zbiegającego po schodach Keitha juniora, ucieszonego perspektywą wyjścia do kina. Obiecała to dzieciom, skoro ojciec wychodził do pracy. W końcu zaczynał się weekend.
— Przestań hałasować! — zawołała.
Ale to nie był Keith junior. Do ciepłej kuchni wtoczył się jej mąż, w niekompletnym pustynnym drelichu. Ociekał potem i ściskał głowę, jakby miała zaraz pęknąć.
— ...szpital... pomocy — wydyszał.
Na jej przerażonych oczach mocno runął na podłogę, łapiąc z trudem powietrze.
Phyllis znieruchomiała, a potem wybiegła z kuchni, szybko i zdecydowanie jak żona wojskowego. Bez pukania wpadła do kuchni sąsiedniego domu.
Kapitan Paul Novak i jego żona Judy osłupieli.
— Phyllis? Novak zerwał się. — Co się stało?
— Paul, jesteś mi potrzebny Judy, zajmij się dziećmi. Szybko! — Żona majora nie traciła czasu. Obróciła się na pięcie i wybiegła z kuchni, tuż za nią kapitan Novak z żoną. Żołnierz wezwany do działania nie zadaje pytań. W kuchni Andersonów Novakowie od razu zrozumieli, co się stało.
— Pogotowie? — Judy Novak sięgnęła po telefon.
— Nie ma czasu! — krzyknął Novak.
— Jedziemy naszym wozem! — zawołała Phyllis.
Judy Novak pobiegła na górę do dzieci, które szykowały się do kina. Phyllis i Novak podnieśli duszącego się majora. Z nosa popłynęła mu krew. Jęczał, nie mogąc wykrztusić ani słowa. Przenieśli go przez trawnik do zaparkowanego samochodu. Novak usiadł za kierownicą. Phyllis z tyłu, przy mężu. Tłumiąc szloch, wsparła głowę majora na swoim ramieniu i tuliła go do siebie. Patrzył na nią, w męczarniach walcząc o oddech. Novak popędził przez bazę, naciskając klakson. Pojazdy rozstępowały się jak kompania piechoty, która przepuszcza czołgi. Kiedy dotarli do szpitala wojskowego w Weed, major Keith Anderson był już nieprzytomny.
Trzy godziny później zmarł.
W przypadku nagłego, niewyjaśnionego zgonu w stanie Kalifornia należy obowiązkowo przeprowadzić sekcję zwłok. Ze względu na niezwykłe okoliczności śmierci ciało majora pospiesznie przeniesiono do kostnicy. Gdy wojskowy patolog otworzył jamę klatki piersiowej, trysnęła obficie krew, spryskując lekarza.
Jego twarz zrobiła się biała. Odskoczył, szybkim ruchem zdjął gumowe rękawice i pobiegł do swego gabinetu.
Podniósł słuchawkę.
— Połączcie mnie z Pentagonem i Wojskowym Instytutem Chorób Zakaźnych. Natychmiast! Sprawa najwyższej wagi!
Zimny październikowy deszcz zacinał ostro na Knightsbridge, tam gdzie Brompton Road przecina Sloane Street. Niekończący się strumień trąbiących samochodów, taksówek i czerwonych piętrowych autobusów sunął na południe, co chwila przystąjąc, w stronę Sloane Square i Chelsea. Choć padał deszcz, a biura firm i instytucji rządowych w czasie weekendu nie pracowały, ruch na ulicach nie zmniejszał się. Gospodarka światowa stała nieźle, sklepy były pełne, a laburzyści nie zamierzali organizować nowej rewolucji. Turyści przyjeżdżali teraz do Londynu przez okrągły rok, więc tego niedzielnego popołudnia samochody posuwały się jak każdego dnia w prawdziwie żółwim tempie.
Zniecierpliwiony podpułkownik armii amerykańskiej, doktor medycyny, Jonathan ("Jon") Smith, wyskoczył lekko z sunącego powoli staromodnego autobusu linii dziewiętnaście — dwie przecznice przed przystankiem, na którym miał wysiąść. Deszcz w końcu ustał. Smith ruszył na piechotę mokrym chodnikiem i po chwili zostawił autobus za sobą.
Wysoki, szczupły, choć muskularny mężczyzna tuż po czterdziestce miał ciemne, zaczesane gładko do tyłu włosy i szeroką twarz. Ciemnoniebieskie oczy automatycznie obserwowały pojazdy i przechodniów. Nie było w nim nic nadzwyczajnego, kiedy tak szedł w tweedowej marynarce, bawełnianych spodniach i płaszczu przeciwdeszczowym, ale kobiety oglądały się za nim. Zauważał to od czasu do czasu i uśmiechał się, nie zwalniając kroku.
Przy Wilbraham Place umknął mżawce, skręcając foyer eleganckiego, "Wilbraham Hotel". Instytut wynajmował mu tam pokój, ilekroć wysyłano go na konferencję do Londynu. Przeskakując po dwa stopnie naraz, szybko dotarł do pokoju na pierwszym piętrze. W walizce poszukał raportu terenowego o epidemii, która wybuchła wśród amerykańskich żołnierzy w Manili. Obiecał go pokazać doktorowi Chandra Uttamowi z Sekcji Chorób Wirusowych Światowej Organizacji Zdrowia.
Znalazł papiery pod stertą brudnych ubrań, wciśniętych do większej walizki. Westchnął i uśmiechnął się do siebie. Nie pozbył się wcale nawyków z czasów kiedy pracował w szpitalu polowym — mieszkał wtedy w namiotach, przerzucany z jednego zapalnego punktu do drugiego.
Kiedy zbiegł na dół, wracając na obrady konferencji epidemiologicznej Światowej Organizacji Zdrowia, zatrzymał go recepcjonista.
— Pułkowniku? Mam dla pana list. Napisano, że pilny.
— List? Kto miałby pisać do niego tutaj? Zerknął na zegarek, który pokazywał nie tylko godzinę, lecz także dzień tygodnia. W niedzielę?
— Przyniósł go posłaniec.
Zaniepokojony wziął kopertę i rozerwał ją. W środku znalazł pojedynczą kartkę białego papieru z wydrukowanym tekstem bez nagłówka i bez adresu zwrotnego:
Smithy, Spotkajmy się w poniedziałek o północy przy młynie Pierce Mill w parku Rock Creek. To pilne. Nie mów nikomu.
B.
Smith poczuł ucisk w klatce piersiowej. Tylko jedna osoba nazywała go Smithy: Bill Griffin. Poznał Billa w trzeciej klasie podstawówki w Council Bluffs w stanie Iowa. Szybko się zaprzyjaźnili i razem przeszli przez gimnazjum, liceum i college na Uniwersytecie Stanu Iowa, a potem studia na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. Ich drogi rozeszły się dopiero wtedy, gdy Smith uzyskał tytuł doktora medycyny, a Bill obronił doktorat na psychologii. Obydwaj zrealizowali chłopięce marzenia o wstąpieniu do wojska, z tym że Bill służył w wywiadzie wojskowym. Utrzymywali kontakt, lecz liczne wyjazdy i obowiązki sprawiły, że nie widzieli się od ponad dziesięciu lat.
Ze zmarszczonymi brwiami Smith stał bez ruchu w stylowym holu i wpatrywał się w tajemniczy tekst.
– Coś się stało, sir? — zagaił uprzejmie recepcjonista.
Smith rozejrzał się.
— Nie, nic. Muszę lecieć, jeśli chcę zdążyć na następne seminarium.
Wcisnął list do kieszeni płaszcza i wyszedł na przesycone wilgocią popołudniowe powietrze. Skąd Bill wiedział, że Smith jest w Londynie? I to właśnie w tym zacisznym hotelu? I po co ta cała maskarada, łącznie z użyciem dziecięcego przezwiska, które znał tylko Bill?
Bez adresu zwrotnego, bez telefonu.
Tylko inicjał, żeby zidentyfikować nadawcę.
Dlaczego o północy?
Smith lubił myśleć, że jest zwykłym człowiekiem, ale wiedział, że prawda jest zgoła inna. Świadczyła o tym jego kariera. Pracował jako lekarz wojskowy w szpitalach polowych, a teraz zajmował się pracą naukową. Miał na, swoim koncie krótką współpracę z wywiadem wojskowym, czasami też dowodził oddziałem. Wieczna pogoń za nowymi wrażeniami stała się jego drugą naturą — do tego stopnia, że przestał ją nawet zauważać.
Rok temu odkrył, że spokój i skupienie, jakich nigdy wcześniej nie zaznał, dają mu prawdziwe szczęście. Nie chodziło tylko o trudną i fascynującą pracę w Instytucie. Przede wszystkim on, zatwardziały kawaler, zakochał się. Po same uszy. Skończył się szczeniacki okres, kiedy kobiety pojawiały się i znikały jak na scenie.Sophia Russell była dla niego wszystkim: koleżanką-naukowcem, partnerką w pracach badawczych i jasnowłosą pięknością.
Czasami odrywał wzrok od mikroskopu elektronowego po to tylko, żeby na nią popatrzeć. Nie przestawał się dziwić, jak w tak delikatnej i ślicznej główce może mieścić się tyle inteligencji i stalowej woli. Wystarczyło, że o niej pomyślał, żeby do niej tęsknić. Chciał wylecieć z lotniska Heathrow nazajutrz rano. Miałby wówczas wystarczająco dużo czasu, żeby przyjechać do domu i zjeść z Sophią śniadanie przed wyjściem do laboratorium.
A tutaj ta dziwna wiadomość od Billa Griffina.
Wewnętrzne urządzenia alarmowe ostrzegały go głośnym wyciem. Jednocześnie dostrzegł w tym szansę. Uśmiechnął się gorzko. Najwyraźniej niespokojny duch, który w nim tkwił, jeszcze się nie wyszumiał.
Machając na przejeżdżające taksówki, układał w głowie plan.
Przełoży lot na poniedziałek i o północy pójdzie na spotkanie z Billem Griffinem. Znali się zbyt długo, żeby mógł mu odmówić. W takim razie do pracy wróci dopiero we wtorek, o dzień później. A to z kolei oznacza, że Kielburger, generał kierujący Instytutem, znów się wścieknie. Delikatnie rzecz ujmując, generał nie tolerował nieposłuszeństwa i braku dyscypliny Smitha.
Żaden problem. Smith umiał sobie z nim radzić.
Wczoraj wcześnie rano zatelefonował do Sophii, żeby usłyszeć jej głos. W trakcie rozmowy dostała wiadomość z poleceniem natychmiastowego stawienia się w laboratorium — z Kalifornii nadszedł jakiś wirus i trzeba go było zidentyfikować. Pewnie pracowała bez przerwy przez następne szesnaście godzin lub nawet całą dobę. Być może została w laboratorium do późna w nocy i jutro rano nie wstanie na wspólne śniadanie. Westchnął z rezygnacją. Dobrze chociaż, że będzie zbyt zapracowana, żeby się o niego martwić.
Mógłby równie dobrze zostawić jej wiadomość na sekretarce w domu, że przyjedzie dzień później, żeby się nie niepokoiła. Mogła zawiadomić o tym generała Kielburgera albo nie, jej wola.
Zmiana planów dawała mu pewne korzyści. Wyleci z Londynu nie rano, tylko w nocy. To zaledwie kilka godzin różnicy, lecz dla niego cała wieczność. Tom Sheringham kierował brytyjskim zespołem mikrobiologów, który pracował nad szczepionką przeciw wszystkim hantawirusom. Wieczorem nie tylko weźmie udział w seminarium Toma, lecz również namówi go na późną kolację z alkoholem. Wyciśnie z niego wszystkie poufne szczegóły o pastępach najnowszych badań, których Tom nie był jeszcze gotów ujawnić publicznie. Wyłudzi też od niego zaproszenie do ośrodka Porton Down, gdzie wstąpi jutro przed odlotem do Stanów.
Kręcąc głową i uśmiechając się do siebie, Smith przeskoczył kałużę i otworzył tylne drzwi czarnej londyńskiej taksówki, która zatrzymała się przed nim. Podał taksówkarzowi adres obrad konferencji Światowej Organizacji Zdrowia.
Lecz kiedy opadł na siedzenie, uśmiech zniknął mu z twarzy. Wydobył z kieszeni list od Billa Griffina i ponownie go przeczytał, mając nadzieję, że trafi na jakiś trop, który wcześniej przeoczył. Najbardziej intrygujące było jednak to, co nie zostało powiedziane. Zmarszczka między brwiami Smitha pogłębiła się. Wracał pamięcią do minionych lat, usiłując dociec, co skłoniło Billa do skontaktowania się z nim w tak dziwaczny sposób.
Gdyby Bill potrzebował porady lub jakiejkolwiek pomocy z Instytutu, postarałby się o nią drogą oficjalną. Bill był teraz agentem specjalnym FBI i szczycił się tym. Jak każdy pracownik FBI mógł poprosić dyrektora Instytutu o kontakt ze Smithem.
Z drugiej strony, gdyby chodziło tylko o sprawę osobistą, Bill nie urządzałby takiej maskarady. Zostawiłby wiadomość w hotelu z numerem telefonu, żeby Smith mógł oddzwonić.
W chłodnej taksówce Smith zadrżał pod ciepłym płaszczem. To spotkanie było nie tylko nieoficjalne, ale tajne. Bardzo tajne. Co oznaczało, że Bill działa poza FBI, poza Instytutem, poza wszelkimi instytucjami rządowymi... a wszystko najwyraźniej po to, żeby wciągnąć także Smitha w jakąś tajemniczą aferę.
Baza Fort Detrick we Frederick, małym miasteczku położonym wśród zielonych wzgórz zachodniego Maryland, była siedzibą Amerykańskiego Wojskowego Instytutu Chorób Zakaźnych. USAMRIID — United States Army Medical Research lnstitute for lnfectious Diseases — albo po prostu Instytut, stał się obiektem gwałtownych ataków w latach sześćdziesiątych. Cieszył się wtedy złą sławą jako rządowa agenda do produkowania i testowania broni chemicznej i biologicznej. Kiedy w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym dziewiątym prezydent Nixon przerwał realizowane tam programy, Instytut przestał interesować media i przeistoczył się w ośrodek medycznych badań naowych.
Nadszedł rok tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty dziewiąty. Okazało się, że małpy zdychające podczas kwarantanny w ośrodku w Reston w Wirginii są zakażone zaraźliwym wirusem Ebola. Natychmiast sprowadzono wojskowych i cywilnych specjalistów z Instytutu, żeby powierzyć im zadanie powstrzymania czegoś, co mogło zamienić się w tragiczną w skutkach światową epidemię.
Ważniejsze jednak od powstrzymania epidemii były badania, które dowiodły, że choć wirus Reston tylko minimalnie różni się od niebezpiecznych odmian Ebola Zair i Ebola Sudan, jest nieszkodliwy dla ludzi. To niezwykłe odkrycie sprawiło, że naukowcy z Instytutu znowu stali się obiektem zainteresowania mediów. Nagle Fort Detrick znalazł się na ustach wszystkich, lecz tym razem jako czołowa amerykańska placówka wojskowa, zajmująca się badaniami medycznymi.
Siedząc w swoim Calvinecie, doktor Sophia Russell wracała myślami do chwalebnej przeszłości Instytutu, z nadzieją, że spłynie na nią natchnienie. Niecierpliwie czekała na rozmowę telefoniczną z człowiekiem, który swoimi informacjami mógł pomóc im w zażegnaniu kryzysu i powstrzymaniu potężnej epidemii.
Sophia była doktorem biologii specjalizującym się w badaniach komórek, jednym z ważniejszych trybów machiny wprawionej w ruch po śmierci majora Keitha Andersona. W Instytucie pracowała od czterech lat i podobnie jak naukowcy w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym dziewiątym roku stanęła w obliczu sytuacji kryzysowej wywołanej pojawieniem się nieznanego wirusa. Tym razem jednak wirus zabijał ludzi. Zanotowano trzy zgony. Wszystkie ofiary — major i dwie osoby cywilne — zmarły nagle na skutek zespołu ostrych zaburzeń oddechowych w odstępie kilku godzin.
Ani czas, ani przycz...
padakapiotr