Hong Ying - Corka rzeki.pdf - Ying Hong - ssaaggaa

Hong Ying

Córka rzeki

przełoŜyła Anna Zielińska

Mojej matce, Shuhui Tang

Nigdy nie rozmawiałam o moich urodzinach ani z rodziną, ani z najbliŜszymi

przyjaciółmi. To z początku celowe przemilczanie sprawiło, Ŝe w końcu naprawdę o

tym dniu zapomniałam. Przez pierwsze osiemnaście lat nikt o nim nie pamiętał, a

potem ja sama po prostu omijałam ten temat. Ale jednego jestem pewna: to wszystko

wydarzyło się w osiemnastym roku mojego Ŝycia.

Krzywy, dziurawy chodnik przed szkolną bramą. Kiedy przechodziłam przez

ulicę, dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie; wyraźnie czułam, Ŝe znowu ktoś mnie

obserwuje.

Nie mając odwagi się obejrzeć, zerknęłam w lewo, potem w prawo, ale nie

zauwaŜyłam niczego niezwykłego. Siłą woli zmusiłam się, aby iść dalej, i dopiero gdy

znalazłam się przy starej kobiecie, która sprzedawała lodowe lizaki, rzuciłam szybkie

spojrzenie za siebie, dokładnie w chwili, gdy cięŜarówka z okresu wojny ludowo-

wyzwoleńczej przemknęła obok z wizgiem, rozchlapując błoto. Kilku wyrostków

kupujących lizaki zatupało ze złości, miotając przekleństwa pod adresem rozpędzonej

cięŜarówki, bo bryzgi błota wylądowały na ich krótkich spodenkach i gołych nogach.

Stara kobieta przeciągnęła pudło z lodowymi lizakami bliŜej muru. Kto, do diabła, tak

jeździ, burknęła. Dla takich niegodziwców nie powinno być miejsca w

Czteromilowym Krematorium.

Zamieszanie minęło, zapadła cisza, a ja stałam na środku zabłoconego,

dziurawego chodnika, zastanawiając się, czy przypadkiem nie ponosi mnie

wyobraźnia, bo tak duŜo dzisiaj rozmawiałam.

W pewnym okresie mojego dzieciństwa te przebiegające po kręgosłupie

dreszcze byty częstym objawem i zawsze wywoływała je para wpatrzonych we mnie

oczu. Kilkakrotnie zdarzyło mi się dostrzec człowieka, do którego naleŜały, ale

zawsze widziałam go tylko przez chwilę. MęŜczyzna o nieokreślonych rysach i

potarganych włosach nigdy nie zbliŜył się na tyle, bym mogła mu się przyjrzeć.

Pojawiał się przy szkolnym boisku przed lekcjami albo po lekcjach, ale nigdy za mną

nie szedł, jakby wiedział, gdzie w kaŜdej chwili moŜe mnie znaleźć. Musiał jedynie

czekać.

KrąŜyło wiele przeraŜających historii o gwałtach, ale ja nigdy się nie

obawiałam, Ŝe właśnie to ma na myśli.

Ani razu nie wspomniałam o nim ojcu ani matce. Bo niby co miałam

powiedzieć? Jeszcze by pomyśleli, Ŝe posunęłam się do czegoś niewłaściwego, i

urządziliby mi piekło. Więc przez lata nosiłam się z tą tajemnicą, aŜ w końcu opuścił

mnie lęk i wtedy juŜ nie było tajemnicy. Być moŜe to normalne, Ŝe jest się

oglądanym, i prędzej czy później kaŜdemu się to przytrafia, więc nie naleŜy tego

traktować jak czegoś strasznego lub odraŜającego. PrzecieŜ trudno przejść przez

Ŝycie, nie będąc naraŜonym na kłopotliwe spojrzenia, zatem bez trudu mogłam

udawać, Ŝe nic sobie z nich nie robię, zwłaszcza Ŝe wtedy niewielu ludzi miało ochotę

spojrzeć w moją stronę.

Za kaŜdym razem, kiedy usiłowałam podtrzymać tamto spojrzenie, ono jakimś

sposobem umykało, więc aby sobie udowodnić, Ŝe nie ponosi mnie wyobraźnia,

poruszałam się przyczajona, jakbym tropiła jaskrawozieloną waŜkę. Jednak czasami,

kiedy człowiek się wysila, Ŝeby zrozumieć coś niejasnego, sukces jedynie sprowadza

nieszczęście.

Ale starałam się o tym nie myśleć, bo tamtego roku cały mój świat stanął na

głowie. Tyle rzeczy mi się przydarzyło. Czułam się, jakbym była złoŜona z samych

supłów, podobnie jak ten porastający mury zielony mech, który przypominał splątane

kędziory diabła.

Mój dom stał na południowym brzegu rzeki Jangcy.

Na tym brzegu poprzecinane parowami wzgórza schodzą aŜ do rzeki. Gdyby

nastąpiła powódź tysiąclecia i całe miasto Czungcing znalazłoby się pod wodą, nasze

wzgórza trwałyby uparcie - ostatnia niezalana wysepka. Od wczesnego dzieciństwa ta

myśl była dla mnie dziwnie krzepiąca.

JeŜeli z przeciwległego brzegu przypływało się promem z doku przy

Niebiańskich Wrotach, najbliŜej do mojego domu było z przystani przy alei

Strumienia Kotów lub Kamyka z Procy. W obu wypadkach naleŜało wspiąć się na

nabrzeŜe i przez dwadzieścia minut iść pooraną koleinami ulicą do połowy wysokości

wzgórza, gdzie znajdował się nasz dom.

Stojąc na krawędzi wzgórza przed domem, widziałam miejsce, w którym rzeki

Jangcy i Cialing łączą się ze sobą u Niebiańskich Wrót, bramy do naszego miasta.

Hong Ying - Corka rzeki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: