Darcy Lilian - Szczęście w nieszczęściu.pdf - Lilian Darcy - sanpaj778

Lilian Darcy

Szczęście w nieszczęściu

Rozdział 1

Wystarczyło zaledwie kilka sekund, żeby cały świat Lauren Van Shuyler

zmienił się nie do poznania. Usłyszała krzyk jakiegoś mężczyzny:

– Uwaga na dźwig! Uważajcie na ten przeklęty dźwig!

Za późno. Dziewiętnastowieczna ceglana fasada domu runęła z hukiem

na ziemię. Było chłodne majowe popołudnie i padał deszcz. Kilka platform z

rozpadającego się rusztowania pofrunęło w powietrze niczym karty do gry.

– Cofnijcie się! Cofnijcie się! – zawołał ten sam męski głos.

Coś ciężkiego i ciepłego upadło na Lauren, powalając ją na ziemię. Ten

ktoś – ponieważ było to ciało mężczyzny – potoczył się na nią, a potem

pociągnął ją za sobą i przekręcił się jeszcze raz. Oboje runęli bokiem do

zimnego, wąskiego kanału w niewykończonej betonowej podłodze budynku

o ułamek sekundy wcześniej, zanim spadło na nich kilka elementów

rusztowania. Potem deszcz cegieł posypał się z głośnym łoskotem.

Lauren dusiła się, suchy i twardy jak kreda pył wypełniał jej usta i nos.

Ostry ból przeszył jej nogę, później poczuła dziwnie kojące ciepło, a

następnie stopniowe odrętwienie.

Nie mogła się poruszyć. Otaczał ją nieprzenikniony mrok, tak gęsty, że

niemal namacalny. Poczuła łzy na policzku. Leżący obok niej mężczyzna na

pewno żył, gdyż czuła drgania jego klatki piersiowej. Nigdy dotąd nie

zaznała tak potwornego, obezwładniającego strachu.

– Żyje pani? Nic się pani nie stało? – usłyszała głos leżącego obok

mężczyzny.

– Tak, żyję. – Z jej piersi wyrwał się suchy jak czkawka szloch. – Żyję.

– Dobre i to na początek.

– Czy to się skończyło? – spytała Lauren. – Ten... ten zawał?

Słyszała teraz jedynie ciężki, nieregularny oddech towarzysza niedoli.

Chwyciły ją mdłości, chciała się skulić i objąć ramionami, ale nie mogła

nimi poruszyć. Jedno ramię miała wyciągnięte wzdłuż betonowego kanału,

drugie nienaturalnie wykręcone.

– Nie słyszę, żeby jeszcze coś spadało. Może pani się poruszyć? –

zapytał nieznajomy.

– Nie za bardzo.

– Tak przypuszczałem.

Oboje pogrążyli się w ponurym milczeniu. Zmysły Lauren, nastawione

na przetrwanie, były wyostrzone i czujne. Czuła na twarzy zimne powietrze.

Oznaczało to, że kanał nie jest całkowicie zablokowany z obu stron.

Teraz, kiedy oczy Lauren przyzwyczaiły się do mroku, dostrzegła nawet

niewyraźne światełko, słabe i rozproszone. Lauren widziała również jakieś

zamazane kontury – prawdopodobnie ramię i głowę nieznajomego.

Nie mogła jednak zrobić żadnego ruchu. Leżała na boku. Jej biodro

pulsowało bólem, gdyż wpijał się w nie kamyk. Skórzany plecak, wciśnięty

między dolną część pleców Lauren i ścianę, zmuszał ją do wygięcia

kręgosłupa.

Roztrzaskane drewno z częściowo zmiażdżonych desek z rozbitej

platformy zraniło jej ramię. Pod klatką piersiową czuła leżącą płasko rękę

mężczyzny. Jego kłykcie musiały boleśnie wpijać się w twardy beton.

– Czy uratował mi pan życie? – zapytała.

Instynktownie starała się znaleźć jakiś punkt oparcia w tym nowym

świecie.

– Chyba jeszcze za wcześnie na tego typu stwierdzenia – odparł kwaśno,

siląc się na żart.

– Boję się.

– Ooch... proszę się nie bać, dobrze? Proszę... Lepiej zachować spokój.

– Jestem spokojna. – Jednak szczękała zębami ze strachu. Czuła, że zaraz

jej strach przerodzi się w panikę.

– Zimno ci?

– Nie jestem ubrana na taką okazję.

Roześmiał się cicho.

– Brawo! Nie wiedziałem, że istnieje strój przeznaczony do leżenia pod

kupą gruzu – Chciałam powiedzieć, że nie jestem... że mam na sobie tylko

cienką bluzkę. Zimno mi.

– Może i trochę zmarzłaś, ale nic nam nie będzie.

– Ramię mi drętwieje.

– Spróbujmy się poruszyć.

– Jak?

– Podstawą zespołowego działania jest planowanie i dobra współpraca.

Usiłowała się roześmiać, ale zabrzmiało to żałośnie.

– A co powiesz na wyznaczenie jakiegoś celu? – mruknęła.

– Dobry pomysł. Ja przede wszystkim chciałbym wydostać palce spod

twoich pleców. Masz bardzo wystające żebra!

– Ja... ja ostatnio straciłam trochę na wadze. I mam na imię Lauren.

– W porządku, Lauren. W ogóle nie zmieścilibyśmy się tutaj, gdybyś

ważyła pięć kilogramów więcej.

– A ty? Jak masz na imię?

– Lock.

– Lock, czy mogę poruszyć ramieniem? – Wydawało się tak zimne i

martwe jak marmur. – I przesunąć plecak? Uwiera mnie.

– Czy właśnie to wyczuwam czubkami palców? Jest ze skóry, prawda?

– Tak.

– Masz w nim coś przydatnego? Jedzenie łub coś do picia?

– Trochę wody mineralnej i tabliczkę czekolady.

– A więc wybrałem odpowiednią osobę do uratowania, co?

– Tylko że ty mnie nie wybrałeś. To wszystko jedynie nieszczęśliwy

zbieg okoliczności.

– Nie, nie wybrałem cię. Do diaska, to było instynktowne! Krzyknąłem

do pozostałych i wepchnąłem cię tu, ponieważ tylko ciebie mogłem

dosięgnąć. Tylko ty i ja staliśmy pod tym przeklętym dźwigiem.

– Pracujesz na tutejszej budowie?

– Nie, tylko ją odwiedziłem. Ładne powitanie, nie ma co. A ty?

– Ja też dopiero przyjechałam. Szukałam kierownika. Czy inni zdołali w

porę uciec?

– Nie wiem. Kilku na pewno, ale chyba nie wszyscy.

Oboje znowu zaczęli nasłuchiwać. Żadnych głosów.

Żadnych okrzyków. Żadnego ruchu.

Ile czasu minie, zanim nas stąd wyciągną? – Lauren nie wiedziała,

dlaczego zdaje się na jego sąd w tej sprawie. Skąd mógł znać odpowiedź?

On jednak potraktował jej pytanie poważnie.

– Nie wiemy, ile gruzu na nas spadło, jak stabilne jest to miejsce i kogo

jeszcze zasypało.

– Nie, oczywiście, że nie. Przepraszam, to było głupie pytanie.

– Nie ma sprawy. Wiesz, zajmijmy się wydostaniem tej czekolady.

Wykonali to tak, jak się umówili. Wyznaczyli cel, ułożyli plan i

porozumiewali się przez cały czas. Najpierw musieli wydostać jego rękę

spod jej pleców. Lauren poczuła, że jego dłoń się ześlizgnęła wzdłuż jej

boku i zatrzymała w dole brzucha. Jęknął.

– Mam nadzieję, że nie będzie gorzej – stwierdził. – Możesz teraz

przesunąć ramię?

– Myślę, że tak. – Roześmiała się i w jej śmiechu oboje usłyszeli

histeryczną nutę.

– Hej, tylko spokojnie – powiedział łagodnie, chcąc ją uspokoić. –

Obejmij mnie, dobrze?

– Dobrze. – Pod miękką, bawełnianą koszulą wyczuła twarde mięśnie.

Kiedy odzyskała władzę w ramieniu, poczuła bolesne mrowienie.

– Dobrze, teraz spróbuję wyciągnąć plecak spod twoich barków.

– Proszę! Powiedz mi, co powinnam zrobić.

Powoli i mozolnie zmieniali pozycje, niemal w kompletnej ciszy.

– Mam czekoladę! – oświadczył wreszcie Lock triumfalnie.

– Chce mi się pić. Powinniśmy byli najpierw wyjąć wodę.

– Po czekoladzie będziesz miała jeszcze większe pragnienie.

– Słusznie – przyznała.

– Masz – odezwał się Lock.

Poczuła, że nieporadnie wepchnął jej kawałek czekolady do ust. Zdołała

przełknąć gęstą i lepką masę.

– Och! – jęknęła, walcząc z odruchem wymiotnym.

– Wody, proszę!

– Nie mogę się do niej dostać. Nie zwymiotujesz, prawda? – A potem

warknął, jak gdyby wydawał rozkazy:

– Oddychaj! Głęboko! Nie myśl o niczym innym. Po prostu nabierz

powietrza, zatrzymaj je w ustach, wypuść.

Spokojnie. A potem jeszcze raz.

Posłuchała go i od razu poczuła się o niebo lepiej.

– Dzięki – powiedziała.

– Już dobrze?

– Jestem w ciąży – wyznała nagle i zaczęła drżeć na całym ciele. – Mój

Boże, jestem w ciąży. Jak to wpłynie na moje dziecko?

W jej pytanie wdarł się nagle ryk syren, początkowo słaby, a potem

coraz bardziej przeraźliwy i coraz głośniejszy.

– Od jak dawna? – zapytał na tle rosnącej wrzawy.

– Pięć i pół tygodnia, jeśli wierzyć lekarzowi. – Uchwyciła się jego

koszuli, nieco poniżej pasa. – Wiem o tym na pewno dopiero od ostatniego

Darcy Lilian - Szczęście w nieszczęściu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: