LEKI STOSOWANE W STANACH ZAGROŻENIA ŻYCIA.doc

Skład: 1 ml roztworu zawiera 137,5 mg glukonolaktobionianu wapnia, co odpowiada 9 mg jonów wapnia.

Działanie: Wapń, będący jednym z głównych jonów w organizmie człowieka, jest zdeponowany w 99% w tkance kostnej, 1% wapnia zawierają płyny zewnątrzkomórkowe (głównie krew) i komórki tkanek miękkich. Właściwe stężenie jonów wapnia w organizmie jest niezbędne do prawidłowego przebiegu wielu procesów fizjologicznych a także prawidłowej przebudowy i funkcji kości. Jony wapnia są konieczne w utrzymaniu równowagi elektrolitowej jak również do funkcjonowania licznych mechanizmów regulacyjnych zależnych od wapnia. Wapń jest niezbędny w procesach krzepnięcia krwi, przenoszenia stanu pobudzenia w nerwach i synapsach oraz skurczu mięśni poprzecznie prążkowanych. Dzięki swemu działaniu antagonistycznemu do histaminy, serotoniny, bradykininy, zmniejsza przepuszczalność naczyń krwionośnych dając efekt antyalergiczny, przeciwwysiękowy i przeciwobrzękowy.

Wskazania: Stany niedoboru wapnia wymagające szybkiego uzupełnienia: tężyczka, ostra hipokalcemia, mnogie złamania, kurcz mięśni, długotrwałe odżywianie pozajelitowe. Jako lek uzupełniający terapię chorób o podłożu alergicznym: astma oskrzelowa, obrzęk Quinckego, wstrząs anafilaktyczny, alergiczne choroby skóry, alergiczny nieżyt nosa. Zatrucie solami metali ciężkich oraz magnezu, fluorkami lub czterochlorkiem węgla. Stany hiperpotasemii. Uzupełnienie niedoborów wapnia u pacjentów nie reagujących na leczenie preparatami doustnymi.

Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na sole wapnia. Ostra niewydolność nerek. Hiperkalcemia i hiperkalciuria. Migotanie komór. Galaktozemia.

Interakcje: Wapń nasila toksyczne działanie naparstnicy, zmniejsza jej działanie intropowe, zwiększa prawdopodobieństwo zaburzeń rytmu serca, dlatego nie należy stosować tego preparatu w czasie leczenia glikozydami naparstnicy. Leki tiazydowe zwiększają wchłanianie zwrotne wapnia, stwarzając ryzyko hiperkalcemii. Wapń osłabia działanie werapamilu i innych leków blokujących kanały wapniowe.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności: W przypadkach przewlekłej niewydolności nerek, kamicy nerkowej, sarkoidozy, chorób serca należy kontrolować stężenia wapnia we krwi. Podczas podawania wskazane jest monitorowanie akcji serca. Może wystąpić ograniczenie zdolności kierowania pojazdami mechanicznymi i obsługi maszyn związane z ryzykiem wystąpienia ewentualnych działań niepożądanych.

Działania niepożądane: Pozajelitowe stosowanie wapnia może powodować zwapnienia tkanek miękkich (dlatego należy unikać podawania domięśniowego). Podanie dożylne z prędkością powyżej zalecanej (1-2 ml/min), może spowodować zaczerwienienie twarzy, poty, rozszerzenie naczyń obwodowych, zwolnienie czynności serca, metaliczny smak w ustach. Dawki leku przekraczające zalecane, mogą spowodować hiperkalcemię, brak łaknienia, nudności, wymioty, zaparcia, bóle brzucha, suchość w jamie ustnej, bóle głowy, osłabienie mięśniowe, zwiększone wydalanie moczu, zwapnienia tkanek, zaburzenia rytmu serca, apatie, senność nawet śpiączkę.

Przedawkowanie: W przypadku przedawkowania leku występują objawy hiperkalcemii: zaburzenia żołądkowo - jelitowe, objawy ze strony układu nerwowego i moczowego (senność, bóle głowy, śpiączka, zwiększone wydalanie moczu) oraz zaburzenia rytmu serca. W razie przedawkowania należy zastosować nawadnianie doustne lub dożylne. Jednocześnie lub tuż po nawodnieniu stosuje się leki moczopędne (z wyjątkiem tiazydowych leków moczopędnych). Objawy ostrej hiperkalcemii leczy się hormonami kory nadnerczy oraz dożylnymi infuzjami wersenianu sodowego w ilości 5 g/dobę podanymi w roztworze glukozy. Przy braku poprawy stosuje się kalcytoninę, difosforany, plikamycynę.

Ciąża i laktacja: Lek może być stosowany w ciąży i okresie karmienia piersią jedynie w przypadkach, gdy korzyści z zastosowania leku przeważają nad potencjalnym zagrożeniem - lek kategorii C.

Dawkowanie: Dawki należy ustalić indywidualnie w zależności od stopnia niedoboru wapnia. Dorośli: dożylnie (powoli 1-2 ml/min), 5-10 ml/dawkę. Noworodki i dzieci: dożylnie (powoli 1-2 ml/min), 15-20 mg/kg mc./dobę.

Skład: 1 amp. (2 ml) zawiera 0,5 mg digoksyny.

Działanie: Glikozyd nasercowy wyizolowany z naparstnicy wełnistej, Działa na mięsień sercowy, mięśnie gładkie i poprzecznie prążkowane, cewki nerkowe i ośrodek nerwu błędnego. Zwiększa siłę i szybkość skracania włókien mięśniowych. Zwiększa napływ jonów wapnia do komórek w mechanizmie wymiany z sodem. Wywiera na serce działanie inotropowo i batmotropowo dodatnie oraz chronotropowo i dromotropowo ujemne. Zwalnia czynność serca poprzez bezpośredni wpływ na węzeł zatokowy oraz pobudzenie nerwu błędnego. Zwalnia przewodzenie p-k. Wydłuża okres rozkurczu ułatwiając powrót żylny. Działanie ujawnia się po 5-30 min po podaniu, maks. efekt po 6-8 h, T0,5 wynosi 36-43 h. Wiąże się z białkami osocza w 20-30%. Ok. 30% jest wydalane z żółcią.

Wskazania: Ostra niewydolność serca, nadkomorowe zaburzenia rytmu, migotanie lub trzepotanie przedsionków.

Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na glikozydy naparstnicy i inne składniki preparatu. Bradykardia. Zespół chorego węzła zatokowego. Blok A-V II i IIIo. Częstoskurcz komorowy. Migotanie komór. Zespół preekscytacji (WPW). Kardiomiopatia przerostowa z zawężeniem drogi odpływu, podzastawkowe zwężenie aorty. Tętniak aorty. Zaciskające zapalenie osierdzia. Hipokaliemia. Hiperkalcemia. Planowana kardiowersja elektryczna w czasie 1-2 dni.

Interakcje: Glikokortykoidy, diuretyki pętlowe i tiazydowe, sole wapnia nasilają działanie arytmogenne preparatu poprzez hipokaliemie. b-adrenolityki i antagoniści wapnia nasilają działanie chrono- i dromotropowo ujemne. Sympatykomimetyki, rezerpina, trójpierścieniowe leki antydepresyjne nasilają ryzyko groźnych zaburzeń rytmu. Fenylbutazon, metoklopramid, antacida, neomycyna osłabiają działanie leku. Antagoności wapnia, flekainid, amiodaron, chinidyna, propafenon, ACE, spironolakton, itrakonazol, antybiotyki (tetracykliny, makrolidy) zwiększają stężenie preparatu we krwi.

Działania niepożądane: Zaburzenia rytmu do częstoskurczu i migotania komór włącznie, zaburzenia przewodnictwa są szczególnie groźne przy współistniejącej hipokaliemii. Inne: nudności, wymioty, bóle brzucha, zawroty i bóle głowy, omdlenia, bezsenność, zaburzenia widzenia, depresja, drgawki.

Przedawkowanie: Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego mogą być pierwszym objawem przedawkowania. Następnie mogą pojawić się zaburzenia rytmu i przewodnictwa oraz objawy z OUN. Lek odstawić. Rozważyć podanie KCl doustnie lub iv. do osiągnięcia stężenia 5 mmol/l w surowicy. Leczenie objawowe.

Ciąża i laktacja: Kategoria C. Nie zaleca się stosowania w ciąży. Nie stosować w okresie karmienia piersią.

Dawkowanie: Dożylnie w powolnym wstrzyknięciu. Dorośli - szybkie nasycanie: pierwsza dawka 0,4-0,6 mg, następnie 0,1-0,3 mg co 4-6 h lub inaczej 1-ego dnia 1,0-1,5 mg w dwóch dawkach podzielonych, 2-ego dnia 0,5-1,0 mg w dwóch dawkach. Powolne nasycanie: 0,25-0,5 mg/dobę; stan stacjonarny zostanie osiągnięty dopiero po 7-11 dniach. Dzieci dożylnie lub domięśniowo: do 2 rż. szybkie nasycanie w pierwszej dobie 0,05-0,06 mg/kg mc. w dawkach podzielonych; powyżej 2 rż. szybkie nasycanie w pierwszej dobie 0,02-0,045 mg/kg mc. Powolne nasycanie u dzieci: zwykle 1/4 dawki ustalonej do szybkiego nasycania.

Uwagi: Wstrzyknięcia domięśniowe są bardzo bolesne i powinny być stosowane jedynie gdy niemożliwe jest podanie leku dożylnie. Metoda szybkiego nasycania jest coraz rzadziej stosowana i ogranicza się do zastosowania w przypadku konieczności szybkiego zwolnienia czynności komór w trzepotaniu lub migotaniu przedsionków.

Skład: 1 draż. zawiera 25 mg chlorowodorku chlorpromazyny.

Działanie: Chlorpromazyna (pochodna fenotiazyny) wykazuje działanie przeciwpsychotyczne i przeciwwymiotne, w mniejszym stopniu hipotensyjne i uspokajające. Działanie przeciwpsychotyczne chlorpromazyny polega na blokowaniu postsynaptycznych receptorów w mózgu. Chlorpromazyna powoduje hamowanie receptorów a-adrenergicznych i zmniejszenie uwalniania podwzgórzowych i przysadkowych hormonów. Działanie przeciwwymiotne wiąże się głównie z blokowaniem nerwu błędnego. Po podaniu doustnym chlorpromazyna wchłania się szybko z przewodu pokarmowego.

Wskazania: Psychozy schizofreniczne i cyklofreniczne z objawami niepokoju ruchowego i objawami wytwórczymi (schizofrenia paranoidalna, katatoniczna, stany maniakalne), paranoja, parafrenia; objawy abstynencji w leczeniu toksykomanii; wspomagająco w rzucawce, tężcu, wściekliźnie, pląsawicy; psychozy wieku podeszłego z objawami niepokoju ruchowego; w premedykacji anestezjologicznej, ułatwia hibernację; lek wspomagający w terapii nerwobólów, zapaleń nerwów, bólów fantomowych, bólów w półpaścu, kausalgii, bólów nowotworowych. W objawowym leczeniu wymiotów.

Przeciwwskazania: Leku nie należy stosować w przypadkach: stwierdzonej nadwrażliwości na pochodne fenotiazyny; ostrych zatruć alkoholem, lekami nasennymi, przeciwbólowymi oraz psychotropowymi; zaburzeń czynności układu krwionośnego (np. w agranulocytozie); jaskry z wąskim kątem przesączania.

Interakcje: Podczas jednoczesnego stosowania chlorpromazyny z lekami o działaniu depresyjnym na OUN np. barbituranami, narkotycznymi lekami przeciwbólowymi dochodzi do zwiększenia ich depresyjnego działania. Chlorpromazyna zwiększa w surowicy krwi stężenie trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych takich jak: amitryptylina, imipramina, doksepina i inne oraz zwiększa efekt hipotensyjny leków obniżających ciśnienie krwi, jak: atenolol, kaptopril, enalapril, epinefryna, propranolol. Podczas jednoczesnego stosowania dochodzi do zwiększenia siły działania leków blokujących receptory b-adrenergiczne. Wzajemne hamowanie metabolizmu każdego z leków powoduje wzrost ich stężenia w surowicy krwi, co prowadzi do sumowania efektów hipotensyjnych, a nawet arytmii. Obniżenie skuteczności działania chlorpromazyny przy jednoczesnym stosowaniu leków o właściwościach adsorpcyjnych, alkalizujących oraz związków litu. Obniżenie stężenia chlorpromazyny w surowicy krwi przy jednoczesnym stosowaniu ranitydyny, cymetydyny itp. Zmniejszenie skuteczności działania chlorpromazyny zastosowanej razem z amfetaminą ze względu na antagonizm działania obu leków. Zwiększenie poziomu prolaktyny w surowicy przy równoczesnym podaniu z chlorpromazyną. Hamowanie skuteczności działania leków hamujących łaknienie w przypadku jednoczesnego podawania z pochodnymi fenotiazyny.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności: Nie stosować w przypadku równoczesnego występowania innych stanów chorobowych, jak: choroby wieńcowej i zaburzeń rytmu, miażdżycy naczyń obwodowych i mózgowych, niewydolności nerek lub wątroby, astmy i rozedmy płuc, choroby Parkinsona lub padaczki, myasthenia gravis, przerostu gruczołu krokowego, guza chromochłonnego, niedoczynności tarczycy. Ostrożnie podawać lek pacjentom w podeszłym wieku oraz narażonym na działanie wysokich bądź niskich temperatur. Chronić skórę przed bezpośrednim kontaktem z płynną postacią leku z uwagi na możliwość wystąpienia na skórze przebarwień. W czasie stosowania leku nie należy pić napojów alkoholowych.

Działania niepożądane: Najczęściej występowały: akatyzja (niepokój mięśniowy), zaburzenia widzenia związane z efektem antycholinergicznym, zaburzenia widzenia w wyniku powstawania nieprzejrzystych złogów pigmentowych w soczewce i rogówce oka, objawy pozapiramidowe dystoniczne (skurcze mięśni twarzy, szyi i pleców, tikopodobne drgania ciała, niemożność poruszania oczami), objawy pozapiramidowe parkinsonowe (trudności w mówieniu i połykaniu, zaburzenia równowagi, maskowaty wygląd twarzy itd.), hipotensja (omdlenia), retinopatia pigmentowa (zaburzenia widzenia kolorów) - częściej występujące przy wyższych dawkach leku, opóźnione dyskinezy (obrzmienie policzków, szybkie lub robaczkowe ruchy języka, niekontrolowane ruchy żujące) - częściej występują u pacjentów w podeszłym wieku, kobiet i chorych z uszkodzeniami mózgu, trudności w oddawaniu moczu, zwiększona wrażliwość skóry na światło słoneczne, skórne reakcje alergiczne związane z miejscowym kontaktem z lekiem, agranulocytoza (zapalenie gardła, wysoka temperatura, nietypowe krwawienia lub krwiaki), żółtaczka cholestatyczna, udar cieplny (sucha, gorąca skóra, brak pocenia, osłabienie mięśni), ostry zespół neuroleptyczny (drgawki, trudności w oddychaniu, przyspieszone lub nieregularne tętno, puls), melanozy (niebieskosine przebarwienie skóry, nasilające się po opalaniu), zaburzenia miesiączkowania, obniżenie libido, mlekotok, przyrost mc.

Przedawkowanie: Nie istnieje specyficzna odtrutka. Stosuje się leczenie objawowe.

Ciąża i laktacja: Lek może być stosowany w ciąży jedynie w przypadkach, gdy korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu.

Dawkowanie: Dorośli: początkowo zwykle 25-50 mg 3 razy dziennie, w razie potrzeby dawki można zwiększać powoli nawet do 100 mg 3 razy dziennie; w leczeniu psychoz w warunkach szpitalnych 250-750 mg dziennie i więcej; czasem po paru tyg. leczenia poprzez domięśniowe podawanie leku przechodzi się na leczenie doustne 50-100 mg dziennie; leczenie podtrzymujące może trwać m-ce lub lata; ambulatoryjnie w leczeniu nerwic lub odwykowym do 150-200 mg dziennie. Dzieci: 4-18 rż. 25-50 mg dziennie w 3-4 podzielonych dawkach; zwykle podaje się doustnie 1-2 mg/kg mc. Nie przekraczać dawki 50 mg dziennie.

Skład: 1 amp. zawiera 20 mg etomidatu w 10 ml emulsji wodno-olejowej.

Działanie: Krótko działający lek nasenny (działa głównie przez hamowanie tworu siatkowatego w pniu mózgu); bez działania analgetycznego. Po pojedynczej dawce dożylnej wywołuje około 5 min. sen, po czym następuje szybkie budzenie. W minimalnym stopniu wpływa na metabolizm mięśnia sercowego, pojemność minutową serca, krążenie obwodowe i płucne, oddychanie. Obniża metabolizm mózgowy i ciśnienie śródgałkowe. Powoduje 4-8 h supresję kory nadnerczy (hamowanie b-hydroksylazy); nie powoduje uwalniania histaminy. Przenika do tkanek i mózgu, osiągając stężenie maks. w tkance mózgowej po około 1 min. Jest metabolizowany w wątrobie, metabolity są wydalane z moczem (po 24 h wydalane jest około 75% dawki). MAC = około 0,3 µg/ml w surowicy.

Wskazania: Wprowadzenie do znieczulenia ogólnego.

Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na etomidat lub emulsje tłuszczowe; dzieci poniżej 6 mż.; zaburzenia biosyntezy hemu; pacjenci ze zmniejszoną czynnością kory nadnerczy. Okres porodu (w tym znieczulenie do cięcia cesarskiego); okres karmienia piersią (jeśli zaistnieje konieczność podania leku - karmienie należy przerwać na 24 h).

Interakcje: Neuroleptyki, opioidy, leki uspokajające, alkohol - nasilają nasenne działanie etomidatu. Premedykacja benzodiazepinami lub opioidami zmniejsza ryzyko wystąpienia skurczów mioklonicznych. Z anestetykami wziewnymi może powodować wydłużenie okresu budzenia z anestezji. Nie łączyć i nie podawać równocześnie z innymi lekami i roztworami (poza 0,9% roztworem NaCl) przez tą samą kaniulę dożylną.

Działania niepożądane: Odwracalnie hamuje syntezę steroidów kory nadnerczy. Może powodować nudności, kaszel, czkawkę, dreszcze, zahamowanie czynności ośrodka oddechowego, bezdech, skurcze miokloniczne (spowodowane odhamowaniem pobudzeń z międzymózgowia). Rzadko - uwalnianie histaminy; sporadycznie - reakcje alergiczne (skurcz oskrzeli, reakcje anafilaktyczne), skurcz krtani, zaburzenia akcji serca, drgawki, hipotensję. Podany poza żyłę powoduje silny ból, podany dotętniczo może spowodować martwicę tkanek.

Dawkowanie: Indywidualnie w zależności od stanu pacjenta i efektu klinicznego, zazwyczaj 0,15-0,3 mg/kg mc. (co odpowiada 0,075-0,15 ml/kg mc.). Dzieci i osoby starsze: 0,1-0,2 mg/kg mc. (0,075-0,1 ml/kg mc.). U pacjentów premedykowanych, leczonych neuroleptykami, z marskością wątroby dawkę należy zmniejszyć. Stosować wyłącznie dożylnie; podawać powoli (około 30 s) lub w dawkach podzielonych. U pacjentów z jawną padaczką, skłonnością do drgawek, w znieczuleniu do przerwania serii napadów lub stanu padaczkowego wyliczoną dawkę (0,3 mg/kg mc. co odpowiada 0,15 ml/kg mc.) należy podać szybko (10 s) w celu uniknięcia zbyt wolnego przenikania leku do tkanki mózgowej (zapobiega to pobudzeniu drgawkowemu).

Uwagi: Przed użyciem wstrząsnąć, chronić od światła.