Anaruk, chłopiec z Grenlandii - streszczenie.pdf - Lektury Podstawówki - zaspiewaj

Anaruk, chłopiec z Grenlandii - streszczenie

Anaruk, bohater książki, to dwunastoletni chłopiec mieszkający na Grenlandii. W pobliżu domu

chłopca siedzibę miała stacja badawcza. Mały Eskimos zaprzyjaźnił się z tamtejszym polarnikiem i

jego ekipą badawczą. Anaruka fascynowały przedmioty, które mężczyzna przywiózł ze sobą.

Największe zainteresowanie wzbudzały ubrania uszyte z różnorodnych materiałów, które

kontrastowały z monotonnymi skórami zdobiącymi Eskimosów. Polarnik w swojej osadzie

dysponował profesjonalnymi narzędziami nieznanymi dotąd tubylcom.

Powierzchnia Grenlandii liczy dwa miliony kilometrów kwadratowych (dla porównania

powierzchnia Polski jest siedem razy mniejsza). Zima panuje tu przez większą część roku. W lecie,

które trwa zaledwie trzy miesiące, rodzina Anaruka, podobnie jak inni Eskimosi, przenosi się nad

brzeg morza zamieszkując w namiotach zbudowanych ze skór. Rodzice chłopca czas ten

wykorzystują na sporządzenie zimowych zapasów. Wypływają w morze specjalnymi kajakami

zbudowanymi ze skór i zwierzęcych kości polując na foki za pomocą harpunów.

Życie w eskimoskiej osadzie toczy się spokojnie, mieszkańcy są wobec siebie życzliwi, a

jakiekolwiek przestępstwa zdarzają się bardzo rzadko. Charakterystyczna i godna podziwu jest

umiejętność współpracy cechująca tych ludzi. Widoczna jest ona na przykład podczas polowania na

reny. Starcy oraz kobiety z dziećmi otaczają stado i krzykiem zaganiają zwierzęta w specjalnie

przygotowane miejsce, w którym mężczyźni strzelając z łuków zabijają je. Następnie mężczyźni

zdejmują z renów skórę, a kobiety ćwiartują mięso i sporządzają zapasy. Po polowaniu przystępuje

się do gotowania zupy i przygotowania uczty. Eskimosi rzadko spożywają gotowane mięso, na co

dzień zadowalają się surowymi posiłkami.

Mieszkańcy Grenlandii rozpoczęli przygotowania do zimy. Od ilości nagromadzonych w lecie

zapasów zależał ich dobrobyt podczas tej mroźnej pory. Anaruk pragnął poczuć się choć trochę

dorosły i wybrał się ze swoim kolegą, Omalikiem na polowanie. Po długiej wędrówce zauważyli

stado pardw. Omalik postanowił zapolować na ptaki. Anaruk pozostał sam. W ciszy panującej

dookoła usłyszał ciężki oddech foki. Wycelował harpun w stronę słyszanego pod krą dźwięku i

trafił zwierzę. Chłopca wprost rozpierała duma, pozostawał jedynie problem wyciągnięcia

zdobyczy na powierzchnię.

Ostatecznie wydobycie zwierzęcia zaabsorbowało Anaruka do tego stopnia, że nie zauważył

pękającego lodu wokół niego. W ułamku sekundy chłopiec znalazł się w lodowatej wodzie wśród

dryfującej kry. Omalik, co sił w nogach pobiegł do osady. Zawiadomił rodziców kolegi o

niefortunnym wydarzeniu. Ojciec Anaruka, Tugto, w ostatniej chwili pomógł synowi narażając

własne życie. Wszyscy szczęśliwie powrócili do domu. Rodzice pochwalili syna za upolowanie

foki, jednak przestrzegli na przyszłość przed podobnie ryzykownymi pomysłami, które następnym

razem mogą okazać się groźniejsze w skutkach.

Eskimoskie lato dobiegało końca, pojawiły się pierwsze opady śniegu i osadnicy byli zmuszeni

przenieść swe domostwa wgłąb lądu. Ze śniegu powstały okrągłe igloo, w których Eskimoskie

rodziny spędzą całą zimę szyjąc nowe ubrania ze skór i wytwarzając nowe narzędzia. Dzieci bawiły

się pomiędzy śnieżnymi domami, a dorośli opowiadali historie podczas pracy. Jedna z nich okazała

się bardzo ciekawa i dotyczyła starszej kobiety, która nie miała żadnej rodziny i czuła się bardzo

samotna w swojej chacie.

Sąsiedzi często odwiedzali kobietę i przynosili jej pożywienie. Pewnego dnia podarowali jej

zamarzniętego niedźwiadka, którego uznali za nieżywego. Zwierzątko ogrzało się przy ogniu i ku

zdziwieniu zebranych ożyło. Odtąd kobieta zyskała towarzysza samotnych dni i opiekowała się

niedźwiadkiem, jak własnym dzieckiem. Podopieczny szybko nauczył się rozumieć ludzką mowę, a

gdy dorósł brał udział w polowaniach doskonale tropiąc zwierzynę. Staruszka uszyła

niedźwiadkowi kolorowy kołnierz, aby myśliwi przez przypadek go nie ustrzelili.

Niestety znalazł się jeden mężczyzna z Północy, który zapragnął za wszelką cenę zdobyć piękne

śnieżnobiałe futro niedźwiadka. Gdy doszło do starcia z owym myśliwym zwierzę wygrało i zabiło

człowieka. Kobieta była zrozpaczona, ponieważ zdawała sobie sprawę z konsekwencji, jakie

niedźwiedź poniesie. Zdjęła kołnierz i kazała zwierzęciu uciekać zanim przybędą koledzy zmarłego

pomścić ofiarę.

Żegnając ukochane zwierzę staruszka dotknęła jego białego futra ręką brudną z sadzy. Myśliwi

długo jeszcze opowiadali o tajemniczym niedźwiedziu, który nigdy nie atakował ludzi, a na futrze

miał czarną łatkę.

Ojciec Anaruka opowiedział historię upierzenia ptaków. Według niego dawniej wszystkie ptaki

miały jednakowe białe upierzenie. Pewnego jednak dnia gęś spotkała się z krukiem, który

pomalował ją w czarne pasy. Ta chciała pomalować kruka tak samo, jednak pomysł nie został

zaakceptowany, doszło do kłótni i gęś wylała całą czarną farbę na kolegę.

Mężczyzna opowiedział także inną historię. Gdy był młody pragnął kupić strzelbę, aby móc

polować i dostarczać jedzenie swojej osadzie. Przez dwa lata polował na białe i niebieskie lisy, aby

potem sprzedać ich futra białym ludziom na statkach i w zamian otrzymać strzelbę. Gdy Tugto

zebrał już wystarczającą ilość futer udał się na statek.

Tam biali ludzie długo targowali się z chłopcem, ale w końcu sprzedali mu broń. W drodze

powrotnej chłopiec wraz z kolegami postanowił wypróbować nowy zakup strzelając do morsa.

Broń jednak nie wypaliła. Okazało się, że mały Eskimos padł ofiarom oszustwa, broń była zepsuta,

a w dodatku tak stara, że nigdzie nie można już było kupić do niej naboi.

Pewnego dnia Anaruk udał się z ojcem po ukryte mięso morsa. Na ich drodze pojawił się olbrzymi

biały niedźwiedź i zaatakował Tugto. Anaruk zdobył się jednak na odwagę, podszedł bliżej i wbił

oszczep prosto w serce olbrzyma. Zamknął oczy i był pewien, że zwierzę zaatakuje i jego. Okazało

się jednak, że cios był celny i chłopiec pokonał niedźwiedzia. Ułożył rannego ojca na saniach i

razem powrócili do wioski. Tam zajęto się Tugto, a ten z dumą opowiadał o odważnym czynie

swojego syna.

Nastał maj, a wraz z nim Dzień Polarny, podczas którego słońce nie zachodziło. Polarnik, znajomy

Anaruka, zdumiał się widząc ilość mięsa, którą dostarczyło zabicie olbrzymiego wieloryba. Z tego

powodu odbyła się wielka uczta trwająca cztery dni. Wkrótce potem przypłynął statek płynący do

Spitsbergen. Kapitan widząc niebywałe umiejętności tutejszych Eskimosów zaproponował im pracę

na swoim wielorybniczym statku. Mężczyźni jednak odmówili i zdecydowali pozostać w wiosce.

Polarnik podjął decyzję o opuszczeniu osady i skorzystaniu z oferowanego transportu. Wyprawiono

przyjęcie pożegnalne, podczas którego Anaruk podarował przyjacielowi amulet, a w zamian

otrzymał śpiwór, namiot, łopatkę, toporki i kuchenkę. Ojciec Anaruka otrzymał wymarzoną broń i

amunicję. Rodzina pożegnała się z polarnikiem, któremu niełatwo było odpływać.

Anaruk, chłopiec z Grenlandii - streszczenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: