McDermott Andy - Tajemnica Ekskalibura.pdf - Andy McDermott - aachenac

Andy McDermott

Tajemnica Ekskalibura

The Secret of Excalibur

Przekład: Jan Hensel, Miłosz Urban

Prolog

Sycylia

Mały ko ś ciółek strzegł wioski San Maggiori tak jak przy ka Ŝ dym zachodzie sło ń ca od siedmiu stuleci. Piaszczysta

droga wiod ą ca z poło Ŝ onej ni Ŝ ej wsi była stroma i kr ę ta, lecz wierni byli na tyle dumni ze swojej ś wi ą tyni i jej długiej

historii, Ŝ e nie narzekali na t ę niedogodno ść . A w ka Ŝ dym razie nie narzekali zbyt cz ę sto.

Ojciec Lorenzo Cardella równie Ŝ był dumny z ko ś cioła. Wiedział wprawdzie, Ŝ e duma jest grzechem, lecz to miejsce

nale Ŝ ało do Boga, a z pewno ś ci ą nawet Stwórca pozwoliłby sobie przez chwilk ę podziwia ć budowl ę . Mimo skromnego

wygl ą du i rozmiarów przetrwała wszelkie kaprysy pogody, wojny, naje ź d ź ców i powsta ń ców a Ŝ od czasów Ś wi ę tego

Cesarstwa Rzymskiego. Bóg najwyra ź niej polubił ten ko ś ciółek na tyle, by zachowa ć go na dłu Ŝ ej.

Jeszcze chwil ę ksi ą dz delektował si ę wspaniałym zachodem sło ń ca, po czym odwrócił si ę do starych d ę bowych drzwi

ś wi ą tyni. Miał je wła ś nie zamkn ąć na klucz, gdy usłyszał chrz ę st opon samochodu, bior ą cego ostatni zakr ę t na drodze.

Ukazał si ę du Ŝ y czarny SUV.

Ojciec Cardella stłumił westchnienie. Wóz – ameryka ń ski, jak zgadywał po jego rozmiarach i szpanerskim chromie –

miał zagraniczn ą rejestracj ę . Fakt, Ŝ e ko ś cioły maj ą godziny otwarcia tak jak ka Ŝ da inna instytucja, zawsze zdawał si ę

umyka ć turystom, którzy traktowali cały ś wiat jak prywatny park rozrywki. Có Ŝ , ta grupa b ę dzie musiała odjecha ć

zawiedziona.

Samochód z rykiem silnika wspi ą ł si ę na wzgórze i stan ą ł. Ojciec Cardella przybrał uprzejmy wyraz twarzy, czekaj ą c,

a Ŝ podró Ŝ ni wysi ą d ą . Szyby były tak przyciemnione, Ŝ e nie mógł si ę nawet zorientowa ć , ile osób jest w ś rodku. Za kogo

ci ludzie si ę uwa Ŝ ali, za gwiazdy Hollywood?

Stanowczo nimi nie byli. Ojciec Cardella nie mógł oprze ć si ę my ś li, Ŝ e dawno ju Ŝ nie widział takiego nagromadzenia

brzydoty. Pierwszy wysiadł kierowca, ogolony na zero facet o ziemistej, chorobliwej cerze. Wygl ą dał na Ŝ ołnierza... albo

na wi ęź nia. Z drugiej strony wyłonił si ę olbrzym, umi ęś niony gigant, który z trudem wydostał si ę nawet z tak

przestronnego wn ę trza wozu. Krzaczasta broda nie mogła w pełni zamaskowa ć twarzy usianej bliznami. Najwi ę ksza z

nich, placek zniekształconej tkanki skórnej, znajdowała si ę po ś rodku czoła. Chyba miał szcz ęś cie, Ŝ e w ogóle prze Ŝ ył.

Trzeci ą osob ą , która wysiadła, była kobieta. Ojciec Cardella uznałby j ą za atrakcyjn ą , gdyby nie hardy wyraz twarzy i

włosy ufarbowane na jaskrawo-niebieski kolor, które wygl ą dały tak, jakby ich wła ś cicielka, zamiast skorzysta ć z usługi

fryzjera, własnor ę cznie obci ę ła je no Ŝ em, bez pomocy lusterka. Kobieta rozejrzała si ę uwa Ŝ nie po okolicy, a potem wbiła

w niego nieprzyjemnie ostry wzrok.

Przez chwil ę wszyscy troje stali nieruchomo, wpatrzeni w ksi ę dza. Potem kobieta zapukała dwukrotnie w okno

samochodu. Z wn ę trza wyłonił si ę ostatni pasa Ŝ er.

Był starszy od pozostałych, miał krótko ostrzy Ŝ one siwe włosy, lecz charakteryzowała go ta sama hardo ść , pancerz

uformowany w licznych walkach, jakie musiał stoczy ć w Ŝ yciu. Ojciec Cardella domy ś lał si ę , Ŝ e ten m ęŜ czyzna przywykł

do traktowania innych tak samo brutalnie, jak traktowano jego samego. Niepokój ksi ę dza wzrósł, gdy m ęŜ czyzna ruszył

w jego stron ę , a pozostali ustawili si ę za nim niczym Ŝ ołnierze podczas natarcia. Cofn ą ł si ę troch ę , si ę gaj ą c r ę k ą do

klamki.

– Czy... mog ę w czym ś pomóc?

Szerokie, Ŝ abie usta starszego m ęŜ czyzny niespodziewanie uło Ŝ yły si ę w co ś , co mo Ŝ na było nazwa ć u ś miechem,

chocia Ŝ przeszywaj ą ce bł ę kitne oczy pozostały zimne jak lód.

– Dobry wieczór. To ko ś ciół San Maggiori, tak? – Mówił po włosku całkiem dobrze, ale z silnym obcym akcentem.

Chyba rosyjskim.

– Owszem.

– Dobrze. – M ęŜ czyzna pokiwał głow ą . – Nazywam si ę Aleksiej Krugłow. Przyjechali ś my, Ŝ eby obejrze ć tutejsze... –

Zawiesił głos i zmarszczył na moment brwi, szukaj ą c wła ś ciwego słowa. – Tutejsze relikwie – doko ń czył.

– Przykro mi, ale ko ś ciół jest ju Ŝ zamkni ę ty – odparł ojciec Cardella, wci ąŜ z r ę k ą na klamce. – B ę dzie otwarty jutro

od dziesi ą tej rano. Wtedy mog ę pa ń stwa oprowadzi ć , je ś li chcecie.

Znów ten zimny u ś miech.

– Niestety, to nam nie odpowiada. Chcemy zobaczy ć relikwie teraz.

Czuj ą c wzrastaj ą cy niepokój, ojciec Cardella otworzył drzwi i wycofał si ę do wn ę trza ś wi ą tyni.

– Przykro mi, ale ko ś ciół jest ju Ŝ zamkni ę ty. Chyba, Ŝ e chcecie si ę wyspowiada ć ? – dorzucił, sil ą c si ę na Ŝ artobliwy

ton.

Ku jego przera Ŝ eniu, u ś miech Krugłowa zmienił si ę w sadystyczny grymas.

– Niestety, ojcze, nawet Bóg byłby wstrz ąś ni ę ty tym, z czego musiałbym si ę wyspowiada ć . – Skin ą ł r ę k ą , daj ą c

towarzyszom znak do działania.

Ledwie ojciec Cardella zatrzasn ą ł drzwi, zamykaj ą c zasuw ę , gdy kto ś uderzył w nie z zewn ą trz. ś eby nie dopu ś ci ć do

wywa Ŝ enia drzwi, oparł si ę plecami o d ę bowe deski, staraj ą c si ę stłumi ć narastaj ą cy strach, próbuj ą c zebra ć my ś li. Jego

telefon komórkowy znajdował si ę w kancelarii w gł ę bi ko ś cioła. Gdyby zadzwonił, pomoc z wioski nadeszłaby w ci ą gu

paru minut...

Nast ę pne uderzenie w drzwi było tak mocne, Ŝ e ojciec Cardella upadł na posadzk ę , a zasuwa p ę kła. Wielkie niczym

bochen chleba łapsko wsun ę ło si ę do ś rodka, Ŝ eby powi ę kszy ć szpar ę .

Ksi ą dz kopn ą ł w drzwi z całej siły. Zamkn ę ły si ę , przytrzaskuj ą c dło ń intruza. Z zewn ą trz dobiegło ciche

westchnienie. Ojciec Cardella czekał na okrzyk bólu.

Na pró Ŝ no. Zamiast tego usłyszał ś miech.

Pod ź wign ą ł si ę na nogi. Id ą c chwiejnym krokiem w gł ą b nawy, obejrzał si ę za siebie. Wej ś cie do ko ś cioła wypełniła

posta ć olbrzyma, jego obna Ŝ one z ę by l ś niły w dzikim u ś miechu.

Na zewn ą trz kobieta krzykn ę ła co ś po rosyjsku. Ojciec Cardella pobiegł do kancelarii.

– Z drogi, Buldo Ŝ er! – zawołała kobieta z niebieskimi włosami. – I przesta ń szczerzy ć z ę by, przygłupie!

– Ale fajne uczucie! – mrukn ą ł olbrzym, ignoruj ą c obra ź liwy epitet. Cofn ą ł si ę od drzwi, przygl ą daj ą c si ę własnej

dłoni. Przez grzbiet r ę ki biegła szrama, krew kleiła si ę do obfitego owłosienia. – Stary kopie jak osioł!

Krugłow pstrykn ą ł niecierpliwie palcami.

– Dominiko, Josarin, zajmijcie si ę ksi ę dzem. – Skin ą ł r ę k ą na olbrzyma. – Maksimow, ty idziesz ze mn ą .

Kobieta i ogolony na łyso m ęŜ czyzna pokiwali posłusznie głowami i wbiegli do ko ś cioła.

Maksimow otarł krew z dłoni.

– Dok ą d idziemy, szefie?

– Po relikwi ę . Je ś li badania Niemca si ę potwierdz ą , to, czego szukamy, powinno by ć tam. – Wskazał za drzwi.

Maksimow mrukn ą ł potakuj ą co i schylił głow ę , wchodz ą c do ś rodka. Krugłow ruszył za nim.

Ksi ą dz dotarł do drzwi w gł ę bi ko ś cioła i zatrzasn ą ł je za sob ą . Krugłow zmarszczył brwi. Albo zamierzał si ę tam

zabarykadowa ć , a Ŝ nadejdzie pomoc, albo...

– Dominiko, je ś li ucieknie z ko ś cioła, zatrzymaj go! – zawołał. – Maksimow, wywa Ŝ drzwi.

Dominika odwróciła si ę i wybiegła z powrotem ze ś wi ą tyni. Josarin dotarł ju Ŝ do drugich drzwi. Tak jak spodziewał

si ę Krugłow, były zamkni ę te od ś rodka. Maksimow rozp ę dził si ę , biegn ą c przez cał ą naw ę , i uderzył w drzwi barkiem.

Były znacznie mniej wytrzymałe ni Ŝ solidne d ę bowe wrota do ko ś cioła – siła uderzenia wyrwała je z zawiasów. Run ę ły

na biurko ojca Cardelli, przewracaj ą c je.

Josarin wbiegł za Maksimowem w sam ą por ę , by zobaczy ć , jak przera Ŝ ony ksi ą dz wymyka si ę innymi drzwiami po

drugiej stronie kancelarii.

– Uciekł tylnym wyj ś ciem! – ostrzegł Krugłowa.

– Go ń go!

Josarin pobiegł dalej, mijaj ą c Maksimowa, który gramolił si ę z podłogi.

– Te Ŝ mam go goni ć , szefie? – zapytał.

– Nie – odrzekł Krugłow. – Bierzmy to, po co przyszli ś my.

Ojciec Cardella ś ciskał w dłoni telefon, lecz nie miał czasu wybra ć numeru, kiedy biegł w ą sk ą ś cie Ŝ k ą mi ę dzy murem

ko ś cioła a stromym, skalistym zboczem wzgórza.

Usłyszał trzask otwieranych gwałtownie drzwi. Gonili go.

Co to za ludzie? Czego chcieli? Relikwii? Po co im one? Miały warto ść tylko dla wiernych – w najlepszym razie

mo Ŝ na by je było sprzeda ć za kilka tysi ę cy euro.

Za mało, Ŝ eby przyje Ŝ d Ŝ a ć po nie a Ŝ z Rosji...

Dotarł do naro Ŝ nika ś wi ą tyni i korzystaj ą c z tego, Ŝ e ś cie Ŝ ka troch ę si ę rozszerzyła, obejrzał si ę do tyłu. M ęŜ czyzna z

wygolon ą głow ą biegł za nim, pruj ą c pi ęś ciami powietrze i przebieraj ą c rytmicznie nogami jak robot. Na drodze zobaczył

czarny samochód. Kobieta z niebieskimi włosami otworzyła tylne drzwiczki i wyci ą gn ę ła długi futerał w kształcie tuby.

Z wal ą cym sercem skierował si ę w stron ę prze ś witu mi ę dzy krzakami, który oznaczał pocz ą tek górskiej ś cie Ŝ ki.

Upłyn ę ło kilka lat, odk ą d ostatnio t ę dy szedł, ale znał dobrze tras ę . Je ś li ś cigaj ą cy go m ęŜ czyzna nie wyka Ŝ e si ę

zwinno ś ci ą kozła, trudno mu b ę dzie sobie poradzi ć . Ojciec Cardella liczył, Ŝ e zyska chocia Ŝ kilka sekund – tyle, Ŝ eby

skorzysta ć z komórki. Jeden telefon sprowadzi na pomoc cał ą wie ś : mieszka ń cy San Maggiori nie oka Ŝą wyrozumiało ś ci

wobec obcych napadaj ą cych na ich proboszcza.

Dotarł do krzaków. Poni Ŝ ej rozpo ś cierało si ę strome zbocze.

Odgłosy kroków z tyłu, coraz bli Ŝ ej...

Ojciec Cardella skoczył z urwiska, czarna sutanna załopotała w powietrzu. Wyl ą dował na kamieniach. Ś cie Ŝ ka

nikn ę ła w zaro ś lach, był zdany wył ą cznie na własn ą pami ęć . Wymachuj ą c r ę kami, usiłował złapa ć równowag ę .

Krzyk z tyłu, przekle ń stwo w obcym j ę zyku, a potem gło ś ny trzask gał ę zi. Ojciec Cardella nie musiał ogl ą da ć si ę za

siebie, by si ę domy ś li ć , co si ę stało – goni ą cy go m ęŜ czyzna po ś lizn ą ł si ę i wpadł w krzaki.

Ksi ą dz zyskał kilka sekund, których potrzebował.

Uniósł telefon i wcisn ą ł klawisz, otwieraj ą c list ę numerów. Mógł zadzwoni ć do kogokolwiek w wiosce. Wybrał

nazwisko i wcisn ą ł nast ę pny guzik. Napis na ekranie powiadomił go, Ŝ e numer jest wybierany. Par ę sekund na uzyskanie

poł ą czenia, nast ę pnych par ę , Ŝ eby kto ś odebrał...

Spojrzał za siebie na zbocze, podnosz ą c aparat do ucha. Usłyszał przerywany sygnał. Łysy Rosjanin wci ąŜ tkwił

zapl ą tany w chaszczach.

No, odbierz, szybko...

Nast ę pna posta ć na szczycie wzgórza, czarna sylwetka na tle zachodz ą cego sło ń ca. Kobieta.

Trzask w słuchawce, kto ś odebrał: „Halo?”

Otworzył usta, Ŝ eby odpowiedzie ć ...

Gruby cylindryczny tłumik, przymocowany do lufy karabinu, w r ę kach Dominiki sprawił, Ŝ e huk wystrzału zabrzmiał

jak suchy trzask. Był tak cichy, Ŝ e ojciec Cardella nie usłyszał nawet wystrzału, który go zabił.

Relikwie znajdowały si ę za ołtarzem, w małej kapliczce, która była tak niska, Ŝ e Krugłow musiał si ę schyli ć , Ŝ eby

wej ść . Szukał wzrokiem przedmiotu, na którym mu zale Ŝ ało. Ś wi ę te pami ą tki, starannie uło Ŝ one na krwistoczerwonym

aksamicie w skrzynce ze szklanym wiekiem, były warte niewiele wi ę cej ni Ŝ zwykłe ś miecie. Bardzo stary łaci ń ski r ę kopis

Biblii z iluminacjami, srebrny talerz z nieporadnie wyrytym wizerunkiem Chrystusa, złoty puchar... reszta rzeczy w ogóle

nie zasługiwała na uwag ę . Krugłow dokładnie wiedział, czego szuka.

Oto i on, ostatni przedmiot, w rogu skrzynki, jakby nawet ksi ą dz uwa Ŝ ał go za niewa Ŝ ny. Kawałek metalu o długo ś ci

zaledwie dziesi ę ciu centymetrów, złamane ostrze miecza. Wyryto na nim okr ą gły symbol, labirynt z oznaczeniami w

postaci małych kropek. Poza tym niczym si ę nie wyró Ŝ niał.

Na jego widok Krugłow znów si ę u ś miechn ą ł. Musiał przyzna ć , Ŝ e uznał Niemca albo za szarlatana, albo za

gadaj ą cego bzdury szale ń ca. Ale Waskowicz s ą dził inaczej... a tylko głupiec zlekcewa Ŝ yłby zdanie Waskowicza.

Skin ą ł r ę k ą na relikwiarz. Maksimow, który musiał przykucn ąć , Ŝ eby zmie ś ci ć si ę w ciasnym pomieszczeniu,

zacisn ą ł pi ęść i uderzył ni ą w szklane wieko. Odłamki szyby posypały si ę na relikwie. Na brodatej twarzy olbrzyma

pojawił si ę u ś miech. Krugłow nie zdziwił si ę , gdy zobaczył kawałek szkła wbity w dło ń olbrzyma. Dawno ju Ŝ

przyzwyczaił si ę do dziwactw podwładnego.

Si ę gn ą ł do skrzynki, ostro Ŝ nie odsuwaj ą c na bok odłamki szkła, i wzi ą ł do r ę ki fragment miecza. Po tym wszystkim,

co opowiedział mu o nim Waskowicz, w gł ę bi duszy spodziewał si ę , Ŝ e stanie si ę co ś niezwykłego. Ale był to po prostu

zimny kawałek metalu.

Maksimow wyci ą gn ą ł z dłoni szklany odłamek, a potem przyjrzał si ę uwa Ŝ niej złotemu pucharowi.

– Inne rzeczy te Ŝ bierzemy? – zapytał, si ę gaj ą c po kielich.

– Zostaw to – warkn ą ł Krugłow.

Blizna na czole Maksimowa wygi ę ła si ę , gdy zrobił zawiedzion ą min ę .

– Ale to złoto!

– Mo Ŝ esz sobie kupi ć lepszy u ka Ŝ dego złotnika w Moskwie. Przyszli ś my tylko po to. – Wyj ą ł z wewn ę trznej

kieszeni marynarki w ą sk ą metalow ą kasetk ę , wyło Ŝ on ą w ś rodku piank ą , ostro Ŝ nie umie ś cił w niej ostrze miecza, a potem

zamkn ą ł j ą z trzaskiem. – Gotowe.

Do kapliczki wetkn ę ła głow ę Dominika.

– Załatwiłam ksi ę dza – oznajmiła oboj ę tnym tonem.

Blizna na czole Maksimowa znów si ę zmarszczyła.

– Zabiła ś go?

Prychn ę ła ironicznie.

– A niby co?

– To był duchowny! – oburzył si ę . – Nie mo Ŝ na zabija ć duchownych!

– Dlaczego? To całkiem łatwe. – Spojrzała na kasetk ę w r ę ku Krugłowa. – Masz to?

McDermott Andy - Tajemnica Ekskalibura.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: