Langan Ruth - O'Neill saga 02 - Pieśń Złotoustego.pdf - Cykl O'Neill Saga - KA-KAA

RUTH LANGAN

Pie Ļı

Złotoustego

PROLOG

Irlandia, 1546

- Witam i pytam o zdrowie, szlachetny Conorku. - Stara wie Ļ niaczka Ļ miała

si ħ do syna Gavina O'Neila, lorda Ballinarin, wszystkimi swoimi zmarszczka-

mi. - Przyjechałe Ļ wraz z rodzin Ģ na jarmark?

- Tak, pani Garrity. - Dziewi ħ cioletni Conor O'Neil zatrzymał si ħ przy stra-

ganie ze słodkimi, rumianymi bułeczkami.

W dni targowe tutaj wła Ļ nie najbardziej lubił przystawa ę . Przed s Ģ siednim

kramem jego rodzic raczył si ħ pienistym piwem w towarzystwie ojca Malone'a

oraz kilku dzier Ň awców. Po przeciwnej stronie uliczki biegn Ģ cej pomi ħ dzy

ustawionymi jak pod sznurek budami i stołami jego matka i siostrzyczka Briana

podziwiały powiewaj Ģ ce na wietrze wst ĢŇ ki i koronki. W gł ħ bi alejki jego star-

szy brat, Rory, przepychał si ħ przez tłum w grupie innych wyrostków; udawali,

Ň e nie zauwa Ň aj Ģ chichotów i rumie ı ców gładkich dziewcz Ģ t, które co i rusz

przebiegały im drog ħ .

Sprzedawcy gło Ļ no zachwalali swoje towary. Tu mo Ň na było kupi ę rozg ħ ga-

ny, rozkwakany, kokosz Ģ cy si ħ drób, tam znów srebrzyste ryby i ró Ň ne skoru-

piaki. W s Ģ siedztwie owoców morza pyszniły si ħ owoce ziemi - jabłka, grusz-

ki, pomidory, ziemniaki, główki kapusty. Kto Ļ wymieniał jagni ħ na kosz ryb.

- Wychowałam sze Ļ ciu synów - rzekła matka Garrity melodyjnym, ciepłym

głosem, który Conor tak lubił - i wiem, za czym przepadaj Ģ mali chłopcy.

Mrugn ħ ła porozumiewawczo i wr ħ czyła Conorowi nadziewan Ģ powidłami

bułeczk ħ . Jak zawsze si ħ gn Ģ ł do kieszeni po miedziak. I jak zawsze za Ň ywna

pani kupcowa dorzuciła do pierwszej drug Ģ strucl ħ , mówi Ģ c Ļ ciszonym głosem:

- Za t ħ nie trzeba płaci ę . Posil si ħ , aby Ļ nie zasłabł z głodu przed powrotem

do domu.

Wymienili sekretne u Ļ miechy, po czym Conor wbił z ħ by w słodkie dro Ň -

d Ň owe ciasto. Westchnienie rozkoszy samo uleciało mu z ust. Nim jednak zd Ģ -

Ň ył odgry Ņę drugi k ħ s. został brutalnie pchni ħ ty, stracił równowag ħ i upadł na

ziemi ħ . Po chwili znał ju Ň przyczyn ħ swego upokorzenia. Oddział dwunastu an-

gielskich Ň ołnierzy torował sobie drog ħ przez tłum i biada tym, którzy znale Ņ li

si ħ w zasi ħ gu ich łokci i podkutych butów.

Targowisko, przed chwil Ģ jeszcze pełne wesołego gwaru, ogarn ħ ła cmentarna

cisza. Nawet bawi Ģ ce si ħ w gonionego zupełnie małe dzieci szybko zrozumiały,

Ň e nale Ň y skry ę si ħ za spódnicami matek.

- Czego chcecie? - spytał jeden z kupców, handluj Ģ cy drobiem.

- Przyszli Ļ my po zaopatrzenie. Burczy nam w Ň oł Ģ dkach. - Oficer dowodz Ģ -

cy oddziałem, wielkie chłopisko, najpierw kopn Ģ ł ław ħ , przewracaj Ģ c j Ģ , a na-

st ħ pnie si ħ gn Ģ ł po klatk ħ z roztrzepotanymi kurczakami. Handlarz stał jak ska-

mieniały, nie Ļ mi Ģ c si ħ poruszy ę . - Nie pogardzimy te Ň twoim utargiem - dodał

Anglik z u Ļ miechem i wsypał do kieszeni kurtki monety z cynowego kubka.

ņ ołnierze na Ļ ladowali swojego dowódc ħ . Tu zabrali wiadro ryb, tam kosz

pieczywa, gdzie indziej znów półtusz ħ . Wsz ħ dzie ograbiali handluj Ģ cych z pie-

ni ħ dzy.

Jednemu z Ň ołnierzy zachciało si ħ słodkich bułek. Gdy ju Ň napchał nimi tor-

b ħ , rykn Ģ ł:

- Dawaj pieni Ģ dze, starucho!

Matka Garrity wyj ħ ła z kieszeni sukni trzy monety i podała mu je na otwar-

tej dłoni.

ņ ołnierz chwycił kobiet ħ za rami ħ i szarpn Ģ ł.

- Wszystkie, wied Ņ mo! - wysyczał.

Zwiesiła głow ħ .

- Tylko tyle dzi Ļ utargowałam - powiedziała ze wstydem.

- Ł Ň esz! - Uderzył star Ģ kobiet ħ w twarz i brutalnie odepchn Ģ ł.

Matka Garrity zatoczyła si ħ , ale na szcz ħĻ cie nie upadła.

Natychmiast przypadła do niej zapłakana dziewczynka i obj ħ ła w pasie, jak-

by chc Ģ c pocieszy ę . Był to ten sam piegusek o płomienistych włosach, który

cz ħ sto podczas jarmarku bawił si ħ z Conorem w chowanego.

- Cicho, Glenna - upomniała j Ģ stara Garrity, zapominaj Ģ c o swym bólu. -

Jak widzisz, twojej babci nic si ħ nie...

Nie doko ı czyła, gdy Ň Ň ołdak porwał mał Ģ i przyło Ň ył nó Ň do jej szyi.

- Albo dostan ħ reszt ħ pieni ħ dzy, albo zobaczysz, starucho, krew tego bacho-

ra!

Jeszcze nie przebrzmiały te słowa, gdy Conor, który wci ĢŇ le Ň ał na ziemi,

si ħ gn Ģ ł za pas po sztylet, ukryty w fałdach koszuli. Od kiedy po raz pierwszy

wsiadł na konia, a było to kilka lat temu. uwa Ň ał si ħ za wojownika. Teraz krew

w nim zawrzała. Wiedział, Ň e jako rycerz musi stan Ģę w obronie swej małej

przyjaciółki. Gniew sprawił, Ň e widział wszystko jakby przez mgł ħ . Nim jednak

zaatakował, zobaczył ojca, który wła Ļ nie kładł dło ı na r ħ koje Ļ ci miecza, i bra-

ta, który ju Ň zd ĢŇ ył wyj Ģę nó Ň z pochwy.

Mimo młodego wieku Conor miał na tyle zdrowego rozs Ģ dku, by wiedzie ę ,

Ň e jeden miecz i dwa no Ň e to o wiele za mało w walce przeciwko dwunastu mie-

czom. Zaatakowani angielscy Ň ołdacy uzyskaliby jedynie pretekst do rozpocz ħ -

cia rzezi.

Nie dbał o własne Ň ycie. Miał jednak Ļ wiadomo Ļę , Ň e o losie matki i siostry, a

tak Ň e mieszka ı ców wioski zadecyduje wybór, jakiego on, Conor, za chwil ħ do-

kona. Wtedy pomy Ļ lał, Ň e przecie Ň ma jeszcze jedn Ģ bro ı , by ę mo Ň e silniejsz Ģ

od stali.

Poderwał si ħ na równe nogi i spytał zadziwiaj Ģ co mocnym głosem:

- Prawdali to, Ň ołnierzu, Ň e przysi ħ gałe Ļ wierno Ļę i posłusze ı stwo Henry-

kowi, królowi Anglii?

Anglika tak bardzo zaskoczyło to zuchwałe wyst Ģ pienie wyrostka, i Ň zapo-

mniawszy o zanosz Ģ cej si ħ od płaczu dziewczynce, odpowiedział:

- Tak. Lecz co ci do tego?

Conor wzruszył ramionami. K Ģ tem oka zauwa Ň ył, i Ň zaciekawieni zaj Ļ ciem

Ň ołnierze przerywaj Ģ rabunek i zbli Ň aj Ģ si ħ . staj Ģ c w ciasnym półkolu. Modlił si ħ

w duchu, by jego ojciec pow Ļ ci Ģ gn Ģ ł gniew, przynajmniej na jaki Ļ czas. Nie

zniósłby jego Ļ mierci.

- Tedy nie mo Ň e by ę prawd Ģ , co słyszałem o waszym monarsze.

- A co słyszałe Ļ ?

- ņ e jest to pan wielkiej prawo Ļ ci, czuły na punkcie honoru.

Oczy Anglika zw ħ ziły si ħ w szparki. Błyszczała w nich w Ļ ciekło Ļę .

- O Ļ mielasz si ħ podwa Ň a ę prawdziwo Ļę tej oceny?

- Bo je Ļ li Henryk, król Anglii, jest człowiekiem prawym, ty za Ļ , panie Ň oł-

nierzu, przysi Ģ głe Ļ mu wierno Ļę , to jak mo Ň esz usprawiedliwi ę odebranie Ň ycia

niewinnemu dziecku? Zgodnie z prawem obowi Ģ zuj Ģ cym w waszym kraju kra-

dzie Ň Ň ywno Ļ ci jest przest ħ pstwem, które karze si ħ wi ħ zieniem. Jednak Ň e tych.

którzy pozbawi Ģ Ň ycia niewinn Ģ istot ħ , angielscy s ħ dziowie skazuj Ģ na Ļ mier ę

przez powieszenie b Ģ d Ņ Ļ ci ħ cie toporem.

ņ ołdak całkiem zbaraniał i zacz Ģ ł si ħ drapa ę po głowie. Pobudziło to jego

towarzyszy do Ň artów i kpin.

- Ale ci ħ za Ň ył, lanie.

- Niejeden to ju Ň Goliat przegrał ze swoim Dawidem.

- Lepiej pu Ļę t ħ smarkul ħ , zanim dobry król Henryk nie przyjdzie szuka ę

zemsty.

- Słyszałem, Ň e ci Irlandczycy s Ģ obrotni w j ħ zyku. Ten chłopak jest tego

najlepszym przykładem.

Sypały si ħ docinki, lecz w ko ı cu przerwał je oficer. Wyst Ģ pił i rzekł gniew-

nie:

- Nie chc ħ tu Ň adnych niepotrzebnych burd. Przyszli Ļ my po jedzenie i złoto,

nic wi ħ cej. Nie widz ħ potrzeby rozlewania krwi. Czy to jasne, lanie?

ņ ołnierz długo spogl Ģ dał w oczy swojemu dowódcy.

W ko ı cu jednak ugi Ģ ł si ħ i pu Ļ cił dziewczynk ħ . Ta, zapłakana i pół Ň ywa ze

strachu, natychmiast rzuciła si ħ w ramiona swej babki.

W Ļ ciekło Ļę Anglika musiała jednak znale Ņę jakie Ļ uj Ļ cie. Chwycił Conora za

ramiona i podniósł, a potem spojrzał mu prosto w oczy.

- Wygadany jeste Ļ , irlandzki b ħ karcie.

Serce chłopca biło jak rozkołysany dzwon. Bał si ħ , by Anglik, który najwi-

doczniej szukał zwady, nie wyczuł pod koszul Ģ jego no Ň a. Opanował jednak

strach i milczał, wytrzymuj Ģ c spojrzenie Ň ołdaka.

- Teraz lepiej. Podobasz mi si ħ bardziej, gdy trzymasz j ħ zyk za z ħ bami. Jesz-

cze raz go wysuniesz, a ani si ħ obejrzysz, jak ci go odetn ħ . - Rzucił chłopakiem

o ziemi ħ , odwrócił si ħ i doł Ģ czył do towarzyszy.

ņ ołnierze, złupiwszy kupców, znikli niebawem w pobliskim lesie.

Na plac targowy wrócił gwar. ĺ ciskano Conora, poklepywano po plecach,

obdarowywano najdorodniejszymi jabłkami i pełnymi miodu g Ģ siorkami. Stara

Garrity przycisn ħ ła głow ħ chłopca do swej obfitej piersi.

- Moja mała Glenna zawdzi ħ cza ci Ň ycie - mówiła łykaj Ģ c łzy. - Gdyby nie

twoja odwaga, ten zbój poder Ň n Ģ łby jej gardło. Widziałam po jego oczach, Ň e

zdolny jest do wszystkiego. I nic by go nie powstrzymało.

Gdy zbli Ň yli si ħ rodzice chłopca, inni rozst Ģ pili si ħ przez szacunek nale Ň ny

O'Neilom.

Wzruszona matka u Ļ ciskała syna, lecz ojciec długo mu si ħ przygl Ģ dał w mil-

czeniu, by w ko ı cu, odchrz Ģ kn Ģ wszy, rzec:

- Sk Ģ d ci strzeliło do głowy słowami ucisza ę burz ħ ?

Conor odetchn Ģ ł z ulg Ģ . Gavin O'Neil znany był ze swego cholerycznego

temperamentu. Wybuchów jego gniewu najcz ħĻ ciej do Ļ wiadczali na sobie

członkowie najbli Ň szej rodziny.

- Słowa same cisn ħ ły mi si ħ na usta. Wiedziałem, Ň e je Ļ li nie przekonam Ň oł-

Langan Ruth - O'Neill saga 02 - Pieśń Złotoustego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: