Krantz Judith - KsiÄ™ĹĽniczka Daisy.pdf - Judith Krantz - LiMaFaSiLe

Judith Krantz

KSIĘŻNICZKA DAISY

Dla Steve'a mojego męża, mojej miłości, mojego najlepszego przyjaciela – na

zawsze.

Specjalne podziękowania składam moim dobrym przyjaciołom, którzy

odpowiedzieli na pytania dzieląc się swoimi doświadczeniami: Berniemu Ovettowi

Steve'owi Elliotowi Danowi Dormanowi Aaronowi Shiklerowi a zwłaszcza

Rosemary de Courcy oraz jej ogarowi Jake'owi.

Rozdział 1

– Równie dobrze mogliśmy zrobić te zdjęcia na szczycie RCA Building –

powiedziała Daisy idąc wzdłuż parapetu, z którego wyrastała metalowa balustrada,

wzniesiona jako bariera dla potencjalnych samobójców. – Oni nie są ani trochę tak

paranoiczni jak wy tutaj, w Empire State. – Z pogardą wyciągnęła rękę w kierunku

fragmentu krawędzi. – Tylko, że widzi pan, panie Jones, jeśli to nie będzie widok

dokładnie z tego miejsca, przestanie być jasne, że to jest Nowy Jork.

Mężczyzna w mundurze zamarł zaskoczony, kiedy Daisy jednym susem

wskoczyła na parapet i zawisła trzymając się prętu balustrady jedną ręką. Wolną

ręką zerwała z głowy marynarski kapelusz, który przykrywał związane włosy i

rzuciła go, aby podryfował z wiatrem. Posrebrzana wstążka wpadła w silniejszy

podmuch, oderwała się i rozdarła na milion drobnych, lśniących nitek.

– Proszę zejść, proszę pani – poprosił szef platformy widokowej. – Przecież

mówiłem, że to zabronione.

– Po prostu próbuję pokazać panu o co nam chodzi – upierała się Daisy. – To

ma być reklama lakieru do włosów, a czym będzie reklama lakieru do włosów bez

wiatru we włosach, może mi pan powiedzieć? Zostaną zwykłe pukle włosów,

będzie to nieciekawe i nudne. Wiatr jest tu najważniejszy, panie Jones.

Umundurowany urzędnik spojrzał na Daisy z pełnym zakłopotania podziwem,

ale i z konsternacją. Zupełnie nie potrafił jej zrozumieć. Była młoda i tak piękna

jak żadna kobieta, jaką dane mu było spotkać, ale ubrana była w męską, znoszoną

kurtkę baseballową ze smutnym wspomnieniem BROOKLYN DOGDERS na

plecach, marynarskie spodnie Marynarki Stanów Zjednoczonych i brudne

tenisówki. Nie miał w sobie nic z romantyka, ale poruszyła jego wyobraźnię i

niezwykle zafascynowała. Nagle stwierdził, że nie może oderwać od niej oczu.

Była jego wzrostu, ale coś w jej wyważonym chodzie nasuwało skojarzenie z

wytrenowaną sportsmenką, na długo przedtem, nim popisała się skokiem na

parapet, z którego właśnie machała, nieustraszona, natchniona, jakby rzeczywiście

próbowała złapać promień słońca. Nadzorca dachu świadom był szczególnej

jasności i zwięzłości w jej sposobie wysławiania się, który kazał mu podejrzewać,

że nie jest Amerykanką, ale z drugiej strony, czy kobieta nie będąca Amerykanką

mogłaby tak się ubierać? Kiedy przyszła pierwszy raz, poprosiła tylko o zgodę na

nakręcenie reklamy filmowej na jego dachu i oto wisiała tam jak jakiś cholerny

aniołek na choince. Dzięki Bogu, że przynajmniej budynek był zamknięty tego dnia

dla turystów.

– Nie może pani tam wchodzić. Nie wspomniała pani o tym, kiedy ostatnio

rozmawialiśmy – zwrócił się do niej z wymówką, starając się ostrożnie podejść

bliżej. – Nie wydajemy takich zezwoleń. Byłoby to zbyt niebezpieczne.

– Ależ prawdziwa sztuka zawsze wymaga łamania reguł – odkrzyknęła z góry

Daisy pamiętając, że kiedy tydzień wcześniej po raz pierwszy przyszła sprawdzić

czy jest to właściwe miejsce, dwa banknoty dwudziestodolarowe przekonały pana

Jonesa do współpracy. Miała jeszcze sporo takich banknotów w kieszeni. Kilka lat

pracy na stanowisku producenta reklam nauczyło ją, że zawsze należy mieć przy

sobie gotówkę.

Daisy wdrapała się jeszcze wyżej i głęboko odetchnęła. Był świeży, jasny

wiosenny dzień 1975 roku i wiatr wymiótł z miasta sadze; rzeki okalające wyspę

były tak błękitne i pełne życia jak sam ocean, a Central Park wyglądał jak wielki

orientalny dywan rozwieszony u stóp szarych budynków mieszkalnych Piątej Alei.

Uśmiechnęła się do mężczyzny, który obserwował ją z dołu.

– Proszę posłuchać, panie Jones, znam wszystkie trzy modelki, które wezmą

udział w zdjęciach. Jedna z nich je wyłącznie surowe jarzyny i stara się o czarny

pas karate, druga właśnie podpisała kontrakt na swój pierwszy film, a trzecia jest

instruktorem zarządzania i ostatnio zaręczyła się z właścicielem odwiertów

naftowych. Czyż takie Amerykanki z krwi i kości mogłyby wpaść na pomysł, aby

skoczyć? Wybudujemy im mocny, całkowicie bezpieczny podest. Gwarantuję to

osobiście.

– Podest! Nie było mowy o...

Daisy zeskoczyła i stanęła tuż koło niego. W jej ciemnych oczach, nie

czarnych, ale o odcieniu szkarłatnego bratka, wyraźnie odbijało się światło

późnego popołudnia, kiedy niepostrzeżenie wcisnęła mu do ręki dwa zwinięte

banknoty.

– Przepraszam, jeśli pana przestraszyłam, panie Jones. Proszę mi wierzyć, nie

jest to bardziej niebezpieczne niż w innych budynkach. Powinien pan sam

sprawdzić.

– Nie, nie wiem.

– Ojej, naprawdę – przekonywała Daisy. – Czyż nie obiecał pan, że wszystko

będzie gotowe na poniedziałek? Czyż nie obiecał mi pan specjalnej windy

towarowej, czynnej od szóstej rano?

– Ale nigdy nie wspomniała pani o wspinaczce powyżej poziomu dachu –

odburknął.

Krantz Judith - KsiÄ™ĹĽniczka Daisy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: