6. Smierc Planety t.II.pdf

Wiera Iwanowna

Krzy˝anowska

Pi´cioksiàg ezotoryczny

dziewi´ciotomowy

Â M I E R å P L A N E T Y

Tom II

wydane przez

Powrót do Natury

Katolickie publikacje

80-345 Gdaƒsk-Oliwa ul. Pomorska 86/d

tel/fax. (058) 556-33-32

Spis rozdzia∏ów

Rozdzia∏ I

str - 2

Rozdzia∏ II

str - 8

Rozdzia∏ III

str - 14

Rozdzia∏ VI

str - 20

Rozdzia∏ V

str - 26

Rozdzia∏ VI

str - 33

Rozdzia∏ VII

str - 39

Rozdzia∏ VIII

str - 45

Rozdzia∏ IX

str - 51

Rozdzia∏ X

str - 61

Rozdzia∏ XI

str - 68

Â M I E R å P L A N E T Y

TOM II

R O Z D Z I A ¸ I

Po up∏ywie kilku dni, sp´dzonych cz´Êciowo na zwiedzaniu, objeêdzie miasta i okolic lub na sk∏ada-

niu ró˝nych wizyt, Supramati postanowi∏ odwiedziç Êwi´te miejsca, dotàd jeszcze zachowane, a przede

wszystkim Jerozolim´.

OpowieÊç Niwary o dziwnej i cudownej katastrofie, jaka tam zasz∏a, wzbudzi∏a w nim szczególnie

˝ywe zainteresowanie.

Sm´tnym i zamyÊlonym wzrokiem patrzy∏ Supramatii na zalane elektrycznoÊcià miasto, kiedy wiozà-

cy ich samolot wzniós∏ si´ nad stolicà.

– Kiedy znów powróc´ tutaj i nad pa∏acem moim zaÊwieci promienisty krzy˝, oznaczajàcy schroni-

sko magów – misjonarzy, wtedy rozpocznie si´ rozstrzygajàcy i ci´˝ki bój Êwiat∏a z mrokiem. Ilu w nim

zwyci´˝y i zatriumfuje, a ilu padnie – jeden Bóg tylko wie – pomyÊla∏, wzdychajàc.

Jerozolima zupe∏nie si´ zmieni∏a. Góra, na której kiedyÊ Dawid zbudowa∏ swoje warowne miasto,

obsun´∏a si´ na skutek trz´sienia ziemi, a ta cz´Êç gdzie sta∏ koÊció∏ Grobu Zbawiciela, zapad∏a si´

i wkl´s∏a, tworzàc olbrzymià kotlin´, w g∏´bi której sta∏a teraz dawna Êwiàtynia.

Ró˝ne wstrzàsy skorupy ziemskiej nagromadzi∏y woko∏o ska∏, które tworzy∏y obecnie jakby olbrzy-

mie ogrodzenie, okalajàce g∏´boki wàwóz i poczernia∏à od wieków Êwiàtyni´, zaÊ dooko∏a niej, w tym˝e

wàwozie, roz∏o˝y∏o si´ chrzeÊcijaƒskie miasteczko. By∏o ono niewielkie i sk∏ada∏o si´ z biednych dom-

ków, tonàcych w gàszczu cyprysów i figowców, zamieszka∏ych przez wierne s∏ugi Chrystusowe.

Poza granicami skalistego ogrodzenia ciàgn´∏y si´ obszary nieuprawianej ziemi i tylko gdzienie-

gdzie, w oddali, widoczne by∏y pola lub ogrody z n´dznà roÊlinnoÊcià.

Okolice te czyni∏y niewypowiedzianie smutne wra˝enie. SataniÊci uciekli z nich ze wzgl´du na szko-

dliwe dla siebie nast´pstwa, a je˝eli przypadkowo znaleêli si´ w pobli˝u tego miejsca, to d∏ugo potem

odczuwali niedomagania i os∏abienie; nadto jeszcze niepoj´ty wewn´trzny strach odp´dza∏ ich i zmusza∏

do omijania tego Êwi´tego miejsca.

Ska∏y otaczajàce dolin´ zamieszkane by∏y podobnie jak i miasto. W ka˝dej wi´kszej rozpadlinie,

w ka˝dej maleƒkiej grocie ˝y∏ pustelnik, wiodàcy ˝ycie w poÊcie i modlitwie.

W ka˝dym z tych schronisk znajdowa∏ si´ tak˝e Krzy˝ lub obraz Zbawiciela i pali∏a si´ lampka,

a twarze mieszkaƒców tchn´∏y tà goràcà i bezgranicznà wiarà, która mo˝e poruszaç góry.

Naturalnej bramy utworzonej przez zwa∏y skalne, które zamkn´∏y w ogóle jakikolwiek inny dost´p do

doliny – pilnowa∏ starzec. S∏u˝y∏ on te˝ za przewodnika obcokrajowcom, przybywajàcym na pielgrzymk´

lub ukrywajàcym si´ przed przeÊladowaniem.

Supramati i Niwara nie przyj´li proponowanych im us∏ug i podzi´kowawszy starcowi skierowali si´

prosto do Êwiàtyni. Niestety, wewnàtrz Êwiàtyni prawie nic nie pozosta∏o z dawnego majestatu, wspania-

∏oÊci i bogactwa; pos´pny pó∏cieƒ panowa∏ pod dawnymi sklepieniami, szaty kap∏anów by∏y równie˝ pro-

ste i biedne, jak ca∏a koÊcielna dekoracja. Msz´ odprawia∏ stary biskup w bia∏ej p∏óciennej szacie; od

wielu lat nabo˝eƒstwo by∏o bez przerwy dniem i nocà i wierni zbierali si´ tam kolejno. Wn´trze Êwiàtyni

by∏o niewielkie, poniewa˝ niektóre jej cz´Êci uszkodzone zwaliskami skalnymi, rozpad∏y si´ zupe∏nie,

pozosta∏a jedynie zupe∏nie nietkni´ta cz´Êç mieszczàca Âwi´ty Grób.

W czasie przerwy, zaraz po skoƒczeniu mszy Êw., Supramati podszed∏ do biskupa i poprosi∏ go, aby

zechcia∏ porozmawiaç z nim sam na sam, po czym obaj udali si´ do celi arcybiskupiej i d∏ugo tam roz-

mawiali. Wieczorem tego˝ dnia niezwykle wielki t∏um zapeni∏ Êwiàtyni´. Na wezwanie biskupa ca∏a lud-

noÊç, zamieszkujàca miasteczko i okoliczne rozpadliny skalne, zebra∏a si´ w koÊciele.

Kiedy otworzy∏y si´ drzwi Êwiàtyni, wyszed∏ Supramati w towarzystwie biskupa; po raz pierwszy

przed prostymi Êmiertelnikami ukaza∏ si´ on w srebrzystych szatach rycerza Graala i g∏ow´ jego otacza-

∏a promienna aureola.

Lud zape∏niajàcy t∏umnie wszystkie zakàtki Êwiàtyni, upad∏ twarzà na ziemi´, sàdzàc, ˝e ma przed

sobà Âwi´tego, który zstàpi∏ z nieba.

Kiedy na znak biskupa wszyscy si´ podnieÊli, Supramati podszed∏ do stopni ambony i zaczà∏ prze-

mawiaç. W pi´knych s∏owach opisa∏ on po∏o˝enie Êwiata, naszkicowa∏ rozpaczliwy obraz nieszcz´Êç

izdziczenia ludzkoÊci, która zapomniawszy o swoim Boskim pochodzeniu, pozwoli∏a si´ opanowaç

przez duchy z∏a.

– A teraz, bracia drodzy – ciàgnà∏ dalej – zbli˝a si´, przewidziany przez proroków, koniec Êwiata.

Podczas tych strasznych chwil, zgodnie z przepowiednià, niewidzialne stanie si´ widzialnym; spe∏ni si´

sàd i oddzielà si´ owce czyste od owiec nieczystych – jak powiedziano w PiÊmie Âwi´tym. Ci, którzy ni-

gdy nie odst´powali od wiary i czcili Boga, którzy byli zawsze zjednoczeni jasnym choç niewidzialnym

∏àcznikiem ze swoim Stwórcà – otrzymajà nagrod´ za swojà wiernoÊç. Ci zobaczà Chrystusa i anio∏ów

planety; b´dà oÊwieceni ich niebieskim Êwiat∏em i us∏yszà surowy wyrok na diabelskà armi´ szyderców

i ob∏udnych uwodzicieli, którzy oÊlepili i zgorszyli tyle dusz, zerwali tyle w´z∏ów mi´dzy synami Bo˝ymi

i Boskim ich Ojcem.

Wszechmoc Ojca Przedwiecznego ∏atwo oczywiÊcie mog∏aby zniweczyç i zepchnàç w otch∏aƒ nisz-

czycielskiego ducha, który uwa˝a si´ za niezwyci´˝onego, wraz z ca∏à jego armià stronników. Pan jed-

nak pozostawi∏ mu swobod´ dzia∏ania, albowiem z∏o jest probierzem dobra, a pokusa z∏ego – to najwy˝-

sza próba dla duszy. Wy, bracia i siostry, uwa˝acie si´ za wiernych Panu, bowiem zachowaliÊcie wiar´

w Niego, byliÊcie nieznu˝onymi stró˝ami o∏tarza i Jego boskich tajemnic. W duszach waszych podtrzy-

mujecie Êwi´ty ogieƒ, rozjaÊniajàcy ciernistà drog´ cz∏owieka do jego Stwórcy i Êpiewacie tajemny hymn

Zmartwychwstania. Do dnia dzisiejszego pozostaliÊcie nieugi´ci, znoszàc n´dz´ i przeÊladowania

w tych ci´˝kich czasach, kiedy szatan zatknà∏ swoje znami´ na zhaƒbionych o∏tarzach, zuchwale bez-

czeÊci Stwórc´ i prawa Jego. Teraz, drodzy bracia, pozostaje wam jeszcze wype∏niç i sp∏aciç ostatni

d∏ug na tej skazanej na Êmierç Ziemi.

Musicie opuÊciç to schronisko, gdzie odprawialiÊcie modlitwy i sakrament, a˝eby znów zjawiç si´

mi´dzy ludêmi i rozpoczàç wielkà wojn´, ze z∏em. B´dziecie zmuszeni g∏osiç i przepowiadaç s∏owo Bo-

˝e, wzywaç ludzi do nawrócenia si´, do pokuty i modlitwy, obwieszczajàc im, ˝e godzina, w której rato-

waç si´ b´dzie ju˝ za póêno, jest bliska. Musicie byç nieustraszeni, nie l´kaç si´ nawet Êmierci, albo-

wiem walczyç b´dziecie dla zbawienia dusz ludzkich i ka˝da tak zbawiona dusza b´dzie nieocenionym

skarbem, który przyniesiecie do stóp Ojca Przedwiecznego.

Wielki to, lecz i zarazem ci´˝ki obowiàzek; panowanie grzechu zbli˝a si´ ju˝ do swego koƒca, hordy

szataƒskie doÊç ju˝ zgorszy∏y i opanowa∏y dusz ludzkich, diabelskie ich chramy b´dà zburzone i oczysz-

czone krwià, którà przelejà m´czennicy. Odpowiedêcie˝ mi, drodzy bracia moi, czy czujecie si´ na si-

∏ach, aby wystàpiç do wielkiej walki i nie szcz´dziç ˝adnej ofiary, a wspó∏dzia∏aç i pomagaç Boskiemu

Êwiat∏u w zwyci´stwie nad mrokiem z∏a?

Kiedy Supramati mówi∏, t∏um zwolna opuszcza∏ si´ na kolana, nie odrywajàc oczu od pi´knego, udu-

chowionego oblicza kaznodziei, który w swoich Ênie˝nobia∏ych szatach ze srebrzystà aureolà wokó∏ g∏o-

wy wydawa∏ si´ im Duchem niebiaƒskich sfer. A gdy umilk∏, jednog∏oÊny okrzyk rozleg∏ si´ w odpowiedzi

i r´ce wszystkich wyciàgn´∏y si´ ku niemu.

– Tak, chcemy walczyç i oddaç ˝ycie i si∏y swoje dla zbawienia braci naszych!… Panie Bo˝e nasz,

dopomó˝ nam w walce dla chwa∏y Imienia Twego – rozleg∏y si´ setki g∏osów. Twarze wszystkich tchn´-

∏y m´stwem i energià, a goràca wiara pali∏a si´ w oczach i niewypowiedziane pi´kno wewn´trzne najzu-

pe∏niej przemieni∏o oblicza zebranych.

Po skoƒczonym nabo˝eƒstwie wszyscy obecni przyj´li komuni´ Êwi´tà i z∏o˝yli przysi´g´, ˝e w wal-

ce z szatanem nie cofnà si´ przed ˝adnym niebezpieczeƒstwem.

Po czym Supramati powtórnie przemówi∏ do nich:

– Bracia i siostry! Pozostaje mi jeszcze powiedzieç wam, ˝e kiedy uka˝e si´ na niebie promienisty

krzy˝, grota Âwi´tego zap∏onie jak stos, a dzwony same zadzwonià – b´dzie to znak, i˝ nadesz∏a chwila

waszego wystàpienia do Êwi´tej walki; i wówczas uzbrojeni w krzy˝ i niezachwianà wiar´ musicie walk´

t´ rozpoczàç. A do tej chwili módlcie si´ goràco, przygotowujcie i zbierajcie ca∏à waszà moralnà si∏´, ja-

kà rozporzàdzacie.

Skoƒczywszy ostatnià modlitw´ wierni rozeszli si´, a Supramati z Niwarà i kap∏anami zebrali si´

u biskupa dla omówienia spraw, dotyczàcych bractwa w Jerozolimie oraz innych chrzeÊcijaƒskich

bractw, znajdujàcych si´ w Palestynie. Z rozmowy tej Supramati dowiedzia∏ si´, ˝e w górach, a szcze-

gólnie w okolicach Synaju, powsta∏o spore podziemne miasto.

Pewien pustelnik przypadkowo odkry∏ obszerne groty, tworzàce ca∏y podziemny labirynt, które na-

st´pnie zaj´li chrzeÊcijanie, chroniàcy si´ przed poÊcigiem i przeÊladowaniem satanistów. Zbudowali oni

tam koÊcio∏y, mieszkania, cmentarze i odkryli nowe wejÊcia, starannie i troskliwie ukrywane, a znane je-

dynie wiernym.

W tych niedost´pnych schroniskach zbierano i przechowywano szczególnie czczone relikwie, cu-

downe obrazy i wszystkie Êwi´toÊci, które uratowano od Êwi´tokradzkiego sza∏u satanistów. ˚yli tam

szczególnie Êwiàtobliwi mieszkaƒcy, wiodàcy ˝ywot w poÊcie i nieustannej modlitwie, pe∏ni goràcej i p∏o-

miennej wiary, dla której gotowi byli zawsze poÊwi´ciç ˝ycie. Ziemia wi´c podzieli∏a si´ jakby na dwie

warstwy: na powierzchni dokonywa∏y si´ szaleƒstwa satanistów i gwa∏ty, a w podziemiach rozlega∏y si´

Êwi´te pienia, odprawiano nabo˝eƒstwa i obchodzono religijne uroczystoÊci. Dziwnym zrzàdzeniem lo-

su, wiara chrzeÊcijaƒska, która w katakumbach wzros∏a i zdoby∏a swojà niepokonanà moc – teraz znów

mia∏a si´ pojawiç z g∏´bi grot i jaskiƒ czysta i silna, jak przy swoim narodzeniu, ˝eby otrzymaç na nowo

ostatni, krwià m´czeƒstwa zdobyty chrzest.

Tak opowiadali Supramatiemu kap∏ani, a jeden z nich wspomnia∏, ˝e kilka lat temu w grotach utwo-

rzy∏a si´ niewielka gmina ˝eƒska, której prze∏o˝onà by∏a od niedawna m∏oda dziewczyna o wielkiej cno-

tliwoÊci i p∏omiennej wierze.

– Dziwna to jest istota – ciàgnà∏ starzec.

– Posiada rozum i silnà wol´ nad swój wiek. Rodzice jej byli wierzàcymi i nale˝eli do starodawnego

chrzeÊcijaƒskiego rodu, lecz niestety ulegli pokusie i wpadli w satanizm, zaÊ Taissa wytrwa∏a w wierze

i ukry∏a si´. Ucieczka jej by∏a stanowczo cudownà. Nale˝a∏o by sàdziç, ˝e anio∏ kierowa∏ maleƒkim po-

wietrzenym czó∏nem, na którym ona tam dotar∏a. Stosownie do ˝yczenia, zosta∏a wcielona do bractwa,

nad którym sama teraz sprawuje kierownictwo. Goràca, niezachwiana wiara i przyk∏adne jej ˝ycie, za-

wsze budzi∏y zachwyt i wprowadza∏y w zdumienie jej przyjació∏ki; nadto Taissa posiada dar przewidywa-

nia i miewa wizje; przekonanà jest na przyk∏ad, ˝e ˝ycie jej – to wielka próba lub pos∏annictwo i ciàgle

te˝ szuka ona i oczekuje kogoÊ.

S∏uchajàc tego opowiadania Supramati uÊmiechnà∏ si´ lekko; wiedzia∏ on przecie˝ kim jest ta dziew-

czyna, która torowa∏a sobie drog´ ku niemu, podtrzymywana zapami´ta∏à mi∏oÊcià, lecz jednoczeÊnie

pe∏na Êwiadomej wiary.

Po chwili rozmowa zmieni∏a kierunek i skupi∏a si´ na osobie cz∏owieka bardzo zajmujàcego wszyst-

kich wierzàcych, którzy widzieli w nim prawdziwe wcielenie z∏a i najniebezpieczniejsze z ˝yjàcych kiedy-

kolwiek na ziemi stworzenie. Supramati s∏ysza∏ ju˝ o nim w Carogrodzie i przekona∏ si´, ˝e nadzwyczaj-

ny jego wp∏yw na umys∏y ludzkie z ka˝dym dniem si´ pot´gowa∏. Jednak˝e dotychczas nie mia∏ sposob-

noÊci widzieç go, poniewa˝ Szelom Jezodot – jak go nazywano – znajdowa∏ si´ podówczas w innym

mieÊcie, wracajàc z podró˝y dooko∏a Êwiata. Uwa˝a∏ siebie bowiem za w∏adc´ planety, a jego wszech-

stronna i niemal bezgraniczna w∏adza nad ludêmi uprawnia∏a go do takiego tytu∏u. B´dàc ciekawym opi-

nii prostych Êmiertelników o tym cz∏owieku, Supramati poprosi∏, aby mu opowiedziano wszystko, cokol-

wiek by∏o o nim wiadonym.

Pochodzenie Szeloma Jezodota by∏o tajemnicze i ju˝ okryte legendami, a z tych wszystkich najbar-

dziej wiarygodnych mia∏a byç opowieÊç, w której ten˝e ukazywa∏ si´ jako nieprawny syn miliardera – ˝y-

da, który go nast´pnie usynowi∏ i uczyni∏ swoim prawnym spadkobiercà i nast´pcà.

On sam z dumà nazywa∏ siebie jedynym synem szatana, z szyderstwem dodajàc przy tym, ˝e po-

dobny jest do Chrystusa, zwàcego si´ Synem Bo˝ym; ostatecznie pozwoli∏ on ludziom mówiç i myÊleç

o nim, co im si´ ˝ywnie podoba∏o.

Przyby∏ z Azji jako m∏ody jeszcze cz∏owiek, pe∏en si∏, demonicznie pi´kny i rozpoczà∏ swój triumfalny

pochód.

Tworzy∏ “cuda”, mia∏ cz´Êciowy wp∏yw na materi´, zamienia∏ kamienie w z∏oto, dokonywa∏ cudow-

nych uzdrowieƒ, stwarza∏ lub uspakaja∏ burz´ i wywo∏ywa∏ demony; s∏owem, rzàdzi∏ przyrodà i w∏ada∏

najwidoczniej niewyczerpanymi skarbami, poniewa˝ pe∏nymi garÊciami rozsiewa∏ z∏oto, rozdajàc je ka˝-

demu, kto si´ do niego zbli˝y∏. Jeden z kap∏anów, który widzia∏ Szeloma, zapewnia∏, ˝e w jego osobie

by∏o coÊ rzeczywiÊcie czarujàcego, a spojrzeniem stanowczo ujarzmia∏ ka˝dego i poddawa∏ swojej woli.

– Skoro mówisz, barcie Supramati, ˝e nadesz∏y ju˝ ostatnie chwile, to byç mo˝e, i˝ cz∏owiek ten jest

owym przepowiedzianym przez proroków Antychrystem – ze smutkiem doda∏ starzec.

Supramati nic nie odpowiedzia∏ i po chwili po˝egna∏ kap∏anów. O Êwicie zamierza∏ odjechaç do Sy-

naju i odwiedziç podziemny Êwiat, s∏u˝àcy za schronisko armii Chrystusowej.

Z g∏´bokim wzruszeniem zszed∏ Supramati w podziemne galerie, w których Êcigani chrzeÊcijanie ze-

brali i ukryli przed szydercami swoje najdrogocenniejsze skarby.

Schronisko kobiet ˝yjàcych samotnie oddzielone by∏o od bez˝ennych m´˝czyzn i posiada∏o oddziel-

ne wejÊcie. Rodziny zaÊ zajmowa∏y osobne pomieszczenia w tym wielkim podziemnym mieÊcie. Supra-

mati z Niwarà zamieszkali przy jednej z rodzin, która prosi∏a o przyj´cie jej goÊcinnoÊci, a gospodarz –

m∏ody cz∏owiek, goràcej pobo˝noÊci i bogobojnoÊci – pokaza∏ im groty.

Nie bez zdziwienia oglàdali wykute przez samà natur´, rozleg∏e i wysokie, jak wn´trza bazylik, pod-

ziemne sale, a w nich uratowane przed pogromem skarby duchowe.

Pewna kobieta, majàca siostr´ w bractwie, którym kierowa∏a Taissa, ofiarowa∏a si´ zaprowadziç tam

Supramatiego jako proroka, obwieszczajàcego koniec Êwiata; Niwara jednak nie zosta∏ tam dopuszczo-

ny. Ze wzgl´du na oszczercze obmowy, rozsiewane przez satanistów na temat kobiet chrzeÊcijaƒskich,

ani jeden m´˝czyzna nie mia∏ prawa wst´pu na teren gminy ˝eƒskiej i jedynie w wielkie uroczystoÊci,

obchodzone ku czci ˝ycia i Êmierci Jezusa Chrystusa – stary osiemdziesi´cioletni kap∏an przychodzi∏

w celu odprawienia mszy Êwi´tej.

D∏ugimi i kr´tymi galeriami, z mnóstwem cel i grot ró˝nej wielkoÊci, le˝àcych po obu stronach tych

podziemnych korytarzy, dotar∏ wreszcie Supramati ze swojà przewodniczkà do Êwiàtyni ma∏ego zgroma-

dzenia, gdzie zebra∏y si´ zakonnice, je˝eli jeszcze mo˝na by∏o nazywaç ich tym mianem. By∏a to wielka

jaskinia, o niezwykle wysokim, ginàcym w mroku sklepieniu, której Êciany pokryte by∏y wiszàcymi stalak-

tytami. W g∏´bi, na podwy˝szeniu wzniesiony by∏ o∏tarz, a nad nim statua Matki Boskiej nadnaturalnej

wielkoÊci; na wyciàgni´tych r´kach trzyma∏a ona Dzieciàtko Jezus, jakby pokazujàc je wierzàcym, a wo-

ko∏o Niej zgrupowane by∏y posàgi goràco czczonych dawniej Êwi´tych. Na o∏tarzu, pokrytym obrusem

tkanym srebrem, sta∏ staroÊwiecki z∏oty kielich. Po obu stronach o∏tarza znajdowa∏o si´ po dwanaÊcie

kobiet w bieli, z d∏ugimi woalami na g∏owach, które stojàc Êpiewa∏y hymn ku czci NajÊwi´tszej Dziewicy

i Zbawiciela.

Wszystkie by∏y m∏ode i pi´kne, a harmonijne tony Êwie˝ych i niewinnych g∏osów rozp∏ywa∏y si´ po

koÊciele, niczym dêwi´ki organu. Uwag´ Supramatiego zwróci∏a jedna z nich, równie˝ w bieli i z przeêro-

czystym woalem na g∏owie; jedynie wiszàcy na piersiach z∏oty krzy˝ odró˝nia∏ jà od innych. Kl´cza∏a ona

na najwy˝szym stopniu o∏tarza, ze z∏o˝onymi na piersiach r´kami i utkwionym w obraz wzrokiem; g∏os

jej, cudny, dêwi´czny, silny i aksamitny, przyçmiewa∏ wszystkie inne.

By∏a to m∏oda dziewczyna, lat oko∏o osiemnastu, czy dziewi´tnastu, taka delikatna, bia∏a i przejrzy-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: