8. Prawodawcy t.II.pdf

Wiera Iwanowna

Krzy˝anowska

Pi´cioksiàg ezotoryczny

dziewi´ciotomowy

P R A W O D A W C Y

Tom II

wydane przez

Powrót do Natury

Katolickie publikacje

80-345 Gdaƒsk-Oliwa ul. Pomorska 86/d

tel/fax. (058) 556-33-32

Spis rozdzia∏ów

Rozdzia∏ I str - 2

Rozdzia∏ II str - 12

Rozdzia∏ III str - 25

Rozdzia∏ VI str - 34

Rozdzia∏ V str - 44

Rozdzia∏ VI str - 56

Rozdzia∏ VII str - 68

P r a w o d a w c y

TOM II

Rozdzia∏ pierwszy

U podnó˝a tego p∏askowy˝u, na którym wznosi∏o si´ miasto, omi´dzy skalistymi brzegami przep∏y-

wa∏a szeroka i g∏´boka rzeka. Tam te˝, z olbrzymiego pnia wy˝∏obiona by∏a pierwsza ∏ódka, a z powià-

zanych belek urzàdzony pierwszy prom. Olbrzymów opanowa∏a nie dajàca si´ opisaç radoÊç, kiedy ich

nauczono korzystaç i pos∏ugiwaç si´ tymi dwoma przedmiotami i odtàd bez przerwy p∏ywali po rzece,

a na promie zaÊ przywozili p∏ody, owoce, orzechy, dziczyzn´, którà dostarczali do miejskich sk∏adów.

Coraz bardziej przywykali dzicy do pracy i Abrasak przekona∏ si´, ˝e nawet u pierwotnych ludzi po-

trzeba pracy by∏a ju˝ wrodzonà, dajàc im zadowolenie i rozwijajàc ich zdolnoÊci.

W miar´ rozwoju pojmowania zaczynali oni rozumowaç i pojawi∏a si´ u nich indywidualna Êwiado-

moÊç; zacz´li oceniaç dobrodziejstwo posiadania w∏asnego schroniska dla ochrony ich z ˝onami i dzieç-

mi przed niepogodà i w∏adania bronià w celu samoobrony, bronià bardziej skutecznà ni˝ prosta maczu-

ga i musku∏y w∏asnych ràk.

Ani na chwil´ nie tracàc z widoku swego g∏ównego celu, Abrasak zaczà∏ tworzyç wojsko w celu ob-

l´˝enia i zdobycia miasta magów, a w osobach przyjació∏ swoich mia∏ oddanych sobie i czynnych po-

mocników.

Powoli, lecz nieprzerwanie prowadzono çwiczenia groênych dzikusów, którzy z wzrastajàcà wcià˝

zr´cznoÊcià i sprawnoÊcià uczyli si´ wycinaç strza∏y, wiàzaç ∏uki, wyrabiaç kiÊcienie, grube krzemienne

topory i wszelkà innà broƒ. Organizowano liczne oddzia∏y i choç uzbrojenie i bojowe wyszkolenie ˝o∏nie-

rzy–olbrzymów nie osiàgn´∏o doskona∏oÊci, to jednak zapa∏ by∏ ju˝ nadzwyczajny, a zachodzàce coraz

cz´Êciej krwawe potyczki dowodzi∏y, ˝e zmys∏ wojenny by∏ ju˝ zupe∏nie rozbudzony.

Podobnie jak rzucony w wod´ kamieƒ powoduje kr´gi, idàce coraz dalej od miejsca uderzenia, tak

te˝ i wywo∏any przez Abrasaka ruch cywilizacyjny rozszerza∏ si´ coraz bardziej i obejmowa∏ coraz szer-

sze kr´gi, zagarniajàc nawet najbardziej oddalone plemiona wÊród nieprzejrzanych lasów. Wsz´dzie

karczowano drzewa, uprzàtano ziemi´ i budowano domki o p∏askich dachach, które dzikusom podoba∏y

si´ bardzo.

Tak wi´c wszystko p∏yn´∏o niby zupe∏nie dobrze, a mimo to Abrasak nie by∏ zadowolony i cz´sto te˝

oblicze jego chmurzy∏o si´, a pi´Êci groênie zaciska∏y.

Dr´czy∏o go wspomnienie o Ur˝ani i pali∏a zazdroÊç. Zamiar porwania jej i uczynienia swojà ˝onà

pozostawa∏ w dalszym ciàgu niewzruszony, trwo˝àc go podczas dnia i okrutnie przeÊladujàc w nocy,

lecz zdarza∏o si´ niejednokrotnie, ˝e opanowywa∏a go wÊciek∏oÊç, a wówczas kiedy obrzuca∏ wzrokiem

to, co go otacza∏o, dumna g∏owa opada∏a smutnie.

Gdzie˝ pomieÊci on córk´ maga, przywyk∏à do wyszukanego komfortu i pi´kna we wszystkich jego

formach.

W tej chwili ˝yje ona prawdopodobnie w bajkowym pa∏acu Narajany, jakby wyrzeêbionym z olbrzy-

miego szafiru.

Tam by∏o pi´kno, harmonia, poczynajàc od wspania∏ych ogrodów, pe∏nych rzadkich ptaków, kwia-

tów, fontann, a˝ do najmniejszych drobiazgów, upi´kszajàcych komnaty mieszkalne.

Widzia∏ on kiedyÊ przy pracy Narajan´ gdy w jego artystycznych r´kach mi´kkie metale zamienia∏y

si´ w dzie∏a sztuki; pami´ta∏ równie˝, jak trzymajàc w r´ku maleƒki instrument, ów przekrawa∏ ska∏y jak

wosk, lecz tajemnicy tej maszyny nie uda∏o mu si´ jednak˝e posiàÊç.

A g∏ównà przyczynà wstrzemi´êliwoÊci Narajany by∏ zwyczajny zakaz Ebramara, aby nie wtajemni-

czaç Abrasaka w sposób korzystania z eterycznej si∏y, poniewa˝ wielki mag uwa˝a∏ za nader niebez-

pieczne oddawanie do ràk cz∏owieka jeszcze w ogóle niezrównowa˝onego takiej strasznej si∏y; w ten te˝

sposób zakaz kochanego nauczyciela po∏o˝y∏ piecz´ç milczenia na gadatliwych ustach Narajany.

Z uczuciem gorzkiego smutku porównywa∏ Abrasak ordynarne budowle swojej “stolicy”, tonàcej

wmroku dziewiczych lasów i zamieszka∏ej przez wstr´tnych dzikusów, z boskim miastem, w istocie cza-

rownym miejscem, ozdobionym wszystkim, co tylko mog∏a daç sztuka i nauka.

Z wrodzonà sobie ˝elaznà wolà otrzàsa∏ z siebie chwilowà s∏aboÊç i rozpacz, postanawiajàc, ˝e

Ur˝ani b´dzie musia∏a zadowoliç si´ tym, co zdo∏a∏ tymczasem przygotowaç dla niej. KiedyÊ potem, gdy

ju˝ zostanie zdobyte miasto magów, z∏o˝y on wszystkie jego skarby u nóg ubóstwianej kobiety.

Pomimo takiego postanowienia, wszelkimi jednak sposobami stara∏ si´ przygotowaç dla przysz∏ej

branki mo˝liwe pi´kne i wygodne mieszkanie. Drogà badaƒ uda∏o mu si´ odkryç ca∏e pok∏ady ró˝nych

minera∏ów i jego silni s∏udzy musieli wydobywaç ogromne masy tego drogocennego materia∏u; lecz kie-

dy Abrasak nakreÊli∏ plan budowy pa∏acu i pozosta∏o rozwiàzaç zadanie, jak zastosowaç wszystkie te

bogactwa – wpad∏ we wÊciek∏oÊç.

– Wydaje mi si´ niekiedy, ˝e zwariuj´.

Odda∏bym wszystko na Êwiecie, ˝eby móc rozszarpaç choç jednego z tych z tych przekl´tych ma-

gów lub rozerwaç n´dznà planet´, na której nie ma nic oprócz potworów, pustego astralu i gniazda tyra-

nów – eogistów!

– Zawo∏a∏ oszala∏y ze z∏oÊci Abrasak.

– Ja ciebie nie pojmuj´ – zauwa˝y∏ zdziwiony Jan d*`Igomer, rzucajàc kawa∏ek gliny, z której próbo-

wa∏ ulepiç waz´.

– Oprócz twoich urodziwych poddanych jest tu tak˝e solina kolonia ziemian, a i my przecie˝ za∏o˝y-

my fundament pod przepi´knà ras´ ˝o∏nierzy, królów i kap∏anów, zdobàdêmy tylko pi´kne maginie, któ-

re nam obiecywa∏eÊ.

I jak˝e mo˝e byç pustym astral tej ziemi?

Ja sam z niego wyszed∏em i zapewniam, ˝e jest on bardzo zaludniony …

– Ech! ty jeszcze nic nie rozumiesz! – przerwa∏ z niezadowoleniem Abrasak.

– Ja mówi´, ˝e astral jest pusty, poniewa˝ nie ma w nim ani jednej kliszy, którà móg∏bym wykorzy-

staç, choç znany mi jest magiczny sposób wywo∏ywania i materializowania astralnych klisz.

Czemu si´ tak dziwisz? Có˝ to jest halucynacja, wyobra˝enia itp. Jest to w∏aÊnie – wywo∏ywanie

i nieÊwiadoma materializacja astralnych klisz; wywo∏ania te sà cz´Êciowe i przypadkowe, czynione bo-

wiem przez nieuÊwiadomionego, lecz sama istota zjawiska nie ulega zmianie, kiedy zostanie ono wywo-

∏ane Êwiadomà, magicznà si∏à uczonego.

GdybyÊmy si´ teraz znajdowali jeszcze na naszej starej Ziemi, móg∏bym swobodnie wybraç sobie

astralnà klisz´ pa∏acu jaki mi si´ podoba – choçby na przyk∏ad pa∏acu Semiramidy – wywo∏aç go, zmate-

rializowaç i nadaç mu rzeczywistoÊç prawdziwego budynku na czas okreÊlony lub nawet na zawsze.

Móg∏bym dokonaç tego i budynek by∏by gotowy, a w podobny sposób mo˝na by∏oby go równie˝

umeblowaç i urzàdziç.

Lecz w tym przekl´tym nowo narodzonym Êwiecie nie ma jeszcze artystycznej architektury, a klisze

sza∏asów lub wydrà˝onych drzew, zamieszka∏ych przez “ma∏py” w rodzaju naszych – nie sà mi potrzeb-

ne. Nie ma tutaj nawet ˝adnych ukrytych skarbów, z których s∏udzy moi mogliby wydobywaç dla mnie

∏adne i drogocenne rzeczy.

Co si´ zaÊ tyczy pi´knych magiƒ, to trzeba je przede wszystkim zdobyç! …

Przysi´gam, ˝e je zdobàdziemy! – doda∏, o˝ywiajàc si´ nagle i potrzàsajàc zaciÊni´tà pieÊcià.

– A poniewa˝ wszystkie one sà pierwszorz´dnymi artystkami, wi´c wykonajà dla nas wszystko, co

potrzebne, zarówno strojnà odzie˝, jak i artystyczne sprz´ty.

Jan d`Igomer rozeÊmia∏ si´ bardzo zadowolony.

– Miejmy nadziej´, ˝e ten szcz´Êliwy czas wkrótce nadejdzie, a los zeÊle mi za ˝on´ przepi´knà

blondynk´ z Ênie˝nobia∏ym obliczem i szafirowymi oczami.

Taki jest bowiem mój idea∏ kobiecej pi´knoÊci.

Abrasak nagle zaÊmia∏ si´ g∏oÊno, drwiàcym Êmiechem.

Wyobra˝am sobie, jaki one podniosà krzyk, kiedy ich po∏àcz´ z takimi, jak wy, m∏odzieƒcami – amfi-

biami dwóch Êwiatów – niepodobnymi zupe∏nie do nudnych panów boskiego miasta, prze∏adowanych

cnotami i idea∏ami …

Lecz, wszystko to sà sprawy przysz∏oÊci, a tymczasem trzeba wziàç si´ do roboty i przygotowaç na-

szym damom mo˝liwe wygody.

I rzeczywiÊcie wzi´li si´ do pracy. Chocia˝ wznoszony przez Abrasaka pa∏ac by∏ z drogocennego

materia∏u, lecz ci´˝ki i prymitywny w formie, nie∏adny, z czworokàtymi kolumnami i niezgrabnym p∏askim

dachem. Wyrabiali tak˝e i naczynia ze z∏ota i srebra, lecz wszystkie te przedmioty pierwszej potrzeby

bynajmniej nie mog∏y mieç pretensji do artystycznego pi´kna.

Niekiedy w tym dzikim otoczeniu opanowywa∏a Abrasaka t´sknota za ojczyznà, nieprzeparte pra-

gnienie zobaczenia porzuconego przezeƒ, pe∏nego pi´kna i spokojnej harmonii miejsca. W chwilach ta-

kich wsiada∏ on na “Mroka” i kierowa∏ si´ w stron´ kraju magów; pragnà∏ przelecieç nad miastem, a mo-

˝e i zobaczyç Ur˝ani.

Lecz ju˝ w pobli˝u zakaznej granicy doznawa∏ trwogi i zaczyna∏y go m´czyç podejrzenia, czy nie

czeka go tam jaka pu∏apka, która by zburzy∏a wszystkie jego plany.

Pomimo tego jednak, jego nieustraszona odwaga zwyci´˝y∏a i przekroczy∏ kràg magiczny; zbli˝y∏ si´

na tyle do miasta magów, ˝e móg∏ z oddali widzieç ró˝nobarwne pa∏ace i olbrzymie astronomiczne wie-

˝e. Jednak˝e nic mu nie przeszodzi∏o i nikt, zdawa∏o si´, nie zauwa˝y∏ nawet obecnoÊci buntownika. Pe-

∏en dumy i nadziei powróci∏ Abrasak do swych posiad∏oÊci; odtàd przesta∏ ju˝ wàtpiç w mo˝liwoÊç wkro-

czenia kiedykolwiek ze swoimi hordami do miasta i zaw∏adni´cia upragnionymi skarbami.

W tym czasie kiedy Abrasak przygotowywa∏ si´ do Êmia∏ego napadu i ozdabia∏ w miar´ mo˝noÊci

przysz∏e mieszkanie ubóstwianej kobiety – w mieÊcie magów Êwi´cono uroczystoÊç ma∏˝eƒstwa Naraja-

ny z Ur˝anià.

Zwyczajna, rodzinna uroczystoÊç min´∏a skrom nie i z prostotà wÊród wielu innych b∏ogos∏awieƒstw

i obrz´dów w szeregu licznych Êlubów magów i ziemian.

Ur˝ani by∏a w prostej, bia∏ej, szerokiej tunice, przepasanej takim˝e pasem; g∏ow´ jej okrywa∏ d∏ugi,

srebrzysty welon, przypi´ty wiankiem kwiatów, w kielichach których miga∏y b∏´kitnawe ogniki, a z szyi

opada∏ na piersi, zawieszony na cienkim d∏ugim ∏aƒcuszku, z∏oty medalion, który wyró˝nia∏ córk´ maga

wy˝szych stopni. W towarzystwie swoich rodziców, m∏odych przyjació∏ek i kole˝anek, równie˝ wtajemni-

czonych – narzeczona odesz∏a do podziemnej Êwiàtyni, gdzie znajdowali si´ ju˝: Narajana, Supramati,

Udea, Nara, Olga i niektórzy z bliskich przyjació∏.

Nabo˝eƒstwo odprawia∏ Ebramar, stojàc przy mistycznym kamieniu, ponad którym jaÊnia∏o imi´ Nie-

wypowiedzianej Istoty. Obok wielkiej czary z p∏onàcà i wrzàcà w niej pierwotnà materià nowego Êwiata,

sta∏ niewielki kielich nape∏niony równie˝ materià, podobnà do p∏ynnego ognia.

Oboje narzeczeni ukl´ki na stopniach o∏tarza, a Ebramar b∏ogos∏awi∏ ich przy dêwi´kach niewidzial-

nego chóru, Êpiewiajàcego dêwi´czny i przepi´kny hymn.

Nast´pnie kryszta∏owà ∏y˝eczkà zaczerpnà∏ z ma∏ego kielicha p∏ynnego ognia, pola∏ go sobie na

d∏oƒ i wymawiajàc Êpiewnym g∏osem formu∏y, utoczy∏ najpierw kulk´, a nast´pnie zrobi∏ dwie obràczki,

które w∏o˝y∏ na palce narzeczonym. Dziwne te obràczki podobne by∏y teraz do napó∏przezroczystego

z∏ota, z ró˝nobarwnym odcieniem.

Potem, z tej samej materii utoczy∏ Ebramar i po∏o˝y∏ na g∏owy nowo˝eƒców dwie ma∏e kulki, które

rozpuÊci∏y si´ i wesz∏y zdawa∏o si´ w nich. W koƒcu da∏ im si´ napiç z kielicha i po∏o˝ywszy r´ce nad ich

g∏owami, przemówi∏ uroczyÊcie:

– ¸àcz´ was na wspólne ˝ycie i wspólnà prac´. WznoÊcie si´ razem ku doskona∏emu Êwiat∏u, ku Oj-

cu wszechrzeczy i nie przestawajcie nigdy czciç i szanowaç ustawionych przez Niego niewzruszonych

praw. Bàdêcie godnymi wydawaç na Êwiat potomstwo nie tylko cia∏em i rozkoszami lecz wychowywaç

istoty wy˝sze, odwa˝ne, silnych bojowników na drodze dobra, zwalczajàcych tkwiàce w cz∏owieku

“zwierz´”, które musimy pokonaç i zwyci´˝yç na tej nowej Ziemi, gdzie poruczono nam tak wielki obo-

wiàzek.

Po skoƒczonej ceremonii Ebramar poca∏owa∏ nowo˝eƒców, poczym wszyscy udali si´ do domu Da-

chira, który by∏ ca∏y przybrany kwiatami. Tam z∏o˝yli im ˝yczenia rycerze Graala, bioràc nast´pnie udzia∏

w uczcie, która si´ odby∏a wÊród wielkiej radoÊci i o˝ywienia.

Z nadejÊciem nocy, oswojone ptaki, przypominajàce ∏ab´dzie, odwioz∏y ma∏˝onków ∏odzià do pa∏acu

Narajany, gdzie u wejÊcia powitali ich uczniowie maga i wr´czyli im kwiaty. Poniewa˝ s∏ug w ogóle nie

by∏o, wi´c m∏odzi ma∏˝onkowie sami przeszli poprzez milàcze pokoje do sypialni. Ca∏y pokój tonà∏ w bia-

∏oÊci; bia∏e by∏y Êciany, firanki, a umeblowanie uderza∏o swojà przedziwnà prostotà.

W przybranej kwiatami i roÊlinami niszy, na podwy˝szeniu sta∏ kielich rycerzy Graala, uwieƒczony

krzy˝em.

Od chwili, kiedy Narajana zamieszka∏ w swoim pa∏acu, zasz∏a w nim wyraêna przemiana. Z wes∏oka

i hultaja nic nie pozosta∏o; pi´kne jego oblicze sta∏o si´ powa˝ne i skupione, a w spojrzeniu, którym

ogarnia∏ m∏odà ˝on´, da∏o si´ wyczytaç g∏´bokà mi∏oÊç.

– Ur˝ani! Szcz´Êcie, które pozwoli∏o mi nazwaç ci´ mojà, jest dla mnie zupe∏nie niezas∏u˝one – rzek∏

przyciskajàc do ust jej r´k´.

– Pomimo zdobiàcego mnie promienia maga, w duszy mej tai si´ jeszcze wiele s∏abostek zwyk∏ego

cz∏owieka, lecz ja chc´ je pokonaç, a ty pomo˝esz mi, gdy˝ w tobie jest harmonia sp∏ywajàca od twoich

rodziców.

B∏ogos∏awiona niech b´dzie chwila, w której wstàpi∏aÊ pod mój dach, dobry mój aniele i bàdê po-

b∏a˝liwa dla swego niedoskona∏ego m´˝a.

– Ja kocham ci´ takim, jakim jesteÊ w rzeczywistoÊci i wiara moja w ciebie równa jest sile mej mi∏o-

Êci.

A teraz pójdêmy i pomódlimy si´.

PoproÊmy Ojca wszechrzeczy o b∏ogos∏awieƒstwo dla naszej pracy na drodze doskonalenia si´ –

prosto i swobodnie odpowiedzia∏a Ur˝ani, pociàgajàc go do niszy.

Wraz z zakoƒczeniem wszystkich uroczystoÊci, ˝ycie w mieÊcie magów pop∏yn´∏o znów swoim zwy-

czajnym trybem. Otwarto szko∏y oÊwiatowe, a przywiezieni z umar∏ej Ziemi koloniÊci pracowali z wielkà

gorliwoÊcià we wszystkich ga∏´ziach wiedzy i na wszystkich jej stopniach.

Narajana, ten “najbardziej ziemski” z magów, jak go przezwa∏ Ebramar, otworzy∏ równie˝ osobnà

szko∏´ ducha artystycznego. Wybra∏ z poÊród ziemian nieznacznà liczb´ najzdolniejszych ludzi i uczy∏

ich muzyki, Êpiewu, deklamacji, rzeêby, malarstwa i archiketury na zasadach tajemnych praw magicznej

nauki. A dla bogatej, szerokiej i genialnej natury otwiera∏o si´ tutaj obszerne pole po˝ytecznej pracy.

Czasami jego buntownicza dusza, pragnàca ruchu, zmian i pracy, znajdowa∏a ujÊcie w wybuchach

w ró˝nych szaleƒstwach, lekkomyÊlnych porywach i orgiach.

Teraz t´ swojà potrzeb´ ró˝norodnej czynnoÊci zaspakaja∏ on w laboratoriach, gdzie by∏ surowym,

lecz sprawiedliwym i dobrym nauczycielem, posiadajàcym rzadki talent zajmowania uczniów, szczepie-

nia w nich zami∏owania do pracy i zatrudnienia ka˝dego w odpowiednim miejscu, gdzie móg∏by byç naj-

bardziej po˝ytecznym.

– B´dziesz znakomitym administratorem – uÊmiechajàc si´ przyjaênie rzek∏ pewnego razu Ebramar

podczas odwiedzin szko∏y, przeznaczonej na wychowanie pierwszych artystów dla paƒstw i Êwiàtyƒ no-

wego Êwiata.

Dachir mia∏ tak˝e niewielkà liczb´ uczniów, lecz nie wyk∏ada∏ on w szkole, poniewa˝ mia∏ innà wa˝-

nà prac´, o której ju˝ wspomniano wy˝ej.

Powoli Kalityn sta∏ si´ jego najulubieƒszym uczniem, a skromnoÊç jego, gorliwoÊç i przyzwyczajenie

do naukowej pracy u∏atwia∏y wyk∏ady. Wed∏ug ustalonego zwyczaju ka˝dego wieczoru Dachir odbywa∏

z nim godzinnà pogaw´dk´, a godzina ta up∏ywa∏a zawsze weso∏o i po˝ytecznie.

Pewnego razu Dachir zauwa˝y∏, ˝e jego uczeƒ jest zafrasowany i troch´ roztargniony, co si´ nie

zdarza∏o poprzednio. Przez chwil´ mag patrza∏ na niego uwa˝nie, a nast´pnie uÊmiechnà∏ si´ ˝artobli-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: