Jak wędrowny ptak.pdf

RITA RAINVILLE

Jak wędrowny ptak

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- No, ładnie! -jęknęła z rezygnacją. Nadchodzące

kłopoty wyczuwała natychmiast. Nikt w maleńkim

miasteczku Prudence w stanie Kansas nie potrafił tego

lepiej niż ona i ani upływ czasu, ani przebyte setki

kilometrów nie zdołały osłabić jej umiejętności. Na

wet na tej zapomnianej przez Boga i ludzi, kamienistej

drodze wijącej się wśród gór północno-zachodniej Ari

zony wystarczyło jedno spojrzenie, by Stacy Sullivan

zrozumiała, że zbliża się nieszczęście.

Z piskiem i chrzęstem opon, z ogłuszającym ry

kiem silnika tuż obok jej popsutego auta zatrzymała

się wielka ciężarówka. Pokryta grubą warstwą czer

wonego kurzu i błota wyglądała wrogo i groźnie. Po

dobnie jak człowiek, który wyskoczył z szoferki i

z hukiem zatrzasnął drzwiczki.

Był potężnym mężczyzną. Szeroki w ramionach,

wąski w biodrach, ubrany w wytarte dżinsy, poruszał

się z gracją i szybkością drapieżnika. Nie dopięta ko

szula z wysoko podwiniętymi rękawami nie zasłaniała

zbyt wiele. Miał spaloną na brąz skórę i mnóstwo

ciemnych włosów wystających spod koszuli i szero-

JAK WĘDROWNY PTAK

kiego ronda kapelusza. Kilkoma szybkimi krokami

zbliżył się do niej.

Tłumiąc rozpaczliwy jęk, Stacy przymknęła oczy

ukryte za ciemnymi szkłami okularów przeciwsłone

cznych. Gdyby była tu ciotka Tabby, bez wątpienia

westchnęłaby znad ulubionej gazety: „Ach, cóż za

przystojny młodzieniec!" I miałaby rację. Wbrew sa

mej sobie Stacy musiała przyznać, że naprawdę był

przystojny.

Wolno wykonała głęboki wdech, gorączkowo

usiłując przypomnieć sobie instrukcje wyczytane

w kupionej niedawno książce o technikach medyta

cji. Czuła, że potrzebna jej będzie każda dostępna po

moc.

Znowu odetchnęła głęboko i powoli wypuszczała

powietrze, licząc do pięciu. Doliczyła ledwie do

trzech, gdy usłyszała:

- Co pani, do diabła, wyrabia?!

Niski, dźwięczny głos nieznajomego wibrował

zniecierpliwieniem. Najpierw pomyślała, że zaskoczył

go widok jej osoby, siedzącej ze skrzyżowanymi no

gami na masce czerwonego, lśniącego nowością sa

mochodu. Szybko jednak uznała, że nie ma to dla

niego żadnego znaczenia.

Olbrzym przerażał ją i onieśmielał. Miała ochotę

krzyczeć ze strachu. Na szczęście Long John,

zaprzyjaźniony kierowca ciężarówki, z którym roz

mawiała przez CB-radio, gdy jej auto się popsuło, dość

JAK WĘDROWNY PTAK

szczegółowo opisał zarówno ciężarówkę, jak i czło

wieka, który przyjedzie nią, by jej pomóc.

- Ty jesteś Gibraltar, prawda? - Uśmiechnęła się

niepewnie. Jego radiowy pseudonim był wyjątkowo

trafny. Naprawdę wyglądał jak potężna skała.

- A ty Tumbleweed - stwierdził raczej, niż spytał

z rezygnacją w głosie.

Skinęła głową.

- Co ty robisz, do diabła?! Czemu tam siedzisz?

- spytał ponownie.

- Tutaj? - Klepnęła w blachę, unosząc brwi ze

zdziwienia. - Medytuję. Nie wiedziałam przecież, jak

długo przyjdzie mi tu czekać, więc postanowiłam zre

laksować się trochę na świeżym powietrzu.

Co prawda nie potrafiła jeszcze osiągnąć absolutnej

koncentracji, ale przecież tylko nieustanny trening jest

drogą do odniesienia sukcesu. Tak przynajmniej napi

sano na pierwszych stronach jej nowej książki. Tylko

tyle dotąd przeczytała, ale o tym nie musiała mu mó

wić. Awaria samochodu pośrodku pustej drogi jest

równie dobrą okazją do ćwiczeń, jak każda inna.

Poza tym przypomniała sobie z miłym dreszczy

kiem, że medytacje to tylko jedno z zajęć, jakim bę

dzie oddawać się w swoim nowym, fascynującym ży

ciu w Kalifornii. Im bliżej była realizacji tych zamie

rzeń, tym bardziej oddalała się od statecznej i nudnej

egzystencji, którą wiodła panna Sullivan z Prudence

w stanie Kansas.

JAK WĘDROWNY PTAK

- Czy dobrze zrozumiałem? - Olbrzym Gibraltar

przyglądał się jej ze zgrozą. - Siedzisz tutaj, w samo

południe, w pełnym lipcowym słońcu, bez kapelusza

i relaksujesz się?

Skinęła głową energicznie. Kosmyk włosów mus

nął jej policzek i powrócił na miejsce. Nie minęły

nawet dwa tygodnie, jak zamieniła puszyste, długie

włosy na krótką, przypominającą brązowy hełm fry

zurę. Jeszcze jeden element przeszłości, który pozo

stawiła w Prudence.

- Młoda damo! - zawołał. - Słońce świeci tutaj

mocno jak na pustyni. Nabawisz się udaru słoneczne

go. - Spojrzał na bezchmurne niebo. -I bardzo pręd

ko szlag cię trafi.

Uśmiechnęła się doń ponownie. W końcu jednak

przyjechał tutaj, by jej pomóc.

- Nazywam się Stacy Sullivan. Nie jestem żadną

damą i... bardzo dziękuję za pomoc.

- Evan McClain. Mów mi Mac. - Nie zwracają-

cu wagi na jej wyciągniętą do powitania rękę, chwy

cił ją wielkimi dłońmi w pasie i uniósł do góry jak

piórko.

- Panie Mc... - sapnęła ze złością, wspierając się

na jego ramionach.

- Mac.

- Dobrze, Mac. Postaw mnie... -Jej drobne stopy

w lekkich sandałkach zabawnie wyglądały przy wiel

kich, zdartych buciorach Maca. Nosił kowbojskie buty

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: