London Jack - Malenka pani wielkiego domu.pdf - London Jack - gosiadabrowska

London Jack Strona

Maleńka pani wielkiego domu

Rozdział pierwszy

Ocknął się wśród ciemności. Przebudził się lekko, gładko, bez ruchu — po prostu otwarł oczy

i uprzytomnił sobie, że jest ciemno. Nie musiał, jak to się najczęściej zdarza, dotykać rękami

przedmiotów wokół siebie i nasłuchiwać, żeby nawiązać kontakt z otaczającym go światem.

Ledwie się obudził, od razu odzyskał poczucie miejsca, czasu i własnej osobowości. Bez

najmniejszego wysiłku, gdy minęły godziny snu, podjął przerwany wątek życia na jawie.

Wiedział, że nazywa się Dick Forrest i jest właścicielem wielkiego majątku ziemskiego.

Pamiętał, iż przed kilku godzinami zasnął, kiedy czując, że oczy mu się kleją, założył zapałką

książkę pod tytułem „Road Town" i zgasił nocną lampkę elektryczną, przy której czytał.

Gdzieś w pobliżu sennie szemrała i pluskała fontanna. Z daleka doleciał odgłos tak słaby, że

tylko najczujniejsze ucho mogło go złowić. Dick uśmiechnął się z zadowoleniem. Poznał

gardłowy ryk Króla Polo — Król Polo to jego najlepszy byk rasy shorthorn, który trzy razy

zdobył złoty medal na kalifornijskiej wystawie rolniczej w Sacramento. Uśmiech pozostał na

twarzy Dicka Forresta, gdy przez chwilę cieszył się myślą o nowych tryumfach, jakie gotował

w tym roku Królowi Polo w hodowlanych ośrodkach na wschodzie Stanów Zjednoczonych.

Udowodni tamtym hodowcom, że byk, urodzony i wyhodowany w Kalifornii, może się

zmierzyć z najpiękniejszymi okazami wykarmionymi na kukurydzy w stanie Iowa, a także z

bykami importowanymi zza oceanu, z odwiecznych siedzib rasy shorthornów.

Uśmiech zniknął z twarzy Dicka. U wezgłowia łóżka zainstalowano w ścianie trzy rzędy

guzików. Dick sięgnął ręką i nacisnął guzik pierwszy z brzegu. W świetle, łagodnie

spływającym zza wielkiej kryszy pod sufitem, ukazała się weranda, która służyła za sypialnię.

Trzy ściany werandy zbudowane były z misternej siatki miedzianej. Od wewnątrz zamykała ją

betonowa ściana domu, z oszklonymi drzwiami.

Nacisnął drugi guzik. Jasny krąg światła padł na ścianę w miejscu, gdzie wisiały obok siebie

zegar, barometr i dwa termometry: ze skalą Celsjusza i Fahrenheita. Dick spojrzał i przyjął

ranne meldunki: godzina — 4.30, ciśnienie — 29.80, czyli normalne o tej porze roku i na tej

wysokości, temperatura — 36 stopni Fahrenheita. Jeszcze jedno naciśnięcie guzika i

wszystkie trzy podziałki znów zniknęły w mroku.

Trzeci guzik zapalił lampę do czytania, tak ustawioną, by światło padało z góry i z tyłu, nie

rażąc oczu. Powtórne naciśnięcie pierwszego guzika zgasiło lampę ukrytą za kryszą. Dick

wziął z nocnego stolika plik korekty, zapalił papierosa i z ołówkiem w ręku zabrał się do

roboty.

Weranda była najwidoczniej sypialnią, a zarazem pracownią. Urządzono ją w sposób

zapewniający największą wydajność pracy, ale i wygodę, daleką od spartańskiej prostoty.

¯elazne łóżko było pokryte szarą emalią tego samego koloru co ściana domu. W nogach

łóżka zastępowała pled szara wilcza szuba ze zwisającymi ogonami. Ranne pantofle leżały

na puszystej skórze kozicy.

Na wielkim biurku piętrzyły się porządnie ułożone książki, magazyny i notatniki. Znalazło się

tam jeszcze miejsce na zapałki, papierosy, popielniczkę i termos. Na ruchomej półce,

przymocowanej do ściany, stał dyktafon. Z okrągłych ram, wiszących pod barometrem i

termometrami, wyzierała uśmiechnięta twarz dziewczyny. Na ścianie, między rzędami

guzików i tablicą rozdzielczą, z otwartej kabury wystawała kolba automatycznego colta,

kaliber 44.

Gdy szare światło dzienne poczęło się sączyć przez drucianą siatkę, z uderzeniem szóstej

godziny Dick Forrest, nie odrywając oczu od korekty, sięgnął prawą ręką i nacisnął guzik w

drugim rządku. W pięć minut później na werandzie zjawił się Chińczyk w miękkich pantoflach.

W rękach trzymał lśniącą miedzianą tackę z filiżanką, spodkiem; srebrnym dzbanuszkiem do

kawy i równie miniaturowym dzbankiem ze śmietanką.

— Dzień dobry, Oh Lej — powitał go Dick.

Na ustach i w oczach Dicka pojawił się uśmiech.

— Dzień dobry, panie — odparł Oh Lej robiąc miejsce na nocnym stoliku.

Położył tackę, nalał kawy i śmietanki.

Widząc, że jego pan popija kawę i nie odrywa oczu od korekty, Oh Lej podniósł z podłogi

różowy czepek z włóczki, obszyty koronką, i wyszedł. A właściwie ulotnił się, zniknął w

otwartych drzwiach jak cień.

O wpół da. siódmej, co do minuty, zjawił się ponownie, tym razem z większą tacą w ręku.

Dick Forrest odłożył korektę, sięgnął po książkę pod tytułem „Hodowla żab" i zabrał się do

jedzenia. śniadanie było proste, lecz posilne: więcej kawy, pół grejpfruta, dwa jajka po

wiedeńsku, gorące jak piekło, z kawałkiem masła na wierzchu, i plasterek bekonu lekko

podsmażony — Dick wiedział, że jest to produkt jego własnej hodowli.

Słońce tymczasem przeniknęło przez siatkę w głąb werandy i dotarło do łóżka. Pierwsze

wiosenne muchy, zdrętwiałe od chłodu, obsiadły siatkę po drugiej stronie. Jedząc Forrest

obserwował; jak polują na nie żarłoczne osy. Silniejsze i bardziej odporne na mróz niż

pszczoły, nalatywały na otępiałe muchy. ¯ółci powietrzni piraci brzęcząc natarczywie spadali

na bezbronne ofiary i unosili je z sobą. Kiedy uleciała ostatnia osa, Forrest dopił kawę,

założył zapałką książkę o hodowli żab i wrócił do korekty.

Po chwili czysty i słodki głos skowronka, porannego śpiewaka, oderwał Dicka od pracy.

Spojrzał na zegar. Była siódma. Odłożył korektę i rozpoczął serię rozmów telefonicznych,

wprawną ręką operując urządzeniem centrali.

— Halo, Oh Daj — zaczął. — Czy pan Thayer już wstał?... Dobrze. Proszę go nie budzić.

Chyba nie będzie jadł śniadania w łóżku, ale proszę zapytać... Tak, właśnie, i pokaż mu, jak

się ma obchodzić z gorącą wodą. Może nie wie... Tak, naturalnie. Postaraj się jak najprędzej

o jeszcze jednego chłopca. Zawsze masę gości zjeżdża do nas na wiosnę... Oczywiście.

Zrób, jak uważasz. Do widzenia.

Pan Hanley?... Tak — już się przełączył i rozmawiał z drugą osobą. — Myślałem o tamie na

Buckeye. Muszę mieć kalkulację na dostawę żwiru i żwir z kamieniołomu... Tak, o to chodzi.

Moim zdaniem jard żwiru dowożonego będzie kosztował jakieś sześć do dziesięciu centów

drożej niż z kamieniołomu. Ta stroma górka strasznie utrudnia dojazd. Prószę zrobić

kalkulację... Nie. Nie damy rady zacząć wcześniej niż za dwa tygodnie... Tak, tak, nowe

traktory, jeśli oni w ogóle je dostarczą, zwolnią konie od orki, ale przedtem trzeba będzie

odesłać traktory do sprawdzenia... Nie, w tej sprawie proszę porozumieć się z panem

Everanem. Do widzenia.

Pan Dawson? — Dick zaczął trzecią rozmowę. — Ha! ha! W tej chwili u mnie na werandzie

jest 36 stopni.. W dolinach pewnie biało od szronu. Ale to chyba już ostatni przymrozek w tym

Toku... Tak, przysięgali na wszystko, że traktory dostarczą na czas, to znaczy dwa dni temu...

Niech pan zadzwoni do agenta na stacji... I jeszcze jedno. Proszę pomówić z Hanleyem w

moim imieniu. Zapomniałem mu powiedzieć, żeby postawił łapki na szczury i puścił w ruch

drugą partię muchołapek... Tak, zaraz. Parę tuzinów much wygrzewało się dziś rano u mnie

na siatce... Taki.. Do widzenia.

Po zakończeniu rozmów Forrest wstał z łóżka, wsunął nogi w pantofle i przez oszklone drzwi

przeszedł do łazienki, gdzie czekała go kąpiel przygotowana przez Oh Leja. W dziesięć minut

później Dick, już ogolony, znów leżał w łóżku i czytał książkę o żabach, a Oh Lej masował mu

nogi.

Były to kształtne nogi dobrze zbudowanego mężczyzny, który miał pięć stóp, dziesięć cali

wzrostu i sto osiemdziesiąt funtów wagi. Wypisana była na nich przeszłość Dicka. Na lewym

udzie miał dziesięciocalową szramę. Na kostce lewej nogi, od podbicia do pięty, znalazło

sobie miejsce z pół tuzina blizn, każda wielkości półdolarówki. Kiedy Oh Lej zbyt silnie gniótł i

nacierał mu lewe kolano, Dick mimo woli wzdrygał się. Prawą goleń znaczyły liczne ciemne

szramy, a wielka blizna tuż pod kolanem sięgała aż do kości. W środku uda pozostała po

głębokiej ranie ciętej trzycalowa blizna i drobne ślady szwów.

Nagle dało się słyszeć wesołe rżenie. Dick założył książkę zapałką, odwrócił się na bok i

spojrzał w stronę, z której dobiegło rżenie, a Oh Lej pomógł mu się ubrać. Drogą, wśród

kołyszących się fioletowych bzów, kroczył wielki koń niosąc na grzbiecie cowboya w

malowniczym stroju. W złotych promieniach poranka koń lśnił czerwonawym blaskiem,

śnieżna piana pryskała mu z potężnych pęcin, dumnie potrząsał grzywą, wodził wokół

ślepiami, a miłosny zew z jego potężnych płuc rozbrzmiewał dalekim echem wśród

zieleniejących pól.

Dicka Forresta ogarnęła radość i niepokój. Cieszył go widok wspaniałego zwierzęcia

kroczącego między żywopłotami bzów. A równocześnie bał się, że rżenie ogiera może

obudzić tę, która śmiała się z okrągłych ram portretu wiszącego na ścianie. Rzucił wzrokiem

na drugą stronę podwórza, ku okrytej cieniem werandzie zajmowanego przez nią skrzydła

domu. Spuszczone zasłony jej sypialni ani drgnęły. Ogier znów zarżał, ale spłoszył tylko

stado dzikich kanarków, które uleciały z kwitnących krzaków na podwórzu, wznosząc się niby

zielonozłoty snop światła, jaki rzuca zachodzące słońce.

Dick śledził wzrokiem ogiera i widział już w myśli piękne źrebięta rasy shire, mocnej kości,

potężnej budowy, bez najmniejszej skazy. A kiedy ogier zniknął wśród bzów, Dick jak zwykle

szybko wrócił do spraw, które go w tej chwili interesowały.

— Jak tam, Oh Lej, nasz nowy chłopak? Będzie co z niego?

— Niezły chłopak — brzmiała odpowiedź. — Jeszcze młody. Nieobyty. Powolny. Ale

pomalutku nauczy się.

— Skąd wiesz, że się nauczy?

— Budzę go już trzeci albo czwarty raz. śpi jak dziecko. I budzi się z uśmiechem na ustach,

tak samo jak pan. To bardzo dobrze.

— Ja się budzę z uśmiechem? — spytał Forrest. Oh Lej kiwnął głową stanowczo.

— Od lat stale budzę pana. Zawsze pańskie oczy, usta, cała twarz, wszystko się śmieje, o

tak, ledwie się pan ocknie. To bardzo dobrze. Kto się tak budzi, ma dużo rozumu. Wiadomo.

Nowy chłopak jest taki sam. Nie trzeba długo czekać — będą z niego ludzie. Nazywa się

Chow Gam. Jak pan będzie wołał na niego?

Dick Forrest zamyślił się.

— Jakie mamy już imiona? — spytał.

— Oh Daj, Ah Tak, Ah Wuj i ja, Oh Lej — wyrecytował Chińczyk. — Oh Daj powiada, żeby

nazwać tego ehłopca... — Zawahał się i spod oka spojrzał na swego pana. Forrest kiwnął

głową zachęcająco. — Oh Daj powiada, żeby nowego chłopca nazwać Aja Jaj.

— Hoho! — zaśmiał się Forrest z aprobatą. — Oh Daj jest dowcipniś. Dobre imię, ale się nie

nadaje. Nasza pani

nie lubi jaj. Musimy wymyślić inne imię.

— Ho Ho to bardzo dobre.

Forrest przed chwilą tak zawołał, wiedział więc, skąd Oh Lej czerpał natchnienie. .

— Dobrze. Niech się nazywa Ho Ho.

Oh Lej schylił głowę. Potem zniknął w. drzwiach. Zaraz wrócił z resztą ubrania Forresta.

Pomógł mu włożyć podkoszulek i koszulę, zarzucił. mu na szyję krawat, który Dick zawiązał

sam, po czym Oh Lej ukląkł, by włożyć mu sztylpy i przypiąć ostrogi. Stroju dopełniły

kapelusz, a la Baden Powell i pejcz indiański z nie wyprawionej skóry. Rękojeść pejcza

ukrywała pod skórzaną plecionką dziesięć uncji ołowiu. Pętlę pejcza Dick założył na przegub.

Ale nie był jeszcze wolny. Oh Lej podał mu paczkę listów i wyjaśnił, że przyszły ze stacji

poprzedniego dnia w nocy, gdy pan już spał. Dick zręcznie otworzył listy, przedzierając

kopertę z prawej strony, i szybko przejrzał całą korespondencję. Tylko nad jednym listem

chwilę się zastanowił, gniewnie marszcząc brwi. Odsunął od ściany dyktafon, nacisnął guzik.

Walec zaczął się obracać. Forrest szybko dyktował, bez chwili namysłu nad treścią

odpowiedzi i doborem słów:

W odpowiedzi na Pański list z 14 marca 1914 r. śpieszę donieść, co następuje:

Z przykrością dowiaduję się, że Pańska nierogacizna dotknięta została epidemią cholery. Nie

mniejszą przykrością była dla mnie wiadomość, że uznał Pan za stosowne mnie za to

obciążyć odpowiedzialnością. Szczerze też zmartwiłem się, gdy doszło do mej wiadomości,

że zdechł knur, którego Panu dostarczyliśmy. .

Mogę jednak Pana zapewnić, że u nas nie ma cholery i nie było w ciągu ostatnich ośmiu lat,

wyjąwszy dwie dostawy ze wschodnich stanów przed dwoma laty, lecz obydwa transporty,

zgodnie z przyjętymi przez nas zasadami, zostały natychmiast po ich odebraniu izolowane i

zlikwidowane, zanim nasze trzody mogły ulec zakażeniu.

Uważam za konieczne poinformować Pana, iż ani w jednym, ani w drugim przypadku nie

zgłaszałem do sprzedawców pretensji o dostawię zarażonej trzody. Natomiast z uwagi na

znany Panu zapewne fakt, że okres inkubacji cholery u świń. wynosi dziewięć dni,

sprawdziłem daty wysyłki i upewniłem się, iż świnie były zdrowe w chwili załadowania.

Czy nigdy nie przyszło Panu do głowy, że koleje w znacznej mierze ponoszą winę. za

rozpowszechnianie się cholery? Czy słyszał Pan kiedy, by okadzano lub dezynfekowano

wagon, w którym przewożono zakażoną trzodę? Proszę sprawdzić daty: po pierwsze —

wysyłki knura przeze mnie, po drugie — odbioru przez Pana, po trzecie — pojawienia się

objawów cholery u tego knura. Pisze Pan, że z powodu wiosennych powodzi knur był pięć dni

w drodze. Pierwsze oznaki cholery pojawiły się w siedem dni po odbiorze knura. A więc w

dwanaście dni od chwili, gdy go wysłałem. Nie. Trudno mi zgodzić się z Panem. Nie moja to

wina, że cholera wytrzebiła Pańską trzodę. Gdyby moje wyjaśnienia Panu nie wystarczyły,

proszę napisać do Stanowego Urzędu Weterynaryjnego i zapytać, czy w moim majątku były

wypadki cholery, czy ich nie było.

Z poważaniem...

Rozdział drugi

Forrest z werandy przeszedł przez dostatnio urządzoną ubieralnię, z otomanami w niszach

okien, licznymi szafami i okazałym kominkiem, obok którego było wejście do łazienki.

Następnie wszedł do kancelarii, długiego pokoju, gdzie mieściły się wszelkie biurowe

utensylia: biurka, dyktafony, szafki z aktami, półki pełne książek i czasopism, i gdzie aż po

powałę z belek wznosiły się szafy z szufladkami.

Przystanął na środku kancelarii i nacisnął guzik. Kilka półek przesunęło się na osi. Ukazały

się kręte schodki stalowe. Dick zszedł po nich uważając, by nie zaczepić ostrogami o półki,

które zamknęły się za nim. Na dole znów nacisnął guzik i jeszcze raz odchyliła się partia

półek z książkami otwierając wejście do długiego, niskiego pokoju, wypełnionego książkami

od podłogi po sufit. Dick podszedł do półki i pewną ręką sięgnął po książkę, której szukał.

Szybko ją przejrzał, znalazł interesujący go rozdział, przeczytał, kiwnął głową na znak, że jest

tak, jak myślał, i położył książkę na miejscu. Drzwi z biblioteki prowadziły do pergoli, wspartej

na kwadratowych kolumnach z betonu. Daszek zbudowano z sekwoi, której długie kloce

przegrodzone krótszymi mieniły się purpurą szorstkiej kory, podobnej do marszczonego

aksamitu.

Forrest najwidoczniej obrał nie najkrótszą drogę, idąc bowiem wzdłuż ścian domu i co chwila

skręcając zrobił dobre paręset stóp. W cieniu rozłożystych starych dębów, gdzie długa

bariera z umocowanych poprzecznie pni, obgryziona na nich kora i stratowany żwir

świadczyły, że wiele koni stało tu na uwięzi, czekała na niego kasztanka, złocistobrązowej

maści. Jej dobrze utrzymana, wiosenna sierść jarzyła się w blasku słońca, którego skośne

promienie przebijały się przez korony drzew. Była to ognista klacz. Z budowy przypominała

ogiera, a wąska ciemna pręga wzdłuż grzbietu świadczyła, że w żyłach klaczy płynie krew

mustangów.

— Jak się masz, Bestio? — spytał Dick zwalniając klacz z uwięzi.

Położyła po sobie uszy — tak małe, że mogły posłużyć za dowód miłosnych przygód jej

rasowych przodków z dzikimi klaczami górskimi — i błysnęła zębami i złymi ślepiami.

Gdy wskoczył na siodło, dała susa w bok, spróbowała stanąć dęba i tańcząc ruszyła drogą

wysypaną żwirem. Na pewno by stanęła dęba, gdyby nie martyngał, który nie pozwalał jej

zadrzeć głowy i tym samym chronił nos jeźdźca od jej gniewnego łba.

Dick tak już przywykł do tej złośnicy, że niewiele uwagi zwracał na jej dąsy. Jakby od

niechcenia, leciutko dotykając wodzami jej naprężonej szyi lub łechcząć ostrogą bok czy

delikatnie naciskając kolanem, nie pozwalał jej zboczyć z drogi. W pewnej chwili Bestia znów

zatańczyła i Dick ujrzał Wielki Dom.

Dom istotnie robił wrażenie niezwykle dużego, zawdzięczał to jednak bardziej pomysłowej

architekturze niż swoim rzeczywistym rozmiarom. Front miał osiemset stóp długości. Ale

znaczną jego część wypełniały wzniesione z betonu i kryte dachówką pasaże, które łączyły i

zespalały różne partie budynku. Było też sporo patio i pergol, i wszystkie mury, wraz z

licznymi występami i wnękami, tonęły w powodzi kwiatów i zieleni.

Architektura Wielkiego Domu była hiszpańska, ale nie należała do owej odmiany

hiszpańskiego stylu, która przed stu laty przywędrowała z Meksyku do Kalifornii i którą

nowocześni architekci przekształcili w styl kalifornijski. Wielki Dom, choć krzyżowały się w

nim różne wpływy, należało raczej zakwalifikować jako przykład stylu hiszpańsko-

mauretańskiego, byli wszakże znawcy, którzy stanowczo kwestionowali słuszność tej opinii..

Zbudowany z rozmachem, Wielki Dom nie przytłaczał jednak surowością kształtów, był

piękny i skromny zarazem. Takie właśnie ogólne wrażenie sprawiał na widzu. Jego długie,

poziome linie przecięte były tylko liniami . pionowymi oraz prostokątnymi występami i niszami,

dzięki czemu prostotą swych kształtów przypominał klasztor. Ale nieregularność dachu

ożywiała nieco monotonny obraz całości.

Niskiej, rozległej, choć nie przysadzistej budowli przydawały wysokości liczne graniaste

wieże i przewyższające je wieżyczki, nie nazbyt zresztą strzeliste. W ogóle Wielki Dom był,

budowlą mocną i wytrzymałą, która mogła stawić czoło trzęsieniu ziemi. I przetrwać tysiąc lat.

Najlepszy beton obłożono kremowym tynkiem z nie mniej rzetelnego cementu. Jednostajną

dla oka barwę murów okraszała gorąca czerwień hiszpańskiej dachówki pokrywającej

urozmaiconą płaszczyznę dachu.

Niesforna klacz znów zatańczyła. Dick Forrest skorzystał z okazji. Objął okiem cały Wielki

Dom i rzucił czułe spojrzenie w stronę długiego skrzydła po drugiej stronie podwórza.

Spiętrzone wieżyczki płonęły czerwienią w porannym słońcu, a spuszczone żaluzje w oknach

werandy świadczyły, że pani domu jeszcze śpi.

Wokół niego, w trzy strony świata, biegły falistą linią wzniesień pola uprawne i pastwiska

poprzedzielane ogrodzeniami. Pagórki przechodziły we wzgórza i zalesione zbocza gór, które

zamykały horyzont potężnymi szczytami. Czwartą część horyzontu była odsłonięta. Teren

opadał tu łagodnie ku rozległym, dalekim równinom, które nawet w przeźroczystym powietrzu

mroźnego poranka rozpływały się w dali.

Klacz parsknęła. ścisnął jej boki kolanami i sprowadził ją na skraj drogi. Naprzeciw jeźdźcowi

płynęła drogą, z chrzęstem żwiru pod kopytami, rzeka białego, lśniącego jedwabiu. Od razu

poznał stado swoich premiowanych kóz angorskich. Każda z nich miała rodowód spisany na

papierze Było ich około dwustu sztuk. Dick pamiętał, że na jego polecenie kozy zostały

poddane ścisłej selekcji j że w jesieni nie postrzyżono ich, wskutek czego sierść okrywająca

boki nawet najmłodszych' kóz była delikatniejsza niż kędziorki noworodka, biała jak włosy

albinosa i miała ponad dwanaście cali długości. Wiedział też, że sierść najlepszych okazów

można będzie ufarbować i jako sztuczne koki sprzedawać po zawrotnych cenach

niewiastom.

Forresta urzekło piękno stada angorskich kóz. Droga zmieniła się we wstęgę falującego

jedwabiu, obsypanego drogimi kamieniami — to złociste, kocie oczy kóz unosiły się na białej

fali, spozierając z bojaźliwą ciekawością na jeźdźca i niespokojnego konia. Za stadem szli

dwaj baskijscy pasterze. Krępi, barczyści, smagli, czarnoocy, o twarzach pełnych wyrazu i

filozoficznej zadumy. Na widok właściciela majątku zdjęli kapelusze i skłonili głowy. Forrest

podniósł prawą rękę, u której wisiał pejcz, i palcem wskazującym dotknął ronda kapelusza a

la Baden Powell w na wpół wojskowym ukłonie.

Klacz znów zaczęła kręcić się i tańczyć. ściągnął lekko wodze i tknął ją ostrogami. Obejrzał

się na czworonożny jedwab wypełniający drogę lśniącą bielą. Wiedział, co je tu sprowadziło.

Zbliżał się czas kocenia. Dlatego pasterze pędzili je z górskich pastwisk do zagród, gdzie

czekało obfite pożywienie i troskliwa opieka. Dick porównał je z najlepszymi kozami tureckimi

i z Południowej Afryki, jakie widział w swym życiu. Jego stado dorównywało tamtym. Tak,

dobrze się prezentowało., nawet bardzo dobrze.

Ruszył dalej. Zewsząd dobiegał klekot maszyn rozrzucających nawóz na polach. Daleko, na

niskich pagórkach o łagodnych zboczach, ujrzał liczne trzykonne zaprzęgi. Wiedział, że to

jego shirskie kobyły orzą ziemię, spod zielonej darni zboczy dobywając żyzny,

ciemnobrązowy czarnoziem tak miałki, że sam się rozsypywał w pulchną ziemię gotową

przyjąć ziarno. Pola te były przeznaczone na uprawę kukurydzy i sorgo, magazynowanych w

silosach. Zbocza innych wzgórz obsiano jęczmieniem, który sięgał już kolan, albo zieleniła się

na nich koniczyna i kanadyjski groch.

Wszędzie wokół rozległe pola i mniejsze zagony były łatwo dostępne i uprawiane w sposób,

który uradowałby, serce najbardziej wymagającego agronoma. Ogrodzenia dawały uprawom

pełną ochronę przed zakusami bydła i nierogacizny, w cieniu płotów nie znalazło schronienia

żadne zielsko. Na płaskich polach rosła lucerna, zieleniła się ozimina, gdzie indziej ziemia

czekała na wiosenne siewy. Na pastwiskach, położonych bliżej owczarni i chlewów, pasły się

krępe owce rasy shropshirskiej i francuskie merynosy lub buszowały białe żarłoczne maciory.

Na ich widok oczy zaświeciły się Forrestowi.

Wjechał w osadę, która byłaby miasteczkiem, gdyby nie brakowało sklepów i zajazdów.

Domki, w rodzaju bungalowów, solidnej budowy i miłe dla oka, otoczone były ogrodami, w

których rozkwitły już róże i inne kwiaty, nielękające się spóźnionych przymrozków. Dzieci,

ranne ptaszki, śmiały się i bawiły wśród kwiatów, matki wołały je na śniadanie.

Dalej, okrążając Wielki Dom w odległości pół mili, Dick przejechał wzdłuż szeregu

warsztatów. Zatrzymał się przed pierwszym z brzegu i zajrzał do środka. Pracował tam

kowal. Jego pomocnik kuł przednią nogę podstarzałej kobyle rasy shire, ważącej dobre tysiąc

osiemset funtów. Aby dopasować podkowę, pomocnik kowala spiłowywał klaczy kopyto.

Forrest spojrzał, ukłonił się i pojechał dalej. Po przebyciu stu stóp zatrzymał konia, wyjął z

kieszeni notes i coś w nim zapisał.

Potem minął inne warsztaty: malarnię, wozownię, ślusarnię i stolarnię. Właśnie spoglądał na

ostatni warsztat, gdy przemknął koło niego samochód dość dziwnego wyglądu,

półciężarówka. Samochód wjechał na główną drogę i popędził w stronę stacji kolejowej,

odległej o osiem mil od ranczo. Forrest wiedział, że w ten sposób każdego ranka odwozi się

produkty jego mleczarni.

Wielki Dom był głównym ośrodkiem majątku ziemskiego. W odległości pół mili otaczały go

różne gospodarcze budynki. Dick kłaniając się bez przerwy ludziom, którzy pracowali u

niego, minął galopem fermę mleczarską. Była to duża osada z licznymi wieżami silosów.

Transportery przenosiły nawóz i automatycznie spychały ładunek na maszyny rozrzucające

go na polu. Mężczyźni, którzy jechali konno lub bryczkami, zatrzymywali Forresta i odbywali z

nim krótkie, rzeczowe rozmowy. Wszyscy mieli odznaki wyższych szkół rolniczych. Pełnili

różne funkcje administracyjne w jego majątku. Ostatni z nich nadjechał na Palominie,

trzylatce, pełnej wdzięku dzikiej klaczy, półkrwi arabce. Ukłonił się pracodawcy i chciał jechać

dalej, lecz Forrest go zatrzymał.

— Dzień dobry panu — powiedział. — Kiedy moja żona będzie mogła odebrać tę klacz?

— Wolałbym ją oddać w przyszłym tygodniu — odparł pan Hennessy. — Właściwie już jest

ułożona, tak jak pani sobie życzyła, ale jeszcze nerwowa i niespokojna. W ciągu tygodnia

dam sobie z nią radę.

Forrest kiwnął głową na znak zgody. Hennessy, weterynarz, mówił dalej:

— Chciałbym zwolnić dwóch woźniców z taboru, który wozi lucernę.

— Cóż się stało?

— Jeden z nich, Hopkins, przyszedł niedawno z wojska. Z wojskowymi mułami pewnie jakoś

sobie radził, ale o shrie'ach nie ma pojęcia.

London Jack - Malenka pani wielkiego domu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: